พราน เจนเชิง ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหู เมื่อได้รับแจ้งจากกัลยาว่า มีโทรศัพท์ถึงเขา และผู้จะพูดด้วยคือ สารวัตรพจน์

“ ฮัลโหล – ท่านสารวัตรหรือครับ ผม – พรานพูด ”

“ พจน์พูด ” เสียงในเครื่องดังขึ้น “ผมมีเรื่องอะไรจะเล่าให้คุณฟัง เมื่อคืนนี้ เจ้าพวกวายร้ายถนนหลวง ตามที่คุณเรียกนั้นได้อาละวาดอีก รู้เรื่องไหม ”

“ ครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ ”

“ มันเล่นงานผู้หญิงที่คาเธ่ย์ขณะที่ออกมากับฝรั่ง นัยว่าจะไปต่อกันที่อื่น พอรถสามล้อมาถึงสะพานกษัตริย์ศึก ก็โดนแบบเดียวกับที่ทุกๆ รายเคยโดน ตามที่คุณเล่ามาในจดหมาย ฝรั่งโดนตีด้วยมือหมุน หมอบอยู่บนรถสามล้อนั่นเอง มันยังใจเย็นพอที่จะค้นตัวฝรั่งคนนั้น ได้เงินไปอีกหลายร้อยบาท ”

“ มีการแจ้งความไว้ที่ไหนบ้างหรือเปล่าครับ ”

“ฝรั่งได้ให้สามล้อพาไปแจ้งความไว้ที่สถานีตำรวจพลับพลาไชย และระบุหมายเลขรถไว้ด้วย”

“ ได้หมายเลขรถด้วยหรือครับ เบอร์เท่าไร ”

“ ไม่มีประโยชน์หรอกคุณ หมายเลขนั้น ผมสอบทะเบียนไปแล้ว กลายเป็นหมายเลขของรองผู้กำกับการกองตรวจ ซึ่งยี่ห้อรถและสีก็ผิดกัน มันใช้ทะเบียนปลอม ”

“ ผมอยากทราบหมายเลข และชนิดของรถ กรุณาให้ผมทราบหน่อยได้ไหมครับ ”

“ ประเดี๋ยวก่อน ” เสียงสารวัตรพจน์พูด แล้วหายเงียบไป สักครู่ใหญ่จึงมีเสียงพูดต่อไป

“ ฮัลโหล พราน – รถหมายเลข ก.ท. ๒๗๒๘๘ เป็นรถฮิลแมนสีดำ ”

พรานก้มลงมองลอดแขนของเขาไปยังกระดาษบันทึกซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ และมีข้อความบันทึกอยู่ เขายิ้มอย่างพอใจ

“ ขอบคุณมากครับ ท่านสารวัตร แล้วท่านสารวัตรจะทำอย่างไรต่อไป ”

“ ผมจะต้องใช้ความพยายามอย่างสุดเหวี่ยงที่จะติดตามเรื่องนี้ จนป่านนี้ ยังไม่ได้มีวี่แววของผู้หญิงคนที่ถูกฉุดตัวขึ้นรถไป สอบถามจากผู้จัดการคาเธ่ย์แล้ว รู้ว่าชื่อ บุปผา เจ้าตัวยังไม่ได้กลับบ้านจนเดี๋ยวนี้ ”

“ ฝรั่งจำหน้าพวกนั้นได้บ้างไหมครับ ”

“ จำไม่ได้เลย – พราน เพราะแกเพิ่งจะเข้ามาอยู่เมืองไทยได้ไม่กี่วัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก ถ้าเราเอาตัวเจ้าพวกวายร้ายนี้มาไม่ได้ ”

“ ผมอยากจะให้ท่านสารวัตรใจเย็นไว้แล้วปล่อยเรื่องไว้ให้เป็นหน้าที่ของผม ผมมีหนทางที่จะจัดการกับเจ้าพวกนี้แล้ว” พรานพูดอย่างช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ

“ คุณมั่นใจเช่นนั้นหรือ ”

“ ครับ ผมมั่นใจเช่นนั้น อ้อ..ท่านสารวัตรครับ ตำรวจที่ผมขอร้องให้ท่านสารวัตรวางไว้หน้าบ้านของมาลีนั้นเดี๋ยวนี้หมดความจำเป็นแล้วครับ ผมอยากให้ท่านสารวัตรสั่งถอนเสียตั้งแต่คืนวันนี้ ”

“ คุณจะเปิดกรงให้มันเข้ามาเองละซิ – พราน ”

พรานหัวเราะเบา ๆ

“ผมจะส่งข่าวให้ท่านสารวัตรทราบ อย่างช้าอีกภายในสองวัน ท่านสารวัตรจะจับตัวพวกนี้ได้ พร้อมทั้งคำสารภาพของเขา ”

“ โอ เค ผมจะรอฟังข่าวจากคุณ - เลิกกันนะ ”

“ ครับ สวัสดีครับ ท่านสารวัตร ”

“ สวัสดี – พราน ”

พรานวางหูโทรศัพท์ เขาหันไปกดเครื่องพูด เรียกกัลยาเข้ามาในห้อง

“ กัลยา –งานของเราเข้าขั้นใกล้สำเร็จเข้าเต็มทีแล้ว ” พรานพูดขึ้น เอนหลังพองพนักเก้าอี้อย่างสบาย

“คุณทำหนังสือถึงผู้จัดการสถานลีลาศหยาดฟ้า ขอทราบผลของการติดต่อกับบรรดาเจ้าของสถานที่ลีลาศต่าง ๆในเรื่องเงินค่าจ้างของเราได้แล้ว บอกเขาว่า ถ้าเงินค่าจ้างเหล่านั้นมาถึงมือเราในวันพรุ่งนี้ อย่างช้า อีกสามวัน เขาจะได้ข่าวการจับกุมพวกวายร้ายที่รบกวนความสงบสุขและอาชีพของเขาเหล่านี้อย่างแน่นอน และตำรวจจะมีหลักฐานที่จะกำจัดเจ้าพวกนี้ให้ราบคาบลงได้ โดยส่งเข้าตะรางทั้งคณะ ”

พรานหยุดพูดชั่วขณะ เขาพิจารณาดูท่าทีของกัลยา ขณะบันทึกงานของหล่อนด้วยความคล่องแคล่ว เมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้นสบสายตาของเขาเพื่อฟังคำสั่งต่อไป พรานจึงพูดต่อไปว่า

“ กำชับเอนก ให้ใช้ความระมัดระวังในการดูแล บุปผาผู้หญิงที่เราช่วยมาได้เมื่อคืนนี้ให้ดี และให้อยู่ในความดูแลของเขาอีกสัก ๒ -๓ วัน การเลี้ยงดูให้สมบูรณ์เต็มที่ อย่าให้ขาดเหลือได้ ข้อสำคัญ ให้ปกปิดเรื่องที่ซ่อนของเราให้ดี ”

“ งานอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ติดต่อกับ เกรียง ว่าคืนนี้ ทางตำรวจเขาจะถอนกำลังที่คุ้มครองมาลี ฉะนั้น ให้เกรียงกับคนของเราอีกสองคนเข้าไปอยู่ในบ้านของมาลี ในทันทีที่ตำรวจถอนไป และให้ระวังตัว อย่าเผลอ เพราะเขาอาจจะต้องได้ต้อนรับกับเหตุการณ์อย่างหนึ่งอย่างใดที่คาดไม่ถึงก็ได้ กำชับไปอีกข้อหนึ่งว่า ถ้ามีเหตุการณ์เกิดขึ้น ให้พยายามจับเป็น เอาตัวมาให้ได้ ให้เขาใช้วิธีการและไหวพริบหน่อย และให้ติดต่อกับผมในทันที ห้ามกินเหล้าอย่างเด็ดขาดภายในระยะเวลา ๒ – ๓วันนี้ ”

กัลยาบันทึกข้อความในตอนท้ายนี้พร้อมกับยิ้มอย่างพอใจ หล่อนเงยหน้าขึ้นมองนายจ้างของหล่อน เมื่อจดบันทึกจบลง

“ เท่านั้นเหละ – กัลยา ” พรานพูด เมื่อสายตาสบกัน

กัลยาปิดสมุดบันทึก ลุกขึ้น ขยับตัวจะออกเดิน

“ อ้อ... เดี๋ยวก่อน – กัลยา ” พรานพูดขึ้น ยิ้มละมัย “ สำหรับคุณ พรุ่งนี้ เมื่อได้รับคำตอบจากผู้จัดการหยาดฟ้า และอื่น ๆ เรียบร้อยแล้ว คุณมีสิทธิ์ที่จะพักผ่อนได้ทั้งวัน ใช้หนี้ที่ไปอดนอนอยู่ที่บางปูถึงสามคืน”

กัลยาหันหน้ากลับมารับคำ พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณ และไม่วายที่จะแอบค้อนให้เมื่อหันหน้าเดินออกไปจากห้อง