Bloggang.com : ธารน้อย : นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 13)

นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 13)

โดย 4411

พราน เจนเชิง ผ่อนความเร็วรถยนต์ให้ช้าลง ขณะที่เลี้ยวเข้าไปในซอยหลังสวน เขาสอดสายตาดูเลขบ้านสองข้างทางของซอยนั้น

เกรียง ศักดา ซึ่งนั่งอยู่ตอนหลัง กระซิบบอกเบา ๆ เมื่อเห็นหมายเลข ๓๘ ซึ่งเป็นบ้านที่ต้องการ

พราน บังคับรถให้แล่นเลยบ้านหลังนั้นไป และหยุดดับเครื่องในระยะที่ห่างจากประตูบ้านนั้นประมาณ ๕๐ เมตร เขาดึงกุญแจรถออก ยัดใส่ลงในกระเป๋า

สารวัตร พจน์ ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นว่า
“ จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างไหม พราน ผมจะได้เตรียมตัวถูก ”

พราน เอื้อมมือไปจับที่เปิดประตูรถ เขาพูดว่า
“ ผมเองก็ยังไม่ทราบ เตรียมตัวไว้นั่นแหละดี ”

“ เราจะพบใคร ”
สารวัตร พจน์ ถามขึ้นอีก

พราน หักไหล่
“ ไม่ทราบแน่ อาจจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งจะเป็นทางให้ความสว่างอะไรกับเราสักอย่างหนึ่ง ”

เขาหยุดนิ่งสักครู่ แล้วจึงพูดขึ้นอีก
“ เอายังงี้ก็แล้วกัน ท่านสารวัตร กับ เกรียง อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น หน้าที่เรื่องการพูด ให้ปล่อยผมคนเดียว อย่าทำท่าแปลกใจหรือสงสัยอะไรเป็นอันขาด ในขณะที่ผมกำลังพูดกับใครคนใดในบ้านอยู่ - - เอาละครับ ตามผมมา ”

เขาก้าวลงจากรถ ปิดประตู

สารวัตร พจน์ กับ เกรียง ลงจากรถ ตามมา

คนทั้งสามเดินไปยังประตูบ้านเลขที่ ๓๘

พราน ลองใช้มือผลักประตูบานเล็ก ปรากฏว่าไม่ได้ลั่นกลอนข้างใน เขาก้มตัวรอดประตูเล็กบานนั้น หันหน้ากลับมามองดู เกรียงซึ่งทำท่าจะลั่นกลอนในประตู

พราน ส่ายหน้า และโบกมือห้าม ครั้นแล้วก็นำหน้าวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปที่ตัวบ้าน ซึ่งอยู่จากประตูบ้านไม่กี่สิบเมตร

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะโผล่ประตูห้องรับแขกเข้ามา และชะงักหดกลับเข้าไป

พราน วิ่งปราดขึ้นห้องรับแขก ร่างของหญิงคนนั้น กำลังหันหลังจะขึ้นบันไดไปสู่ชั้นบน

พราน ร้องเรียกขึ้น
“ หยุดก่อน คุณวิไล ”

ผู้หญิงคนนั้นหยุดชะงักอยู่กับที่ แต่แล้วกลับวิ่งอย่างรวดเร็วขึ้นบันไดไป

พราน พุ่งตัวจากที่ยืนปราดเดียวถึงตัวหญิงผู้นั้น เขาคว้าข้อมือของหล่อนด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกข้างหนึ่งอุดปากของหล่อน ที่กำลังจะตะเบ็งเสียงออกมาเต็มแรง

“ สารวัตร พจน์ แห่งกองปราบปรามอยู่นั่น ”
พราน กระชับแขนที่รัดร่าง และอุดปากแน่นขึ้น พูดสบัดหน้าไปทางสารวัตร พจน์ ซึ่งตามติดเขาขึ้นมา

“ ไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะร้อง ตำรวจกำลังต้องการตัวคุณในข้อหาหลายประการ ”

ร่างของผญิงสาว ซึ่งอยู่ในวงแขนของ พราน หยุดการดิ้นรนลง ในขณะที่หล่อนเหลือบสายตามองมาทางสารวัตร พจน์ ซึ่งควักบัตรประจำตัวออกแสดงให้หล่อนดู สีหน้าของหล่อนซีดเผือด

พราน ปล่อยมือทั้งสองข้างจากหล่อน เขาพูดว่า
“ จำผมได้ไหม – คุณวิไล – ผมกำลังจะมาส่งข่าวคุณ เรื่อง หมู่อรัญ ที่ยิงตัวตายอย่างไรล่ะ คุณเคยแสดงตัวเป็นพี่สาวของ หมู่อรัญ และขอให้ผมสืบสวนเรื่องนี้ คราวนี้ คุณจะได้ทราบข้อเท็จจริง ซึ่งคุณทราบอยู่เต็มอกโดยละเอียดละ ”

เขารุนร่างของหล่อนขึ้นไปชั้นบน
“ เร็ว – พาเราขึ้นไปข้างบน เวลาของเราไม่คอยท่า ประเดี๋ยว ดนัย จะมาที่นี่ใช่ไหม คุณกำลังจะเป็นศพที่สาม เร็ว ๆ ซี ”

วิไล เดินนำหน้าขึ้นไปชั้นบนอย่างลังเล

พราน หันหน้าไปทาง เกรียง
“ เกรียง คุมอยู่ข้างล่างให้ดี ”

วิไล ทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อนอ่อนที่บนเตียงของหล่อน

พราน ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเหลือบตาดูที่เขี่ยบุหรี่ ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะหัวนอนของหล่อนแวบหนึ่ง ในที่เขี่ยบุหรี่น้น มีก้นบุหรี่สุมอยู่เกือบเต็ม และมีก้านไม้ขีดตกอยู่ข้าง ๆ เพียงก้านเดียว เขายิ้มกับตัวเอง และหันหน้ามาทาง วิไล
“ เมื่อเช้านี้ ดนัย มาที่นี่หนหนึ่งแล้วใช่ไหม เขากลับไปเมื่อไร ”

วิไล ไม่ตอบ หล่อนมองดู พราน นิ่งอยู่

พราน ลากม้านั่งสำหรับแต่งตัวมานั่งอยู่ตรงหน้าหล่อน พูดต่อไปว่า
“ เวลาไม่คอยท่า และคุณไม่จำเป็นจะต้องปิดบังเรื่องราวต่าง ๆ อีกต่อไปแล้ว – วิไล ต่อไปนี้ คุณต้องพูดทุกสิ่งทุกอย่างกับผมอย่างตรงไปตรงมา เพื่อจะช่วยตัวคุณเอง ดนัย กำลังจะมาที่นี่กี่โมง และเมื่อตะกี้นี้ เขาโทรศัพท์มาพูดกับคุณว่าอย่างไรบ้าง ”

“ ใครบอกคุณว่า คุณดนัย กำลังจะมาที่นี่ ”
วิไล ถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง และแผ่วเบา

“ ไม่ต้องมีใครบอก ผมรู้ดี คุณเปิดกลอนประตูบานเล็กไว้ พร้อมที่จะให้เขาเข้ามา นั่นแสดงว่า ภายในเวลาอีกไม่กี่นาทีเขาจะต้องมาถึง ขอให้คุณรู้ไว้ด้วยว่า เขาจะมาพร้อมด้วยอาวุธที่จะพิฆาตคุณ บอกผมมาว่า เขาสั่งให้คนที่อยู่กับคุณที่นี่ ออกไปข้างนอกเสียด้วย ใช่ไหม ”

วิไล ยังคงก้มหน้านิ่งอยู่ ความคิดของหล่อนกำลังสับสน

พราน พูดต่อไป
“ คุณเป็นคนกำความลับทั้งหมดของเขาไว้ คุณเป็นผู้แอบไปหาผมโดยที่เขาไม่รู้ ในกรณีแอบอ้างเป็นพี่สาวของ หมู่อรัญ เพื่อจะฟังท่าทีในการสืบสวนของผมในเรื่องนี้ เขาโกรธคุณมาก เพราะคุณทำอะไรโดยไม่ปรึกษาเขา แต่คุณทำไปเพราะคุณเป็นห่วงเขามากเกินไป คุณได้รู้เห็นการฆาตกรรม หมู่อรัญ ในคืนวันที่เกิดเหตุ คุณรู้ว่าทางสำนักงานของผมดำเนินการสืบสวนเรื่องนี้อยู่ คุณจึงได้ลอบไปฟังความ โดยอ้างตัวเป็นพี่สาวของ หมู่อรัญ ผมขอชมคุณว่า คุณรอบรู้ประวัติส่วนตัวของ หมู่อรัญ ดีมาก แต่นายของคุณเขาไม่เห็นด้วย คุณจึงต้องหลบปลีกตัวออกไป เพราะเขารู้ว่า วันหนึ่งผมจะต้องไปติดต่อกับเขา คุณไม่รู้ว่า เขาได้ติดต่อจะให้ผมเป็นนักสืบประจำสำนักงานของเขาอยู่ ถ้าผมไปพบคุณที่นั่น คงจะตลกกันใหญ่ ”

พราน หยุดเว้นจังหวะ เขาลอบสังเกตอากัปกิริยาของ วิไล ขณะที่เขาก้มตัวลงจุดบุหรี่สูบ

ริมฝีปากของหล่อนสั่นระริก และมือทั้งสองข้างที่กุมกันอยู่นั้น สั่นเทาเห็นได้ชัด

“ คุณวิไล ” พราน เรียกชื่อของหล่อนดัง ๆ

หญิงสาวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง พราน แล้วหลบสายตาในทันที

“ คิดดูให้ดี คิดถึงเรื่อง ตาทับ คนขี่รถสามล้อ ที่ถูกยิงตาย นั่นเป็นเพราะเขาล่วงรู้ความลับในคืนวันเกิดเหตุ ตาทับ เป็นคนเปลี่ยนลำกล้องปืน ในขณะที่แกถูกควบคุมตัวอยู่ที่สถานีตำรวจพญาไท ค่าจ้างแรงงานที่แกได้รับ ก็คือ กระสุนปืน คุณได้ร่วมมือทำอะไรกับ ดนัย บ้าง ในคืนวันที่ หมู่อรัญ ถูกยิงตาย คุณควรจะเล่าเหตุการณ์นั้นให้ท่านสารวัตร พจน์ กับผม ฟังเสียแต่เดี๋ยวนี้ มิฉะนั้น เราจะไม่มีทางช่วยเหลืออะไรคุณได้เลย ”

“ ดิฉันไม่ได้ทำอะไร – ไม่ได้ร่วมมือกับใคร ฆ่าใคร ”
วิไล พูดทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่
“ อย่ามายุ่งกับดิฉัน ”

พราน หัวเราะดัง ๆ
“ ประเดี๋ยว ดนัย จะมาที่นี่ เขาคงจะมาพร้อมด้วยวิธีการอะไรสักอย่างหนึ่งที่จะฆ่าคุณ เพื่อปิดปากเสียอีกคนหนึ่ง เขารู้ว่า การที่ผมพบว่า คุณอยู่ที่ไหนนั้น เป็นอันตรายกับเขาเพียงใด คุณรู้จิตใจของนายจ้างคุณดีอยู่แล้วว่า เขาไม่เคยไว้ใจใครเลย นอกจากตัวเขาเอง แม้ว่า คุณกับเขาจะมีอะไร ๆ กัน ”

วิไล หันขวับขึ้นมา
“ ใครบอกคุณว่า ดิฉันมีอะไรกับเขา ”

“ นัยน์ตาคุณบอกผม การกระทำที่เสี่ยงอันตรายของคุณบอกผม ไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครมาบอกผม ”
พราน หัวเราะ เขาขยี้บุหรี่ที่ยังเหลือเกือบครึ่งมวน ลงในที่เขี่ยบุหรี่

“ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ประเดี๋ยวก็คงจะได้รู้ว่าอะไร บ้านนี้เป็นบ้านที่เขาเพิ่งจะเช่าทิ้งไว้เพียงเดือนเศษ ๆ คนเฝ้าบ้านนี้เป็นคนของเขา เขาเอาคุณมาเก็บไว้ เพื่อจะหาทางกำจัดคุณ อย่าโง่ไปหน่อยเลย - วิไล ถ้าคุณยังเชื่อว่า เขายังต้องการคุณอยู่ ประเดี๋ยวก็คงจะรู้ ”

วิไล ชำเลืองมองดูนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่บนหัวนอนชั่วแวบหนึ่ง

พราน หัวเราะ
“ เกือบถึงเวลาที่เขาจะมาอยู่แล้ว ใช่ไหม ”

วิไล เหลือบตาขึ้นมองดู พราน แวบหนึ่ง ขยับตัวจะลุกขึ้น

พราน เอื้อมมือไปกดหน้าตักของหล่อนไว้
“ นั่งนิ่ง ๆ คุณวิไล คุณยังขยับไปไหนไม่ได้ คุณจะต้องนั่งอยู่ตรงนี้ จนกว่าจะถึงเวลาที่ผมจะให้คุณไปได้ ”

วิไล แสดงกิริยาไม่พอใจ หล่อนมองดู พราน ด้วยแววตาอันถมึงทึง แล้วหันหน้ามาทางสารวัตร พจน์ เมื่อพบกับสายตาที่เอาจริงของนายตำรวจ ก็ก้มหน้าลงอย่างเดิม

มีเสียงห้ามล้อของจักรยานสามล้อดังขึ้นที่หน้าประตูบ้าน

พราน ลุกขึ้นมองออกไปทางช่องม่านบังตาหน้าต่าง ทันใดนั้น เขารีบถอยตัวกลับมา วิ่งไปที่บันได ร้องเรียก เกรียง
“ เกรียง หลบขึ้นมาข้างบน ”

เกรียง วิ่งขึ้นบันไดมาชั้นบน

พราน หันหน้าไปสำรวจทั่วห้อง มีห้องน้ำ ซึ่งติดอยู่ทางด้านซ้ายของห้อง เขาพยักหน้าไปทาง เกรียง
“ เข้าไปในห้องน้ำนั่น เกรียง ท่านสารวัตร ด้วยครับ ”

สารวัตร พจน์ กับ เกรียง วิ่งไปทางประตูห้องน้ำ

วิไล ขยับตัวลุกขึ้น

พราน ปราดไปที่ตัวของหล่อน เขาคว้าร่างของหล่อนไว้ในวงแขนด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งอุดปากที่กำลังจะตะเบ็งเสียงขึ้นไว้แน่น

มีเสียงคนเดินอย่างรีบ ๆ มาตามถนน และเสียงรองเท้าย่ำหนัก ๆ เข้ามาในห้องรับแขก แล้วเงียบไปชั่วขณะ

พราน กระชับวงแขนของเขาแน่นขึ้น ขณะที่ วิไลกำลังดิ้น เขากดร่างของหล่อนไว้กับที่นอน

มีเสียงรองเท้าวิ่งขึ้นบันไดอย่างหนัก ๆ และมีเสียงผู้ชายร้องตามเสียงฝีเท้าที่วิ่งขึ้นมานั้น อย่างดัง ๆ
“ อย่าหนี - วิไล ฉันบอกว่า อย่า - - ”

พราน ปล่อยมือจาก วิไล เขาเผ่นไปยืนแอบอยู่ข้างฝา กระชากปืนพกออกมาถือไว้ที่มือขวา

วิไล ลุกขึ้นจากเตียง หล่อนขยับจะวิ่งไปที่ประตู ก็พอดีร่างของชายคนหนึ่ง วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ปากของเขายังส่งเสียงร้องซ้ำ ๆ อยู่เช่นเดิม

วิไล หยุดชะงักอยู่กับที่ เมื่อมองเห็นวัตถุสีดำมะเมื่อม ที่เขาถืออยู่ในมือ
หล่อนร้องขึ้น
“ อย่าค่ะ ดนัย ”

ดนัย ไม่ทันได้สังเกตอะไรในห้อง เขาขยับปืนในมือขึ้น

ในชั่วพริบตานั้น เสียงปืนดังขึ้นสองนัดเกือบจะพร้อม ๆ กัน

นัดแรก เป็นเสียงปืนในมือของ พราน

ดนัย สบัดมือเร่า ๆ ขณะที่เขาลั่นไกปืน แล้วปืนกระบอกนั้นก็กระเด็นตกลงไปบนพื้นห้อง

วิไล ซวนร่างล้มลง ที่ไหล่เบื้องขวาของหล่อน มีโลหิตไหลริน

ดนัย กุมมือข้างที่ถูกยิง เขาขยับตัวจะหันกลับ

ร่างของ พราน โผนเข้าปะทะเขาเต็มแรง และในชั่วขณะเดียวกันนั้น สารวัตร พจน์ กับ เกรียง ก็เข้าถึงตัว

ดนัย ถูกรัดคอแน่นด้วยข้อลำอันแข็งแรงของ เกรียง

กุญแจมือของสารวัตร พจน์ รวบลงบนข้อมือทั้งสองข้างของ ดนัย ซึ่งถูกผลักไปจมบนเก้าอี้ตรงมุมห้อง เขายังคงกุมมือด้วยความเจ็บปวด

พราน ปราดไปที่ร่างของ วิไล ซึ่งนอนสิ้นสติอยู่กลางห้อง เขาพลิกร่างของหล่อนขึ้น แล้วหันไปพูดกับสารวัตร พจน์
“ ไม่เป็นไรครับ ถากไหล่ไปนิดหน่อย คงจะตกใจมากไป เลยสลบ ”

สารวัตร พจน์ เริ่มค้นที่ตัวของ ดนัย เขาพบปืนพกอีกกระบอกหนึ่ง เหน็บอยู่ที่ขอบกางเกง เป็นปืนพกขนาด ๑๑ มม. ในกระเป๋าเสื้อชั้นนอกด้านซ้าย มีเช็คใบหนึ่ง เป็นเช็คของบริษัท ไทยรวมค้า สั่งจ่ายเงินจำนวน ห้าหมื่นบาท และลงวันที่ย้อนหลังจากวันนั้นไปหลายวัน

พราน รับเช็คแผ่นนั้นไปพิจารณา เขามองดูหน้า ดนัย แล้วหัวเราะ
“ เสียใจด้วย คุณดนัย แผนการของคุณครั้งนี้ ล้มเหลวไม่เป็นท่า ถ้าคุณใจไม่ร้อนเสียหน่อยก็จะดี ผมเห็นจะหมดโอกาสที่จะเป็นนักสืบประจำสำนักงานของคุณเสียแล้ว แต่อย่างไร ผมก็ยังเป็นเจ้าหนี้ของคุณอยู่สองหมื่นบาท นั่นยังไงครับ เลขานุการของคุณ ”
เขาเอียงหน้าไปยังร่างของ วิไล ที่นอนนิ่งอยู่ และโบกเช็คที่เขาถืออยู่ไปม
า
“ นี่คือ จำนวนเงินที่หล่อนโกงคุณไป ผมบอกแล้วว่า มันยังอยู่เรียบร้อย - - - จริงไหมครับ ”

เขาส่งเช็คคืนให้สารวัตร พจน์ และชี้มือไปที่ปืน ซึ่งสารวัตร พจน์ ถืออยู่
“ ปืนกระบอกนี้ ถ้าท่านสารวัตร เอาไปทดลองยิงพิสูจน์ดู ผมว่าหัวกระสุนคงจะเหมือนหัวกระสุนที่ฝังอยู่ในเบาะรถสามล้อด้วย ส่วนหัวกระสุนที่พบฝังอยู่ในต้นไม้ ซึ่งเป็นกระสุนที่ยิง หมู่อรัญ มันคงจะต้องเหมือนกับกระสุนที่ยิงจากปืนที่ท่านสารวัตรยึดไว้ที่กองนั่นแหละครับ ”

สารวัตร พจน์ ยื่นมือมาจับมือ พราน เขย่าแรง ๆ
“ วิเศษจริง พราน ผมพอจะเดาเรื่องออกลาง ๆ แล้ว วิเศษแท้ ๆ ”
เขาชำเลืองมาทาง ดนัย ซึ่งนั่งก้มหน้า กุมมืออยู่ โดยมี เกรียง ยืนคุมอยู่ข้าง ๆ

Create Date : 24 ตุลาคม 2555

Last Update : 27 ตุลาคม 2555 20:40:28 น.

1 comments

Counter : 908 Pageviews.

ขอบคุณมาก..

โดย: ก้นกะลา

วันที่: 28 ตุลาคม 2555 เวลา:16:33:37 น.