|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เหมือนเมืองม่าน
| | | |
ชื่อภาพ : เหมือนเมืองม่าน สถานที่ : เปียงหลวง เวียงแหง เทคนิค : ปากกาเคมี + สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร
เหมือนเมืองม่าน
คุณที่รัก
ผมกำลังจะไปบ้านหลักแต่ง ด่านชายแดนไทย-พม่า แต่ก็มาสะดุดตาศาลาที่สร้างด้วยไม้รูปทรงหลังคามุงกระเบื้องสามชั้นเหมือนหอสูง หรือปะรำพิธีเวลามีงานบุญ(งานปอย)ของคนพื้นเมืองทางเหนือของไทย
ผมพยายามนึก...คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...ที่ขุนยวม แม่ฮ่องสอนหรือที่เมืองพะโค
เอ้อระเหยลงไปชม
ศาลานี้อยู่ตรงทางแยกกลางตลาดบ้านเปียงหลวง ทีแรกผมนึกว่าหอกระจายเสียง แต่แหงนหน้าขึ้นมองก็ไม่เห็นมีลำโพงสายไฟระโยงระยาง ข้างในมีแต่กระดานสำหรับติดป้ายประกาศ แต่ที่แน่ ๆ เป็นที่ตั้งคิวมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เพราะมีรถจอดอยู่และสารถีที่กำลังเคร่งขรึมกับเกมหมากฮอสบนกระดาน
ผมนึกว่าอยู่เมื่องม่่าน เพราะด้านหลังเสื้อวินไม่ได้เขียนบอกชื่อวินหรือสถานที่ตั้งแบบวินเมืองไทยเรา แต่เขียนว่า taxi เหมือน ๆ กับพาหนะรับจ้างที่เมืองแถว ๆ มัณฑะเลย์-อังวะ อย่างไรอย่างนั้น
ที่นั่นไม่ว่า เกวียน รถม้า รถตุ๊ก ๆ พี่ท่านก็เขียนคำว่า "แท็กซี่" แปะ
พอพวกเขาจบเกม มีเวลาเงยหน้าถามไถ่ผู้โดยสาร ผมก็กล้าซักไซ้
"จริงแล้วเป็นที่พักรอโดยสารของบริษัทดาวทองครับ"
คำตอบผิดจากที่ผมคาด แต่ถ้าสร้างที่รอรถโดยสารได้กลิ่นอายพื้นถิ่นอย่างนี้ ก็ขอชมล่ะครับ รถบริษัทที่ว่านี้เป็นรถตู้คันใหญ่ท้ายตัด ๆ ไม่เหมือนใคร แถมเป็นสีขาว น่ารักดีครับ
ผมเดินโต๋เต๋ไปที่ร้านสุกี้ยูนานที่อยู่ถัดไปหน่อย ดูจะเป็นร้านดังร้านเดียวของเปียงหลวง ตั้งชื่อเหมือนโค้กเป็นสปอนเซอร์งั้นแหละ
ถ้ามีลายสืออักษรถิ่นกำกับหน่อยคงได้บรรยากาศกว่านะ..." ผมคิดของผมคนเดียวในใจ ไม่กล้าบอกเขาหรอกว่าเสน่ห์ของเปียงหลวงอยู่ที่วัฒนธรรม-ความเป็นไทยใหญ่และจีนยูนาน รวมทั้งชน(ส่วนน้อย)เผ่าอื่น ๆ
ป้ายชื่อสถานที่ ถนน ซอย ตลอดจนต้นไม้ บ้านเรือน วัดวาอาราม...
หมู่บ้าน ตำบล ชนเผ่าแต่ละที่แต่ละถิ่น ก็เหมือนหน้าตาคนเราแหละ ล้วนมีบุคคิกลักษณะเด่นดีเฉพาะตน นี่เป็นสิ่งที่ควรรักษาให้ดำรงไว้ รวมทั้งสอดใส่เติมเต็มส่วนที่ยังพร่อง(อย่างสร้างสรรค์)...
ชุมชนตลาดเปียงหลวงอยู่บนยอดเนิน มีมุมงามนัก ลองมองย้อนกลับไปทางเวียงแหง เห็นทิวเขาเล็กลิบเรี่ยอยู่ในทุ่งราบปลายถนน
ขณะผมเดินกลับไปขึ้นรถ ผมเห็นแม่เฒ่าชาวไตสวมกุบเดินหาบตะกร้า ข้างหน้าแกมีมูเซอร์คาดสายตะกร้าที่หน้าผาก เดินไต่ลูกเนินผ่านหน้าผมไปทางศาลาไม้ที่ผมจากมา
และขณะขับรถไต่เนินเขา หาทางไปหลักแต่ง ผมก็เห็นหลักกิโลเมตรริมทางสลัก(หรือเขียนไม่แน่ใจ) เป็นภาษาจีนสีแดง
ให้กลิ่นอายยูนาน ยิ่งเลี้ยวมาอีก ๓ กิโลเมตร ถึงหลักแต่ง(ชุมชนชาวไทใหญ่) ได้ยิน "เฮ็ดความไต" แว่วมาตามสายลม...ได้บรรยากาศดีเหลือเกิน
แล้วผมจะซื้อผ้าซิ่นและเสื้อปั๊ดของสาวไทใหญ่ไปฝากคุณ
เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๖ มี.ค. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์
| | | | |
บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ
บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณ somjaidean100
Free TextEditor
Create Date : 11 มีนาคม 2557 |
|
0 comments |
Last Update : 11 มีนาคม 2557 21:24:08 น. |
Counter : 1307 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|