ผมมาอยู่กับยายไม่กี่วัน พ่อก็เอาตัวผมไปด้วยจนได้

พ่อข้ามฟากมาที่บ้านยาย ยายก็เรียกผมเข้าไปหา

พ่อดึงผมเข้าไปกอด

ผมเพิ่งถูกพ่อกอดเป็นครั้งแรกเท่าที่จำความได้

“เอ็งไม่รักพ่อแล้วหรือ ” พ่อถาม

ผมหาคำตอบไม่ได้

ผมไม่รู้ว่าผมรักพ่อหรือเปล่า

ผมไม่ได้เกลียดพ่อแต่ผมไม่อยากเห็นหน้าพ่อ

ครูก็สอนให้เคารพนับถือพ่อแม่ เพราะเป็นผู้มีพระคุณกับลูก

ผมยังไม่เห็นว่าพ่อมีพระคุณอะไรกับผม

พ่อทิ้งผมไป ไม่เคยไปหาผมเลย แล้วพ่อก็เกลียดผม หาว่า ผมเกิดมาฆ่าแม่

ผมยังจำคำๆนี้ได้

แล้วพ่อก็เอาผมมาทิ้งให้ยายเลี้ยง

คำถามของพ่อผมจึงหาคำตอบไม่ได้

พ่อเห็นผมนิ่งก็ขยี้หัวผมเล่น

“ไปอยู่กับพ่อเถอะ พ่ออยากอยู่กับลูกนานๆ ” พ่อว่าอย่างนั้น

ผมจึงถูกพ่อพาตัวไปอยู่ต่างจังหวัด

ตอนนั้นพ่อเป็นเจ้าเมืองแล้ว อยู่จังหวัดชายแดนติดกับเมืองอะไรไม่รู้ เมืองนั้นเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส

ที่ผมรู้ก็เพราะมีฝรั่งที่อยู่ฟากโน้นข้ามเข้ามาเยือนพ่อผมบ่อยๆ เขามาพร้อมกับพรรคพวกอีกหลายคน พ่อเอาเหล้าออกมาเลี้ยงพวกเขา

ตอนที่พ่อกำลังคุยกับเขาผมจึงรู้ว่า คนที่หน้าตาเหมือนคนไทยที่มากับฝรั่งนั้น เป็นคนแปลคำพูดที่ฝรั่งนั้นพูดกับพ่อให้พ่อเข้าใจ เขาพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส ผมฟัง ผมเข้าใจภาษานี้ ผมพูดคล่องอยู่แล้วเมื่ออยู่ในโรงเรียน

พ่อเรียกผมเข้าไปหาและบอกให้พวกนั้นรู้จักว่า ผมเป็นลูก เรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนยายชีฝรั่ง

ฝรั่งคนนั้นก็ถามผมว่าผมเรียนอยู่ชั้นไหน

ยังไม่ทันที่คนที่มาด้วยจะแปลให้ฟัง ผมก็ตอบออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศส

ฝรั่งคนนั้นตกใจเขาก็เลยพูดภาษาฝรั่งเศสต่อกับผม

ผมไม่กลัว อย่างนี้ผมถนัด 

ผมโต้ตอบกับเขาด้วยภาษาฝรั่งเศสเหมือนกัน เขาถามชื่อโรงเรียนที่ผมเรียนผมบอกไป เขาพยักหน้าเข้าใจ และบอกว่า โรงเรียนนี้เขาเคยได้ยินชื่อและมีอยู่ทั่วๆ ไปตามเมืองต่างๆ ในโลก แล้วเขาก็ถามผมว่า อยากไปเรียนที่เมืองนอกไหม เขาจะพาไป

ผมหันไปบอกพ่อว่าเขาพูดว่ายังไง

ใจผมชักจะอยากไปกับเขาเสียแล้วตอนนั้น

พ่อถามผมว่าอยากไปไหม

ผมก็บอกว่าผมอยากไป

“เอ็งยังเด็กนัก เอาไว้โตเสียก่อนพ่อจะให้ไป ” พ่อพูด

ผมคิดในใจว่าไม่เห็นจะต้องโต ผมอยู่คนเดียวในโรงเรียนก็ยังได้ ผมอยู่ที่ไหนๆ ก็ได้ แต่ผมไม่กล้าพูดออกมา

ผมอยู่กับพ่อจนถึงโรงเรียนเปิดพ่อก็เอามาส่งที่โรงเรียนอย่างเก่า

ตลอดทั้งปี ผมก็ไม่ได้เห็นพ่ออย่างเก่าอีกเหมือนกัน