ตอนที่ 5

พรานกลับมาถึงสำนักงานของเขาในเวลาตอนบ่ายสองโมงครึ่ง ขณะหย่อนกายลงนั่ง เสียงเครื่องพูดเรียกขึ้น เขาจึงเปิดสวิชพูด

“ ว่ายังไง – กัลยา”

“สารวัตรพจน์มาพบค่ะ จะให้เข้าไปได้หรือยังคะ "

“เชิญเขาเข้ามาทีเดียว –กัลยา ”

ประตูบังตาเปิดออก ชายร่างใหญ่ในเครื่องแบบสากลก้าวเข้ามา

“ สวัสดี – พราน "

“ สวัสดีครับ ท่านสารวัตร ใจร้อนจริง ผมนัดเอาไว้ตั้งบ่ายสามโมง ”

เขาพูดพร้อมกับผายมือไปยังเก้าอี้ตรงหน้าเป็นการเชื้อเชิญ

“ทุกครั้งที่คุณเรียกผม มักจะมีข่าวดีเสมอ” นายตำรวจร่างใหญ่ใจดีพูด พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ ผมเข้าใจว่า คราวนี้ คุณก็มีงานให้ผมทำอีกตามเคย ”

“ชิิ้นโบว์แดงทีเดียวครับ –ท่านสารวัตร ”   เขาพูด  พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดเครื่องพูดกับเลขา ฯสาว  “ กัลยา – ละม้ายมาส่งข่าวแล้วหรือยัง "

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ละม้ายไปตามคำสั่งตั้งแต่ ๑๑.๐๐ น. และกลับมารายงานเวลา ๑๓.๐๐ น. ดิฉันบันทึกรายงานไว้แล้ว หัวหน้าจะต้องการหรือยังคะ ”

“ ขอผมเดี๋ยวนี้ – กัลยา– ขอบใจมาก ” เขาปิดเครื่องพูด พร้อมกับหันมาทางนายตำรวจ “อดใจรอสักครู่เถอะครับ ”

กัลยาเดินเข้ามาพร้อมกับส่งกระดาษให้แผ่นหนึ่ง แล้วก็กลับออกไป พรานรับมาอ่าน สีหน้าของเขาแสดงความพอใจ

“ วิสกี้สักคนละแก้วก่อนดีไหมครับท่านสารวัตร ”

“ ดีเหมือนกัน ”

พรานลุกขึ้นไปที่ตู้ข้างฝาผนัง หยิบขวดเหล้าตราขาวพร้อมด้วยแก้วสองใบ เปิดคู้น้ำแข็งซึ่งอยู่มุมห้อง หยิบโซดาออกมาหนึ่งขวด เขาเริ่มผสมส่วนตราขาวกับโซดาอย่างพอเหมาะ ส่งให้สารวัตรพจน์ถ้วยหนึ่ง อีกถ้วยหนึ่งถือไว้ในมือ ชูขึ้นตรงหน้านายตำรวจเพื่อนของเขา

“ เพื่อผลสำเร็จในงานของคุณ” เขาพูด ทั้งสองยกแก้วขึ้นดื่มพร้อม ๆ กัน

ร.ต.อ. พจน์ วางแก้วเหล้าลง เลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ ผมยังไม่รู้เรื่องเลยว่าเรื่องอะไร คุณเล่นตลกกับผมเสียก่อนเสมอ ”

พรานกลับมานั่งที่เก้าอี้ของเขา วางถ้วยแก้วเหล้าลงบนจานรองข้างตัว เขามองหน้านายตำรวจพลางว่า

“มีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้คุณทราบ เถ้าแก่งี่เซ้งในสำเพ็ง ถูกคนร้ายลักเอาตัวนายเป็งอู๋ลูกชายไปเมื่อคืนวานนี้ ขณะที่ลงมาจากรับประทานอาหารกับเพื่อนที่ห้อยเทียนเหลา ผู้ร้ายใช้รถเก๋งเป็นพาหนะจับเอาตัวนายเป็งอู๋ไป ส่งจดหมายที่เตรียมไว้แล้วให้กับเพื่อนที่มาด้วย ให้ไปให้กับเถ้าแก่งี่เซ้ง ซึ่งเป็นพ่อของเป็งอู๋ จดหมายฉบับนั้นขู่เอาเงินห้าแสนบาท เ เรื่องนี้ เพื่อไถ่ตัวและชีวิตของเป็งอู๋ เรื่องนี้ ท่านสาวีตรทราบเรื่องแล้วหรือยัง ”

สารวัตรพจน์ ส่ายหน้าเป็นคำตอบ พรานพูดต่อไป

“เถ้าแก่งี่เซ้งไม่กล้าไปแจ้งตำรวจ เพราะคนร้ายขู่ไว้ในจดหมาย ไม่ให้นำความไปแจ้งกับตำรวจ นี่เป็นเรื่องที่ผมทราบมาจากคนของผมที่ใช้ฟังข่าวอยู่เวลานี้ หนังสือพิมพ์จึงยังไม่ได้ตีพิมพ์ข่าวนี้ลงไป ”

“ เมื่อคืนนี้ มีคนจับเอานายเองเตัอ ลูกชายเบ๊เฮงล้ง ร้านขายทองบ้านหม้อไปในขณะขึ้นรถแท็กซี่จะไปกินเลี้ยง” สารวัตรพจน์กล่าวขัดขึ้น “ ผมจับตัวคนขับแท็กซี่ได้ตามที่นายเองเต้กแจ้งให้จับ ไอ้หมอนั่นปฏิเสธบอกว่าไม่รู้จักกับคนที่ตามมาจี้นายเองเต้กบนรถยนต์ เพราะเข้าใจว่าเป็นเพื่อนกันตามกันขึ้นมา แต่เสร็จแล้ว มันก็พานายเองเต้กมาส่งที่ร้านเบ๊เฮงล้งเรียบร้อย ไม่ยักกะจับตัวไป นายเองเต้กบอกว่า จำหน้าเจ้าคนนั้นไม่ได้ เพราะในรถมืด เห็นหน้าไม่ถนัด ทั้งไม่รู้ว่า เจ้าหมอนั่นตามมาตั้งแต่เมื่อใด”

“ นายเองเต้กนั้นแหละครับคือเพื่อนคนที่ไปกินเลี้ยงกับเป้งอู๋ ก่อนถูกจับตัวไป ”

“ ถูกแล้ว ” สารวัตรรับรอง “ เขาบอกผมเช่นนั้นเหมือนกัน เจ้าคนที่เข้าไปจี้นายเองเต้กบนรถ อาจเป็นพรรคพวกของคนร้ายที่จับตัวเป้งอู๋ไปก็ได้ เวลานี้ ผมยังควบคุมตัวนายจัน คนขับรถแท็กซี่คนนั้นอยู่ ”

พรานยักไหล่อย่างไม่สนใจ

“ ผมคิดว่าคงเป็นคนละกรณี มันเป็นเรื่องของตำรวจ ผมไม่ขอเกี่ยวข้อง ผมเพียงแต่จะเรียนให้คุณทราบว่า คนร้ายที่จับเป้งอู๋ไปนั้น อยู่บ้านเลขที่ ๑๑๘ ซอนสมานใจ บางกะปิ และเวลานี้ เป้งอู๋ก็ถูกคุมตัวอยู่ที่นั่น ผมเห็นว่าคุณเป็นนายตำรวจคนเดียวที่ผมพอจะพูดอะไรให้ฟังได้ตรงๆ และเป็นประโยชน์ จึงอยากแจ้งให้ทราบ ถ้าคุณทำงานของคุณเสียก่อน ๑๘.๐๐ น. วันนี้ ผมคิดว่าเป้งอู๋คงจะปลอดภัย ”

สารวัตรพจน์ ใช้ความคิดอยู่สักครู่ ครั้นแล้วจึงพูดว่า

“ ขอบใจมาก – พราน ผมเห็นจะลาคุณได้แล้ว เพื่อไปทำงานของผมในด้านนี้ ”

“ วิสกี้อีกคนละถ้วย คงไม่ทำให้ท่านสารวัตรเสียเวลาไปเท่าใดนักกระมัง” พรานกล่าวสัพยอก พร้อมยิ้มเล็กน้อย

เขาผสมวิสกี้กับโซดาอีกครั้งหนึ่งลงในถ้วยทั้งสอง และยกถ้วยชูขึ้นตรงหน้า

“ สำหรับความสำเร็จของท่านสารวัตร ”

“ ขอบใจอีกครั้ง ” สารวัตรพจน์กล่าวตอบ เขายกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมด คว่ำถ้วยแก้วลงบนจานรอง แล้วโบกมือกับพรานก่อนที่จะหันหลัง เดินกลับออกไป

พรานกดปุ่มเครื่องพูด เรียกเลขานุการิณีของเขา

“ ขอบใจมาก – กัลยา สำหรับบันทึกของแม่ละม้ายจ่ายเงินให้แกสองร้อยบาท สำหรับรายงานของแก สำหรับเกรียงสองพันบาท และเรียกอเนกมารับเงินห้าร้อยบาทพรุ่งนี้ ส่วนคุณนั้น เย็นนี้ รับประทานอาหารเย็นกับผม ผมกำลังอยากอาหารจีนเต็มที่ – ฉลองกันวักหน่อย มันช่างเป็นความสำเร็จที่ง่ายดายอะไรเช่นนี้”

“ แล้วก็คุณหญิง ... ”

“ นี่เป็นคำสั่ง – กัลยา”

“ ค่ะ ” เครื่องพูดทั้งสองข้างปิดลงพร้อม ๆ กัน

พรานมาถึงสำนักงานในตอนเช้าตามปกติ พบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ จ่าหน้าซองถึงเขา เขาฉีกมันออกอ่าน เป็นจดหมายมาจากกองตรวจตำรวจสันติบาล

“ คุณพรานที่รัก

ข่าวที่คุณให้ผมเป็นความจริง ผมและกำลังตำรวจ ๔ - ๕นาย ได้ไปที่บ้านเลขที่ ๑๑๘ ซอยใจสมาน เมื่อวานนี้ เวลา ๑๖.๐๐ น. บ้านหลังนี้ปิดเงียบ เราต้องปีนประตูบ้านเข้าไป เพื่อเปิดกลอนรับคนข้างนอกให้เข้าไป มีคน ๒ – ๓คนวิ่งหนีออกไปทางทุ่งนาหลังบ้าน ตำรวจของผมไล่กวดไป ผมกับนายตำรวจอีกคนหนึ่งวิ่งตรงไปที่ตัวตึกใหญ่ พอก้าวขึ้นไปบนตึกก็สวนกับเจ้าตัวการคนหนึ่ง มันถือปืนอยู่ในมือ และอยู่ในระยะกระชั้นชิด ผมเหนี่ยวไกปืนของผม มันไม่นักกะลั่น - ผมเหลือบมองดูปืนของผมในชั่วพริบตานั้น - ลูกเลื่อนมันไม่เข้าที่สนิทปีนลำกล้องอยู่ เพราะลูกกระสุนขึ้นมาซ้อนกันสองลูก อาจเป็นเพราะขณะผมวิ่งไปนั้น ได้พยายามดึงลูกเลื่อนขึ้นลำปืนอย่างเบา ๆ ไม่ให้มีเสียง ความช้าของการเลื่อนลูกเลื่อน ทำให้แหนบส่งกระสุนปืน ๑๑ ม.ม. ที่ผมใช้อยู่ ส่งลูกกระสุนขึ้นมาเร็วเกินไป ลูกกระสุนจึงขึ้นมาซ้อนกันสองลูก ลูกเลื่อนปืนจึงไม่เข้าที่ ตัวผมเย็นวาบไปหมด เจ้าหมอนั่นถือปืนอยู่ในมือเสียด้วย ผมใช้วิธีการสุดท้าย ขู่ตะคอกมันไป ให้มันส่งปืนมาให้ผม มิฉะนั้น ผมยิงตาย มันคงกำลังขวัญบิน และไม่ทันได้พิจารณาสภาพปืนของผม จึงรีบส่งปืนของมันมาให้ และยอมให้จับโดยดี ผมรับปืนมาจากมันโดยเร็ว กระชากลูกเลื่อนออก มีลูกกระสุนหลุดออกมาหนึ่งนัด - ถ้ามันกระดิกนิ้วนิดเดียว ผมคงไม่มีโอกาสเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงคุณแน่ ๆ

ผมลงไปทางห้องใต้ถุนตึก ลูกชายเถ้าแก่งี่เซ้งถูกล่ามโซ่อยู่กับเสาในห้องใต้ถุนนั่นเอง แกดีใจใหญ่ที่มีคนไปช่วย มันจับใส่แว่นตาดำ เอาเทียนลนที่แว่นตา ไม่ให้มองเห็นอะไรเสียด้วย และไม่ให้กินอะไรมาสองวันแล้ว เวลานี้นายเป้งอู๋กลับไปหาพ่อของเขาเรียบร้อยแล้ว เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องระวังภัยให้แกต่อไปอีกตามสมควร

ผมเขียนจดหมายฉบับนี้มาเพื่อขอบคุณคุณ– และเล่าเหตุการณ์ให้ฟังด้วย

ระวังเจ้าปืน๑๑ ม.ม.ของคุณให้ดี มันจะทรยศเอาอย่างของผมเข้าให้บ้าง

รักและขอบคุณอีกครั้ง

ร.ต.อ.พจน์ พิทักษ์พล