เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๑
คนที่มีแม่เขารู้สึกกันอย่างไรผมไม่รู้ และแม่กับลูก รักกันอย่างไร ผมก็ไม่รู้ เพราะผมไม่เคยเรียกใครว่า คุณแม่ แม่คุณละก็พอมีให้เรียกได้บ้าง คำว่าคุณแม่ นี่ ไม่เคยเรียกใครในชีวิต เพราะแม่ผมตายตั้งแต่ผมยังแบเบาะสักหกเดือนเห็นจะได้ อายุผมตอนนั้น ยายผมบอก พ่อเลยเกลียดผมหาว่า ผมเกิดมาฆ่าแม่ ผมเลยไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่เด็กพ่อส่งผมมาให้ยายเลี้ยง ผมโตขึ้นมาด้วยน้ำเลี้ยงของคุณยาย ผมควรจะตายตั้งแต่อายุ๓ - ๔ ขวบ แต่ก็ไม่ตาย บ้านยายผมอยู่ในคลองบางกอกน้อยและอยู่ริมคลอง วันหนึ่งเด็กคนเลี้ยงมันพาผมไปที่ท่าน้ำ ไปล้างชาม มันต้องกะเตงผมไปด้วย เพราะไม่มีคนอื่นที่จะดูแทนมัน มันปล่อยผมไว้ที่ท่าน้ำนั้นเพราะมันลืมเอาสบู่มา ผมนั่งอยู่ที่บันไดท่าน้ำคอยมันกลับขึ้นไปเอาสบู่ ผมนั่งอยู่ยังไงไม่รู้ตกป๋อมลงไปในน้ำ ผมจำได้ว่าผมลอยกลับหัวกลับตีนอยู่ใต้น้ำตั้งนาน เห็นน้ำเขียวๆ เหลืองๆ หมุนคว้างอยู่ยังงั้น ผมลอยอยู่สักครู่ก็มีมือมาควานเอาตัวผมขึ้นไป นังเด็กคนเลี้ยงผมนั่นเองที่เป็นคนควานเอาผมขึ้นมา ผมคงจะลอยอยู่ผิวๆน้ำ พอที่มันจะมองเห็นได้มันจึงคว้าควานได้ทัน ผมไม่สำลักน้ำและไม่เป็นอะไรเลย ไม่ยักกะจมน้ำตายรอดมาได้ยังไงก็ไม่รู้ เทวดาฟ้าดินคงจะยังไม่ต้องการให้ผมตายเพราะท่านจะให้ผมแหวกว่ายต่อไปในกระแสธารของชีวิต แล้วท่านก็จะได้เล่นกับชีวิตของผมให้สนุกมือ เรียกว่าผจญภัยกันตั้งแต่อายุสามขวบเลยทีเดียว บ้านยายผมอยู่ใกล้วัด และที่วัดที่โรงเรียน ผมเริ่มชีวิตการเรียนหนังสือที่โรงเรียนวัดนั้นเมื่ออายุได้สักหกขวบเศษ หลวงลุงพี่ของแม่ ท่านบวชอยู่ที่วัดนั้น ท่านสอน ก.ไก่ ให้ผมก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนจริงๆ พอผมอ่านก.ไก่ ได้จนถึง ฮ. นกฮูก และผสมสระ ก-อะ-กะ ก-อา-กา ได้ หลวงลุงก็ส่งผมเข้าโรงเรียนที่วัดนั้น ซึ่งมีนักเรียนสักยี่สิบคนเห็นจะได้เป็นพวกลูกศิษย์วัดเสียส่วนมาก และครูก็คือ พระที่วัดนั่นเอง ผลัดกันมาสอน ผมยังไม่มีชื่อจนอายุถึงขนาดนั้น ยายผมเรียกผมว่าไอ้หนู ตั้งแต่เล็กมาเรื่อย จนลืมตั้งชื่อ พอเข้าโรงเรียนก็ต้องมีชื่อ ยายให้หลวงลุงตั้งชื่อให้หลวงลุงให้ชื่อผมว่า สมชาย ผมตัวเล็กนิดเดียวเมื่อเด็กๆ ก็ผอมกร๋อง ไม่มีท่าว่าจะ สมชาย อย่างชื่อสักนิดเดียว ไอ้แกละเพื่อนร่วมโรงเรียน มันแก่กว่าผมสองปี มันเป็นหัวหน้าห้อง และมันเป็นหัวโจกของห้องมันมีความเกเรมากกว่าคนอื่น และมันต่อยเก่ง คู่ซ้อมของมันชื่อ ไอ้จุ่นอายุไล่เลี่ยกัน และเรื่องที่มันจะต่อยกันบ่อยๆ ก็คือ เรื่องแย่งข้าวพระหลังเพล ไอ้แกละต่อยชนะไอ้จุ่นทุกครั้งจนไอ้จุ่นต้องยอมเป็นลูกน้องให้ไอ้แกละแบ่งข้าวให้กิน ตามแต่มันจะเห็นสมควร ผม ไม่มีไอ้เพื่อนคนไหนมันเรียกผมว่า สมชาย สักคน มันเรียกผมว่าไอ้กุ้ง ย่อมาจาก กุ้งแห้ง ผมกลัวไอ้แกละ ผมกลัวแทบจะทุกคน เพราะต่อยไม่เป็น ผมได้ค่าขนมจากยายวันละห้าสตางค์ สำหรับซื้อขนมกลางวันกินที่โรงเรียน ข้าวกลางวันผมกลับมากินที่บ้าน เพราะเดินมาใกล้นิดเดียว ไอ้ห้าสตางค์ที่ผมได้ผมต้องแบ่งให้ไอ้แกละมัน วันละสตางค์บ้าง สองสตางค์บ้าง ตามความต้องการของมัน บางวันมันก็เอาไปหมดเลยทั้งห้าสตางค์ ผมก็ต้องยอม กลัวมัน
| Create Date : 04 มกราคม 2560 |
| Last Update : 17 มกราคม 2560 1:44:47 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 966 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [