|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ด่านชายแดนหลักแต่ง
 | |  | | |
ชื่อภาพ : ค่ายทหารพม่า
สถานที่ : ด่านชายแดนบ้านหลักแต่ง
เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ
ขนาด : ๒๑ x ๒๙ เซนติเมตร
ด่านชายแดนหลักแต่ง
คุณที่รัก
แดงเขียวเหลืองที่เห็นปลิวสะบัดอยู่อีกฟากเขานั้นคือธงชาติสหภาพเมียนม่าร์ ผมนั่งที่ศาลามุงฟางฝั่งไทย ที่มีต้นมะเดื่อใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาเหนือหุบเขาห้วยลึกที่เสมือนซอกสันปันเขตแดน
จุดสิ้นสุดชายแดนไทยบ้านหลักแต่งนี้ คือที่ตั้งของ วัดฟ้าเวียงอินทร์ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศูยน์รวมใจของผู้คนทั้งสองฟากฝั่งภูเขา เป็น วัดสองแผ่นดิน ที่คนไทยใหญ่และคนพม่าร่วมกันสร้าง
หากในวันนี้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ในส่วนของพม่า คือพระอุโบสถและโรงเรียนปริยัติธรรม ส่วนค่ายของไทยกลับอยู่เยื้องไปทางด้านหลังวัด (ศาลสมเด็จพระนเรศวร) หันหน้าไปทางช่องเขาอันเป็นที่ตั้งของด่านชายแดนที่พม่าสั่งปิดตายตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๔๕ เหลือแต่ป้อมโกโรโกโสของสองฝ่าย เสาธงโย้เย้ ประตูเหล็กและรั้วลวดหนามในพงหญ้า
คิด-คิดก็น่าขำ วัดวาอารามถูกแบ่งแยก ศาสนาสถานที่พักใจ กลับกลายเป็นบังเกอร์ป้อมค่ายปืนกล...
ผมไม่แปลกใจหรอกว่า ทำไมพม่าถึงสั่งปิดด่านชายแดนนี้ เพราะบ้านเปียงหลวง-หลักแต่งนี้คือขุมเสบียงของกองกำลังไทยใหญ่ เป็นจุดเดียวของชายแดนด้านนี้ที่พม่ายังตรึงกำลังตั้งค่ายอยู่ได้ นอกเหนือจากนั้น เป็นเขตอิทธิพลของกองกำลังของกองกำลังกู้ชาติไทยใหญ่ที่นำโดยเจ้ายอดศึกแทบทั้งสิ้น
ผลพวงของการสู้รบอันหนักหน่วงทำให้ พี่น้องชาวไทยใหญ่ ทิ้งบ้านเกิดเรือนนอนจากเมืองปั่น ในเขตพม่า พากันหนีแรงกดดันของสงครามเข้าสู่บ้านเปียงหลวงและบ้านหลักแต่งเป็นจำนวนมหาศาล รวมกับพวกอพยพรุ่นปู่รุ่นย่าตายายและชาวจีนยูนาน จากกองพล ๙๓ ที่ปักหลักค้าขายกับด่านชายแดนมาก่อน
ขณะผมนั่งวาดภาพ ก็มีทหารพม่าสะพายปืนเดินมาที่ลาดเชิงเขาตรงข้าม เมียงมองอย่างไม่ไว้วางใจ ดูเหมือนว่าผืนดินที่ว่างตรงลาดเชิงเขานั้น เขาจะหว่านพืชผักสวนครัวไว้(หรือว่าวางกับระเบิดก็ไม่ทราบ)
คิด ๆ ก็ให้ห่อเหี่ยวใจ อย่างไร เขาก็ต้องพึ่งพาเสบียงกรังจากฝั่งไทยเราอยู่ดี เช่น ค่ายหทารที่ชายแดนบนเขา อำเภอสวนผึ้ง ที่ผมเคยพบเห็นเวลาทหารไทยเข้าไปในเมือง ก็ต้องป้องปากบอกทหารพม่าที่อยู่บนยอดเขาตรงข้าม ทหารไทยจ่ายตลาดมาเผื่อทหารพม่าด้วยทุกครั้ง (เพราะสะดวกและอุดมสมบูรณ์กว่าไปเอาที่บ้านตัวเอง)
แค่พูกันคนละภาษา ต่างกันคนละเชื้อชาติแต่ความเป็นคนไม่แตกต่างกัน ผมว่าทหารฝั่งโน้นก็คงเบื่อแสนเบื่อและคิดถึงลูกเมียที่อยู่ที่บ้าน มากกว่าการอยู่ประจำการที่ด่านชายแดน กับสงครามกับชนกลุ่มน้อยที่ยืดเยื้อยาวนานไม่รู้จบสิ้น
ผมลองโบกมือให้ทหารคนนั้น เขาท่าทางงงงัน แต่ก็โบกมือตอบ
เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล
จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒๓ มี.ค. ๒๕๕๗
เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอทิตย์
| |  | |  |
บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ
บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100
Free TextEditor
| Create Date : 26 มีนาคม 2557 |
| Last Update : 8 เมษายน 2557 9:24:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2121 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 166 คน [