รถยนต์คันหนึ่งแล่นฝ่าความมืดมาตามถนนที่ตัดไปตามบังกาโลว์หลังเล็กๆ แถวที่สองของสถานตากอากาศบางปู รถคันนั้นชะลอความเร็วลง และหยุดสนิทตรงบังกาโลว์หลังที่สี่

พราน เจนเชิง ก้าวลงจากรถพร้อมกับกัลยา ซึ่งเปิดประตูรถอีกด้านหนึ่งลงมา

เด็กรับใช้ซึ่งยืนคอยอยู่ที่หน้าบังกาโลว์ ปราดเข้ามาต้อนรับทันที

พรานส่งกุญแจรถยนต์ของเขาให้กับเด็กคนนั้น พร้อมกับธนบัตรใบละสิบบาทหนึ่งฉบับ

“ ตามเคยน้องชาย ”

เด็กรับใช้รับกุญแจและยัดธนบัตรใส่กระเป๋ากางเกง ยิ้มเล็กน้อย วิ่งไปที่รถขึ้นขับหายไปด้านหลังของบังกาโลว์ ปล่อยให้คนทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

พราน เปิดประตูบังกาโลว์เข้าไปพร้อมด้วยกัลยา เขาคงปล่อยให้ห้องนั้นอยู่ในความมืดโดยไม่ได้เปิดสวิชไฟ และหันไปปิดประตู

กัลยานั่งลงบนเก้าอี้ที่ล้อมรอบโต๊ะยาว ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พลางพูดว่า

“ หัวหน้าแน่ใจหรือคะว่า บังกาโลว์หลังที่ ๓ซึ่งอยู่ถัดจากเราไปนี่ จะใช่แน่ คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้ว ไม่เห็นมีวี่แววอะไรเลย ”

“ เราต้องอดทนและใจเห็นหน่อย – กัลยา ไม่ผิดแน่ ” พรานพูด พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “เด็กรับใช้ประจำบังกาโลว์ของเรา แกคงนึกว่า เราช่างเป็นคู่รักที่ตรงต่อเวลาและรักกันมากจริง ๆ จึงได้มาที่นี่ติด ๆ กันสามคืนแล้ว เมื่อคืนนี้ แกมาบอกผมว่า ถ้าเราจะใช้บังกาโลว์นี้ทุกคืน ควรจะเช่าเป็นพิเศษจะดีกว่า เพราะได้ลดพิเศษ อย่างที่มีคนเหมาเช่าบังกาโลว์หลังที่ ๓นี้ไว้ทั้งเดือน สะดวกและได้ลดราคา คุณได้ความคิดอะไรจากคำพูดของเด็กคนนั้นบ้างไหม”

กัลยาส่ายหน้าช้า ๆ พรานพูดต่อไป

“ คงไม่มีใครอุตริมาเช่าบังกาโลว์ทิ้งไว้เปล่า ๆตั้งเดือนโดยไม่ได้ใช้ตลอดทั้งเดือนอย่างที่เราเห็นมันปิดเงียบมาสองคืนนี้แล้วเป็นแน่ เพราะฉะนั้น มันต้องมีอะไรสักอย่างหนึ่ง ผมคิดว่า ความมั่นใจของผมคงไม่ผิด ”

กัลยาขยับตัวขึ้น ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง หล่อนหันมาพูด

“ เปิดหน้าต่างได้ไหมคะ ”

“ เปิดก็ได้ – กัลยา รับลมเสียหน่อย แต่ระวังจะหนาว อากาศข้างนอกเย็นไม่ใช่เล่น ”

กัลยาเปิดหน้าต่างออกบานเดียวแล้วสูดลมหายใจอย่างยาว หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ผมของหล่อนพริ้วไปตามสายลมที่โชยมา

พราน เฝ้ามองกิริยาของหล่อนอย่างลืมตัว เขาพูดขึ้นช้า ๆ และแผ่วเบา

“ กัลยา ถ้าเรามีบ้านอย่างนี้สักหลังหนึ่ง อยู่ริมทะเล ได้รับอากาศบริสุทธิ์อย่างนี้ และใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ ผมว่า คงจะเป็นความสุขไม่ใช่น้อยทีเดียว ”

กัลยาหันหน้ากลับมาอย่างแช่มช้า พลางทวนคำของพราน

“ เรา – หัวหน้าหมายถึงใครกันคะ ”

“ อ้า ... ง่า ” พรานพูดตะกุกตะกัก เหมือนคนที่ตื่นจากภวังค์ “ ผมหมายถึง – ใครก็ได้ – คือว่า หมายถึงคนเราทั่ว ๆ ไป ใครๆทุกคนที่ชอบชีวิตเงียบ ๆ ถ้ามีบ้านอย่างนี้และอยู่ริมทะเลอย่างนี้ น่าจะมีความสุข ไม่ต้องกังวลต่อสิ่งใด เท่านั้นเองแหละ ”

กัลยาตวัดสายตากลับ ทำท่าคล้าย ๆ จะค้อน หล่อนหันหน้ากลับไปตามเดิม ยิ้มกับตัวเองอย่างขำในใจ ก่อนที่จะพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า

“ คนที่มีความสุขอยู่กับบ้านอย่างนี้ได้ ก็ต้องเป็นคนรักความสงบ ใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ ไม่ใช่ – เอ้อ.. ”

เสียงของหล่อนขาดหายไป คล้ายกับคำพูดที่พูดต่อมานั้น ถูกกลืนหายไปในลำคอ

พรานลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาถามตัดบทขึ้นอย่างเอาการเอางาน เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ เวลาเท่าไรแล้ว – กัลยา ”

กัลยาก้มลงมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของหล่อน

“ สองยามครึ่งแล้วค่ะ ”

พรานเดินไปยังมุมห้อง

“ มาช่วยกันตรวจสายไฟดีกว่า ว่ามันเรียบร้อยหรือไม่ คุณตรวจดูสายข้างในกับขั้วแบตเตอรี่ ผมจะออกไปดูข้างนอก ระวังอย่าให้สายขั้วหนึ่งไปกระทบกับอีกขั้วได้ทีเดียวนะ ”

เขาชี้ให้กัลยาซึ่งเดินตามหลังมา ดูหม้อแบตเตอรี่ซึ่งวางอยู่ที่มุมห้อง ครั้นแล้วก็เดินกลับไปที่ประตู เปิดออกไปข้างนอก

กัลยามองตามนายจ้างของหล่อนไป ยักไหล่กับตัวเอง ยิ้มเล็กน้อย แล้วก้มลงจับขั้วแบตเตอรี่ ซึ่งมีสายไฟพันอยู่แต่เพียงขั้วเดียว ส่วนอีกสายหนึ่งถูกปล่อยห้อยไว้ข้าง ๆ หล่อนเดินสำรวจตามสายไฟซึ่งทอดไปทางห้องข้างใน ผ่านออกไปทางหน้าต่าง ซึ่งยังอยู่เรียบร้อย

พรานเดินกลับมา เขายิ้มอย่างพอใจ

“ เรียบร้อย ” เขาเอื้อมมือไปลูบคลำที่หม้อแบตเตอรี่ “ ผมหวังว่า มันคงจะไม่โกงเรา เวลาถึงทีสำคัญ ”

“ หัวหน้าคิดว่า มันจะเป็นประโยชน์อะไรขึ้นมาคะ ในการใช้วิธีนี้ ” กัลยาถามขึ้น

พรานยิ้มละมัย เขามิได้ตอบในทันที แต่พูดว่า

“ เอาเถอะ แล้วคุณจะรู้เองต่อไป ”

พรานควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงำ โดยต่างมิได้พูดอะไรกันเลย

พรานคงเดินกลับไปกลับมาอย่างช้า ๆภายในห้อง นาน ๆ ครั้งเขาจะไปที่หน้าต่างซึ่งอยู่ในห้อง ที่ติดกับบังกาโลว์หลัง ที่ ๓ ค่อย ๆ แง้มหน้าต่างออกไปดูภายนอก

กัลยาเฝ้ามองอิริยาบถของเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ

สักครู่ใหญ่ต่อมา เสียงรถยนต์คันหนึ่งห้ามล้ออย่างแรงที่ตรงบังกาโลว์หลังที่ ๓

พรานปราดไปที่หน้าต่าง เขาแง้มออกดู กัลยาตามเขาไปติด ๆ ยืนอยู่ข้างหลัง

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของเขาคือ ตรงหน้าบังกาโลว์หลังที่ ๓ ชายสี่คนกำลังก้าวลงจากรถยนต์เก๋งสีดำซึ่งจอดอยู่ มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกขนาบข้าง ครึ่งลากครึ่งจูงไปยังบังกาโลว์หลังที่ ๓นั้น แล้วร่างของคนทั้งหมดก็หายเข้าไปในบังกาโลว์

พรานเฝ้ามองเหตุการณ์ต่อไปสักครู่เขาได้ยินเสียงคล้ายคนปลุกปล้ำกัน และเสียงผู้หญิงร้องอยู่ไม่ใคร่จะชัด ดังมาเป็นพัก ๆ เขาหมุนตัวปราดกลับมาที่มุมห้อง ซึ่งมีหม้อแบตเตอรี่วางอยู่ เขาจับสายไฟอีกข้างหนึ่งซึ่งปล่อยวางไว้ แตะเข้ากับขั้วแบตเตอรี่ที่ว่างอยู่

ประกายไฟสว่างจ้าแวบขึ้นที่ช่องไม้ทางข้างบนหน้าต่าง ด้านหลังของบังกาโลว์หลังที่ ๓ นั้น แล้วหายไป ทิ้งความมืดไว้ดังเดิม

มีเสียงหน้าต่างด้านหลังของห้องบังกะโลนั้นเปิดออกอย่างแรง เสียงปลุกปล้ำเงียบหายไป กลายเป็นเสียงฝีเท้าวิ่งออกมาทางหน้าบังกาโลว์

แสงไฟโคมหน้ารถยนต์อีกคันหนึ่งส่องสว่างจ้ามาตามถนนใหญ่ เลี้ยวเข้าสู่ถนนซอยที่จะเข้าบังกาโลว์แถวที่สอง ร่างของชายสี่คนต่างพากันวิ่งไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบังกาโลว์นั้นอย่างรวดเร็ว เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มขึ้น แล้วรถที่เป็นพาหนะของคนทั้งสี่ ก็พุ่งปราดผ่านหน้าบังกาโลว์ของพรานไปอย่างรวดเร็ว

แสงไฟรถยนต์คันที่มาใหม่หยุดลงที่บังกาโลว์หลังที่๓ พรานเปิดประตูบังกาโลว์ของเขา และออกวิ่งไปที่รถคันที่มาใหม่นั้น

เอนก ดวงมาลย์ กับชายอีกสองคนเปิดประตูรถลงมา พรานตรงเข้าไปจับมือเอนกเขย่า

“ วิเศษแท้ – เอนก ” เขาพูดอย่างพอใจ “ ทันเวลาดีเหลือเกิน ในบังกาโลว์ –ยังมีผู้หญิงอยู่ในนั้นอีกคนหนึ่ง เข้าไปช่วยแกหน่อย ”

“ หัวหน้าไม่ให้ผมตามมันไปหรือครับ – ยังพอทัน ”

“ ช่างมันเถอะ – เท่านี้ก็พอแล้ว ปล่อยเขาไป ผมยังมีละครฉากแปลก ๆ เล่นให้เขาดูกันอีก เราเข้าไปดูข้างในกันดีกว่า ”

เขาหันกลับไปพยักหน้ากับกัลยาซึ่งวิ่งตามมาภายหลัง แล้วก็เดินนำหน้าเข้าไปใน