|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ในร่มเงาของความทรงจำสีจาง
 | |  | | |
ชื่อภาพ : โรงบ่มใบยา
สถานที่ : อ.บ้านโฮ่ง จ.ลำพูน
เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษอาร์เช่ เรียบ ๑oo กรัม
ขนาด : ๒๕ x ๓๒ นิ้ว
The Passion on Rong Bome Baiya
ในร่มเงาของความทรงจำสีจาง
คุณที่รัก
โรงบ่มใบยาสูบ หรือทางบ้านผมเรียกสั้น ๆ ว่า "เต๋าบ่ม" นี้คือสถานที่ที่ผมผูกพันหวานถวิล
ปิดเทอมฤดูร้อน ผมจะหาลำไพ่พิเศษโดยการหาบขนมลอดช่องน้ำกะทิไปขายที่เตาบ่ม ที่ตั้งอยู่ที่หัวหมู่บ้านขัวตาด ซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านต้นผึ้งบ้านผมประมาณ ๑ กิโลเมตรได้
ถือว่าไม่ไกล แต่ก็โหดร้ายทารุณมากสำหรับผม เพราะผมต้องหาบไปเดินขายในหมู่บ้านก่อน กะเวลาไปถึงเตาบ่มให้ได้จังหวะพักเที่ยง คนงานหยุดกินข้าวกลางวัน (ข้าวตอน)
คุณลองนึกภาพ หน้าแล้งเดือนมีนา-เมษายน ตอนที่ตะวันตรงหัว บ่าแบกคอนของขายหนักแสนหนัก ซ้ำเดินไปบนถนนดินร้อนปุ-ปุ (เพราะมีฝุ่นหนาท่วมกีบตีนงัวควายได้)
ผมจึงซาบซึ้งมากเมื่อเวลาต่อมาได้อ่านพบกับคำกวีของนายผีที่ว่า "แดดเปรี้ยงปานหัวแตก แผ่นดินแยกอยู่งัมงึม" หรือคำอุปมาโวหารของคนโบราณที่ว่า "หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน" "อาบเหงื่อต่างน้ำ" เห็นภาพชัดแจ่ม และประทับใจ เพราะมีประสบการณ์
งานหาบคอนของขายแบบนี้ แถวบ้านผมเขาถือเป็นงานของผู้หญิงครับ ผู้ชายไม่มีใครทำ ผมล่ะกลัวเพื่อนจะมาเห็นจะตาย และที่กลัวสุดไม่กล้ากรายไปทางหมู่บ้านนั้นเด็ดขาด ก็คือแถวนั้นบ้านแฟนครับ เธออยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งแม่และยายผมก็ยุให้หาบไปทางนั้น เพราะเป็นย่านของคหบดีมีอันจะกินของอำเภอเรา
ไม่มีทางหรอก หัวเด็ดตีนขาด ขายดีแค่ไหน ผมก็ไม่หาบไปทางนั้นเด็ดขาด พวกญาติ ๆ ของเธอนั้นไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอยู่ด้วย ชอบมองด้วยสายตาดูหมิ่นถิ่นแคลน และผมแอบทราบมาว่า พี่สาวของเธอออกคำสั่งห้ามน้องสาวคบกับผมโดยเด็ดขาด
ไม่มีเหตุผลอะไรมากไปกว่า บ้านเราคนจนนั่นแหละครับ ไม่ใช่จนแบบ "อ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบ" เหมือนในเพลง สาวมอเตอร์ไซด์ ของ จรัล มโนเพ็ชร ที่สาวไปปันใจให้ไอ้หนุ่มคนรวยที่มีมอเตอร์ไซด์ขี่
จักรยานบ้านเราก็ยังไม่มีขี่เลยครับ ป่วยการพูดถึงรถมอเตอร์ไซด์ สมัยนั้นจักรยานเป็นสินค้าที่ต้องสั่งมาจากเมืองนอก ยี่ห้อ ฮัมเบอร์ ราเลย์ คือยี่ห้อที่ได้รับความนิยม ราคาแพงมาก สุดเอื้อมสำหรับลูกแม่ค้าจน ๆ
ต่างจากบ้านดอกฟ้าที่หมาวัดอย่างผมไห้หวนครวญครางหา เขามีทั้งรถเครื่องรถถีบ และรถยนต์บรรทุกเชฟโรเลตคันใหญ่ แบบตัวถังทำด้วยไม้ รับจ้างบรรทุกข้าวสาร บรรทุกสุกร ไปส่งที่จังหวัดลำปาง (คันแรกคันเดียวของอำเภอเราในตอนนั้น)
เด็กผู้ชายวัยกำลังริรัก อายแสนอายครับ ต้องมาอ้อนแอ้นเอวอ่อน-หาบคอนขนมลอดช่องขาย
แต่นั่นแหละ อายแสนอายแค่ไหน ผมก็ต้องทำ เพราะอยากได้กางเกงยีนส์นุ่งกับเขาสักตัว ใส่กางเกงนักเรียนขาสั้น มันชักไม่เหมาะกับหนุ่มรูปหล่อหน้าใส (สิวเริ่มเกรอะ) แล้วล่ะครับ และอีกอย่าง ลอดช่องฝีมือแม่ผมนั้นขึ้นชื่อลือลั่น หวานมันขายดีมาก ๆ
ไปถึงก่อนจะตั้งหาบวางคอน เตรียมตักลอดช่องขายใต้ร่มเงาไม้ฉำฉามุมประจำ-ผมไม่สนใจอันใด นอกจากขอถอดหมวกกระพือลมไล่เหงื่อที่ชุ่มโชกไปทั้งตัวก่อน
ก่อนปิดท้าย ให้คุณอุทานเล่น ๆ พระเอกของเราจะอาบเหงื่อต่างน้ำไหล่ระบมนานสักกี่ (ปิดเทอม) กว่าจะรวบรวมเงินซื้อกางเกงยีนส์ตัวหนึ่งได้ ในเมื่อกางเกงยีนส์ (ไม่อยากระบุยี่ห้อ) ราคาแพงมาก-ตัวละ ๑๒o บาท และลอดช่องสมัยนั้นขายแค่ถ้วยละ ๒o สตางค์
ตอนหลังลุงผมให้ยืมอีแก่รถจักรยานเก่าเก็บสุดรักสุดหวง ที่มีภารกิจพาแกไปจ่ายตลาดทุกเช้า โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่า กลับจากขายไอติมตอนเย็นผมจะต้องเป็นลูกมือช่วยแกทำกับข้าว
ลุงผมเปิดร้านขายอาหารพื้นเมืองที่หน้าอำเภอ แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย และอดได้ไปเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อน ๆ ผมก็ต้องยอมรับข้อเสนอ เพราะจะได้เลิกเป็นอาหารปากพวกเพื่อน ๆ เสียที ผมจึงเปลี่ยนไปรับไอติมกระติกใส่ท้ายจักรยานเร่ขาย ไม่รีรอช้า
ต้นฉำฉา โรงบ่มใบยา จักรยาน และกระติกไอติม ฯลฯ นึกถึงทีไรก็ให้ยิ้มอ่อนโยนในห้วงรู้สึก และชื่นเย็นสบายอยู่ล้ำลึกเหมือนนั่งอยู่ใต้นร่มเงาไม้ และได้รับลมเย็น ๆ โชยมาชวนให้ตาปรือเคลิบเคลิ้ม...
แน่นอน อดีตนั้นมีดีและสวยงามเป็นพิเศษเสมอ คุณเห็นด้วยไหม โดยเฉพาะอดีตที่มีผองเราเป็นพระเอกนางเอก
เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล
จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๑๕ มิ.ย. ๒๕๕๗
เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์
| |  | |  |
บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ
บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100
Free TextEditor
| Create Date : 16 มิถุนายน 2557 |
| Last Update : 20 มิถุนายน 2557 21:19:05 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2402 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 166 คน [