|
|
นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 8)
โดย 4411
บุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้า พราน เจนเชิง เป็นชายหนุ่มในวัยต้นของสามสิบปี แต่งกายสุภาพเรียบร้อย สวมแว่นตาสายตาสั้นกรอบทอง รูปร่างค่อนข้างบาง เขากระพริบตาถี่ ๆ ในขณะที่พูดขึ้นว่า
ผมกับ หมู่อรัญ เคยพบกันเสมอ ๆ ครับ เพราะตอนค่ำ ๆ แกมักจะไปนั่งอยู่ที่ร้านขายกาแฟ หน้าปากตรอกบ้านท่านบัญชาการเสมอ ผมก็เป็นขาประจำที่ร้านนั้นเหมือนกัน เราจึงรู้จักกัน
พราน ยิ้ม เขายื่นกล่องบุหรี่ให้กับจำนงค์ ซึ่งปฏิเสธว่า ไม่สูบบุหรี่และขอบคุณ พรานพูดขึ้นว่า
ขอโทษ คุณมีอาชีพอะไรไม่ทราบ
ผมเป็นเภสัชกร อยู่ที่ร้านหมอสมจิตต์ ที่ประตูน้ำ
พราน พยักหน้าช้า ๆ
กรุณาเล่าเรื่องความเกี่ยวพันระหว่าง คุณ กับ หมู่อรัญ ให้ผมฟังโดยละเอียดหน่อย ได้ไหมครับ
จำนงค์ ขยับตัวเล็กน้อย เขาขยับแว่นก่อนจะพูด
ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมพบแกเสมอ ๆ ที่ร้านกาแฟ ตามที่เรียนให้ทราบแล้ว เวลาเลิกงาน หมู่อรัญ ก็มักจะแวะที่ร้านกาแฟนั้น ถ้าไม่ดึกเกินไป แกต้องแวะดื่มนมสดที่ร้านนั้นถ้วยหนึ่งก่อนเสมอ
เคยมีใครร่วมโต๊ะกับแกบ้างไหมครับ
พราน ถามขัดขึ้น
ผมไม่เคยเห็นครับ แต่มีอยู่หนเดียว คือ คืนที่มีข่าวว่า แกยิงตัวตาย ผมจะเล่าให้ฟังเป็นตอน ๆ ไป
เขาหยุดถอนหายใจชั่วขณะ แล้วพูดต่อไป
สำหรับผม กับ หมู่อรัญ ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกัน เป็นแต่พบกันที่ร้านกาแฟบ่อย ๆ อย่างว่าเท่านั้น เห็นกันชินเข้า ก็เคยพูดกันเรื่องดินฟ้าอากาศ และเรื่องสัพเพเหระต่าง ๆ ไม่เป็นสาระอะไร แกทราบว่า ผมทำงานอยู่ที่ไหน เจ๊กร้านกาแฟเป็นอันรู้กันครับ เวลาแกมานั่ง เป็นต้องจัดนมสดแช่เย็นมาให้แกทีเดียว
คืนวันนั้น สักสามทุ่มเศษ ๆ ได้ หมู่อรัญ เข้ามานั่งในร้านที่โต๊ะตัวเดิมที่แกเคยนั่ง ผมนั่งอยู่ในร้านก่อน แต่ห่างจากแกสัก ๒ ๓ โต๊ะ พอ หมู่อรัญ หย่อนกายลงนั่ง ก็มีชายคนหนึ่ง มาจากทางไหนก็ไม่ทราบ เข้ามานั่งที่เก้าอี้โต๊ะเดียวกับแก สักครู่ หมู่อรัญ ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งอยู่หลังร้าน ตอนแกจะผ่านผมไป แกยังยิ้มกับผม ตอนน้้น เจ๊กกีก็ยกถ้วยนมสด จะไปให้ หมู่อรัญ หมู่อรัญ ก็บุ้ยปากให้ไปตั้งไว้ที่โต๊ะ ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่สักครู่ หมูอรัญ จะออกจากห้องน้ำมาเมื่อไร ผมไม่ทันสังเกต แกเดินมาที่โต๊ะผม และเชิญผมไปที่โต๊ะแก ผมละจากหนังสือพิมพ์ มองไปที่โต๊ะที่ หมู่อรัญ นั่งอยู่เดิม ไม่เห็นชายคนนั้น ไม่ทราบว่าเขาออกไปเมื่อใด ผมตาม หมู่อรัญ ไปที่โต๊ะ พอถึงโต๊ะ หมูอรัญ ก็ชี้ให้ผมดูที่ถ้วยนมสด ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ และบอกผมว่า ให้ช่วยนำนมถ้วยนี้ไปตรวจดูทีว่า มีอะไรผสมปนอยู่ในนั้นบ้างหรือเปล่า
เขาหยุดพูดสักครู่ สายตายังคงจับอยู่ที่สายตาของ พราน
พรานนั่งนิ่งอยู่
จำนงค์ จึงพูดต่อไป
ผมไม่เข้าใจความหมายของแก จึงถามว่าทำไม แกบอกว่า อย่าเพิ่งถามเลย ให้ผมเอานมถ้วยนี้ไปตรวจดูก่อน แกขอทราบในวันพรุ่งนี้ ถ้ามีอะไรอยู่ในนั้น แกขอทราบโดยละเอียด แกพูดกับผมว่า บางที แกกับผม อาจจะต้องร่วมกันทำงาน อะไรสักอย่างหนึ่ง และให้ผมรักษาความนี้เป็นความลับ แล้วแกก็ล้วงกระเป๋า ควักเอาสมุดพกออกมาเขียนอะไรลงไปสอง-สามตัว แล้วเก็บสมุดพกไว้ในกระเป๋า หยิบเงินจำนวน ๕๐๐ บาทให้กับผม บอกว่าเป็นค่าใช้จ่าย ผมจะไม่รับ แกก็ยัดเยียดให้ แกไม่ได้แตะต้องนมถ้วยนั้นเลย ผลุนผลันออกจากร้านไปขึ้นรถสามล้อที่จอดคอยแกอยู่หน้าร้าน โดยนัดกับผมว่า จะมาพบอีกวันพรุ่งนี้ ผมก็เลยขอยืมถ้วยที่บรรจุนมนั้น จากเจ๊กร้านกาแฟ เอากลับไปที่บ้านผมด้วย บ้านผมอยู่ใกล้ ๆ กับร้านกาแฟนั้น เจ๊กมันจึงไม่สงสัยอะไร
พราน เปิดกล่องบุหรี่ หยิบขึ้นมาจุดสูบ เขาไม่ได้พูดว่าอะไร คงมองหน้า นายจำนงค์ อย่างสนใจ
จำนงค์ ขยับแว่นอีกครั้ง พูดต่อไป
ผมกลับถึงบ้าน ก็เริ่มทำงานของผมทันที ทั้ง ๆ ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ผมทดลองใส่ส่วนผสมต่าง ๆ เพื่อตรวจส่วนผสมของนมถ้วยนั้น ผมต้องตกใจเป็นอย่างมาก ที่ได้พบว่า ในนมถ้วยนั้น มีส่วนประกอบของสาร สตริ๊คนิน เจอปนอยู่ในจำนวนที่อาจทำให้ผู้ดื่มถึงแก่ความตายได้ ภายในเวลาไม่เกินสามชั่วโมง ผมตกใจมาก แทบจะรีบไปบอก หมู่อรัญ เสียเดี๋ยวนั้น แต่ผมไม่รู้จักบ้านของแก แต่เชื่อว่า รุ่งขึ้น ผมจะเข้าไปบอกแกถึงที่บ้านของท่านบัญชาการ เวลาแกมาทำงาน รุ่งขึ้นแต่เช้า ผมก็รีบจะพบแก ก็ได้ข่าวว่า แกยิงตัวตายเสียแล้ว ผมก็เลยไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับใคร เพราะไม่แน่ใจว่า จะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมบ้าง จนกระทั่งผมได้พบประกาศของคุณจากหนังสือพิมพ์ จึงได้ตัดสินใจมาพบกับคุณ ผมไม่ต้องการค่าตอบแทนอะไรหรอกครับ ขอให้ผมมีส่วนได้ช่วยเหลือ หมู่อรัญ ในเรื่องนี้บ้าง แกเป็นคนดีจริง ๆ
พราน ชะโงกตัวออกข้างหน้า
ขอบคุณมาก คุณจำนงค์ แน่นอน คุณจะได้มีส่วนช่วยเหลือในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ผู้ชายที่คุณเห็นเข้ามานั่งที่โต๊ะ หมู่อรัญ ถ้าคุณเห็นอีก คุณคิดว่า คุณจะจำได้ไหม
จำนงค์ ใช้มือขยับแว่นอีก และนิ่งอยู่สักครู่
ผมคิดว่าผมจำได้ ถ้าได้เห็นอีก
รูปร่างอย่างไร คุณพอจะอธิบายได้ไหม
อ้วน ๆ หน่อยครับ ผิวค่อนข้างขาว ตักผมสั้น ๆ ผมคะเนอายุประมาณสี่สิบ นอกจากนี้ก็ไม่ได้สังเกตอะไรอีก เพราะผมไม่ได้เอาใจใส่อะไรนักในทีแรก แต่ถ้าเห็นอีก จำได้แน่ ๆ
เขาแต่งตัวอย่างไร
เอ... ข้อนี้ไม่แน่หรอกครับ
จำนงค์ พูดช้า ๆ
ผมจำได้แต่ว่า ใส่เสื้อสีขาว เป็นเสื้อเชิ๊ต แขนสั้น นอกนั้น จำไม่ได้
ดีแล้ว คุณ จำนงค์ - เวลานี้ คุณยังเก็บรักษานมถ้วยนั้นไว้หรือเปล่า
ยังอยู่ครับ ผมเก็บรักษาไว้อย่างดี ในตู้เก็บเครื่องยาของผม
ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย ใช่ไหม
ผมยังไม่ได้บอกใครเลยครับ
ดีมาก - คุณต้องเก็บมันไว้เป็นความลับอีกเรื่องหนึ่ง และอย่าไปพูดให้ใครฟังไม่ได้เป็นอันขาด เพราะมันอาจนำอันตรายมาสู่ตัวคุณเองได้ ขอราย
งานการพิสูจน์ และนมถ้วยนั้นมาให้ผมเก็บรักษาไว้ ประเดี๋ยว ผมจะให้คนของผมคนหนึ่งไปกับคุณ เขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ ให้คุณมอบสิ่งเหล่านี้มากับเขา สำนักงานของผมจะจ่ายเงินค่าป่วยการให้กับคุณ สำหรับการนี้ ให้คุณ หนึ่งพันบาท เป็นยังไงครับ
จำนงค์ สั่นศีรษะ
ผมบอกแล้วว่า ผมไม่ต้องการค่าตอบแทน
คุณก็มีอาชีพ ผมก็มีอาชีพ พราน พูดยิ้ม ๆ
เวลาของเราย่อมมีค่า ผมจะได้ค่าตอบแทนจากเรื่องนี้ ฉะนั้น คุณก็ต้องมีส่วนร่วมด้วย อย่าปฏิเสธเลยครับ มันเป็นความรู้ที่เป็นประโยชน์ต่อการสืบสวนของผมมากทีเดียว ที่คุณนำมาให้ผมครั้งนี้
พราน เอื้อมมือไปกดเครื่องเรียก เสียงของ กัลยา ตอบรับออกมา
เขาพูดไป
กัลยา เตรียมเงิน หนึ่งพันบาท มอบให้คุณจำนงค์ไป แล้วช่วยเรียก เกรียง บอกเขาให้ไปกับ คุณจำนงค์ ด้วย คุณจำนงค์ ทราบดีแล้วว่า จะให้ไปทำไม
เขาปิดเครื่องพูด แล้วหันมาทาง จำนงค์
ขอบคุณมาก - คุณจำนงค์ ผมคงจะต้องการตัวคุณอีกในวันหลัง โปรดพบกับเลขานุการของผมก่อนที่จะไป
จำนงค์ ลุกขึ้นยืน เขาควักนามบัตรแผ่นหนึ่งส่งให้ พราน
ไม่เป็นไรครับ ตามตัวผมได้ ตามตำบลที่อยู่ บนนามบัตรนี้ ลาละครับ - สวัสดี ขอบคุณมาก
| Create Date : 20 ตุลาคม 2555 |
| Last Update : 20 ตุลาคม 2555 3:15:37 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1066 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ก้นกะลา  วันที่: 20 ตุลาคม 2555 เวลา:15:34:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [