นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 14)

โดย 4411


พราน เจนเชิง เอนหลังพิงเก้าอี้ตามสบาย ยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นพาดไว้บนโต๊ะ ประสานมือทั้งสองข้างอยู่ตรงหน้าท้อง พยักหน้าให้กับ กัลยา ซึ่งนั่งถือกระดาษอยู่ ๒ -๓ แผ่น อยู่ที่เก้าอี้รับแขก

“ อ่านให้ผมฟังหน่อยซิ – กัลยา จดหมายของท่านสารวัตร พจน์ ใช่ไหมนั่น คงจะมีข่าวดีตามเคย ”

กัลยา ยิ้ม ก้มลงดูหัวจดหมาย
“ ใช่ค่ะ - ขึ้นต้นว่า ท่านนักสืบเอก...... ”

“ ตอนขึ้นไม่จำเป็น ”
พราน ขัดขึ้น เขาแหงนหน้าขึ้นมองเพดานอย่างปล่อยอารมณ์
“ สารวัตร พจน์ แกชอบเรียกผมต่าง ๆ - เอาแต่เนื้อความดีกว่า ”

กัลยา อมยิ้ม หล่อนใช้สายตาอ่านตัวอักษรบนกระดาษอยู่สักครู่ จึงอ่านขึ้นดัง ๆ
“ .... แม่วิไล พยานปากเอกของเรา เปิดโปง นายดนัย หมด แกบอกผมว่า ขอขอบใจคุณที่ทำนายเหตุการณ์ถูกต้องล่วงหน้า และได้ช่วยเหลือแกไว้ได้ และแกขอโทษที่ไม่เชื่อคุณในทีแรกที่คุณจู่โจมแกด้วยคำพูด แกไม่นึกเลยว่า นายดนัย จะคิดฆ่าแกได้ลงคอ ทั้ง ๆ ที่แกเองเป็นผู้ล่วงรู้ความลับอะไร ๆ ที่เกี่ยวกับ นายดนัย ทั้งหมด และแกเข้าใจว่า คุณคงจะรู้เช่นเดียวกัน ”

กัลยา เงยหน้าขึ้น
“ ความลับอะไรของ นายดนัย คะ - หัวหน้า

“ อ่านต่อไปเถอะ – กัลยา ”
พราน หลับตา
“ อ่านไปให้ตลอดเสียก่อน อย่าเพิ่งถามอะไร ”

“ ดนัย เป็นพ่อค้าที่ ทรงอิทธิพลมาก คุณก็รู้อยู่ ”
กัลยา อ่านข้อความในจดหมายต่อไป
“ เขาเริ่มติดต่อกับ หมู่อรัญ ซึ่งเขารู้ว่าเป็นคนสนิท และขับรถประจำตัวของท่านบัญชาการมานานแล้ว จน ดนัย ถึงขนาดให้เงินทองใช้สอยคราวละมาก ๆ วิไลแกรู้เรื่องนี้ดี เพราะแกคุมบัญชีการจ่ายเงินของบริษัทอยู่ด้วย สาเหตุที่มีการฆ่ากันครั้งนี้ก็เนื่องด้วย นายดนัย ได้ใช้ให้ หมู่อรัญ ฆ่าท่านผู้บัญชาการ เพราะเหตุที่ท่านได้ขัดขวางวิธีการค้าของที่ผิดกฏหมายอย่างหนึ่งของเขา คือ การลักลอบค้าอาวุธให้กับพวกกบฏในดินแดนพม่า อรัญ ได้ถลำตัวเข้าไปมาก ในเรื่องการติดต่อกับ นายดนัย จนไม่สามารถจะปลีกตัวออกมาได้ และ อรัญ เองก็ไม่กล้าที่จะนำความไปบอกใคร เขาเพิ่งจะรู้ว่า หลังฉากของ นายดนัย เป็นอย่างไร ในตอนหลังนี้เอง เขาปฏิเสธการขอร้องของนายดนัย แต่ก็ถูก ดนัย ใช้วิธีบังคับด้วยประการต่าง ๆ ”

กัลยาอ่านต่อไป
“ ดนัย ได้มอบห่อยาพิษห่อหนึ่งให้กับ อรัญ เพื่อไว้ใช้โรยในอาหารของท่านบัญชาการ ซึ่งด้วยวิธีนี้ อรัญ อาจป้ายความผิดไปให้แม่ครัวของท่านบัญชาการได้ ครั้งสุดท้าย ดนัย ได้ยื่นคำขาดให้ อรัญ ทำงานนี้ให้สำเร็จภายในเจ็ดวัน ”

กัลยา พลิกกระดาษที่อ่านจบ เหลือบสายตามองดู พราน
“ ฟังอยู่หรือเปล่าคะ หัวหน้า ”

พราน พยักหน้า ทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่

กัลยา ยิ้มและส่ายหน้าช้า ๆ พลางอ่านต่อไป
“ คืนวันสุดท้าย ที่พบกันที่ร้านกาแฟ เมื่อ อรัญ ยืนกรานปฏิเสธ
ดนัย ก็โรยยาพิษลงในถ้วยนมสด ที่เจ๊กยกมาให้ อรัญ เพราะเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว และจะได้เป็นการปิดความลับของเขาด้วย
เขาออกจากร้านไปคอยเฝ้าดูอยู่ในรถยนต์ข้างนอก เมื่อเห็น อรัญ ไม่ดื่มนมถ้วยนั้น เขาก็หัวเสีย ออกรถยนต์ไปคอยดัก อรัญ อยู่ทางสนามเป้า
ขณะนั้น วิไล ได้อยู่ในรถด้วยตลอดเวลา
เขาพบ อรัญ ซึ่งนั่งอยู่บนรถสามล้อ ตรงบริเวณที่เกิดเหตุ และเริ่มงานของเขาโดยไม่ชักช้า เมื่อตอนที่ ดนัย ยิง อรัญ ด้วยปืนของเขานั้น ตาทับ คนขี่รถสามล้อ ตกใจกลัวจนตัวสั่น
วิไล เองเป็นคนขอร้องเขา ไม่ให้ฆ่า ตาทับ ”

“ ดนัย ได้ขู่ ตาทับ ไม่ให้พูดอะไรมาก มิฉะนั้น จะถูกฆ่าเช่นเดียวกับ อรัญ และเขาบอกกับ ตาทับ ว่า เขายังมีงานที่จะให้ ตาทับ ทำอีกมาก และมันเป็นงานที่ ตาทับ จะได้เงินเป็นจำนวนหมื่น ๆ จำนวนเงินนี้มันมากพอที่จะปิดปาก ตาทับ ได้ ”

“ ดนัย เอาปืนของ อรัญ ยิงเข้าไปที่เบาะรถสามล้อ เพื่อเตรียมสร้างหลักฐานอย่างอื่นอีก และก็รีบบึ่งรถกลับเข้าในเมือง โดยโยนปืนของ อรัญ ไว้บนกะบะรถ และเขาย่อมที่จะไม่ลืมสวมถุงมือที่เขาเตรียมมาในการนี้ด้วย ก่อนที่จะยิงปืนกระบอกนั้น ”

“ รถของเขาได้ชนกับรถของใครคนหนึ่งที่สี่แยกราชประสงค์ ในขณะที่เขารีบบึ่งด้วยความเร็วกลับเข้ามาในเมือง และด้วยความเร่งรีบ เขายอมรับผิดและควักนามบัตรส่งไปให้ แต่มันกลับกลายเป็นนามบัตรของคุณไป โดยตอนเช้า ที่คุณโทรศัพท์ไปถึงเขาเรื่องค่าเสียหายของรถที่ถูกชนนั้น เขากำลังปรับทุกข์อยู่กับ วิไล อยู่ทีเดียว ถึงเรื่องความผิดพลาดของเขาอันนี้
เมื่อคุณกำหนดค่าเสียหายมา เขาก็รีบตกลงทันที เพื่อที่จะให้เรื่องมันเสร็จ ๆ ไป ”

กัลยา เหลือบตาขึ้นมองดู พราน ซึ่งกำลังหลับตายิ้มอยู่บนเก้าอี้ พราน บิดขึ้เกียจอย่างสบาย

กัลยา อ่านต่อไป
“ วิไล ได้มาพบกับคุณที่สำนักงาน หลังจากหนังสือพิมพ์ลงข่าวเรื่องนี้ และได้ทราบว่า คุณกำลังสนใจอยู่ แกอ้างตัวว่าเป็นพี่สาวของ อรัญ ด้วยความเป็นห่วงนายจ้างของแก และอีกประการหนึ่ง เพื่อที่จะฟังเสียงของคุณด้วย แกกลับไปในวันนั้นโดยไม่ได้รับความรู้อะไรจากคุณเลย
แกบอกว่า คุณเป็นคนที่ติดต่อด้วยยากที่สุด และเป็นคนที่อ่านยากที่สุด ตั้งแต่แกได้พบมา แกนำความนี้ไปเล่าให้ ดนัย ฟัง แทนที่เขาจะพอใจ เขากลับดุว่าแกต่าง ๆ หาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง และจะทำให้เขาต้องลำบาก เพราะระหว่างนั้น เขากำลังติดต่อที่จะให้คุณเป็นนักสืบประจำบริษัทอยู่ เพื่อสร้างความเชื่อถือให้เกิดแก่ประชาชนโดยทั่ว ๆ ไป ถ้าคุณเกิดมาที่สำนักงานเมื่อใด และพบ วิไล เข้า ก็จะทำให้เรื่องแดงขึ้น
วิไล ตกใจมาก เพราะไม่รู้ถึงเรื่องการติดต่อ ระหว่างคุณกับ ดนัย มาก่อน ทางออกของ ดนัย ก็คือ ให้ วิไล หายตัวไปเสีย พร้อมกับข้อหายักยอกเงินของบริษัทไปด้วย ซึ่งคุณก็คงทราบรายละเอียดอยู่แล้ว
เรื่องทั้งหมดเหล่านี้ คุณก็ช่างปิดผม ไม่ให้รู้เห็นบ้างเลย ”

“ ส่วนเรื่องที่ ตาทับ ถูกยิงตาย วิไล เชื่อว่าเป็นการกระทำของ ดนัย เหมือนกัน นิสัยของ ดนัย ไม่ค่อยไว้ใจใครเลยในเรื่องรักษาความลับ
เมื่อ ตาทับ ถูกขังอยู่ที่สถานีตำรวจ วิไล เคยถูกใช้ให้ไปเยี่ยมครั้งหนึ่ง เพื่อให้ ตาทับ เปลี่ยนลำกล้องปืน กับปืนของกลางที่สถานีตำรวจยึดไว้ ปืนพกขนาด ๑๑ มม. นี้ เป็นปืนที่เปลี่ยนลำกล้องได้ คุณก็รู้อยู่แล้ว
ตาทับ แกทำด้วยวิธีใดไม่ทราบ ได้นำลำกล้องที่ วิไล มอบให้ เปลี่ยนกับลำกล้องปืนที่ทางสถานียึดไว้ แล้วนำลำกล้องปืนนั้นมาคืนให้กับแกได้ ในวันที่ได้รับการปลดปล่อยออกจากสถานีตำรวจ
สุดท้าย ลำกล้องปืนกระบอกนันเอง ก็สนองคุณ ตาทับ เข้าเอง ด้วยเหตุนี้ ผลของการพิสูจน์กระสุนปืนจึงดูสับสนกันอยู่
ผมเพิ่งจะเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า ผมได้ไปเรียกปืน ซึ่งถูกเปลี่ยนลำกล้องเรียบร้อยแล้ว มายึดเอาไว้เสียดิบดี ”

“ รายละเอียดในการสอบสวนยังมีอีกมากนัก นี่เป็นแต่เรื่องย่อ ๆ และใจความที่คุณควรทราบ เพื่อจะเก็บไว้ในแฟ้มของคุณเท่านั้น
ข้อเท็จจริงทั้งหมดในสำนวนยังใม่หมดสิ้น ผมเข้าใจว่า เราอาจมีพยานอื่น ๆ ที่จะต้องสอบอยู่อีก และผมชักจะสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง – พราน ว่าคุณยังเก็บพยานหลักฐานอะไรบางอย่างไว้ และไม่ให้ผมรู้
ถ้ามี ขอให้ส่งมาเถิด เพราะเรื่องมันก็เสร็จลงแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะเก็บไว้.... ”

กัลยา หยุดชะงักการอ่านลงทันทีทันใด

พราน ลืมตาขึ้นมองดูหล่อนอย่างแปลกใจ
“ อ้าว หยุดเสียทำไมเล่า – กัลยา ”

กัลยา ยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะอ่านต่อไปช้า ๆ
“ กัลยา – ผมอยากรู้นักว่า หัวหน้าคุณมีญาณพิเศษอะไร ช่างเดาเหตุการณ์ได้ถูกต้องใกล้เคียงความจริงมาก ด้วยเหตุนี้กระมัง เขาถึงได้เป็นนายจ้างของคุณได้ดีนัก รักษาน้ำใจของคุณไว้เสียอยู่มือ ผมไม่มีทางชนะเขาพรอก ”

พราน ขยับตัวขึ้นนั่ง เขาหัวเราะลั่นห้อง
“ สารวัตร พจน์ นี่สำคัญมาก หยอดตอนท้ายเอาคุณชงักไปได้ แกคงรู้ว่า จดหมายยาว ๆ อย่างนี้ ผมจะต้องให้คุณอ่านให้ฟัง พออ่านเพลิน ๆ ก็ล้อคุณเล่นเสียในตอนท้ายเฉย ๆ ยังงั้นเองแหละ ”

Create Date : 27 ตุลาคม 2555		3 comments
Last Update : 29 ตุลาคม 2555 1:13:22 น.
Counter : 949 Pageviews.
Share Tweet