นักสืบพราน - เรื่องที่ 6 พินัยกรรมมรณะ (ตอนที่ 9)

โดย 4411

พราน เจนเชิง จอดรถยนต์ของเขาไว้ที่หน้าประตูใหญ่ของบ้านธรรมนิติ เขาก้าวลงจากรถ หลังจากดับเครื่องยนต์แล้ว เหลียวหลังไปดูทางซุ้มไม้ริมรั้ว ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นที่ ๆ ปรีชาพบจุดจบของตัวเองที่นั่นอย่างไม่ตั้งใจ เขาหัวเราะกับตัวเองอย่างไม่มีความหมายนิดหนึ่ง แล้วจึงเปิดประตูบานเล็ก ก้าวเท้าเข้าในบริเวณบ้านนั้น

เขาเดินทอดน่องตามสบาย ขึ้นบรรไดไปบนตัวตึก คล้ายกับกำลังใช้ความคิด ก้าวเข้าสู้ห้องรับแขก ซึ่งอยู่ทางด้านขวามือ เลือกเก้าอี้นวมตัวหนึ่งในหลายตัว ซึ่งอยู่กลางห้องรับแขก แล้วหย่อนตัวลงนั่งด้วยความสงบเงียบ สายตาของเขาเพ่งมองไปยังรูปเขียนใหญ่ ซึ่งเป็นภาพของเจ้าคุณธรรมนิติ ติดอยู่ข้างฝาผนังด้านตรงหน้าของเขา เขาพิจารณาดูรูปนั้นอยู่เป็นเวลานานอย่างเพ่งพินิจ ครั้นแล้วจึงยิ้มกับตัวเองอย่างพึงพอใจ

เสียงรองเท้าแตะ กระทบกับพื้นอย่างแผ่ว ๆ ดังเป็นจังหวะ มาจากด้านนอกห้องรับแขก เจ้าของเสียงรองเท้านั้น ก้าวเข้ามาในห้องที่พรานนั่งอยู่ ก็วิ่งอย่างดีใจ เข้ามาคุกเข่าอยู่มี่ข้างท้าวแขน พนมมือกราบลงที่ต้นแขนของ พราน อย่างนอบน้อม พูดว่า

“ คุณอาว์นั่นเอง หนูได้ยินเสียงรถจากที่ประตูบ้าน จึงรีบลงมาดู ทำไมมาเงียบ ๆ เล่าคะ คุณอาว์ ”

พราน ยกมือขวาขึ้นลูบศีรษะหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“ อาว์ตั้งใจจะมาเงียบ ๆ เพราะมีธุระที่จะพูดอะไรกับ นัยนา สักหน่อยหนึ่ง คนของอาว์เขาเอาใจใส่ดูแลดีอยู่หรือ ”

“ หนูรู้สึกอุ่นใจมากค่ะ คุณอาว์ เขาคอยระวังดูหนูอยู่เสมอ จนบางครั้งออกรู้สึกเกรงใจ เมื่อไร ตุณอาว์จึงจะเห็นว่า หนูปลอดภัยกับเขาเสียทีเล่าคะ ”

“ อีกไม่นานหรอก นัยนา ” พรานพูด สายตาของเขายังคงจับอยู่ที่รูปท่านเจ้าคุณธรรมนิติ
“ ถ้าความคาดหมายของอาว์ไม่ผิด อีกไม่กี่วันนี้ นัยนา ก็จะปลอดภัยแล้ว และทุกสิ่งจะเรียบร้อย ”

“ หมายความว่า คุณอาว์รู้ตัวคนร้ายที่ฆ่าอาว์นิพนธ์แล้ว ยังงั้นหรือคะ ไม่ใช่ตาเล็กหรอกหรือคะ ”

พราน สั่นศีรษะอย่างช้า ๆ เขาหันมามองดูหญิงสาวอย่างปรานี พลางพูดว่า
“ แล้วหนูจะรู้เอง ว่าแต่เวลานี้ อาว์อยากจะถามอะไรหนูสักอย่างหนึ่ง หวังว่าหนูคงจะไม่ปิดบังอาว์ ”

หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้อง ตรงข้างท้าวแขนเก้าอี้นั้น ขันเข่าทั้งสองข้าง ใช้มือทั้งสองโอบเข่าไว้ตามสบาย เงยหน้ามองดูพราน ด้วยดวงตาอันแจ่มใส

“ ถามมาเถอะค่ะ คุณอาว์ ถ้าหนูรู้ หนูจะบอกทันที ”

พราน จับสายตาของเขาอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง แล้วพูดออกมาอย่างช้า ๆ ว่า
“ นัยนา นอกจากคุณแม่ของหนูแล้ว เจ้าคุณพ่อไปมีภรรยาอยู่ที่ไหนอีกหรือเปล่า ”

ใบหน้าของ นัยนา สลดลงทันที สายตาของหญิงสาวลดลงจากใบหน้าของ พราน ลงสู่พื้นห้อง กิริยาท่าทางคล้ายมีความกระอักกระอ่วนในใจ หล่อนพูดอย่างแผ่วเบาว่า

“ ชีวิตแต่หนหลังของคุณพ่อ มันเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในปัจจุบันของเราด้วยหรือคะ คุณอาว์ ”

“ เกี่ยวซิหนู และเกี่ยวอย่างมากเสียด้วย ” พรานพูดยิ้ม ๆ
“ อาว์จะไม่ถามคำถามที่ไม่เกิดประโยชน์เลยเป็นอันขาด ”

หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
“ หนูอยากให้คุณอาว์รับรู้ไว้แต่เพียงผู้เดียว เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับตระกูลของหนูอยู่ ถูกแล้วค่ะ ในระหว่างที่คุณแม่ยังไม่เสีย คุณพ่อได้แอบได้เสียกับหญิงคนใช้คนหนึ่งของคุณแม่ ซึ่งเป็นต้นห้อง คุณแม่มารู้เรื่องเอาต่อเมื่อ มันเกิดท้องขึ้นมาแล้ว ท่านโกรธมาก บังคับให้คุณพ่อไล่นังคนใช้นั่นออกจากบ้านไปในทันที ถ้ามิฉะนั้น ท่านจะเป็นคนออกจากบ้านไปเสียเอง ”

นัยนา หยุดพูดชั่วขณะหล่อนเงยหน้าขึ้นมองดู พราน แล้วจึงพูดต่อไป
“ คุณพ่อต้องให้นังคนใช้คนนั้นออกจากบ้านไป แต่โดยที่ท่านเห็นว่า เลือดในท้องของมันเป็นเลือดเนื้อ เชื้อไขของท่าน ท่านจึงแอบให้แหวนนามสกุลของเราวงหนึ่งให้ไป เผื่อว่า หากลูกของท่านเกิดไปตกระกำลำบากขึ้นภายหลัง และต้องการความช่วยเหลือจากท่าน ก็จะได้กลับมาหาท่านได้ ความจริงอันนี้ คุณพ่อท่านเพิ่งจะบอกหนู ก่อนที่ท่านจะสิ้น และท่านก็ได้ฝากฝังเรื่องนี้ไว้ให้เป็นภาระของหนูต่อไป ท่านสั่งไว้ว่า ตระกูลธรรมนิติที่มันเป็นโจร ก็ให้มันเป็นโจรไป ท่านได้ตัดไปแล้ว ส่วนที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกคนหนึ่ง ซึ่งท่านยังไม่ได้ข่าวคราวเลย ก็ขอให้อุปการะไปตามสมควร หากหนูมีโอกาสได้พบในภายหลัง ”

“ อาว์คิดว่า เด็กคนนั้นจะต้องมีเค้าของท่านเจ้าคุณอยู่ไม่ใช่น้อยทีเดียว หนูประมาณได้ไหมว่า ขณะนี้แกควรจะอายุสักเท่าใดแล้ว ”

นัยนา ลุกขึ้นคุกเข่าที่ข้างท้าวแขนเก้าอี้นั้นอีกครั้งหนึ่ง มือทั้งสองเกาะอยู่ที่แขนข้างซ้ายของ พราน ซึ่งพาดอยู่บนท้าวแขนข้างนั้น
“ ๑๕ – ๑๖ เห็นจะได้กระมังคะ ขณะที่เกิดเหตุนั้น หนูก็ยังเด็กอยู่มาก ขนาด ๔ – ๕ ขวบเท่านั้นเอง หนูต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกให้คุณอาว์ทราบถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ว่า ทำคุณอาว์ถึงได้ถามขึ้นมาเล่าคะ ”

พราน ไม่ตอบ เขากลับยิ้ม และหันหน้ามามองหญิงสาวอย่างเอ็นดู
“ อาว์กำลังจับเรื่องราวต่าง ๆ มาปะติดปะต่อกัน และมันขาดอยู่ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ อาว์คิดว่าความคาดหมายของอาว์ได้เป็นไปโดยถูกต้องแล้ว ขอบใจมาก – นัยนา – คำตอบของหนูให้ความสว่างแก่อาว์เป็นอย่างดีทีเดียว ”

“ แต่คุณอาว์ยังไม่ได้ตอบคำถามของหนู หรือว่า คุณอาว์ได้พบเด็กคนนั้นแล้ว ยังงั้นหรือคะ ”
หญิงสาวพูด พร้อมกับเขย่าแขนของพราน เบา ๆ

พรานยังคงไม่ตอบคำถามนั้น เขากลับใช้มือขวาลูบศีรษะของหญิงสาว ซึ่งขณะนี้แนบอยู่ที่ต้นแขนซ้ายของเขา อย่างปรานี พลางหัวเราะเบา ๆ อยู่ในลำคอ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง พราน อย่างวิงวอน

เสียวฝีเท้าย่ำอย่างหนัก ๆ มาทางหน้าตึก เกรียง ศักดา ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู พลางพูดกับหัวหน้าของเขา
“ เกือบจะบ่ายโมงแล้ว ผมเร่ง เกริก เสียแทบแย่ มันต้องช่วยกันพิมพ์ทั้งสองเครื่องที่มีอยู่ในสำนักงาน ไม่ช้าเกินไป ไม่ใช่หรือครับ หัวหน้า ”

พราน ลุกขึ้นยืน เขายื่นมือไปรับซองจดหมายทั้งสองฉบับ ซึ่งเกรียง ควักขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ ส่งให้ มาถือไว้ พูดว่า
“ ไม่ช้าหรอก – เกรียง เรายังมีเวลาพออยู่ ”

เกรียง ยิ้ม เขาเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งใจ
“ หัวหน้าอ่านทวนเสียซิครับ แล้วรีบลงชื่อ ผมจะได้รับคืนไปเสียเดี๋ยวนี้ ”

พราน เปิดซองจดหมายทั้งสองฉบับออก ดึงเอากระดาษซึ่งบรรจุข้อความพิมพ์ดีดนั้นขึ้นมาอ่าน เขายิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ แล้วกลับบรรจุคืนเข้าไปในซองอย่างเดิม ยัดมันลงไปในกระเป๋าเสื้อ
“ ผมจะถือไปพบสารวัตรพจน์ และสารวัตรผจญ ด้วยตัวเอง เกรียง – คุณกลับไปก่อนเถอะ เย็นนี้ ๑๘.๐๐ น. ตรง คุณไปพบกับผมที่บ้าน และให้ตามตัว พิชิต กับ เอนก ไปพบผมพร้อม ๆ กับคุณด้วย ผมจะสั่งการพวกคุณอีกในเวลานั้น บางที เราอาจจะได้เล่นอะไรสนุกร่วมกันในคืนวันนี้ก็ได้ ”

เกรียง มองดูหัวหน้าของเขาอย่างไม่แน่ใจอีกครั้งหนึ่ง แต่เมื่อได้พบสายตาอันย้ำความหมายในคำพูดของหัวหน้าของเขา เขาจึงหมุนตัวกลับ และเดินออกไป

“ ขอบใจมาก – เกรียง – พบกันเย็นวันนี้ ”
พราน ตะโกนไล่หลังสหายของเขาไป ครั้นแล้ว เขาจึงหันหลังกลับมาดู นัยนา ซึ่งกำลังยืนมองดูเขาด้วยแววตาอันบอกถึงความสงสัยและแปลกใจ

พราน ยิ้มให้หญิงสาวเป็นเชิงปลอบใจ เขาควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สอดซองบุหรี่ลงไปในกระเป๋า พลางพูดว่า
“ อาว์ไปก่อนละ ยังมีธุระที่ต้องเร่งทำอยู่อีก ระวังตัวให้ดีหน่อย – นัยนา อย่าออกไปไหนเป็นอันขาดในคืนวันนี้ ”

ก่อนที่ นัยนา จะทันได้พูดอะไร ร่างของ พราน ก็ก้าวพ้นประตูห้องรับแขกไปแล้ว หล่อนเดินช้า ๆ ตามออกไป ก็เห็นแต่หลังของเขาก้าวพ้นประตูใหญ่หน้าบ้าน มีเสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มขึ้นต่อจากนั้น และจางหายไปอย่างรวดเร็ว

Create Date : 04 ตุลาคม 2555		1 comments
Last Update : 5 ตุลาคม 2555 3:56:20 น.
Counter : 1111 Pageviews.
Share Tweet