เขียนระหว่างปี พ.ศ. 2526 - 2528

บทที่ 4 - วิกฤติกาลที่สร้างเงื่อนไข

ตอนที่ 1

ข้อเขียนของผมเรื่องนี้ ได้ผ่านสายตาของท่านผู้อ่านมาได้สามตอน โดยสวัสดิภาพ ไม่ได้มีการสะดุ้งสะเทือนจากเบื้องบนและเบื้องล่าง หรือเบื้องสูงเบื้องต่ำแต่อย่างใด ก็นับว่าเป็นกำลังใจให้ผมเขียนเรื่องราวอันเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวทางการเมือง ในลักษณะการใช้กำลังทางลัด ที่เรียกกันง่าย ๆว่า “ ปฏิวัติ ” นี้ได้ต่อไป

ถ้าถึงตอนที่๔ นี้ เกิดมีอันเป็นไป ก็ต้องขอโทษที่คุณ ๆ คงจะไม่ได้อ่านตอนที่ ๕

ผมเขียนต้นฉบับนี้ในวันที่๓๑ มีนาคม วันสิ้นเดือนพอดี กว่าเงื่อนไข ฯ ตอนนี้จะได้นำลงพิมพ์ ก็อาจจะเป็นเอาอีกสองเดือนโน่น ฉะนั้น ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก็ต้องถือว่าเป็นการบังเอิญ

บังเอิญอะไร?....  ก็บังเอิญไม่มีตอนที่ ๕ซิครับ

ใครคนหนึ่งว่าไว้อย่างน่าฟังว่า

“ท่านอาจจะหลอกคนบางคนในทุกโอกาสได้ และท่านอาจจะหลอกคนทุกคนในบางโอกาสได้ แต่ท่านจะหลอกคนทุกคนในทุกโอกาส ไม่ได้ ”

ผมจำเอาความที่เขาว่าไว้นี้มาจากไหน ก็จำไม่ได้เสียแล้ว แต่มันจำติดใจมาจนบัดนี้ เพราะมันฟังได้ในทุกโอกาส และก็เพราะวลียาว ๆ ประโยคนี้แหละ ที่เป็นเงื่อนไขอันหนึ่งที่ทำให้ผู้ที่ไม่เชื่อมัน ต้องถูกปฏิวัติมาแล้วหลายสมัย เพราะการที่ตั้งหน้าตั้งตาหลอกเอา หลอกเอา ไม่เลือกเวลาและโอกาส และไม่เลือกบุคคล

ในตอนที่แล้ว ผมได้เขียนถึงนายทหารหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งมีชื่อว่า พันตรีหลวงพิบูลสงคราม และได้บอกให้ท่านจำชื่อนี้ไว้ให้ดี

ในตอนนี้ ผมจะเขียนถึงท่านผู้นี้ต่อ เพราะท่านเป็นตัวละครสำคัญที่จะมีบทบาทการเมืองรุ่งโรจน์ จนความรุ่งโรจน์นั้นกลับมาทำลายตัวเองอย่างนึกไม่ถึง

มีนิยามในภาษาหลายภาษาที่ตรงกันอยู่อันหนึ่งที่ว่า  " ผู้อยู่บนที่สูง เมื่อตกลงมา ย่อมเจ็บกว่าผู้ที่อยู่ที่ต่ำ ”

อันนี้ เป็นความจริงที่ไม่ตาย

หลังจากการปราบกบฏที่เรียกว่า กบฏบวรเดช สำเร็จลงอย่างง่ายดายแล้ว ท่านพันตรีผู้นี้ก็เป็นที่กล่าวขวัญถึงของประชาชนชาวไทยทั่ว ๆ ไป เป็นฮีโร่คนหนึ่งในวงการทหาร และได้เป็นขุนพลคนหนึ่งที่ได้รับความไว้วางใจจากท่านผู้มีอำนาจในการปกครองประเทศในสมัยนั้นอย่างมาก ท่านผู้มีอำนาจในการปกครองประเทศขณะนั้นคือ พันเอก พระยาพหลพลพยุหเสนา

ยศพันเอก สมัยนั้นก็ยิ่งใหญ่แล้ว ยศ นายพลยังไม่มีใครคิดถึง คนธรรมดาสามัญเป็นยาก

บ้านเมืองอยู่ในความสงบสุขเป็นเวลาหลายปี มีการคิดกบฏรายย่อม ๆ อยู่บ้าง  แต่ไม่สำคัญพอที่จะเขียนถึง เพราะเป็นแต่เพียงการคิดส้องสุม พอคิดได้ไม่เท่าไรก็ถูกทำลาย และเมื่อถูกจับได้ก็มีโทษสถานเดียว คือ ยิงเป้า

วิธีการลงโทษยิงเป้านี้ เป็นการตัดไฟต้นลมเป็นอย่างดี เพราะค่อย ๆ ขาดคนเป็นหัวคิดไปทีละคน ใครคิดขึ้นมา ก็มักจะมีคนแอบมากระซิบบอกตำรวจฝ่ายการเมือง ตำรวจฝ่ายการเมืองนี้มีมาแต่สมัยดึกดำบรรพ์ เป็นความจำเป็นที่ฝ่ายปกครองบ้านเมืองจะต้องตั้งตำรวจฝ่ายนี้ขึ้นมา เพื่อที่จะสดับตรับฟังการคิดล้มล้างรัฐบาล ของพวกที่เป็นปฏิปักษ์ ตำรวจพวกนี้เองที่นำเอาข่าวคราวการคิดล้มล้างนี้ มารายงานรัฐบาล บางครั้งก็มีรายงานส่งเดช ที่เรียกภาษาตลาดว่า เฮงซวย ก็ทำเอาผู้ที่มีชื่อเสียงทางการเมืองถูกยิงเป้าไปหลายราย

เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อวิธีการสืบสวนสมัยนั้น ยังไม่มีวิชาการเข้ามาช่วย ก็จำต้องใช้วิธีการที่ใช้ตัวบุคคลไปสดับตรับฟัง หรือที่เรียกกันว่า สายสืบ

วิธีการใช้สายสืบนี้ ถ้าตัวบุคคลที่เป็นสายสืบเป็นบุคคลที่มีค่า หมายถึงว่า เป็นคนที่มีฝีมือจริง ๆ ก็ดีไป ถ้าเป็นบุคคลประเภทหากินส่งเดช คนที่ถูกป้ายความผิดก็ซวยไป ไม่มีการวิเคราะห์ข่าวในสมัยนั้น และโดยมาก ผู้ที่ถูกป้ายสี มักจะเป็นพวกที่เป็นศัตรูกับพวกสายสืบ หรือไม่ก็เป็นการเอาหน้าของพวกสายสืบ ที่รายงานป้ายสีให้กับผู้ที่มีความคิดอ่านทางการเมือง ที่เป็นปรปักษ์กับฝ่ายปกครองผู้มีอำนาจในสมัยนั้น

เป็นธรรมดาอยู่เองของผู้ที่ขึ้นมามีอำนาจ ด้วยการชิงอำนาจเขามา ก็จะต้องระวังตัวไม่ให้ถูกชิงอำนาจคืนโดยผู้อื่น และโดยเฉพาะผู้ที่เสียอำนาจไป

การระวังตัวไม่ให้ถูกชิงอำนาจคืนนั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าที่จะทำลายตัวบุคคลเสียด้วยการประหารให้หมดห่วงไป

ในการจับกุมพวกกบฏทุกครั้ง จะมีการกวาดล้างพรรคพวกของฝ่ายที่คิดการกบฏนั้นให้สิ้นซาก ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้องวงศ์วารหรือเพื่อนฝูง บุคคลเหล่านี้โดนทำลายไปไม่รู้กี่คนในการจับกุม หลังจากกบฏบวรเดช และการจับกุมกวาดล้างนี้ ไม่มีที่สิ้นสุด จะต้องมีเป็นระยะ ๆ ไป แล้วแต่ข่าวคราวที่ฝ่ายสืบสวนจะได้ยินได้ฟังมา ถูกบ้างผิดบ้างไม่สำคัญ ถ้ามีเหตุอันควรสงสัย ก็ต้องทำลายไปให้หมดห่วง

นั่นคือ วิธีการอันหนึ่งที่จะรักษาอำนาจไว้ได้