นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 3)

โดย 4411

นายร้อยตำรวจเอก พจน์ พิทักษ์พล ยกถ้วยเบียร์ขึ้นชูมาทางกัลยา แล้วหันไปทางพราน พูดว่า
“ สำหรับคุณทั้งสอง ”

พราน กับ กัลยา ยกถ้วยเบียร์ขึ้นพร้อม ๆ กัน ชูให้ สารวัตร พจน์ แล้วหันไปชูให้แกกัน พูดขึ้นพร้อมกันว่า
“ สำหรับ ท่านสารวัตร ”

คนทั้งสาม ต่างดื่มเบียร์ในถ้วย และวางถ้วยลงพร้อม ๆ กัน สารวัตร พจน์ พูดขึ้นว่า
“ พราน – อยู่ดี ๆ ทำไมคุณจะมาเลี้ยงผมสำหรับอาหารมื้อนี้ ผมเป็นคนเรียกคุณมา มันควรจะเป็นของผมมากกว่า ”

พราน หัวเราะ เขาหันไปมอง กัลยา
“ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เป็นแต่เพียงเมื่อเช้านี้ ผมประสบลาภลอย ได้เงินมาเปล่า ๆ สองพันห้า ชั่วแต่ยกหูโทรศัพท์ขึ้นเท่านั้นเอง ก็อยากจะฉลองสักหน่อย ขออนุญาตผมเถอะครับ อย่าให้เสียความตั้งใจเลย ”

สารวัตร พจน์ หันไปมอง กัลยา เขายิ้มก่อนที่จะพูดว่า
“ หัวหน้าของคุณมีวิธีหาเงินได้คล่อง ๆ อย่างนี้เสมอ น่าอิจฉา ”
เขาหันไปทาง พราน
“ ถ้าเป็นความประสงค์ของคุณเช่นนั้น ก็ตกลง แต่ต้องสัญญาว่า คราวต่อไป ต้องเป็นของผม ”

พราน ก้มศีรษะ
“ ตกลงครับ ท่านสารวัตร ด้วยความยินดี ”

สารวัตร พจน์ ยกถ้วยเบียร์ขึ้นจิบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
“ พราน – มันเรื่องอะไรกัน คุณถึงเกิดมาสนใจในคดีตำรวจยิงตัวตายรายนี้ ตรงกับผมเข้าได้ ”

พรานขยับตัว หลีกทางให้บ๋อยนำอาหารเข้ามาวาง พลางพูดว่า
“ ตำรวจผู้นี้ ผมเคยรู้จักมาก่อน และเคยอยู่ใต้บังคับบัญชาของผมมาตั้งแต่ผมรับราชการอยู่ ตอนนั้น แกยังเป็นพลตำรวจอยู่ เป็นคนดีมาก ขยันและเอาใจใส่ต่อหน้าที่ ผมเพิ่งรู้ เมื่ออ่านข่าวนี้เองว่า แกได้เป็นสิบเอก และเป็นคนประจำตัวของท่านผู้บัญชาการตำรวจสอบสวนกลาง ข่าวของลูกน้องเก่า ก็เลยสนใจ และแกเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อว่า จะมีความคิดสั้นถึงกับจะฆ่าตัวตาย ”

สารวัตร พจน์ จับช้อนตักซุปใส่ปาก ครั้นแล้วก็พูดว่า
“ หมู่อรัญ เป็นคนดีจริงอย่างคุณว่า และท่านผู้บัญชาการก็ไว้วางใจมาก ทุกสิ่งทุกอย่าง ท่านให้พร้อมหมด ไม่น่าจะมีอะไรเดือดร้อน ลูกเมียก็ยังไม่มี ผมทราบว่า ท่านผู้บัญชาการกำลังจะจัดงานแต่งงานให้เร็ว ๆ นี้ กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของคนมีหลักฐาน ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่แกจะไปยิงตัวตายในรถสามล้อ ”

“ รายละเอียดมีอะไรบ้างครับ ท่านสารวัตรพอจะเล่าให้ผมฟังได้บ้างไหม ”
พราน พูด ขณะที่เขายกช้อนจะส่งอาหารเข้าปาก

“ ได้ – สำหรับคุณ ” สารวัตร พจน์ พูด พร้อมกับยกผ้าเช็ดมือขึ้นเช็ดปาก
“ เรื่องมันเป็นยังงี้ เมื่อคืนนี้ หมู่อรัญออกจากบ้านท่านผู้บัญชาการไปประมาณสามทุ่ม เพราะท่านไม่ไปไหน แกก็จะกลับบ้านของแก ซึ่งอยู่ทางสนามเป้า ธรรมดา แกก็ไปบ้านด้วยสามล้อเสมอ และดูเหมือนจะเป็นขาประจำกัน เท่าที่เราทราบจากคนขี่สามล้อ ก็บอกว่า พอแกถีบรถมาเลยบริเวณอนุสสาวรีย์ชัยสมรภูมิ จะตรงไปทางข้างสนามเป้า จวนจะถึงบ้านของหมู่อรัญอยู่แล้ว แกได้ยินเสียงดังคล้ายเสียงวัตถุระเบิดขึ้นทางด้านหลัง แกเข้าใจว่ายางแตก จึงหยุดรถและเหลียวหลังมาดู แกได้เห็นหมู่อรัญนอนหงายพิงพนักเบาะรถ ปืนประจำตัวตกอยู่ที่กะบะ แกตกใจมาก ลงจากอานรถเข้ามาอุ้ม ปรากฏว่า หมู่อรัญกำลังมีอาการกระวนกระวาย มีรอยกระสุนที่ขมับด้านขวาเลือดไหลอาบ ขณะนั้น ที่บริเวณนั้นเงียบสงัด ไม่มีชาวบ้านในแถวนั้นสนใจกับเสียงปืนเลย แกจึงรีบถีบรถพาหมู่อรัญมาที่เสนารักษ์พญาไท แต่เมื่อไปถึง ก็ปรากฏว่า หมู่อรัญได้สิ้นใจเสียแล้ว ทางเสนารักษ์จึงได้โทรศัพท์ไปแจ้งเหตุที่สถานีตำรวจ พวกเราจึงได้รู้เรื่องกัน ”

“ ไม่น่าสงสัยคนขี่สามล้อบ้างหรือครับ ”

“ ทีแรกผมก็สงสัย ” สารวัตรพจน์พูด ตักอาหารเข้าปากต่อไป
“ แต่แกเป็นคนมีอายุมากแล้ว เท่าที่สอบปากคำดู ก็ไม่มีอะไรเป็นพิรุธ แต่อย่างไรก็ตาม ผมได้ให้เขาควบคุมตัวแกไว้ก่อน แกไม่พูดอะไรนอกจากเท่าที่ผมได้เล่าให้คุณฟังมาแล้ว พูดไป พูดมา แกก็ร้องไห้รำพันว่า ‘ โธ่.. ผมแก่แล้ว กรุณาผมเถอะครับ หมู่อรัญก็รู้จักผมมานาน ไม่น่าเลย’ - ที่ผมแปลกใจที่สุดก็คือ ”

สารวัตรพจน์หยุดพูด ยกเบียร์ขึ้นดื่ม แล้วพูดต่อไปเมื่อวางถ้วยลงบนโต๊ะ
“ ผมได้ให้เขาตรวจปืนของกลางแล้วโดยละเอียด เป็นปืนที่ถูกยิงไปใหม่ ๆ จริง แต่ไม่มีรอยนิ้วมือของผู้ใดปรากฏบนตัวปืนเลย แม้แต่ของผู้ตายเอง นอกจากของนายแพทย์ที่เสนารักษ์พญาไท ผู้จับปืนกระบอกนั้นขึ้นมาจากกะบะแต่ผู้เดียว ผมกำลังรอผลการพิสูจน์ลูกกระสุนที่พบฝังอยู่ในเบาะรถว่า เป็นหัวกระสุนที่ยิงจากปืนกระบอกนั้นใช่หรือไม่ ”

พรานเลื่อนจานอาหารออกไปตรงหน้า พร้อมกับวางช้อน
“ พบหัวกระสุนที่เบาะรถสามล้อด้วยอย่างนั้นหรือครับ ”

สารวัตรพจน์พยักหน้า
“ นั่นน่ะซิ มันถึงได้แปลก แสดงว่า ถ้าหมู่อรัญยิงตัวตาย แกก็ต้องเอียงศีรษะพิงกับเบาะรถก่อนจะยิง มีรอยไหม้ที่ปากแผลทางที่กระสุนเข้า แสดงว่า ใช้ปืนจ่อขมับ และมีรอยปากกระบอกปืนตรงบาดแผลนั้นจริง ๆ ปืนที่ยิงเป็นปืนขนาด .๔๕ ความแรงของดินปืนสำหรับปืนชนิดนี้ไม่ใช่น้อย ๆ มันควรจะทะลุตัวถังรถออกไปในระยะยิงที่ใกล้ชิดเช่นนั้น ผมจึงแปลกใจว่า ทำไมมันถึงยังคงฝังอยู่ในเบาะรถได้ บาดแผลที่กระโหลกศีรษะ ซึ่งผ่าออก เป็นรูทะลุตรงออกไป และทางเข้ากับทางออก เกือบจะเท่ากัน แสดงว่าลูกกระสุนได้ผ่านออกไปอย่างแรงและเร็วมาก ”

พราน ยกถ้วยเบียร์ของเขาขึ้นดื่ม เขามองดูถ้วยแก้วที่วาง และใช้มือหมุนถ้วยเล่นอย่างไม่ตั้งใจ ครั้นแล้วจึงพูดว่า
“ รอยกระสุนเข้าทางขมับด้านขวา ออกทางด้านซ้าย อย่างนั้นหรือครับ ท่านสารวัตร ”

“ ถูกแล้ว ทางด้านขวา ” สารวัตร พจน์ พูดพร้อมกับมองดู กัลยา ซึ่งวางช้อน และเลื่อนจานไปตางหน้า เขาจึงวางช้อนและเลื่อนจานออกไปบ้าง บ๋อยเดินโต๊ะเข้ามาเก็บจานทั้งสามแกไป นำอาหารจานใหม่มาวางให้แต่ละคน

พราน ใช้นิ้วมือข้างขวากระดิกเคาะโต๊ะเล่น และพูดขึ้นอีกว่า
“ หมู่อรัญเป็นคนถนัดมือซ้าย ถ้าผมจำไม่ผิด ”

สารวัตร พจน์ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ชี้นิ้วไปที่ พราน
“ นั่นซิ – ความจำของคุณไม่ผิดหมู่อรัญเป็นคนถนัดมือซ้าย นี่แหละ ผมจึงสงสัยนัก ถ้าแกจะยิงตัวตาย ทำไมถึงจะต้องใช้มือขวายิง ถ้าจะเอามือข้างซ้ายอ้อมมายิงทางขวา ก็จะยังไง ๆ อยู่ ”

พราน นั่งนิ่ง เขาจ้องมองดูอาหารในจานเฉยอยู่สักครู่ จึงพูดว่า
“ เป็นเรื่องที่น่าคิด ตกลงท่านสารวัตรไม่เชื่อว่า เรื่องนี้เป็นอัตตวินิบาตกรรม ”

สารวัตร พจน์ พยักหน้า ทั้งขณะกำลังเคี้ยวอาหาร และทำเสียงในลำคอว่า
“ อื้อ ฮึ ! ” เมื่อเคี้ยวอาหารกลืนลงลำคอไป จึงพูดขึ้นอีกว่า
“ เพราะเหตุนี้ ผมจึงอยากขอความร่วมมือจากคุณ ช่วยกันฟังเรื่องนี้ว่า ความจริงมันเป็นอย่างไร ผมไม่ใคร่ชอบที่จะได้ทราบว่า ตำรวจของเราตายโดยไม่มีเหตุผล ถ้าเราพิสูจน์ไม่ได้ว่า มันเป็นฆาตกรรมก็แล้วไป มันเป็นเรื่องนอกเหนือความสามารถ - ช่วยไม่ได้ จริงไหมคุณว่าแต่ ขณะนี้คุณมีคดีอะไรอยู่ในมือบ้างหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็ควรจะใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ในทางฝึกฝนดูบ้าง คงจะไม่เลว ”

พรานหันไปทาง กัลยาซึ่งกำลังมองดูเขาอยู่พอดี หล่อนชิงพูดเสียก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาว่า
“ ดิฉันคิดว่า หัวหน้าคงไม่มีคดีอะไรที่จะต้องทำในขณะนี้ สำหรับเรื่องสงสัยลอบวางเพลิงที่เพชรบุรี ก็ได้มอบให้คุณเอนกไปทำอยู่แล้ว คุณพิชิต กำลังจะกลับจากโคราชในวันพรุ่งนี้ ส่วนคุณเกรียง ก็กำลังบ่นว่า ไม่ค่อยมีอะไรทำเลยในระหว่างสัปดาห์ที่แล้วมาจนเดี๋ยวนี้ หัวหน้ากำลังว่างค่ะ ”

พราน ยิ้ม หันหน้าไปทางสารวัตร พจน์ พูดว่า
“ เลขาของผม เขาเปิดทางให้ผมโดดเข้ารับงานชิ้นนี้ หรือว่าเขากำลังประชดผมอยู่ก็ไม่รู้ ”

สารวัตร พจน์ หัวเราะเบา ๆ ยกผ้าเข็ดมือขึ้นปิดปาก และพูดว่า
“ คุณกัลยา – ถ้าพรานเขาไล่คุณออกเมื่อใด บอกผมทันที ผมให้เงินเดือนสองเท่าที่เขาให้ ”

กัลยายิ้มเล็กน้อย หล่อนยกถ้วยน้ำขึ้นดื่ม และพูดว่า
“ ท่านสารวัตร เชื่อหรือคะว่า หัวหน้าไม่รู้ว่า ดิฉันหมายอย่างไร ดิฉันรู้ว่า หัวหน้ารู้ดี แต่ทำเป็นไก๋ไปอย่างนั้นเอง เมื่อเช้านี้ นั่งอ่านข่าวนี้ อยู่แต่เช้า ไม่ได้ทำอะไรเลย - ดิฉันว่า ยังขัดอยู่ที่เห็นว่า ไม่ใช่เรื่องสำนักงานเท่านั้นเอง ลงท่านสารวัตรออกปากอย่างนี้ พนันกันก็ได้ ถ้าไม่รับ ดิฉันให้ทำอะไรก็เอา ”
พูดจบ หล่อนหันไปมองหัวหน้าของหล่อนแวบหนี่ง จึงหันกลับมาทำธุระกับอาหารที่ตรงหน้า พร้อมกับอมยิ้ม

“ ว่ายังไง – พราน ” สารวัตรพจน์ ถามขึ้น พร้อมเสียงหัวเราะ

พราน ยิ้ม เขาไม่ได้พูดว่าอะไร แต่หันสายตาไปจับที่เลขานุการของเขานิ่งอยู่ เขาส่ายหน้าช้า ๆ
“ เต็มที – กัลยา – คุณเอาความลับสำนักงานมาเปิดเผยในโต๊ะอาหารเสียแล้ว ”

กัลยา วางมีดซึ่งถืออยู่ในมือขวาลงบนจาน ยักไหล่ และแบมือข้างนั้นไปยังสารวัตรพจน์
“ เห็นไหมคะ ท่านสารวัตร ”

“ คุณกัลยา ” สารวัจรพจน์ พูดขึ้น หร้อมกับหัวเราะก๊าก
“ เลขานุการอย่างคุณนี่ เห็นจะหาได้ยาก ดูช่างรู้ใจนายจ้างของคุณไปเสียทุกอย่าง ”

“ ไม่แน่ว่าจะถูกไปเสียทุกอย่างหรอกครับ ท่านสารวัตร ”
พราน พูดขึ้น พร้อมยิ้มที่มุมปาก สายตาของเขายังไม่ละไปจากกัลยา
“ เพียงแต่รู้เกือบจะทุกอย่าง เท่านั้นเอง ”

กัลยา หันหลับมาค้อนหัวหน้าของหล่อนอย่างไม่ได้ตั้งใจในทันที ครั้นแล้วจึงหันไปมองสารวัตร พจน์ ใบหน้าของหล่อนมีสีชมพูเรื่อ ๆ ขึ้นมาในขณะนั้น

Create Date : 14 ตุลาคม 2555		1 comments
Last Update : 15 ตุลาคม 2555 1:28:12 น.
Counter : 1094 Pageviews.
Share Tweet