|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ยินดีต้อนรับความคิดถึง
| | | |
ชื่อภาพ : อาณาจักรที่ถูกลืม สถานที่ : เวียงเก่า เชียงแสน เทคนิค : สีน้ำ+พาสเทล บนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ นิ้ว
ยินดีต้อนรับความคิดถึง
เชียงแสน เวียงเก่า แต่ก่อนกาล โยนกตำนาน หิรัญนครเงินยาง
เดือนก่อนมีพรรคพวกจากกรุงเทพฯ มาเยี่ยมเยือนที่บ้าน ผมพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า "เดี๋ยวจะพาไปแอ่วอำเภอเวียงเก่า" พวกเขาทำหน้างง-งง
แต่ก่อนแต่ไรสมัยปู่ย่าตายายผม เรียก 'เชียงแสน' ว่า เวียงเก่า จนผมติดปาก...นึกขึ้นได้รีบเปลี่ยนคำพูด
"อำเภอเวียงเก่า ก็คืออำเภอเชียงแสนไง" เท่านั้นแหละพวกเขาก็ร้องอ๋อพร้อมกัน
"ได้ข่าวว่าจีนมาเปิดบ่อนคาสิโนที่สามเหลี่ยมทองคำถึงสองแห่ง" คนหนึ่งพูด
"อ้าว เจ้าถิ่นไม่รู้เรื่องหรือ" เขาถามเมื่อเห็นสีหน้าตื่น ๆ ของผม
"ไม่รู้เรื่องเลย" ผมตอบตามตรง ไม่รู้สึกขายหน้า เพราะเรื่องแบบนี้ไม่อยู่ในความสนใจของผมเลย
"ถ้าพวกคุณอยากไปเที่ยวบ่อน ผมแนะนำให้เปลี่ยนไกด์ ผมไม่พาไปหรอกนะ ผมจะพาพวกคุณไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์เที่ยววัดแล้วก็วัดแล้วก็วัด" ผมพูด
"วัดวา
" เพื่อน ๆ แสร้างทำสีหน้าผิดหวัง ก่อนจะหัวร่อชอบใจที่แหย่ผมเสียงขึงได้ จริงแล้วเราคบหากันมานาน รู้ซึ้งถึงนิสัยใจคอและรสนิยมของกันและกันดี
"ไปเหอะ ๆ เลิกพูดเล่น เราอยากเห็นเวียงเก่าจะแย่แล้ว" พวกเขากรูกันขึ้นไปนั่งในรถ
เวียงเชียงแสนแดนตำนาน อำเภอโปรดปรานของผม ไม่ได้ไปยากเย็นอะไร อยู่ห่างจากตัวเมืองเชียงรายแค่ ๕๙ กิโลเมตร (จะไกลก็ตอนไปจากอำเภอแม่ใจบ้านผมนี่แหละ บวกเข้าไปอีก ๗๕ กิโลเมตร)
เชียงแสนกับแม่สายไปทางเดียวกัน ไปแยกกันที่อำเภอแม่จัน จากนั้น ๓o กิโลเมตรก็ถึงเชียงแสน ขับไปสามเหลี่ยมทองคำก็ไม่กี่นาที มีทางตัดใหม่เลาะโขงเลยไปชายแดนแม่สายได้เลย ไม่ต้องย้อนกลับมาแม่จันอีก
ถนนหนทางราดยางสะดวกสบาย ต่างจากสมัยผมเป็นเด็ก รถโดยสารสายนี้เป็นรถน้อยตัวถังไม้ (หน้าดิ่งตูดโด่ง) ถนนก็ยังเป็นถนนดินขรุขระและเต็มไปด้วยฝุ่น กว่าจะผ่านด่านกิ่วทัพยั้งเข้าแม่จัน ผู้โดยสารหัวแดงเป็นฝรั่งไปทั้งคันรถ
แถมไม่ต้องคันหัวรอบนรถที่จะไปจอดพักตรงท่าข้างวัดกาสา หน้าตลาดแม่จันรอผู้โดยสารเป็นนานสองนาน จากแม่จันไปแม่สายระยะทางพอกันกับไปเชียงแสน
แต่ผมได้ไปแม่สายบ่อยกว่าไปเชียงแสน เพราะมีสองป้าหนึ่งลุงอยู่ทางนั้น ตอนหลังน้องสาวแม่อุ้ยผมย้ายจากบ้านเราไปอยู่กับลูกแกที่เชียงแสน ผมก็เลยโชคดีได้ติดตามแม่อุ้ยไปเยี่ยมน้องสาวที่เชียงแสนบ่อยครั้ง
ผมชอบเรียก เวียงเก่า-เชียงแสน แต่แรกเห็นก็ว่าได้ ถนนสายเก่านำสายตาพาไปพบกับสีอิฐสีปูนแดงของแนวกำแพงเวียงเก่า ในลำเนาสีน้ำตาลและเขียวขี้ม้าของป่าสักใหญ่หลายร้อยต้น
นั่นคือฉากจำที่ตรึงใจ มีตัวหนังสือใหญ่บนกำแพงเมืองเชียงแสน ขึงพาดดูเหมือนการกล่าวยินดีต้อนรับ หรืออีกทีก็คือคำประกาศถึงประวัติศาสตร์อันเก่าแก่และความยิ่งใหญ่
แล้วรถคันจ้อยก็ค่อย ๆ ลับหายเข้าไปในตัวเมืองเวียงเก่า หายไปในร่มเงาไม้ และห้วงลมหายใจแห่งตำนานของลูกหลานพระยาเม็งราย - พระเจ้าแสนภู ผู้สร้างอาณาจักรหิรัญนครเงินยางเชียงแสน
ผมพาพวกเขาเดินเข้าไปในดงไม้สักใหญ่แห่งการหลงลืม ชี้ชวนให้ดูกำแพงเวียงโบราณนั้นและบอกเล่าว่า "นี่คือดินแดนแห่งตำนานที่เก่าแก่ที่สุดแห่งล้านนา นี่คือดินแดนแห่งมหาเจดีย์และพระพุทธรูปที่สวยและคลาสสิกที่สุด
หัวใจของเวียงเก่าเชียงแสนฝังอยู่ที่นี่ครับ ยินดีต้อนรับ(ทุก)ความคิดถึง
เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๓o มิ.ย. ๒๕๕๖
| | | | |
บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ
บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100
Free TextEditor
Create Date : 30 มิถุนายน 2556 |
|
14 comments |
Last Update : 30 มิถุนายน 2556 18:47:11 น. |
Counter : 1935 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: sawkitty 30 มิถุนายน 2556 18:39:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า ) 30 มิถุนายน 2556 21:19:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: ฝากเธอ 1 กรกฎาคม 2556 12:49:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: chinging 1 กรกฎาคม 2556 19:13:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: schnuggy 1 กรกฎาคม 2556 22:41:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรหมญาณี 2 กรกฎาคม 2556 14:01:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 3 กรกฎาคม 2556 22:30:03 น. |
|
|
|
|
|
|
|
สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า
ความเป็นเพื่อนถึงอยู่ไกล
ติดกาวตรงใจอย่างแน่นหนา
ความคิดถึงลึกซึ้งในหัวใจ
ซึ้งคุณค่ามิตรภาพตลอดกาล
** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะจ้า **
เชียงแสน นัทไม่เคยไปเลยอะคุณ ไฮคุ ..
จะว่านัทเชยก็ยอม ..
คุณไฮคุ สบายดีนะจ้า ..