“นอกจากนี้ก็มีพยานที่อยู่บ้านใกล้เคียง ซึ่งได้ยินเสียงปืนจากในบ้านของผู้ตายขณะเกิดเหตุ เขาจึงวิ่งไปบอกตำรวจยามที่ประจำอยู่ในตลาด เมื่อตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุ ก็พอดีอรัญญากำลังจะหนีออกจากบ้าน สวนกับตำรวจที่ประตูบ้าน ตำรวจคนนั้นจึงจับตัวไว้ และให้เขารีบไปแจ้งเหตุที่สถานีตำรวจ เมื่อหัวหน้าสถานีมาถึง ก็ได้พบปืนของกลางตกอยู่ในที่เกิดเหตุ ผลของการพิสูจน์ปืนของกลาง พบรอยนิ้วมือของอรัญญาที่ตัวปืน พยานอื่น ๆ ก็มี ผู้ชำนาญที่พิสูจน์รอยนิ้วมือ พิสูจน์หัวกระสุน ซึ่งผ่าออกมาจากหัวสมองของผู้ตาย เป็นหัวกระสุนที่ยิงจากปืนของกลางนั้นแน่นอน ”

“ขณะเกิดเหตุ ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยหรือ ”

“ไม่มีเลย”

“พยานคนที่ไปแจ้งเหตุกับตำรวจ ชื่ออะไร ”

“นายดำรง อาจหาญ มีอาชีพเป็นนักการพนันเหมือนกัน ”

“เขาบอกอาชีพกับศาลเช่นนั้นหรือ ”

“เปล่าครับ – หัวหน้า ในคำให้การ เขาบอกว่า เป็นพ่อค้าและเขาก็มีร้านค้าอยู่จริง ๆ ”

“ขอผมดูสำเนาคำให้การของนายดำรงสักหน่อย ”

เกรียงดึงเอากระดาษออกจากที่หนีบกระดาษ ออกมา ๒ – ๓ แผ่น ส่งให้พราน

พรานรับกระดาษนั้นมา เขาอ่านข้อความในกระดาษนั้นด้วยความพินิจพิเคราะห์ ขณะที่เกรียงกับกัลยาต่างแลกเปลี่ยนสายตากันไปมาอยู่ โดยไม่ได้พูดอะไรกัน

คนทั้งสามอยู่ในความเงียบประมาณครู่ใหญ่ๆ

พรานอ่านข้อความในกระดาษ ๒ – ๓แผ่นนั้นจบ เขาส่งคืนเกรียง พูดว่า

“ผมต้องการรู้รายละเอียดมากกว่านี้ มันยังไม่ละเอียดพอ ”

ครั้นแล้วก็ลุกขึ้นยืน ล้วงมือทั้งสองลงในกระเป๋ากางเกง ก้าวเท้าเดินออกช้า ๆ เขาไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างห้อง มือทั้งสองข้างท้าวอยู่ที่ขอบหน้าต่าง สายตาเพ่งออกไปข้างนอกชั่วขณะหนึ่ง เขาจึงหันหน้ากลับมา เดินด้วยอาการเช่นเดิม มาหยุดอยู่ตรงหน้าเกรียง ยันขาทั้งสองข้างตามสบาย ยกนิ้วชึ้มือขวาพุ่งมายังเกรียง และพูดว่า

“คุณกลับไปอยุธยาใหม่ในวันนี้ ผมต้องการให้คุณไปหาความจริงว่า ขณะที่นายดำรงได้ยินเสียงปืนนั้น เป็นเวลาเท่าใด ขณะที่เขาไปพบกับตำรวจยามในตลาดเป็นเวลาเท่าไร และมาถึงที่เกิดเหตุเวลาเท่าไร ตำรวจยามอยู่ห่างจากบ้านเขากีี่มากน้อย และในระหว่างที่เกิดเหตุนั้น นายประพาส ผัวของมยุรี อยู่ในจังหวัดอยุธยาหรือเปล่า ส่วนมาก มยุรีกับนายวิกรมมักจะพบกันเวลาใด และที่ไหน – ซึ่งผมเข้าใจว่า คงจะเป็นที่บ้านนายวิกรม ตำรวจยามผู้นั้นรับราชการมานานเท่าใด และเป็นยามอยู่มี่นั่นประจำ หรือมียามผลัดเปลี่ยน พอจะจำได้หมดไหมที่ผมพูดมานี้ ”

เกรียงทำท่าอึกอัก และคิดทวนความจำ

กัลยาพูดขึ้น พร้อมกับยิ้ม และมองเกรียงด้วยหางตา

“ดิฉันจดไว้แล้วทั้งหมด จะถอดความออกมาให้คุณเกรียงเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เกรียงยิ้มให้กับหล่อนอย่างเฝื่อนๆ

พรานหันไปมองกัลยาอย่างพอใจ แล้วจึงพูดกับเกรียง

“และผมต้องการด่วน เร็วที่สุดที่จะเร็วได้ ยิ่งได้ภายในคืนวันนี้ยิ่งดี กัลยา – บอก อรุณีให้ต่อโทรศัพท์ถึงบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ ‘ ประชาไทย ’ ให้ผมหน่อย ผมต้องการจะพูดด้วยเดี๋ยวนี้ เกรียง – คุณต้องระวังในเรื่องเวลาต่าง ๆ เหล่านี้ ที่เกี่ยวข้องกับคดีให้ใกล้เคียง และแน่นอนที่สุด อย่าให้ผิดพลาดได้ ”