Bloggang.com : ธารน้อย : ผจญตอมมิวนิสต์ ตอนที่ ๑๒

ผจญตอมมิวนิสต์ ตอนที่ ๑๒

นวนิยาย สืบสวนสอยสวน โดย นักสืบพราน

เรื่อง ผจญคอมมิวนิสต์ ตอนที่ ๑๒

ใน “เซอีฟ” คลับ
เสียงดนตรีอันเร่าร้อน ของวงฟิลิปปินโน กำลังบรรเลงเพลงสวิง อยู่อย่างสุดเหวี่ยง นักร้องสาวเขย่าตามจังหวะเพลง ปากก็ร้องเนื้อเพลงอันเร่าร้อนนั้นอย่างมีชีวิตชีวา บรรดาผู้ที่มาหย่อนใจ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวต่างประเทศ กำลังจับคู่ลีลาศกันอยู่ในฟลอร์ที่ค่อนข้างจะแคบ

พราน เจนเชิง และ กัลยา ชาญวิทยา นั่งอยู่ที่โต๊ะชิดกำแพง แสงไฟสลัวๆ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ขับผิวหน้าของกัลยา ให้แลดูเข้มขึ้น

พราน ยันท่อนแขนทั้งสองข้างกับขอบโต๊ะ จ้องจับสายตาอยู่ที่ใบหน้าของ กัลยา ในขณะที่หล่อนกำลังดูดน้ำสัมจากหลอดฟาง ซึ่งเสียบอยู่ในถ้วยแก้ว กัลยาเหลือบตาขึ้นมองดูหัวหน้าของหล่อน แล้วพูดว่า
“ เป็นอะไรไปคะ หัวหน้า ทำนัยน์ตาเหมือนคนช่างฝัน ”

พรานยังคงทิ้งสายตาของเขาอยู่ที่ใบหน้าขอลหล่อน พูดว่า
“ ผมกำลังคิดอะไรๆ หลายอย่าง ตั้งแต่เราเริ่มดำเนินงานเรื่องนี้มา จนถึงเดี๋ยวนี้ พอหันมาเห็นคุณเข้าก็ลืมไปหมด คืนนี้ ผมเห็นคุณสวยกว่าทุกๆ วัน ”

“ หรือคะ ขอบคุณ ” กัลยาก้มศีรษะน้อยๆ และยิ้มขณะพูด

“ ผมเกรงว่า ชีวิตการเป็นนักสืบของผมจะสิ้นสุดลงเสียแล้ว กัลยา ”

“ หัวหน้าจะเริ่มโรแมนติคละซีนี่ ”

“ บรรยากาศในที่นี้ มันชวนให้เป็น เราก็ได้เที่ยวกันในสถานที่เช่นนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ทำไม ผมจึงได้เกิดความรู้สึกเช่นนี้เอาในคืนนี้ก็ไม่ทราบ บางทีมันอยากเป็นเพราะการทำผมแบบใหม่ของคุณก็ได้ หรือมิฉะนั้นก็คงเป็นเพราะความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละน้อยๆ จนตัวเราเองไม่รู้สึกตัวก็เป็นได้ ”

กัลยา ประสานมือทั้งสองข้างรองไว้ใต้คาง
“ หัวหน้าพูดเหมือนนักประพันธ์ แล้วยังไงอีกคะ ”

“ ผมชักจะเบื่อชีวิตจำเจแบบนี้เสียแล้ว ”

กัลยาทำตาโต
“ นั่น หัวหน้ากำลังหลอนตัวเอง ดิฉันว่า มันเป็นความรู้สึกเพียงชั่วขณะเท่านั้น พอรุ่งขึ้น ได้กลิ่นไอของสำนักงานเข้า หัวหน้าก็จะกลับเป็นอย่างเก่า มีฆ่ากันที่ไหนบ้าง มีความลึกลับอยู่ที่ไหนบ้าง ก็นิ่งอยู่ไม่ได้อย่างที่เคยๆ มา ”

พราน เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ยกแก้ววิสกี้ที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นดื่ม ตาจับจ้องกัลยาอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงขยับตัว พูดว่า
“ เต้นรำกันดีกว่า เพลงซึมกำลังขึ้นแล้ว ”

เสียงเพลงเปลี่ยนจากจังหวะเร่าร้อนเป็นจังหวะช้า กัลยาลุกขึ้นยืนตามหัวหน้าของหล่อน พรานจูงมือหล่อนออกไปที่ฟลอร์ ประคองไว้ในวงแขน แล้วก้าวเท้าไปตามจังหวะเพลง เขาพูดเบาๆ ว่า
“ ผมยังไม่รู้ว่า เรื่องนี้ จะจบกันอย่างไร ”

กัลยาเงยหน้าขึ้น “ เรื่องอะไรคะ ”

“ เรื่องศัตรูที่มองไม่เห็นตัวของผม และ เรื่องตันเป็งล้ง ”

กัลยาก้มหน้าลงร้อง “ อ้อ ” เบาๆในลำคอ พูดว่า
“ เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อน ไหน หัวหน้าบอกว่า เบื่อมันเต็ม แล้วยังไงเล่าคะ พูดอยู่หยกๆ เมื่อตะกี้นี้เอง ”

“ จริงซีนะ เออ ... รู้ไหมเพลงนี้เพลงอะไร ”

“ I need you now ”
“ อะไร... ชื่อเพลง หรือคุณพูดเอง ”

“ ชื่อเพลงค่ะ ”
พรานหัวเราะเบาๆ “ ผมอยากเปลี่ยนชื่อมันเป็น I need you always ”

กัลยา เหลือบนัยน์ตามองดูหัวหน้าของหล่อนแวบหนึ่ง เมื่อสบสายตาของเขาก็ก้มหน้าลง

คนทั้งสองหมุนตัวไปตามจังหวะเพลงโดยไม่ได้พูดอะไรกันเป็นครู่ใหญ่ กัลยาสะกิดมือข้างที่เกาะไหล่พรานอยู่ พูดว่า
“ ตันเป็งล้ง มาแน่ะค่ะ หัวหน้า ”

พรานไม่ได้เหลียวมอง เขาหมุนตัวตามจังหวะของเพลง หันกลับมา

ตันเป็งล้ง กับผู้ชายอีก ๒ คน ลักษณะเป็นคนจีนคนหนึ่ง และคนไทยคนหนึ่ง กำลังเดินไปยังโต๊ะที่ว่าง มีบ๋อยนำหน้าไป โต๊ะตัวนั้นอยู่ติดกันกำแพงด้านถนน ห่างจากโต๊ะของพราน ไปประมาณ ๔-๕ โต๊ะ

พรานพิจารณาดูชายสองคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขาหยุดเต้นรำกลางเพลง ดึงมือ กัลยา กลับมานั่งที่โต๊ะเดิม

เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่นั้น หันหลังให้กับโต๊ะของ ตันเป็งล้ง
พรานนั่งยันข้อศอกทั้งสองไว้บนโต๊ะ มือทั้งสองประสานกันอยู่ตรงหน้า พูดว่า
“ คุณรู้ไหม ใครมากับ ตันเป็งล้ง ”

กัลยาส่ายหน้าช้าๆ

“ ซิวย้ง ” พรานพูดต่อไป “ เจ้าของ และผู้จัดการบริษัทฟ้าไทย ซึ่งเป็นบริษัทอยู่ในเครือของคอมมิวนิสต์ ”

กัลยายังทำหน้าฉงนอยู่

“ นามบัตรที่ พิชิต ค้นได้จากบ้านซำเส่ง คืนวันนั้น มีชื่อ ซิงย้ง อยู่ด้วย ผมไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า ซิวย้ง กับ ตันเป็งล้ง จะมีการติดต่อกันได้อย่างไร ”

“ หัวหน้าคิดไหมคะว่า ตันเป็งล้ง อาจมีความมุ่งหมายอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่จะใช้ ซิวย้งเป็นสื่อไปสู่สิ่งอื่น ” กัลยาพูดช้าๆ

“ คุณหมายความว่า... ”

กัลยาหลิ่วตาข้างหนึ่ง ขณะที่ พราน ยังพูดไม่จบประโยค เขาหยุดคำพูดของเขาไว้เท่านั้น ยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม

มีเสียงร้องทักอยู่ข้างๆ ว่า
“ สวัสดีครับ คุณพราน ”

เจ้าของเสียงคือ ตันเป็งล้ง ที่เข้ามายืนเกาะอยู่ข้างๆ โต๊ะ

“ สวัสดีครับ คุณกัลยา... มากันสองคนเท่านั้นเองหรือครับ ผมเพิ่งเห็นเมื่อกี้นี้เอง ”

พรานเงยหน้าขึ้น
“ นั่งซิ คุณปัญญา ”

ตันเป็งล้ง หันไปยกเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ว่างมานั่ง และพูดพร้อมกับหัวเราะ
“ ผมขอโทษที่มาขัดความสำราญ เพราะบางทีคุณทั้งสองอาจต้องการอยู่ตามลำพัง ”

“ ไม่เป็นไร ” พรานตอบ พร้อมกับชำเลืองดู กัลยา “ ยังไงคุณถึงได้มาถึงที่นี่ ผมไม่เคยเห็นคุณในที่เต้นรำเลย ”

“ วันนี้ มีประชุมพวกพ่อค้าตอนหัวค่ำ พรรคพวกของเขามาหาอะไรดื่ม ผมก็เลยตามเขามา... คุณพรานคงจะรู้จัก ซิวย้ง กับ คุณมนู แล้วใช่ไหมครับ คนที่มากับผมสองคนนั่น ”

“ ไม่รู้จัก ” พราน ตอบ “ คุณปัญญาจะดื่มอะไรไหมครับ ”
“ ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีแล้วที่โต๊ะ เห็นคุณเข้า ก็เลยเข้ามาคุยด้วย ”
เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ และพูดเสียงเบาๆ ว่า
“ ผมกำลังจะฟังเสียงของ ซิวย้ง ดูว่า เขามีความรู้อะไร ที่เกี่ยวกับเรื่องจดหมายขู่ที่ผมได้รับบ้าง เพราะเขาเป็นคนที่พอจะรู้อะไรๆ ดีอยู่ ”

พราน พยักหน้าช้าๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ คุณพรานรู้ไหมว่า ตู้ไปรษณีย์ที่ ๙๐ เป็นของใคร ” ตันเป็งล้ง พูดต่อไป
“ ผมตอบจดหมายไปเมื่อเย็นนี้เอง ”

พราน สั่นศีรษะ
“ เรื่องของสารวัตรพจน์ ผมไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้ ”

“ แต่ผมรู้แล้ว ผมใช้คนไปสืบมา ได้ความเมื่อตอนค่ำวันนี้เองว่า เป็นของบริษัท น่ำฮง ขายเครื่องเหล็ก เจ้าของชื่อ ปังเล้ง ดูเหมือนจะ แซ่ฉั่ว หรืออะไร จำไม่ได้ฉนัด ”

“ คุณเคยรู้จักมาบ้างไหม ”

ตันเป็งล้ง เอียงคอ แล้วส่ายหน้าช้าๆ
“ ผมเคยแต่ได้ยินชื่อบริษัท รู้ว่าตั้งอยู่ที่ท่าน้ำราชวงศ์ ไม่เคยรู้จักกับตัวเจ้าของ ว่าไม่ได้ บางทีก็รู้ อาจเป็นการแอบอ้างเอาตู้ไปรษณีย์มาใช้เฉยๆ ก็ได้ หรือมิฉะนั้นก็เป็นคนในบริษัทคนใดคนหนึ่งที่รู้เห็นในเรื่องนี้ มันจึงได้ขีดเส้นสีแดงไว้ที่เลข ๙๐ เป็นเครื่องหมาย เจ้าของเขาอาจไม่รู้อะไรก็ได้ จริงไหมครับ ”

พราน ไม่ตอบ เขายิ้มและยกถ้วยวิสกี้ขึ้นดื่ม ชำเลืองตาดู กัลยา ซึ่งหลิ่งตาข้างซ้าย แล้วตวัดสายตาไปทางซ้ายแวบหนึ่ง

พราน วางถ้วยแก้วลง เขาไม่ได้แสดงกิริยาผิดปกติ

ตันเป็งล้ง ลุกขึ้นยืน
“ ผมจะกลับไปที่โค๊ะละครับ ทิ้งเพื่อนไว้ จะน่าเกลียด ลาละครับ ”

พราน ก้มศรีษะให้กับ ตันเป็งล้ง ก่อนที่เขาจะผละออกจากโต๊ะไป

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2557

Last Update : 28 พฤศจิกายน 2557 9:56:33 น.

0 comments

Counter : 410 Pageviews.