ย่างก้าวที่ย่างกุ้ง

	ชื่อภาพ : ฟ้าหลังฝนบนถนนซูเหล่พยา สถานที่ : กรุงย่างกุ้ง พม่า เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษพื้นเรียบ ขนาด : ๒๘ x ๓๒ เซนติเมตร ย่างก้าวที่ย่างกุ้ง “คุณคิดว่าย่างกุ้งเล็กกว่ากรุงเทพฯ รึไง” เพื่อนเขาเอ่ย หลังชวนกันตุหรัดตุเหร่จนเมื่อย แถมไปยืนติดฝนอยู่ชายคาตึกโรงพยาบาลเป็นนานสองนาน เท่านั้นยังไม่พอ เขายังคิดอุตริพาเพื่อนขึ้นนั่งรถเมล์บะหม่า “ถือว่าเป็นบุญก้น..” เขาเอ่ย เพราะทราบมาว่า รถเมล์ในเมืองหลวงอันหลับใหลแห่งนี้มีไม่พอบริการประชากรที่มีมากมาย จึงโละเอาม้านั่งออกหมด เพื่อให้ผู้โดยสารเข้าไปยืนอัดกระป๋องกันให้เต็มที่ “อาจเป็นเพราะไม่ใช่เวลาเร่งด่วน นายท่าจึงปล่อยรถที่มีเบาะนั่งออกมา” เขาคาดเดา “เราได้รับข้อมูลจากพวกชอบใส่สีตีไข่หนะ” เพื่อนพูด “ท่าจะจริง” เขาพยักหน้า เพราะขณะยืนรอรถเมล์ก่อนหน้านี้ รถทุกคันแม้จะเก่าคร่ำคร่าแต่ล้วนมีที่ม้านั่ง หนำซ้ำคันที่เขาเลือก ยังมีที่นั่งแบบหันหน้าเข้าหากันสองแถวตรงกลางรถและรอบด้านข้างแถมประดับด้วยสาวงามทัดดอกไม้หอมบนมวยผมและประทะนาคา “อังกฤษน่าจะทิ้งภาษาอังกฤษไว้ตามป้ายรถเมล์หรือตึกรามรอบนอกบ้าง” เพื่อนเอ่ย ขณะลงจากรถประจำทาง ซึ่งคลานพอกับเต่าแถมจะนำเราออกไปจากเมืองไปทุกที “ไหนกระเป๋าว่าไปซูเหล่ปาโกดา” “หูเราคงเฝื่อนเอง” เขาหัวเราะหึ หึ “เสียน้อยเสียมาก เสียยากเสียง่าย” เขาคิด ที่สุดก็ต้องยอมเสียมาก จับแท็กซี่ไปยังซูเหล่ปาโกดา ที่เปรียบเสมือนวงเวียนของศูนย์ธุรกิจการค้า ที่มีถนนตัดตรงเป็นตารางสไตล์วิคตอเรียนอย่างดีและหัวถนนมีป้ายชื่อกำกับภาษาอังกฤษ รวมทั้งตึกรามบ้านเรือน อาคารโคโลเนียลที่เขาหมายตาไว้ “ตึกแดงนั้นดูเหมือนเคยเป็นที่ทำการทหารอังกฤษ” เพื่อนชี้มือ “หรือจะไปชมโบสถ์ก่อน ข้างในอาร์คโค้งวิจิตรมาก” เขาตาโตวาว แต่ขณะชั่งใจว่าจะเลือกข้างไหนดี ซ้ายหรือขวา ฝนก็เทลงมาจนต้องพากันเตลิดเข้าไปในอารามเจดีย์ซูเหล่แบบไม่มีทางเลือก แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เขาก็ทำใจซื้อดอกไม้ธูปเทียนไปสักการะองค์พระเจดีย์ซูเหล่พยา อันเก่าแก่และศักดิ์สิทธิ์พอกันกับมหาปาโกดาชเวดากองมิให้เสียเที่ยว และในท่ามกลางหมู่นักท่องเที่ยวตาน้ำข้าวหลายหลาก และชาวบะหม่าผู้เคร่งศาสนาที่นั่งสมาธิอยู่ในลานร่มของศาลาราย รอบเจดีย์ทองแปดเหลี่ยมอยู่นั้น พลันก็มีเจ้าหน้าที่ที่ดูแลอาราม ร้องโหวกเหวกและชี้มือมาทางเขากับเพื่อนที่นั่งระอิดระอารอเวลาฝนซาสายอยู่หลังเสร็จจากไหว้พระ เสียงและท่าทีของเจ้าหน้าที่สองนายนั้นออกอาการประหนึ่งแย(ตำรวจ)จับผู้ร้ายได้ประมาณนั้น “อะไรกันหว่า” เขากับเพื่อนมองหน้ากันไปมา “เกิดไรขึ้น” เพื่อนร้องถามไถ่เป็นภาษาต่างด้าว พวกเขาในชุดโสร่งตางามก็ชู “ติ๊กเก๊ตๆ” ออกมา ชายม่อล่อกม่อแลกสองคนก็ถึงบางซูเหล่พยา เดินตามต้อยนักการบะหม่าไปซื้อตั๋วแต่โดยดี พร้อมซอรี่ อธิบายว่า เรารีบหลบฝน ร้อนรนและไม่นึกว่าจะมีการเก็บค่าเข้าชม จ่ายค่าตั๋วแล้ว สองคนก็เดินออกมาทันที เพราะหมดอารมณ์ดูซูเหล่พยา อีกอย่างฝนก็ซาสายลงแล้ว มองไปที่หัวถนนอโนรธา เห็นชาวบะหม่ากางร่มวิ่งข้ามถนนเป็นสายทั้งชายหญิง ช่างเป็นภาพที่ตรึงตา ไกลออกไปเหนือดงไม้เขียวขรึม โดมสีแดงครั่งในม่านฝนเทา ทำให้เขาหยุดชะงัก...ใจประหวัดไปถึง ภาพเขียนจตุรัสปอบโปโล ของ เฟื้อ หริพิทักษ์ และวันฝนตกที่ บรัคซาโน ของ สวัสดิ์ ตันติสุข ! พลัน, เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนสู่วัยเยาว์และเดินเข้าไปในภาพเขียนแห่งความคิดฝันอันวิจิตรที่ฝังอยู่ในมโนสำนึกมานานเนิ่น “เสียดาย ที่ให้เวลากับย่างกุ้งน้อยไปนิด” เขาพูดกับตัวเองในใจ ก่อนจะย่างก้าวช้า-ช้าไปตามถนนซูเหล่พยาเพื่อตามหาชายชราที่มีนามว่า“ย่างกุ้ง” เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒ พ.ย. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

	บทเพลงแห่งเดือนพฤศจิกา หอมสิเนหา หอมรวงข้าวกรุ่นอุ่นหอม น้ำชุ่มดินดำชวนดอม ข้าวใหม่ปลามันพร้อม นกเขาเคียงคู่สู่สม

	ลอยกระทงปาย

	ผาแดง แสงดาว คืนหนาว และดาวเหนือดวงนั้น ฉันกางกระโจมที่ระเบียง ยินเสียงสายลมบาดหินผา ผาแดง เชียงดาว สีน้ำบนกระดาษ 28 x 38 cm.

	เช้านี้ที่เวียงดาว เชิงดอยหลวง ฝนลวง หมอกฝนมา อำลาถิ่น ลมหวิว ดอกเลาไหว กรุ่นไอดิน ฉันแว่วยิน เสียงซึงไหวในสายลม

	แม้ไม่มีทั้งแสงจันทร์และดวงดาว มีแต่หยาดละอองหนาวของสายฝน หากคืนหนาวอันยาวนานจะผ่านพ้นไป ขอเพียงคุณห่มผ้าให้ความฝัน และกอด ชีวิต ณ ปัจจุบันขณะไว้ให้อบอุ่น ก่อนหัวใจคุณจะเจ็บป่วยไข้ เพราะพลั้งเผลอใจ... โหยหาใครคนนั้น! จุดกางกระโจมบนดอยเชียงดาว สีน้ำบนกระดาษ- 28 x 38 cm.

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ



บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

Free TextEditor
`

 

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2557		0 comments
Last Update : 7 พฤศจิกายน 2557 22:03:43 น.
Counter : 1661 Pageviews.
Share Tweet