พราน เจนเชิง ก้าวเข้าสู่ห้องทำงานของ ร.ต.อ. พจน์ พิทักษ์พล พร้อมกับกล่าวคำทักทายกับเจ้าของห้อง แล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าโต๊ะทำงานของสารวัตรหนุ่ม ซึ่งเอ่ยขึ้นก่อนว่า

 

“เป็นยังไงบ้าง – หัวหิน ”

 

“ผมเพิ่งไปสูดอากาศหัวหินได้เพียง หนึ่งคืนกับสองวัน สารวัตรก็มีโทรเลขไปเรียกตัวผมมา มีอะไรหรือครับ ”

 

สารวัตรพจน์ ยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งมาตรงหน้าของพราน

 

“คุณเห็นข่าวนี้หรือยัง – เรื่องเงินของกรมสรรพสามิต ”

 

พราน รับหนังสือพิมพ์นั้นมา แล้ววางลงตรงหน้า

 

“เห็นแล้วครับ ผมได้อ่านข่าวนี้ตั้งแต่ยังอยู่หัวหิน เป็นยังไงครับ การสืบสวนก้าวหน้าไปแค่ไหน ”

 

สารวัตรพจน์เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ สูดลงหายใจเข้าอย่างแรง

 

“ผมจับหัวหน้าแผนก คือ นายรอบกิจ ซึ่งเป็นผู้ถือกุญแจประตูชั้นนอกของห้องคลังไว้ คุณคงทราบว่า ห้องคลังนี้มีลูกกรงสองชั้น ”

 

สารวัตรพจน์หยุดพูดชั่วขณะ เป็นเชิงถาม พรานน้อมศีรษะรับ สารวัตรหนุ่มจึงกล่าวต่อไป

 

“รวมทั้งตัวตู้เซฟด้วย ก็คงมีกุญแจสามดอกด้วยกัน นาย รอบกิจ เป็นผู้ถือกุญแจประตูนอกที่สุด ซึ่งไม่มีรอยเจาะงัดแต่อย่างใด คนร้ายไขกุญแจด้านนอกด้านใน และที่ประหลาดที่สุด ก็คือ กุญแจเซฟ ซึ่งเป็นกุญแจยี่ห้อเก่าที่สุด รวมทั้งมีรหัสลับ ซึ่งมีผู้รู้เพียงคนเดียว คือหัวหน้ากอง ซึ่งเป็นผู้ถือกุญแจดอกนั้น ได้ถูกเปิดออกโดยไม่มีรอยบุบสลายอย่างใด ”

 

พรานนิ่งฟังอย่างใช้ความคิด เขาถามขึ้นว่า

 

“กุญแจห้องลูกกรงด้านในเล่าครับ ใครเป็นผู้เก็บรักษา ”

 

“หัวหน้าแผนกอีกคนหนึ่งเป็นผู้เก็บ แต่ผมสอบสวนได้ความว่า แกมักจะฝากกุญแจดอกนี้ไว้กับ นายรอบกิจ เสมอ เพราะไว้ใจ และขี้เกียจอยู่ดูการปิดคลังจนถึงเวลาเย็น อีกอย่างหนึ่ง ในการเปิดคลังตอนเช้าก็ไม่ต้องมาแต่เช้า เพราะบ้านของแกอยู่ทางฝั่งธนบุรี ”

 

“แล้วนอกจากนั้น? ” พรานกล่าวขึ้นเป็นเชิงถามกลาย ๆ

 

“นอกจากนั้น ” สารวัตรพจน์ กล่าวต่อ “ ผมได้กักตัวตำรวจยาม ที่เข้าเวรผลัดเปลี่ยนกันในตอนกลางคืนไว้สองคน เพราะมีหน้าที่เฝ้าคลังโดยเฉพาะ ”

 

พรานใช้นิ้วเคาะกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด พลางว่า

 

“ท่านสารวัตรเข้าใจว่า เรื่องนี้จะต้องเป็นการกระทำของคนภายใน ใช่ไหมครับ ”

 

“ถูกแล้ว ผมเข้าใจเช่นนั้น ”

 

“ท่านสารวัตรจำเรื่องของ นิค โรมาโน เจ้าหนุ่มหน้าสวย รูปสำอาง ใน ฟริสโก ได้ไหม เจ้าหมอนี่มีประวัติในทางโจรกรรมอย่างพิศดาร และมันสามารถติดสินบนเจ้าพนักงานได้แทบทุกคนในรัฐที่มันหากินอยู่ คนร้ายประเภทนี้ จับจุดอ่อนของเจ้าพนักงานได้เก่งมาก และมันมักจะเข้ามาทางจุดอ่อนนั้น และใช้เงินเข้าล่อ ”

 

“อาจเป็นไปได้ เพราะ นายรอบกิจ ผู้นี้เป็นนักเลงการพนัน และมีการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยเกินตัว แต่ใครเล่า จะเป็นเจ้า โรมาโน ในคดีของเรา ”

 

พรานยิ้มอย่างกว้างขวาง

 

“ท่านสารวัตรต้องการให้ผมช่วยทำงานเรื่องนี้ ใช่ไหมครับ ”

 

“ก็อย่างนั้นน่ะซี " สารวัตรพจน์ พูดอย่างเอางานเอาการ “ ไม่เช่นนั้น ผมจะเรียกคุณกลับมาหาวิมานอะไร ”

 

“ก็ไม่เห็นบอกตั้งแต่ทีแรก ผมนึกว่าจะเรียกมาถามเฉย ๆ ”

 

“คุณอย่ามัวเล่นลิ้นอยู่เลย - มันเป็นเงินของชาติ ”

 

“ตกลง ” พราน รับคำพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“ผมขอเวลาสักเจ็ดวัน เพื่อจะทำงานเรื่องนี้ คนของผมกำลังสำราญกันอยู่ที่หัวหิน ผมจะต้องเรียกเขาลงมาในวันพรุ่งนี้ ”

 

“วันนี้ไม่ได้หรือ คุณพราน ” สารวัตรพจน์พูดอย่างร้อนรน

“ผมจะส่งรถของผมไปรับถึงหัวหินเลยทีเดียว ”

 

“ไม่ต้องหรอกครับ ท่านสารวัตร ผมรับรองความสำเร็จในเรื่องนี้ ท่านสารวัตรโปรดส่งคำให้การของ นายรอบกิจ และตำรวจทั้งสองคน ไปให้ผมที่สำนักงาน ในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า สำหรับวันนี้ ให้ผมพักผ่อนสักหน่อย เพราะเดินทางมาเหนื่อยและเพลียพอใช้ ใจเย็นไว้ก่อนเถอะครับ ”

 

สารวัตรพจน์ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สายตาจับอยู่ที่ร่างของ พราน ขณะเขาลุกขึ้นกล่าวคำอำลา และเดินออกจากห้องทำงานไป