ชายผู้นั้นฉุดแขนไว้ ตรงเหนือข้อศอก
เกรียงชะงัก

สารวัตรพจน์ พยักหน้ากับชายผู้ควบคุมตัว เกรียง อีกครั้งหนึ่ง เขาจับแขน เกรียง และพาเดินออกจากห้องไป

สารวัตรพจน์ หันมาทาง พราน และพูดว่า
“ ที่ผมเอาตัว เกรียง มาไว้ที่นี่ เป็นการดีสำหรับคุณ มากกว่าทางเสีย... เขาจะได้อยู่อย่างปลอดภัย โดยใม่มีใครมารบกวน ดีกว่าที่คุณจะให้เขาเที่ยวไปหลบๆ ซ่อนๆ ในที่ต่างๆ .. มันไม่เป็นการฉลาดเลยที่จะให้ เกรียง หลบไปที่อื่น ในยามหน้าสิ่ว หน้าขวาน อย่างนี้ ”

“ เกรียง เขาพูดอะไรกับท่านสารวัตรบ้าง ” พรานถามขึ้น โดยไม่สนใจต่อคำพูดของอีกฝ่ายหนึ่ง

สารวัตรพจน์ ส่ายหน้าช้าๆ
“ คราวนี้ ผมไม่ตอบคำถามของคุณ ก่อนที่คุณจะเล่าเรื่องอะไรต่อมิอะไร ตามที่ผมต้องการทราบก่อนละ... พราน... เพราะคราวนี้ เป็นทีของผม หรือคุณอยากจะให้ผมส่งตัว เกรียง ไปให้ ผจญ เขา ”

พราน ม้วนริมฝีปากของเขาเล่น แล้วเปิดยิ้มขึ้นที่มุมปากแวบหนึ่ง
“ ท่านสารวัตร ต้องการทราบอะไรจากผม ”

“ เรื่องนามบัตรของคุณที่ เซี๊ยะคง และ ซำเส่ง และเรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวข้องระหว่างคุณ กับเจ้าหน้าที่ สองคนนี้ ”

พราน หัวเราะอย่างครื้นเครง
“ โอ้โฮ ... มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าอะไรอย่างนั้น... ท่านสารวัตร จะเอาเปรียบผมมากไปหน่อยกระมังครับ ”

“ คุณอย่าทำเป็นพูดเล่น ผมเอาจริงนะคราวนี้... ถ้า เกรียง ไปถึงมือ คุณผจญ เมื่อไร คุณจะต้องเดือดร้อนด้วยแน่ๆ ”

“ ก็แล้ว ท่านสารวัตร ทำไมไม่ทำผม ”

“ ผมคิดว่า ผมพอจะเข้าใจคุณอยู่บ้าง... พราน.... คุณกำลังเล่นกับไฟอย่างล่อแหลมอยู่ขณะนี้ ระวังตัวหน่อย...  เลิกพูดตลกอ้อมค้อมของคุณเสียทีเถอะ ”

พราน ยกถ้วยวิสกี้ขึ้นดื่ม หยิบบุหรี่มาจุดสูบ เขาพ่นควันออกไปเป็นทางยาว ชำเลืองดู สารวัตรพจน์ แวบหนึ่ง แล้วพูดว่า

“ ท่านสารวัตร จะเชื่อผมหรือครับ ถ้าผมจะเล่าอะไรให้ฟัง ที่เกี่ยวกับเจ้าสองคนนี่ และอีกประการหนึ่ง ผมต้องการคำมั่นจากท่านสารวัตร ในเรื่องความปลอดภัยของ เกรียง ชั่วระยะเวลาที่ผมจะทำงานสักอย่างหนึ่ง เพื่อความปลอดภัยของผม และรวมทั้งบ้านเมืองของเราด้วย ”

“ ความจริง ผมไม่ควรให้คำมั่นอะไรกับคุณเลย ในขณะนี้ ”
สารวัตรพจน์ ติง ยกมือขึ้นกอดอก

“ แต่ผมคิดว่า ท่านสารวัตร ควรจะทำ และเข้าใจว่า ท่านสารวัตร ก็คงจะมีความตั้งใจเช่นนั้นอยู่แล้ว ถ้ามิเช่นนั้น ก็คงจะไม่ไปเอาตัว เกรียง มาไว้ที่นี่... ผมขอร้องในสิ่งที่ท่านสารวัตร กำลังจะทำอยู่แล้วต่างหากเล่าครับ ”

สารวัตรพจน์ หัวเราะชอบใจ
“ พราน ... คุณนี่สำคัญนัก.. ตกลง... เอ้า... คุณว่าไป ”

พราน ขยับตัวเล็กน้อย ดีดขี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่
“ เรื่องที่ เจ้าเซี๊ยะคง ถูกยิงตายนั้น ความจริง ผมไม่ทราบเรื่องอะไรมาก่อน และไม่เคยมีการติดต่อกับมันมาก่อนเลย ผมไม่เคยรู้จักกับมันเสียด้วยซ้ำไป ...ผมได้ทราบข่าวว่า มันมีนามบัตรของผมติดอยู่ในตัวในขณะที่ถูกฆ่า ก่อนที่ท่านสารวัตรจะเรียกตัวผมให้ไปพบกับ คุณผจญ... ผมกำลังหาเหตุผลอยู่ว่า ทำไมเจ้านามบัตรของผมใบนั้น จึงไปอยู่อย่างนั้นได้... ผมเพียงแต่ทราบว่า เจ้านี่เป็นสายลับของตำรวจ ดำเนินการในเรื่องคอมมิวนิสต์อยู่เป็นเวลานานมาแล้ว...  เรื่องของมันมีอยู่ในแฟ้มของผม เพราะมันเป็นคนหนึ่งในแกงค์พวกจับคนเรียกค่าไถ่ ซึ่งผมเคยทำมา เมื่อประมาณสองปีมาแล้ว... ท่านสารวัตร ก็คงจะจำได้... แต่มันไม่ได้ถูกจับ เพราะไม่ได้อยู่ที่บ้าน ในขณะที่ตำรวจไปจับกุมกัน ”

“ รายเถ้าแก่ งี่เซ้ง นั่นใช่ไหม ” สารวัตรพจน์ ถามขัดขึ้น

พราน พยักหน้า
“ นั่นแหละครับ...  การลักเอาตัวลูกชาย เถ้าแก่งี่เซ้ง ไปในครั้งนั้น ก็เป็นแผนการณ์อันหนึ่งของพวกแดง ในอันที่จะหาทุน... ผมมีรายละเอียดความเคลื่อนไหวของมันทุกระยะ ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา ตลอดจนวิธีการปฏิบัติงานของมัน ในระหว่างที่มันทำตัวเป็นสายให้ตำรวจ... การที่ เจ้าเซี๊ยะคง ไม่ถูกจับกุมตัวด้วย เพราะมันปาวารณาตัวเข้ามารับใช้ทางราชการนี่เอง... แต่ว่า เจ้าคนนี้ มันเหยียบเรือสองแคม... ในขณะเดียวกันที่มันเอาข่าวไปบอกตำรวจ มันก็ได้ข่าวความเคลื่อนไหวของทางตำรวจไปบอกทางพวกของมันด้วย ”

พราน หยุดนิ่ง เขามองดูหน้า สารวัตรพจน์ ซึ่งกำลังฟังอยู่ด้วยความสนใจ เขาจึงพูดต่อไป

“ ผมไม่มีอะไรจะพิสูจน์ความจริงข้อนี้ได้ แต่ผมได้ทดลองมาแล้วจนเกิดความเชื่อมั่น... การเหยียบเรือสองแคมของมัน แทนที่จะเป็นเรื่องดีสำหรับตัวมัน กลับเป็นเรื่องร้าย เพราะทางพรรคพวกของมันก็เริ่มจะไม่ไว้วางใจ เจ้าเซี๊ยะคง ด้วยเหตุที่.. การติดต่อกับตำรวจแบบนั้น อาจนำข่าวคราวที่ไม่ดีสำหรับพรรคพวก ไปบอกกับตำรวจก็ได้... เพราะเราได้มีการจับกุมพวกคอมมิวนิสต์หลายครั้ง ซึ่งอาจเนื่องไปจากการปฏิบัติงานของ เจ้าเซี๊ยะคง ก็ได้ ฉะนั้น ต่อมา เจ้าเซี๊ยะคง จึงหาทางออก และทางออกของมันก็คือ ขายเพื่อนของมันเอง... ”

สารวัตรพจน์ พยักหน้าช้าๆ
“ ผมพอจะเข้าใจ... คุณว่าต่อไป ”

พราน ขยี้ก้นบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่

“ เพื่อนของมันก็คือ เจ้าซำเส่ง ที่ทำงานคู่กันมา... มันเริ่มขายเพื่อนของมัน โดยเปิดความลับกับพรรคพวกของมันว่า เจ้าซำเส่ง เป็นสายลับของตำรวจ เพื่อจะแสดงให้พรรคพวกเห็นว่า มันซื่อสัตย์กับพวกของมันมากกว่าทางตำรวจ... เจ้าซำเส่ง คนนี้ เป็นคนที่ผมใช้มันอยู่ เพราะผมมีเรื่องที่จะสืบเกี่ยวกับทางด้านคนจีนอยู่หมือนกัน... ซำเส่ง เคยมาพบผม เล่าความให้ฟังว่า ถูกเพื่อนทรยศ มันเคยขอนามบัตรของผมครั้งหนึ่ง ผมถามมันว่า จะเอาไปทำไม มันบอกแต่เพียงว่า ขอไว้เป็นที่ระลึก แต่ผมไม่ได้ให้มัน เพราะเห็นว่าไม่จำเป็น มันก็ไม่เคยมารบกวนผมอีกในเรื่องนี้ แต่ว่าซำเส่งนั้นเป็นคนฉลาด..  ลูกไม้มันพราวตัวนะครับ ท่านสารวัตร... เจ้าคนๆ นี้...  เซี๊ยะคง กินมันไม่ลงแน่ๆ..  มันจะต้องมีวิธีการอะไรสักอย่างหนึ่ง เพื่อจะแก้มือ เซี๊ยะคง ”

“ ถ้าเช่นนั้น ” สารวัตรพจน์ ขัดขึ้นช้าๆ “ การตายของ เซี๊ยะคง เจ้าซำเส่ง คงจะเกี่ยวข้องด้วย ”

พราน หัวเราะเบาๆ
“ มันเกี่ยวข้องอย่างฉลาด มันดึงเอาผมไปเกี่ยวข้อง โดยใช้นามบัตรของผม... พอผมได้ข่าว เซี๊ยะคง ถูกยิงตาย และมีนามบัตรของผมอยู่ในกระเป๋า ผมก็คิดถึง เจ้าซำเส่ง ทันที... เจ้าสองคนนี่มันคู่กัน... ผมวาดเหตุการณ์เอาเองว่า เจ้าซำเส่ง คงจะหลอกให้ เซี๊ยะคง ไปคอยพบกับผมที่โอเดี่ยน โดยมันอาจอ้างว่า ผมต้องการพบ หรืออะไรสักอย่างหนึ่ง... และเพื่อขอยืนยันคำพูด มันก็หานามบัตรของผมจากโรงพิมพ์ ให้ เจ้าเซี๊ยะคง ดู เป็นการยืนยัน และในขณะเดียวกัน มันก็บอกพรรคพวกของมันว่า นอกจาก เซี๊ยะคง จะติดต่อกับตำรวจแล้ว ยังติดต่อกับผมซึ่งเป็นนักสืบที่อาจเป็นอันตรายกับพวกมันอีกด้วย... และท่านสารวัตร ต้องไม่ลืมว่า ในการจับพวกเรียกค่าไถ่ในคราวนั้น เจ้าเซี๊ยะคง เป็นคนเดียวที่ไม่ได้รวมกลุ่มอยู่ด้วย ในขณะที่พรรคพวกของมันถูกจับกุม... มันกำลังทายตัวกันอยู่ว่า ใครเป็นผู้ส่งข่าวการเคลื่อนไหวของพวกมันในเรื่องนั้นให้กับผม ฉะนั้น ไม่เป็นการยากเลย สำหรับ เจ้าซำเส่ง ที่จะทำให้เจ้าพวกนั้นเชื่อว่า เซี๊ยะคง เป็นตัวการในการนำความลับไปเปิดเผย ทำให้แผนการณ์คราวนั้นของมันเสีย ... สาเหตุที่ตัวมันยังลอยนวลอยู่ได้แต่ผู้เดียว เป็นเครื่องสนับสนุนความเข้าใจได้เป็นอย่างดี... เจ้าเซี๊ยะคง ก็ถูกฆ่า ในขณะที่มันไปยืนรอผมอยู่ ตามเวลาที่ เจ้าซำเส่ง นัด พร้อมกับมีนามบัตรของผมอยู่ในกระเป๋า... มันก็ยิ่งยืนยันให้พรรคพวกของมันเชื่อสนิทว่า เจ้าซำเส่ง พูดจริง ”

“ ผมได้ให้ เกรียง ไปเอาตัว ซำเส่ง มาพบกับผมในวันที่ ท่านสารวัตร เรียกตัวผมไปสอบสวน แต่ผมไปพบกับมันไม่ได้ เพราะมีตำรวจของ คุณผจญ สะกดรอยตามผมอยู่ ผมได้สั่งให้ เกรียง เขาให้นามบัตรของผมไว้กับ เจ้าซำเส่ง ถ้าหากว่า ผมไม่มีโอกาสไปพบกับมันได้... เกรียง เขาจะให้มันไป.. เขาปล่อยตัวมันออกมาตอนใกล้จะสองยาม... ในคืนวันนั้น เจ้าซำเส่ง ก็ถูกฆ่าตาย... ผมว่า มันเป็นเพราะเจ้านามบัตรของผมนั่นเอง...  เซี๊ยะคง คงจะวางแผนอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่จะเล่นงาน เจ้าซำเส่ง ก่อนที่มันจะตาย... การที่ ซำเส่ง ถูกฆ่า เพราะมีนามบัตรของผมอยู่ในกระเป๋า เป็นเครื่องชี้ให้เห็นว่า ผมได้ถูกเจ้าพวกนี้จ้องอยู่เหมือนกัน... มันเป็นเรื่องที่ผมจะต้องค้นคว้าต่อไป... ฉะนั้น ผมจึงได้เรียน ท่านสารวัตร ว่า มันมาพัวพันกับผมโดยช่วยไม่ได้เสียแล้ว ... ท่านสารวัตร จะให้ผมนิ่งเฉย ไม่เกี่ยวข้องกับมันได้อย่างไร ”

สารวัตรพจน์ พยักหน้าช้าๆ
“ ผมเข้าใจละ แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป ”

พราน หัวเราะ
“ ผมยังบอกไม่ได้ว่า ผมจะทำอย่างไรต่อไป... แต่ผมจะต้องสู้กับศัตรูที่มองไม่เห็นตัวนี่แน่ๆ และถ้าลงจะสู้ ผมก็ไม่อยู่นิ่ง ผมจะทำงานของผมอย่างรวดเร็ว ไม่หยุดยั้ง ”

“ คุณต้องระวังตัวหน่อย เพราะคุณจะไม่ได้สู้เฉพาะเจ้าศัตรูที่คุณมองไม่เห็นตัวเท่านั้น...คุณจะต้อง
สู้กับกฏหมายอีกด้วย ”

“ ผมเข้าใจครับ ท่านสารวัตร... คุณผจญ เป็นคนที่พูดเข้าใจยาก... ถ้าผมเล่าความจริงนี้ให้แกฟัง แกคงหัวเราะใส่หน้าผมเท่านั้นเอง... ท่านสารวัตร ต้องไม่เล่าให้แกฟัง และขอให้เก็บตัว เกรียง ไว้ให้ดี ”

สารวัตรพจน์ หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า
“ พราน.. ผทชักสงสัยอะไรขึ้นมาตะหงิดๆ เสียแล้ว ”

“ อะไรครับ ”

“ การที่คุณปล่อยให้ เกรียง เตลิดออกมา จนผมจับได้นี่ คุณหลอกให้ทำตามแผนของคุณหรือเปล่า ”

พราน หัวเราะ เขาเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ พูดออกมาตามควันบุหรี่ว่า
“ ที่นี่ เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับ เกรียง ”

“ คุณไม่ได้ตอบคำถามของผมนี่ พราน... ”

พราน ลุกขึ้นยืน
“ ท่านสารวัตร คงไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาคำตอบจากผมจริงจังอะไรกระมังครับ... ผมเห็นจะต้องลาละ... เรื่องที่ท่านสารวัตร ต้องการทราบจากผม เป็นการแลกเปลี่ยนกัน ก็เพียงเท่านี้ ใช่ไหมครับ ”

สารวัตรพจน์ ยิ้ม สั่นศีรษะช้าๆ และยื่นมือขวาออกมา
“ อย่างไรก็ตาม ผมขอให้คุณโชคดี ”

“ ขอบคุณครับ... เป็นพรที่ผมกำลังต้องการอยู่ทีเดียว... จริงๆ เสียด้วย ”