พราน เจนเชิง เอื้อมมือไปจับเครื่องโทรศัพท์ยกขึ้น เมื่อมันส่งเสียงเรียก เขาหลิ่วตากับ กัลยา ชาญวิทยา ซึ่งเอื้อมมือมาพร้อมกัน

“ ไม่ต้อง ผมเอง... ต้องเป็น สารวัตรพจน์ แน่ๆ ”

เขาพูดลงในโทรศัพท์ “ ฮัลโหล ... พราน พูดครับ ”

“ นี่ พจน์ พูด ” เป็นเสียง สารวัตรพจน์ ดังมาตามสาย “ รับโทรศัพท์เองเชียวหรือคุณ ”

“ ครับ ผมทราบว่า ต้องเป็นท่านสารวัตร ”

มีเสียงหัวเระเบา ๆ ดังมาตามเสียงของ สารวัตรพจน์ ว่า

“ ผมจะให้คุณทราบถึงผลของการสอบสวน แต่มันค่อนข้างจะเยิ่นเย่อหน่อย... พราน เราได้ประโยชน์จากคำให้การของเพ็ญทิพย์ มากทีเดียว พอที่จะคลำคดีให้ถูกทาง แต่.. เวลานี้ ยังไม่รู้แน่ว่า ใครเป็นคนฆ่าพ่อเลี้ยงพรเพราะนายกมลซัดไปว่า แสงโสม เป็นคนยิง... ในตอนเช้าที่เกิดเหตุ ได้ความว่า พ่อเลี้ยงพร และ คุณแสงโสม เกิดเป็นปากเสียงกัน เสียงวิทยุที่เงียบหายไป ก็เห็นจะเป็นเพราะ แสงโสม แกปิดเสียงเอง เพราะพูดกันไม่ได้ยิน ในขณะที่แกกำลังโต้เถียงกับพ่อเลี้ยงพร คนที่จะรู้ความจริงในเรื่องนี้ดีก็คือแสงโสม แต่แกก็ตายเสียแล้ว ”

“ ถ้าเช่นนั้น ใครเป็นคนฆ่า แสงโสม ละครับ ” พรานขัดขึ้น “ ผมว่า คงจะสืบได้ไม่ยาก ”

“ เออ ...จริงซีนะ เราเห็นจะต้องสาวจากเรื่องนั้นอีกที แต่ว่า ผมชักจะสงสัยเจ้าปืนกระบอกที่เราพบที่แม่น้ำปิงเสียแล้ว มันเป็นปืนที่ใช้ฆ่า แสงโสม จริง ๆ หรือ ”

พราน หัวเราะ

“ ผมจะทราบได้อย่างไรครับ เป็นเรื่องที่ทางตำรวจจะต้องค้นคว้าเอา ไม่ใช่หรือครับ ”

“ พราน คุณจะไม่ช่วยอะไรเราอีกเลยทีเดียวหรือ ”

“ ลูกค้าของผม พ้นการรับผิดแล้ว ก็เห็นจะหมดหน้าที่ของผมแล้วกระมังครับ ท่านสารวัตรให้ผมช่วยแต่ คุณพงษ์...แกพ้นมลทินแล้ว ไม่ใช่หรือครับ ”

“ ถูกแล้ว ... พราน...เราปล่อย คุณพงษ์ ไปแล้ว วันนี้เอง แกว่า แกจะเลยไปหาคุณเลยทีเดียว ”

“ ก้อ เป็นอันว่าหมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไป แต่ผมอยากจะเรียนข้อสังเกตอันหนึ่งไว้กับท่านสารวัตร... ผมเข้าใจเอาว่า ปืนกระบอกที่พบในที่เกิดเหตุ คงจะเป็นปืนกระบอกที่ พ่อเลี้ยงพร ไว้ใช้ป้องกันตัว... เหตุที่ผมเชื่อเช่นนั้น เพราะผมรู้สึกว่า ความขัดลำของปืนนั้น แสดงว่า ปืนนั้นยังไม่ได้ใช้ยิง... ปกติ ปืนเมาเซอร์ ชนิดนี้ ขัดลำได้ง่ายถ้าบรรจุกระสุนไว้น้อย เพราะกำลังของแหนบส่งกระสุนไม่เต็มที่ การที่เราพบกระสุนเหลืออยู่เพียงสี่นัดในแม็กกาซีน แล้วก็มีขัดลำอยู่หนึ่งลูก แสดงให้เห็นว่า ขณะที่ผู้ยิงกระชากลูกเลื่อนขึ้นลำกล้องนั้น ความแรงของแหนบส่งกระสุน มีไม่มากพอ จึงทำให้ปืนขัดลำ และถ้าลูกกระสุนมีในแม็กกาซีนมากกว่านั้น คือมีเต็ม ๗ นัด มันจะขัดลำได้ยาก แหนบส่งกระสุนจะส่งลูกกระสุนได้เต็มที่ และปืนจะไม่ขัดลำ หมายความว่า ยิงได้... ฉะนั้น ปืนที่ฆ่า พ่อเลี้ยงพร จะต้องเป็นปืนกระบอกอื่น ”

“ กระบอกไหนอีกล่ะ” สารวัตรพจน์ ขัดขึ้น

“เรื่องของท่านสารวัตรนี่ครับ แต่ที่เชื่อได้แน่ ๆ ก็คือ ไม่ใช่ปืนที่พบในแม่น้ำปิง ”

“ ทำไม ”

“ เอ ... ท่านสารวัตรซักผมใหญ่ สอบสวนไปเถอะครับ เดี๋ยวก็ทราบเอง ลูกค้าของผมปลอดภัยแล้ว เพราะปืนของเขาที่พบในที่เกิดเหตุ เป็นปืนที่ถูกวิ่งราวไปจากกระเป๋าถือของเพ็ญทิพย์... ปืนกระบอกนี้ไปตกอยู่ที่นายกมล... นายกมลไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับ คุณพงษ์ ลูกค้าของผมเลย ปืนกระบอกนั้น ไปตกอยู่กับ พ่อเลี้ยงพร ได้อย่างไร...ไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะค้นคว้าเสียแล้ว... และอีกประการหนึ่ง ก็ได้พิจารณาให้ท่านสารวัตรแล้วว่า ปืนกระบอกนั้นอยู่ในลักษณ์ที่ยิงไม่ได้... ฉะนั้น การที่เขาพบรอยลายมือของ คุณพงษ์ ที่กระบอกปืนนั้นก็ไม่สำคัญอะไร... คุณพงษ์ต้องโกหกแน่ ที่ว่าแกไม่ได้เห็นศพของพ่อเลี้ยงพร เลย.. แกจะต้องเห็นและได้จับปืนนั้น แล้วทิ้งไว้... แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรไม่ใช่หรือครับ...ข้อเท็จจริงที่ปรากฏอยู่ในขณะนี้ ก็ไม่ได้ผูกพันอะไรแกแล้ว ลูกค้าของผมบริสุทธิ์เหมือนหยาดน้ำค้าง... ผมพอใจแล้ว ” เขาจบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ

“คุณไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วอีกหรือ"

“ ไม่ละครับ พอกันที สำหรับผม และผมกำลังมีงานอื่นทำอยู่ หากจะยุ่งมากไปกว่านี้ คุณผจญ แกจะมาเล่นงานผมเข้าอีก ”

“ ตกลง คุณจะปล่อยให้เรื่องคาราคาซังอยู่อย่างนี้หรือ”

พราน หัวเราะเบา ๆอีกครั้งหนึ่ง

“ ให้คุณผจญแกสาวของแกต่อไปเถอะครับ ผมเชื่อว่าแกต้องทำสำเร็จ แกเป็นนายตำรวจที่มีความสามารถคนหนึ่งเหมือนกัน เสียอยู่แต่ดื้อไปหน่อย แต่ต่อไปนี้ แกก็เข้าใจรูปคดีได้ถูกต้องแล้ว เห็นจะไม่ยากนัก ... สวัสดีครับ ”

“ พราน...”

พรานวางหูโทรศัพท์ลงเสียแล้วเขาเงยหน้าขึ้นหลิ่วตากับ กัลยา และพูดว่า

“ วิเศษแท้ กัลยา ผมเห็นจะต้องขึ้นเงินเดือนให้คุณเสียแล้ว

กัลยา มองอย่างฉงน “ ทำไมคะ ”

“ก็เรื่องปืนกระบอกนั้น ที่เชียงใหม่ ยังไงล่ะ ”

กัลยา หัวเราะ  “ถ้าสารวัตรพจน์รู้เข้า ดิฉันคงแย่ "

พราน สั่นศีรษะ

“ กว่าจะรู้ คงอีกนาน... ถึงรู้ ก็คงรู้ไม่ชัด เพียงแต่สงสัย ๆ เท่านั้น ถ้าแกได้คิดถึง ตอนที่คุณหายไปในตอนเช้า ก่อนที่ เกรียงกับ หัวหน้าสถานี จะไปค้นตามความเห็นของผม”

“ดิฉันใจไม่ใคร่ดีเลย เวลาโยนมันลงไปในน้ำ”

“คุณเช็ดรอยมือเรียบร้อย ก่อนโยนแล้วไม่ใช่หรือ ”

“ ค่ะ ถ้าไม่ใช่คำสั่งของหัวหน้า ดิฉันคงไม่กล้าทำ ”

พราน หัวเราะก๊าก

“เพราะเจ้าปืนกระบอกนั้นที่ผมให้คุณไปโยนไว้นั่นเอง จึงทำให้เพ็ญทิพย์ต้องวิ่งมาหาเรา... มิฉะนั้น เราก็คงจะไม่ได้ความจริงอะไรจากแก... เรื่องนี้ แม้แต่ เกรียง ก็ไม่รู้ มึแต่คุณกับผมเท่านั้น... ฉะนั้นเราก็คงจะปลอดภัยอยู่อีกนาน เสียปืนไปกระบอกหนึ่งเปล่าๆ แต่ก็ได้ประโยชน์แยะ... ผมต้องการให้คุณผจญ ไปบีบคุณเพ็ญทิพย์ เท่านั่นเอง เมื่อแกถูกบีบ เพราะเขาพบผ้าเช็คหน้ามีอักษรย่อของแก และพบปืนซึ่งสงสัยว่าจะเป็นอาวุธที่ใช้ในการกระทำผิด แกก็ต้องวิ่งมาหาเรา... คุณผจญเป็นคนเชื่อคนอื่นยาก ถ้าแกได้ฟัง เพ็ญทิพย์ เล่าเรื่องอะไรต่ออะไรที่ได้เล่าให้ฟัง แกก็คงจะเล่นงาน เพ็ญทิพย์ ใหญ่... แต่ผมว่า ขณะนี้ สารวัตรพจน์แกก็คงชักสงสัยอะไร ๆ อยู่บ้างแล้ว แกเป็นคนหัวไวไม่ใช่เล่นเหมือนกัน ท่านสารวัตรคนนี้ ”

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น กัลยา เอื้อมมือไปเปิดเครื่อง

“ มีอะไรหรือ อรุณี ”

“ มีผู้หญิงชื่อเพ็ญทิพย์ จะพบหัวหน้าค่ะ ”

กัลยาเหลือบตามองดูพราน... เขาสั่นหน้า

กัลยา พูดลงไป  “ หัวหน้าไม่ว่าง อรุณี ”

“ เธอกับผู้ชาย ชื่อพงษ์ ค่ะ คุณพงษ์ บอกว่า อยากจะพบ และขอบคุณหัวหน้าด้วย ”  เสียงของโอเปอเรเตอร์ ดังตามมาอีก

พราน หัวเราะ

“ ค่อยยังชั่วหน่อย ผมกลัว... แก... ทำอะไรก็ไม่รู้ ไม่บอกให้รู้ล่วงหน้าเสียด้วย ”  เขายกมือขึ้นลูบริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ

กัลยา หันมามองค้อนหัวหน้าของหล่อน

" ให้พบไหมคะ ”

“ ไม่ขัดข้อง ให้ขึ้นมาทั้งสองคน ผมจะแสดงความยินดี กับเขาด้วยทั้งคู่ พิชิต จะได้หมดหน้าที่เสียที... ปล่อย พิชิต ไว้ที่บ้านนั้นนาน ๆก็ไม่เข้าทีเหมือนกัน ขันติเขามีน้อยกว่าผม ”

เขาหัวเราะอย่างครื้นเครง

ขณะที่ กัลยา ซึ่่งพูดอยู่ที่เครื่องพูด  ขยับจะลุกขึ้น พราน พูดว่า

“ คุณนั่งลงก่อน ผมอยากให้คุณอยู่ด้วย เขาจะได้รู้ว่า ผมสนใจในเลขาฯ ของผมมากกว่าคนอื่น ”

กัลยาหย่อนกายกลับลงนั่ง แล้วมองดูหัวหน้าของหล่อนด้วยสายตาที่แวววาว ใบหน้าซ่านด้วยสีชมพู

0 O 0