“ เราเห็นจะได้คู่ปรับที่น่าดูในคราวนี้เอง –กัลยา ” พราน เจนเชิง พูดขึ้น ขณะนั้นเขากำลังอยู่บนโต๊ะทำงานของเลขานุการของเขา ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่ที่พื้น

เกรียง ศักดา ซึ่งนั่งเอนตัวอย่างสบายอยู่บนเก้าอี้หมู่ตรงกลางห้อง ขยับตัวลุกขึ้นพลางพูด

“ หัวหน้าเห็นตัวเจ้าพวกนั้นแล้ว ก็นับว่าเราได้เปรียบอยู่ ”

พรานพยักหน้า นิ่งใช้ความคิด

กัลยา ชายวิทยา ละมือจากเครื่องพิมพ์ดีด เงยหน้าขึ้นมองนายจ้างของหล่อน พูดว่า

“ ในจดหมายฉบับนี้ จะให้บอกด้วยไหมคะว่าหัวหน้าได้รู้จักตัวพวกนี้บ้างแล้ว ”

“ เก็บไว้ก่อน – กัลยา ” พรานพูด พร้อมกับเลื่อนตัวลงจากขอบโต๊ะ เขาควักบุหรี่ขึ้นจุดสูบ พ่นควันกลุ่มโตขึ้นสู่เพดานห้อง

“ ผมยังไม่อยากให้สารวัตรพจน์รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก เพราะการพยายามหาบุคคลที่จะยืนยันการกระทำของพวกวายร้ายเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ยังทำไม่ได้ ไม่มีใครกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเจ้าพวกนี้แน่นอน มันจึงกล้าที่จะไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องซ่อนเร้น มันทำให้คำบอกเล่าของเราเป็นเรื่องตลกไป ”

“ ก็เป็นอันว่า เราเล่าพฤติการณ์แค่ย่อ ๆให้เขาทราบ และขอกำลังตำรวจจากกองตรวจไปให้ความคุ้มครองแก่แม่มาลีอะไรคนนั้น เท่านั้นหรือคะ ”

“ เท่านั้นแหละ บอกไปด้วยว่า มันเป็นกรณีเกี่ยวกับความเป็นความตาย ผมเชื่อว่า มันจะต้องตามไปเล่นงานมาลีแน่ ๆ ”

เขาหันหน้าไปทางเกรียง

“ เกรียงคุณจะละสายตาไปจากบ้านของมาลีไม่ได้เลย ตั้งแต่ ๑๘.๐๐ น. ของวันนี้ ถ้ามีสิ่งที่ผิดสังเกต คุณจะต้องบันทึกเอาไว้ และให้ผมรู้ในทันที ระวังอย่าให้ตำรวจรู้ว่า เรามีคนของเราอยู่ซ้อนไว้ ”

เกรียงยกมือขวาขึ้นแทนการรับคำ

พรานหันไปทางกัลยา

“ กัลยาคุณจะต้องรีบส่งหนังสือนี้ไปก่อนเที่ยงวันนี้ ”

กัลยาพยักหน้าพร้อมกับรับคำ

เสียงเครื่องพิมพ์ดีดยังคงทำงานต่อไป

พรานเดินกลับไปกลับมาอยู่สักครู่อย่างใช้ความคิด เขาหยุดมองกัลยาอยู่สักครู่ ครั้นแล้วจึงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของกัลยาอีกครั้งหนึ่ง

“ คุณกับผม เห็นจะต้องไปบางปูกันสัก ๒ – ๓ คืน ”

กัลยาดึงกระดาษที่พิมพ์เสร็จ ออกจากเครื่องพิมพ์ ส่งให้พราน และย้อนถามอีกครั้งหนึ่ง“ ดิฉันหรือคะ ”

พรานพยักหน้า ขณะที่เขาก้มตัวลงเซ็นชื่อในจดหมายฉบับนั้น

กัลยาเปิดลิ้นชักหยิบซองจดหมาย พับกระดาษข้อความ ใส่ลงไป ปิดผนึกแล้วถือมาในมือ สายตาของหล่อนจับอยู่ที่ใบหน้าของพรานอย่างลังเล ครั้นแล้วจึงพูดขึ้น

“ หัวหน้าจะให้ไปเมื่อไร ”

“ ตั้งแต่คืนนี้ ผมจะไปรับคุณราว ๆ ห้าทุ่ม” พรานพูด ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก “ มีอะไรสงสัยอีกหรือ ”

กัลยาส่ายหน้าช้า ๆ โดยไม่พูดอะไร เมื่อพรานเดินกลับเข้าไปในห้องของเขา หล่อนหันไปมองดูเกรียง ซึ่งเขากำลังสองดูหล่อนอยู่เช่นเดียวกัน เกรียงเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อสายตาของเขาพบกับสายตาของกัลยา เขายิ้มอย่างล้อเลียน แล้วมองดูหล่อนด้วยหางตา

กัลยาค้อนให้เกรียง แล้วทำปากขมุบขมิบซึ่งไม่มีใครฟังออกว่าหล่อนพูดอะไร

เกรียงลุกขึ้นยืน เขายิ้มเล็กน้อย พร้อมกับพูดเสียงดังเข้าไปในห้องของพราน

“ ผมไปก่อนละครับ – หัวหน้า ”

ก่อนที่ร่างของเขาจะลงบันไดไป เกรียงหันมามองกัลยาอีกครั้งหนึ่ง พอหล่อนเอื้อมมือไปหยิบที่ทับกระดาษ ร่างของเขาก็ผลุบหายไปเสียแล้วอย่างรวดเร็ว

พราน เปิดบังตาห้องของเขาออกมาข้างนอกเขาห้อยเสื้อชั้นนอกของเขาไว้ที่มุมไหล่ข้างขวา ส่งกระดาษสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แผ่นหนึ่ง มีรอยยู่ยี่ ให้กัลยา

“นี้เป็นหนังสือที่ผมได้รับจากเจ้าพวกนั้นเมื่อคืนนี้ คุณเก็บเข้าแฟ้มไว้ให้ดี บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์กับเราในภายหลัง ”

เขาหยุดพูดชั่วขณะ ครั้นแล้วจึงพูดต่อไป

“ ผมจะออกไปข้างนอก บางทีบ่ายนี้จะไม่กลับมา คุณเตรียมตัวไว้ให้พร้อม ห้าทุ่มตรง ผมจะไปถึงบ้านคุณ บอกเอนกด้วย ให้เขาไปพบผมคืนนี้ที่บ้านเวลา๑๙.๐๐ น. ”

กัลยารับคำ พร้อมกับถือเศษกระดาษนั้นเดินไปที่ตู้มุมห้อง