พอขึ้นปีสามผมก็ได้ที่หนึ่งอีก ทีนี้ก็ได้เป็นผู้ช่วยผู้หมวด ทำหน้าที่ต่างหูต่างตาผู้บังคับหมวด

    ทางโรงเรียนจะคัดเอาผู้ที่สอบได้ที่หนึ่งถึงที่ลดหลั่นกันลงมา แล้วแต่ความต้องการของกองร้อย ให้ไปเป็นผู้ช่วยผู้บังคับหมวดของแต่ละกองร้อย

          ผมถูกส่งไปอยู่กองร้อยที่หนึ่งนักเรียนใหม่

บังเอิญพอเหมาะผู้กอง เต็ม กลับมาเป็นผู้บังคับหมวดกองร้อยที่หนึ่งพอดี

ดวงมันช่างสมพงษ์กันจริงๆ

ผู้กองวิโรจน์ ของผม จะจงใจส่งผมไปหรือยังไงก็ไม่ทราบ

วันแรกที่ผมไปรายงานตัวกับผู้กองเต็ม เพื่อรับหน้าที่พร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ตอนนั้น กองร้อยหนึ่งมีสามหมวดรับนักเรียนร้อยยี่สิบคน แบ่งเป็นหมวดละสี่สิบ

ผู้กองเต็ม เห็นผมเข้า ก็เข้าทักทายอย่างรักใคร่

“อ้าว.. อีตาพุฒ มาอยู่กับฉันอีกเรอะ ”

“ครับผม ” ผมชิดเท้าตอบ

“อย่าทำตัวอย่างที่แล้วอีกนะ ” ผู้กองสำทับ

“ผมยังเป็นผมคนเก่าครับ” ผมมันยังอดไม่ได้ที่จะตอแย แต่ว่าระวังไม่ให้ออกมานอกกรอบ

ผู้กองเต็ม มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า สีหน้าเรียกว่า ปั้นยาก แล้วพูดออกมาตามไรฟันว่า

“เธอจะต้องเป็นผู้บังคับบัญชานักเรียนถึงสี่สิบคน ถ้าเธอประพฤติตัวไม่เป็นตัวอย่างที่ดีแก่นักเรียน ฉันก็จะต้องส่งเธอกลับกองร้อยระวังตัวให้ดี ”

ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะระเบียบวินัยมันค้ำปากอยู่ ดีไม่ดี อาจจะถูกขังก็ได้ ได้แต่ยืนนิ่งอยู่

“ ไปได้ ” ผู้กอง เต็ม ออกคำสั่ง

“ผู้บังคับหมวด สุดใจ เขาเป็นคนไม่ค่อยเอาเรื่องใคร อย่าทำให้เขาต้องหนักใจกับเธอ ”

ผมก็อยากจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ต้องเก็บคำพูดไว้ ชิดเท้า ทำความเคารพ แล้วกลับหลังหัน ออกมาจากห้อง

เวลาเรียนผมต้องไปเรียนที่ห้องเรียนของนักเรียนชั้นสาม ชั้นปีสุดท้าย จะกลับกองร้อยที่หนึ่งซึ่งเป็นกองร้อยนักเรียนใหม่ ก็ตอนเลิกเรียน เลิกฝึกแล้ว กลับไปนอนที่โรงหนึ่งซึ่งเป็นโรงนอนของนักเรียนปีที่หนึ่งหมวดที่สาม ที่ผมทำหน้าที่บังคับบัญชาอยู่

ตอนเช้าๆ ตื่นนอนประมาณห้านาฬิกาครึ่ง

ผู้ช่วยผู้บังคับหมวดมีหน้าที่เรียกแถวนักเรียน ออกกำลังกายสิบนาที เป็นกายบริหารท่ามือเปล่าหรือวิ่งทั้งหมวด ใช้แถวตอนเรียงสาม

แถวตอนเรียงสามก็คือ จัดแถวเป็นทางลึก โดยข้างหน้า มีสามคน เรียงกันไปตามทางยาวไปข้างหลัง ถ้าเป็นแถวกระดานก็จะเป็นหน้ากระดานแถวเดียว หรือสองแถว ก็แล้วแต่จะเหมาะกับพื้นที่ ก็เป็นแถวยาวทางด้านกว้างด้านหน้า

ผมเขียนบรรยายก็เผื่อว่าท่านผู้อ่านที่ไม่เคยเป็นทหาร จะได้เข้าใจ

เวลาวิ่งตอนเช้ามืดอย่างนี้พวกผู้ช่วยผู้บังคับหมวด จะเรียกเรียงแถวตอนเรียงสาม แล้วพาออกวิ่งเหยาะๆไปตามถนนสายกลาง ซึ่งเป็นถนนภายในโรงเรียน ที่แบ่งสนาม และตัวตึกห้องเรียนและโรงนอน

ถนนนั้นกว้างประมาณเกือบสิบเมตรพอดีสำหรับแถวสองแถววิ่งสวนกันไปมาได้

บางวันไอ้แถวที่วิ่งสวนกันนี่แหละ ปรากฎว่า นักเรียนในแถวหนึ่ง ที่สวนกับอีกแถวหนึ่งโดนหมัดของใครก็ไม่รู้ เข้าที่พุงกะทิ ลงไปนอนดิ้นอยู่บนถนนก็มี                จับมือใครดมไม่ได้ต้องยอมให้เป็นการกุศลไป เอาไว้แก้ตัวกันวันหลัง

ของผมผมไม่ออกไปวิ่งที่ถนนสายกลาง ผมเรียกนักเรียนลงมาที่สนามหน้าโรงเรียนแล้วก็เรียกแถวลงกลม

“แถววงกลม มาหาข้าพเจ้า ”

ผมยืนอยู่ตรงกลางวงนักเรียนก็จะวิ่งกัน มาจับมือกันช่วงยาวของแขน ล้อมรอบตัวผมเป็นวงกลม แล้วผมก็สั่งขวาหัน หน้าวิ่ง นักเรียนก็จะวิ่งไปรอบๆ ตัวผม             ผมไม่ต้องวิ่งยืนดูอยู่ตรงกลางวง

ผู้กองเต็ม มาตรวจ เอาเรื่องอีก สั่งแถวหยุด แล้วเรียกตัวผมเข้าไปหา

“อีตาพุฒ ทำไมไม่พานักเรียนออกวิ่งตามถนนสายกลาง ขี้เกียจนี่ เราน่ะ ”

“ถนนสายกลาง มีแถวแยะแล้วครับ แล้วก็เคยมีนักเรียนถูกต่อย เวลาวิ่งสวนกันอันตรายกับนักเรียนของผม และที่ผมให้นักเรียนวิ่งด้วยแถววงกลมนี้ ก็เป็นการวิ่งเหมือนๆ กันความมุ่งหมายของการฝึกวิ่งอยู่เหมือนกัน ผิดกันก็แต่รูปแถวและสถานที่วิ่งเท่านั้นครับ”

ผู้กองเต็ม มองผมหัวตลอดเท้า ตามแบบฉบับดั้งเดิม ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็เดินผละไป

รายการล้อเลียนเฉียดห้องขังของผมยังมีอีกและต้องเป็นกับผู้กอง เต็ม