พราน เจนเชิง ยกมือขั้นเคาะประตูห้องเลขที่ ๒๐๖ โรงแรมรัตนโกสินทร์ ๒-๓ ครั้ง มีเสียงลูกบิดประตูขยับจากด้านใน แล้วบานประตูก็เปิดกว้างขึ้น ผู้ที่จับลูกบิดบานประตูด้านใน อยู่ในเครื่องแต่งกายอยู่กับบ้าน นุ่งกางเกงแพร และสวมเสื้อผ้าป่าน คอกลม เขาพูดขึ้น เมื่อเห็นร่างของ พราน

“ อ้อ... คุณพราน เชิญซิครับ เชิญข้างใน ”

พราน ถอดหมวกออกจากศีรษะ ก้าวเท้าเข้าไปในห้องตามคำเชิญ “ สวัสดีครับ คุณพงษ์ ”

สายตาของพรานกราดไปทั่วห้องแวบหนึ่ง แล้วจึงมาจับอยู่ที่เจ้าของห้อง

พงษ์ ปิดประตูห้องตามเดิม เขากล่าวคำ สวัสดี ตอบแล้วนำ พรานมายังเก้าอี้รับแขกซึ่งตั้งอยู่อยู่กลางห้อง เชิญให้ พราน นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ส่วนตัวเขาเอง นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่อยู่ตรงข้าม และพูดขึ้นว่า

“ มีอะไรหรือครับ จึงมาที่นี่ ผมคิดว่า ผมจะต้องเป็นฝ่ายที่ไปพบคุณที่สำนักงานเสียอีก ” พูดจบ เขาหัวเราะน้อย ๆ

พรานยกขาขึ้นไขว่ห้าง

“ ผมคิดว่า เราไม่มีเวลามากนักที่จะปล่อยให้เสียไปเปล่า และผมจะต้องมาพบคุณ ก่อนที่คนอื่นจะมา ”

พงษ์ทำท่างง ๆ

“ ผมไม่เข้าใจ ใครจะมาพบผม ”

พราน หัวเราะเบา ๆ พูดขึ้นโดยไม่เอาใจใส่กับคำถามนั้น ว่า

“ เมื่อเช้านี้คุณไปไหนมาหรือเปล่า ผมหมายถึงเวลาประมาณสิบโมงเช้า ”

“ ไปซิครับ ” พงษ์พูดขึ้น “ ผมไปที่บ้าน เพ็ญทิพย์ ตอนสิบโมงกว่า เห็นจะได้ แต่ตัวเขาไม่อยู่ ผมก็เลยกลับมาโรงแรม และไม่ได้ไปไหนอีก ”

" คุณพบใครหรือเปล่าที่บ้านนั้น ”

“ เปล่าครับ ผมไม่ได้พบใคร เห็นบ้านปิดเงียบ ไม่มีใครอยู่เลย ผมก็กลับออกมา ”

“ คุณไม่ได้พบตัวคุณลุงของเพ็ญทิพย์เลยรึ ?”

พงษ์สั่นศีรษะ  หัวเราะน้อย ๆ

“ ไม่พบ และความจริง ผมก็ไม่อยากพบแกนัก ”

พราน นั่งนิ่ง เขายกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากอยู่ไปมา สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของ พงษ์ เฉยอยู่

พงษ์พูดขึ้น ชะโงกตัวมาข้างหน้า และยิ้มเล็กน้อย

“ มีอะไรหรือครับ คุณจึงถามผมอย่างนี้ ”

“ คุณลุงของเพ็ญทิพย์ ถูกยิงตายเสียแล้ว ” พรานพูดขึ้นช้าๆ ด้วยอาการเช่นเดิม

พงษ์ปิดรอยยิ้มของเขาทันที สีหน้าของเขาเคร่งขึ้น

“ อะไรนะครับ ”

“ คุณลุงของ เพ็ญทิพย์...นาย พร พรรณฤทธิ์ ถูกฆ่าตายเสียแล้ว” พราน ย้ำอีกครั้งอย่างช้า ๆ สายตาของเขายังจับอยู่ที่ พงษ์ และมือของเขายังคงอยู่ที่ริมฝีปาก

พงษ์จ้องมองพราน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน

“ เป็นไปได้หรือครับ”

พราน หัวเราะ เขาลดมือลงกอดอก

“ เป็นความจริง ผมได้ทราบข่าวเมื่อตอนบ่ายสามโมงวันนี้เอง และผมได้ไปพบสารวัตรพจน์มาแล้วก่อนที่จะมาพบคุณที่นี่ ผู้ที่ถูกฆ่าตายคือ นายพร พรรณฤทธิ์ ลุงของ เพ็ญทิพย์แน่ ถูกฆ่าตายในบ้าน ... บ้านที่คุณเข้าไป เมื่อตอนสิบโมงเช้า วันนี้ นั่นแหละ และผมจะบอกให้คุณทราบก็ได้ว่า เวลาที่คุณพร ถูกฆ่าตายนั้น คือเวลาใกล้เคียงสิบโมงเช้า คุณเห็นเป็นยังไง ”

พงษ์ยังคงจ้องสายตาอยู่ที่ พราน

“ หมายความว่า  คุณสงสัยว่า ผมเป็นคนที่ฆ่านายพร ยังงั้นหรือครับ ? ”

พราน สั่นศีรษะช้า ๆ

“ ผมไม่คิดว่า คุณจะโง่พอที่จะทำอย่างนั้น แต่ผมไม่แน่ใจนักว่า ตำรวจจะมีความคิดเห็นอย่างผมหรือไม่ ...โดยเฉพาะ ตำรวจอย่าง นายร้อบตำรวจเอก ผจญ สุรไกร แห่งกองปราบปราม ”

พงษ์หัวเราะออกมาค่อนข้างจะดัง

“ ถ้าใครคิดว่าผมป็นคนฆ่านายพร ด้วยมือของผมเอง ก็บ้าเต็มที ”

“เราไม่มีเวลาจะพูดกันนานนัก ” พรานพูดขึ้นอย่างเอาจริงเอาจัง “อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ตำรวจอาจมาเอาตัวคุณไป เพราะผมได้ทราบว่า เขากำลังสอบสวนคนข้างเคียงอยู่ว่า ได้เห็นเหตุการณ์อะไรบ้าง ถ้ามีผู้ได้เห็นคุณเข้าไปในบ้านนั้น และออกมา และบรรยายรูปร่างให้ตำรวจฟัง และเมื่อตำรวจได้สอบสวนสาเหตุพฤติการณ์ต่างๆ ระหว่างคุณ กับ นายพร ซึ่งโดยเฉพาะป่านนี้ เขาก็คงจะได้สอบสวน คุณเพ็ญทิพย์ ถึงสาเหตุต่างๆ เหล่านี้เสร็จไปแล้ว เมื่อเอาเหตุผลต่าง ๆ มารวมกันเข้า มันก็เหมือนสองบวกสองเป็นสี่ เขาก็จะต้องมาตะครุบตัวคุณ ไม่มีปัญหา ”

พงษ์ หัวเราะอีก เขามาได้พูดว่าอะไร กลับลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอีกหลายครั้ง คล้ายกับกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ขบขันเต็มที่

พรานเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ กอดอกมองดู พงษ์อย่างพินิจพิเคราะห์ เขาพูดขึ้นว่า

“ หัวเราะไปซี ...หัวเราะเข้า ประเดี๋ยวคุณก็จะไม่ได้หัวเราะอีก และอาจเป็นอีกนาน กว่าจะได้หัวเราะ ”

พงษ์ หันกลับมาเขาหัวเราะกลั้วคำพูด

“ถ้าตำรวจมาจับผมก็เต็มที เปล่า ...คุณพราน ... ที่ผมหัวเราะ ก็เพราะผมชอบใจ... ใครหนอ มันช่างมามีความคิดตรงกับผมเข้าได้ ” พูดจบ เขาก็หัวเราะต่อไป

พรานพูดสอดเสียงหัวเราะของเขาออกมา

“ คุณอยากติดตะรางไหมคุณพงษ์ ”