ลุงโง่เคลื่อนภูเขา

	ชื่อภาพ : เขียวครามและน้ำเงิน สถานที่ : บ้านทุ่งดาว อ.แม่ใจ พะเยา เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร ลุงโง่เคลื่อนภูเขา คุณที่รัก กลับจากท่าขี้เหล็ก ผมก็ไปธุระที่ลำพูน ไม่ลืมเอาอุปกรณ์วาดภาพไปด้วย แต่ก็ไม่ได้ภาพวาดเป็นชิ้นเป็นอัน เพราะฝนตกไม่ลืมหูลืมตา ขากลับ มาทางสันกำแพง-แม่ออน ตั้งใจว่าจะแวะเข้าบ้านแม่กำปองที่โปรดปราน ค้างแรมสักคืนสองคืน แต่ก็เปลี่ยนใจด้วยเหตุดังกล่าว ถนนเข้าแม่กำปองเทคอนกรีตแล้วก็จริง แต่คดเคี้ยวคับแคบเหมือนเคย รถสวนทางมา ถ้าไม่มีมิตรจิตรมิตรใจต่อกัน รับรองไม่มีคันไหนไปต่อได้ แทนที่จะเลี้ยวขวาเข้าไป ผมก็ตรงขึ้นเขาเพื่อทะลุไปออกถนนสายดอยสะเก็ด-แม่จะขานกลับบ้าน ทางสายนี้ผ่านบ้านออนหลวย ที่มีน้ำพุร้อนสันกำแพงอันขึ้นชื่อ น้ำพุร้อนที่ที่พุ่งแรง-สูง-สวย สู้น้ำพุร้อนที่ป่าแป๋ แม่แตงได้ และมีหลายบ่อด้วย เสียอย่างเดียว ที่อาบน้ำแร่ แช่ออนเซ็น ไม่ชวนให้ใช้บริการเท่าไหร่ ออกแบบสู้ที่แจ้ซ้อนไม่ได้ บ่อสำหรับลงหลายคนก็ใหญ่เก้งก้างไงไม่รู้ แต่ภูมิทัศน์โดยรอบ ดอกไม้ใบหญ้าทำได้สวยงาม ผมไม่ได้แวะเพราะเย็นย่ำเต็มที กลัวจะมืดค่ำกลางทาง ผ่านเลยไปทางหมู่บ้านสหกรณ์ ที่เต็มไปด้วยสวนเพาะชำกล้าไม้ดอกไม้ประดับตลอดสองฟากถนน คนรักต้นไม้ไม่ควรพลาด ส่วนตัวผมบินขึ้นเขาไปโน่น หมู่บ้านวิวงาม ที่หมายตาไว้แต่เมษายนก่อน ว่าจะมาแวะดูตอนฝนและหนาวซิ ว่าจะสวยต่างกันแค่ไหน นาขั้นบันไดแถวแม่แจ่ม อินทนนท์ของเรา สวยสู้บาหลีได้สบาย แต่ผมกลับไม่เคยประหวัดถวิล มาเจอมุมเล็ก ๆ ที่บ้านวิวงามนี้ ผมกลับอุทานว่า บาหลีก็บาหลีเถอะ แปลกมาก ทั้งที่มีเวิ้งนาไม่กี่บึงในหุบเขา ลำเนาเล็ก-เล็ก-ลี้ลับนี้มีมนต์ขลังประหลาด บนยอดเนินอีกฟากที่บ้านช่องห้องหับออกแบบคลับคล้ายอาราม ฝนตกหมาดใหม่ แสงเรืองไรสีเหลืองและส้มสุกของยามเย็นอาบเอิบหุบเขา สะท้อนเงางามลงในน้ำนา(สีชานม)ที่เพิ่งคราดไถเสร็จรอเวลาปักดำ นึกมโนไปเห็นข้าวสีทองสุกปลั่งมลังเมลืองในหุบเขาเดือนหนาว ก็น่าจะสวยไปอีกแบบ... ใจผมเต้นระบำเริงลมฝน อยากกระโจนลงไปเก็บห้วงยามอันน่าอัศจรรย์นั้นไว้ แต่ไม่อาจทำได้ เพราะเป็นช่วงโค้งลับตา รถพุ่งขึ้นเขาตีโค้งมา ก็จะเสยรถเราเข้าเป็นมั่นเหมาะ ทางเดียวคือลงถึงทางราบเบื้องล่าง หาที่ซุกแอบรถ และเดินกลับขึ้นไปยังจุดนั้นให้ได้ "เอาน่า ถ่ายภาพไปวาดก็ยังดี โอกาสและจังหวะแสงเงาอย่างนี้มีครั้งเดียวเท่านั้น พลาดแล้วพลาดเลย" ตะโกนบอกตัวเองในใจก่อนคว้ากล้อง วิ่งมาราธอนย้อนขึ้นเขาไป หยุดพักเหนื่อยให้หายลิ้นห้อยก่อนยกกล้องขึ้นเล็ง "อ้าว แบตฯ หมดตอนไหนนี่!" "เฮ้อ ฟ้าดินช่างไม่เป็นใจหนอ..." ผมร้องอุทาน สมเพชตัวเองเป็นหนที่สอง ครั้งก่อนก็ไม่เอาเครื่องไม้เครื่องมือติดตัวไป ครั้งนี้เดินคอตกกลับลงมา ค้นหาแบตฯ สำรองในกระเป๋าอย่างเร่งรีบ เพราะแดดจะลาดอยแล้ว และฝนก็เริ่มลงเม็ดอีก แต่โง่เง่าสะเพร่านัก หาแบตฯ ไม่เจอครับคุณ เชื่อไหม กลับถึงบ้านแล้ว เคลียร์ข้าวของในกระเป๋า แบตฯ เจ้ากรรมก็เก็บอยู่ในที่ทางเก่าของเขานั่นแหละ! ทริปนี้คุณชมภาพดอยหลวงหน้าบ้านดินของลุงโง่ไปพลางนะครับ เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒o ก.ค. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

Create Date : 20 กรกฎาคม 2557		0 comments
Last Update : 24 กรกฎาคม 2557 16:50:01 น.
Counter : 1369 Pageviews.
Share Tweet