Vintage of the past...หอมหวานแห่งวารวัน

	ชื่อภาพ : เตาบ่มร้าง สถานที่ : บ้านโฮ่งลำพูน เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๑๙ x ๒๘ นิ้ว Vintage of the past หอมหวานแห่งวารวัน คุณที่รัก คุณเคยหลงเสน่ห์สิ่งไหนเป็นพิเศษบ้าง... ฉบับก่อนผมเขียนถึงต้นไม้ฉำฉาและจักรยานบุรุษไปรษณีย์ ฉบับนี้เตาบ่มใบยาสูบ แล้วล้วนแต่เป็นสิ่งที่ผมคลั่งไคล้ ใหลหลง มีคำกล่าวทำนองว่า คนที่หลงรักอดีตนั้น ส่วนใหญ่มักเป็นคนแก่ ถ้าอย่างนั้น คนครึ่งค่อนประเทศคงเป็นคนแก่ทั้งนั้น สงสัยว่าสังคมไทยคงจะคล้ายญี่ปุ่นที่ย่างเข้าสู่สังคมคนชรา เพราะหันหน้าไปทางทิศไหน แหล่งท่องเที่ยวที่เร้าใจนักท่องเที่ยวให้ไปชมไปชิม ล้วนแล้วแต่ "ขุดอดีต" มาเป็นจุดขายแทบทั้งสิ้น แค่คำว่า "โบราณ" คำเดียว สร้างมูลค่าเพิ่มให้ผลิตภัณฑ์หลายร้อยพันชนิด... ดูแต่โรงบ่มยาสูบโบราณที่ผมวาดมาให้ชมคราวนี้ก็ไม่เว้น คนปัจจุบันปรับเป็นโรงแรมเลิศหรู ระดับห้าดาว ให้คนเข้าไปอยู่ไปพัก ใครจะคิดว่า (อดีตที่เกือบกลายเป็นซากอิฐหักกากปูน) จะได้รับความนิยมท่วมท้นปานนั้น แค่เพียงเขาปรับภูมิทัศน์ จัดตกแต่งใหม่ ทั้งภายในภายนอก แต่ยังคงรูปทรงโรงบ่มใบยาสูบในอดีตไว้ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ได้ปล่อยให้วัชพืชไต่เลื้อยขึ้นไปคลุมหลังคาแบบที่คุณเห็นในภาพวาดนี้นะครับ (ไว้ผมจะเล่าละเอียดเมื่อเขียนถึงตอนนั้น) ส่วนเตาบ่มใบยาสูบภาพวาดนี้อยู่ในสวนลำใยที่บ้านโฮ่ง ลำพูน ที่เดียวกับต้นฉำฉายักษ์ที่ผมวาดให้ชมก่อนหน้านี้นั่นแหละ ดูสภาพแล้ว บางส่วนที่ไม่ชำรุดทรุดโทรม น่าจะยังคงใช้งานอยู่ เพราะเห็นมีคนงานเฝ้า มีกองฟืน มีกองฟืน ร่องรอย กลิ่นไอการใช้งาน หรือปรับไปเป็นเตาอบลำไยแห้งก็เป็นได้ ในยุคสมัยที่บุหรี่เป็นผีร้าย ไม่มีที่อยู่ที่ยืนในสังคม อาชีพปลูกใบยาสูบก็ลดน้อยถอยลงตาม แต่ก็ยังมีหลายจังหวัดยังยึดอาชีพปลูกใบยาสูบอยู่ และรัฐก็ยังมีโรงงานผลิตบุหรี่ให้ประชาชนสูบมะเร็งอันแสนรื่นรมย์อยู่นะครับ ไม่ใช่ไม่มี แถมกระทรวงการคลังยังให้งบสนับสนุนงบประมาณให้มีการสร้างโรงบ่มแบบประหยัดพลังงานขึ้นมาใช้อีกต่างหาก โรงบ่มแบบใหม่นี้เขามีฉนวนกันความร้อนผนังทั้ง ๔ ด้าน และมีพัดลมดันไอร้อนภายใน สามารถควบคุมอุณหภูมิภายในโรงบ่มได้ดี จึงบรรจุใบยาสูบได้มากกว่าโรงบ่มแบบเก่า โรงบ่มแบบเก่าบ่มใบยาสดได้ ๓,ooo กิโล บ่มเสร็จจะได้ใบยาแห้ง ๓oo กิโล ส่วนโรงบ่มแบบใหม่ บ่มได้มากถึง ๘,ooo กิโล เมื่อบ่มเสร็จจะได้ใบยาแห้งถึง ๘oo กิโล เป็นที่นิยม เพราะยังใช้อบลำใยได้อีกด้วย แต่อย่างไร ผมก็ชอบของเก่าโรงบ่ม แบบเก่าใช้อิฐมอญฉาบปูน ซึ่งใช้อยู่ทั่วไปและถือเป็นมาตรฐาน หรือใช้ผนังซิเม็นต์บล็อก มุงหลังคาด้วยสังกะสีและมีราวไม้คันชักด้วยไม้เนื้อแข็ง (เท่ตรงนี้แหละครับ) มีช่องระบายอากาศเป็นจั่วบนยอดหลังคา และเป็นช่องหน้าต่าง ที่ฐานของโรงบ่มมี ๒ ประตู หน้าและหลัง บางโรงบ่มทำประตู ๒ ชั้น สำหรับดูปรอทและมีหน้าต่างอยู่ประมาณกึ่งกลางของความสูงของโรงบ่มทั้ง ๒ ข้าง สำหรับดูสีและความแห้งของใบ ขณะเขียน...ผมได้กลิ่นหอมของยาสูบเวอร์จิเนียลอยมาจากโรงบ่มใหม่ใกล้ ๆ บ้าน ไว้ค่อยอ่านต่อฉบับหน้านะครับ ขอตัวปั่นรถถีบไปดูโรงบ่มใหม่สักหน่อย ว่ารูปทรงจะทำให้ผมรู้สึกได้ไหมว่ากำลังเดินอยู่แถวเมืองนอกเมืองนา เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๘ มิ.ย. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

Create Date : 08 มิถุนายน 2557		0 comments
Last Update : 15 มิถุนายน 2557 22:33:54 น.
Counter : 1246 Pageviews.
Share Tweet