Bloggang.com : haiku : ข้ามดงสามหมื่นแล้วต้อง 'ยั้งเมิน'

ข้ามดงสามหมื่นแล้วต้อง 'ยั้งเมิน'


	ชื่อภาพ : ลอมฟางริมทางเขา สถานที่ : หมู่บ้านยั้งเมิน สะเมิง เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร ข้ามดงสามหมื่นแล้วต้อง 'ยั้งเมิน' คุณที่รัก ขณะที่ขับรถบนเส้นทางวัดจันทร์-แม่แจ่ม-สะเมิงนี้ สิ่งที่อยู่ในห้วงคำนึงของผมตลอดเส้นทางคือคุณ เปล่า ไม่ได้คิดถึงเพราะเสน่หาอาลัยเป็นพิเศษแต่อย่างใด แต่คิดขำ-ขำ ว่านี่ถ้าคุณมาด้วยคงจะปิดตาร้องวี๊ดว้าย "ไม่มาอีกแล้ว ๆ…" ใจหายใจคว่ำ นั่งตัวเกร็งไปตลอดเส้นทาง เป็นแน่ ภาพพื้นผิวดวงจันทร์ไม่ขรุขระเท่าถนนสายนี้นะผมว่า ขรุขระแถมแตกเป็นร่องลึก ตามแรงกัดเซาะของน้ำฝน ส่วนฝุ่นก๊าซหมอกควันบนดวงจันทร์นั้นใช่เลย แต่ต้องเติมสีดินแดงลงไปด้วย วัยรุ่นที่อยากเป็นฝรั่ง ให้มานั่งรถโดยสารสายนี้เลย จะได้ผมแดงสมใจ เส้นทางเวียงแหงแยกไป 'ดอยดำ' ที่ผมเคยบอกคุณว่าสดุยอดความหฤโหดนั้น สายนี้พอฟัดพอเหวี่ยง จะแพ้แต่เรื่องความสูงชันและคดเคี้ยวที่น่าหวาดเสียว (น่าจะโหดตรงใช้เวลาทรมานนานกว่า เพราะวัดจันทร์ไปสะเมิงนั้นตั้ง ๘๗ กม.) เที่ยวนี้ผมก็สวดภาวนาใจเต้นระทึกไม่แพ้ขึ้นดอยดำ แต่ผมได้วิชามาจากพี่น้องชนเผ่าที่เป็นสารถีเจ้าประจำแถบอ่างขาง-ดอยผ้าห่มปก ว่าถ้ารถไม่บรรทุกเวลาขึ้นเขาชันมันจะเหิน (ล้อหลังจะลอยกระตุก ๆ เวลาเร่งส่ง) ให้เอาหินหรือท่อนไม้หนัก ๆ ใส่ท้ายกระบะไว้ ผมทำตามคำแนะนำนั้น หมดปัญหาหน้าง้ำท้ายแหงนไปได้ แต่ก็ยังภาวนาไปตลอดเมื่อได้ยินเสียงเจ้า "ปอนโช" ครางโอดโอยกว่าจะทะลุขึ้นถึงยอด เล่าเรื่องนี้ คุณคงยิ้มโล่งใจ บอกว่าดีแล้วที่ฉันไม่ได้ไปด้วย แต่พอบอกว่า 'ระหว่างทาง' สายนี้นั้น ทัศนียภาพแสนวิเศษแล้วยังมีกลิ่นอายเฉพาะ ที่แปลกแตกต่างจากถิ่นล้านนาฟากเทือกสันผีปันน้ำ โดยเฉพาะชื่อบ้านนามตำบลนั้น มีเสน่ห์อย่างประหลาด นอกเหนือจาก ๓ ตำบลหลัก คือตำบลบ้านจันทร์ แม่แดด แจ่มหลวงแล้ว ยังมีอีกหมู่บ้านเล็กหมู่บ้านใหญ่ ตลอดเส้นทางไปสะเมิง ที่ตั้งชื่อเสียงเรียงนามกันได้น่ารัก เห็นภาพและแทบได้กลิ่นลอยมาเข้าจมูก ผมประทับใจตั้งแต่ชื่อ แม่แดด แล้วหละ ทางบ้านผมมี 'ป่าแดด' แต่นี่แม่เลย นึกภาพแดดเต้นเป็นตัวยิบ ๆ แจ่มหลวงแล้วยังมีแจ่มน้อย แม่สาบ ดงสามหมื่น นาจร ดงสามหมื่น เป็นหมู่บ้านชาวม้ง ชื่อมีที่มาจากภาษาม้งคือ 'ยงซ้างเหม้ง' ซึ่งหมายถึง ภูเขาสามลูกมาชนกัน เป็นแหล่งปลูกสตรอว์เบอร์รีที่มีชื่อเสียง น่าจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ เพราะผมเห็นมีป้าย กลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนดงสามหมื่น ที่ผมชอบสุด ๆ บ้าน ยั้งเมิน (หมายถึงหยุดนาน) นึกภาพออกเลยว่าทำไมชอบชื่อนี้ ก่อนถึงบ้านนี้ ผมไปจอดพักรถที่ร้านชาวเขาเพราะหิวข้าวตาลาย ตะวันรอนแล้ว ข้าวกลางวันยังไม่ตกท้องเลย เขาปิ้งไก่ควันฉุย แต่ดันเป็นตูดไก่ซะนี่ เลยได้แต่น้ำเปล่าขวดใหญ่มาไล่กรดในกระเพาะ ถามเขาว่าอีกนานไหมจะถึงสะเมิง เขาบอก "บ่ เมิน แหมน้อยเดียวก็เถิงแล้ว" ไม่นานนิดเดียวก็ถึงแล้วของชาวเขา ถึงสะเมิงเอามืดพอดี ใคร่ครวญแล้ว เส้นทางก่อนถึงบ้านยั้งเมินนี้ ยากลำบากสุด ๆ (ช่วงที่ผมไป ถนนกำลังเร่งสร้าง) พ้นเขาสูงดอยชันมาได้ ก็สมควร-ต้องหยุดพักถอนใจ หรือ 'ยั้งเมิน' ดื่มน้ำท่า ยืดแข้งขาให้หายอิดอ่อนเป็นธรรมดา คงนั่นแหละคือที่มาของชื่อบ้าน 'ยั้งเมิน' เขียนสิ่งละอันพันละน้อยนี้แล้ว ให้คิดถึงคุณขึ้นมาจริง ๆ ล่ะสิ เพราะถ้ามีคุณไปด้วย ผมก็อุ่นใจ ได้มีเพื่อนคุย และมีผู้ช่วยคอยบันทึกบทกวีที่คิดได้ คอยจดชื่อหมู่บ้านระหว่างทาง ถ่ายภาพทิวทัศน์ฝั่งตรงข้ามให้ ในขณะที่ไม่อาจจะจอดรถลงไปจัดการได้ นี่เสียใจจริง ผมวาดภาพนี้จากภาพถ่ายที่บันทึกมา จำไม่ได้ว่าลอมฟางนี้ที่ดงสามหมื่นหรือนาจรที่บ้านยั้งเมิน น่าจะเป็นที่หลังนะ เพราะชาวม้งเขาลอมฟางไว้บนแคร่ไม้ไผ่-ไม่ลอมฟางบนดินแบบชาวไทใหญ่หรือคมเมืองล้านนา เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒๑ ก..ย. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

คุณพิบูลศักดิ์ลงภาพสีน้ำงาม ๆ และถ้อยคำเพราะ ๆ ใน เฟซบุค
เห็นแล้วชอบมาก ๆ ขออนุญาตเอามารวมกับบล็อกนี้ด้วยกันค่ะ


	รักฉันอย่างที่เป็นฉัน หรืออย่างเธอฝันให้เป็น ความจริงที่ใจมองเห็น ฉันเป็นแค่ส่วนที่หาย ดั่งสายรุ้งแห่งความฝัน ในวันที่เธออ่อนไหว เป็นดั่งสวนดอกไม้ ในความเดียวดายของเธอ


	ดวงตาดอกไม้ โลกมิได้เศร้า แค่ร้าวข้างใน เจ้าดวงดอกไม้ร้างกิ่งไกลก้าน กลีบบางระหงคงอีกไม่นาน สายลมชื่นบานจะพานพัดพา พาเจ้าเริงไปในฟากฟ้ากว้าง น้ำคำน้ำค้างบนทางปรารถนา อ้อมกอดกวีดนตรีดาริกา ปลอบโยนดวงตาว้าเหว่ดอกไม้ ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจ ให้คำมั่นสัญญาทั้งที่หนังสือยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ขอบคุณที่ทำให้ความเชื่อมั่นกลับคืนมา


	All flowers are dead. Only a sorrow lines,with The grass seeds. ดอกไม้ทั้งหลายตายไปสิ้น เหลือแต่เพียงความเศร้า นอนอยู่กับเมล็ดหญ้า ไฮกุ ของ บาโช สำนวนเเปลของ ส.รัตกสิกร ART :WONTIST HANATIST


	เงยหน้าขึ้น จากเงาขมของหยาดน้ำตา เอ่ยคำอำลาให้เต็มเสียง-คนอ่อนแอ คนเราจะเป็นผู้แพ้ตลอดไป-ให้มันรู้ ! ๑๗/๙/๕๗ ภาพ อินทนนท์ สีน้ำบนกระดาษ ขนาด ๒๘/๓๘ ช.ม.


	เทือกเขาสีน้ำเงินแห่งเดือนกันยายน ยวงหมอกฝนกรุ่นกร่นกระไอเยือก หัวใจฉัน เปียกชื้นหยาดน้ำตา 17/9/2014 art wontist hanatist


	เมื่อเส้นผมของฉันเป็นสีเทา ความรักอันแก่เก่า ก็ตกกระ ๑๗/๙/๒o๑๔ ภาพเขียน ทุ่งเปลี่ยว ๒o๑๓ สีอะคริลิคบนกระดาษ 23 x 30 cm.


	เงาเมฆสีครามของความทรงจำ ที่ไม่เคยจาง ดอกไม้กลีบบาง ร่วงคว้างในสายลม บางที.....

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

Free TextEditor

Create Date : 23 กันยายน 2557

Last Update : 23 กันยายน 2557 23:38:25 น.

0 comments

Counter : 3217 Pageviews.