เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๔๔
ผมมาผจญกับ ผู้กองเต็ม เข้าอีกจนได้ อย่างไม่ได้นึกมาก่อน ในระหว่างออกฝึกที่โรงพักนั่นเอง
วันหนึ่ง เป็นวันแต่งงานของเพื่อนของพี่ผมคนหนึ่ง เขาชวนไปกินข้าวที่โรงแรมราชธานี หัวลำโพง เพราะพี่เขยของมันชื่อ ร้อยเอก หงษ์ หอมเศรษฐี เป็นหมออยู่ที่กรมรถไฟ และโรงแรมราชธานีนั้น เป็นของกรมรถไฟ เขาจึงไปเลี้ยงกันที่นั่น
ผมไปตามคำชวน แต่งตัวนุ่งกางเกงแพรปังลิ้น สวมเสื้อนอกกระดุมห้าเม็ดโก้ รองเท้าแตะชั้นดี
สมัยนั้น กางเกงแพรปังลิ้นกำลังขึ้นชื่อ แพงและสวย
ผมไปถึงงาน ทักทายปราศัยกับเพื่อนๆ แล้วก็เข้านั่งโต๊ะ กำลังคุยอยู่กับคนข้างๆ เพลินอยู่ ก็มีคนมานั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ ตัวผม ผมหันไปมอง แทบช็อก พอเห็นว่าเป็นใคร
ผู้กองเต็ม ของผมนั่นเอง
ผมก็ลืมไปว่า แกเป็นน้องของคุณหมอหงษ์ พี่เขยของเพื่อนคนที่ชวนผมคนนั้น
ทำไมแต่งตัวนอกครื่องแบบมา ผู้กองเต็ม เล่นงานผมทันที เธอยังไม่ได้รับกระบี่นะ ยังแต่งพลเรือนไม่ได้
ผมนึกในใจ ตายแน่คราวนี้ ไม่มีทางแก้ตัวอะไร เห็นทีจะไม่ได้รับกระบี่เสียแล้ว เพราะถ้าผมถูกตัดแต้มความประพฤติถึงยี่สิบแต้ม ผมก็จะต้องเรียนซ้ำชั้น ถือเป็นตก แม้ว่าผลการสอบจะผ่านไปแล้ว และผมได้ที่หนึ่งของรุ่นอีกก็ตาม ไม่มีทางเอาตัวรอดได้คราวนี้
ผู้กองเต็ม นั้นก็คือ ขมิ้นกับปูน สำหรับผม
แกเล่นงามผมไม่ได้มาหลายหนแล้ว คราวนี้เป็นทีของแกเต็มประตู
ผมยกมือไหว้ แล้วพูดว่า
ผมผิดครับ ผมยอมรับผิด แต่ผมเห็นว่า อีกไม่กี่วัน ผมก็จะเข้าพิธีรับกระบี่แล้ว เครื่องแบบางชิ้น นักเรียนลูกศิษย์ของผมขอเอาไป ผมก็ให้ไปหมด ไม่มีจะแต่ง
ซึ่งก็เป็นความจริง ท๊อบบูธหนังชั้นดีของผม ก็โดนนักเรียนในหมวดที่ผมเป็นผู้ช่วยฯ อยู่ ขอไปแล้ว เขาว่า ผมเป็นตำรวจ ไม่ต้องใช้ท๊อบบูธ ผมก็เลยให้เขาไป
คนที่ผมให้ไปนั้น เป็นถึงรองผู้บัญชาการทหารบก เพิ่งจะปลดเกษียณไปปีนี้เอง เขาเห็นผมที่ไหน ก็ยังเรียกผู้ช่วยฯ อยู่ ติดปาก
อย่าออกรับกระบี่เลย ดีไหม ผู้กองเต็ม กระซิบที่หูผม
ผมหมดท่า นึกในใจ กูไปแน่ แล้วผมก็หันไป พูดว่า
ผมยอมรับว่าผมผิด แต่ถ้าผู้กองไม่กรุณาผม จะเอาผมถึงขั้นเรียนชั้น อนาคตของผมไม่มีความหมาย ผมจะไม่ยอมอยู่เรียนซ้ำชั้นให้อายเพื่อน ผมจะลาออก และคนที่ทำให้ผมเสียอนาคต จะต้องได้รับการตอบแทนจากผม อย่างเท่าเทียมกับความสิ้นอนาคตของผม
ผู้กองเต็ม ไม่พูดอะไร หัวเราะหึๆ แล้วก็ไม่เอาใจใส่กับผมอีกต่อไป
ผมเล่าให้เพื่อนเจ้าของงานฟังถึงเรื่องนี้ เขาปลอบใจผมว่า ไม่ต้องกลัว เขาจะจัดการพูดให้เอง หรือไม่ก็จะให้ คุณหมอหงษ์ พี่ชายของผู้กอง พูดให้
ในใจผมนั้น ยังนึกว่า ผู้กองเต็ม เอาผมแน่ ไม่มีโอกาสอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้ว ที่จะแก้แค้นผม
ผู้กองเต็ม ไม่ได้เล่นงานผม เพราะผมได้รับหมายกำหนดการ ให้มาเข้าพิธีรับกระบี่ได้ในวันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๔๘๓
ในวันนั้น จอมผล ป. เป็นผู้มอบกระบี่ และติดดาวบนบ่าให้ทุกคน
ผมได้รับเงินรางวัลอีก แปดสิบบาท เป็นรางวัลที่สอบไล่ได้ที่หนึ่งตลอดสามปีติดต่อกัน แต่ไม่ให้เป็นเงิน ต้องเอาไปซื้อหนังสือตำรา แล้วทางรชการจะออกค่าตำรานั้นให้
ผมซื้อตำรากฎหมายเสียเมื่อย
เงินแปดสิบบาท สมัยนั้น เท่ากับเงินเดือนชั้นสัญญาบัตรขั้นต้น และใช้ทำอะไรได้มากมาย
| Create Date : 04 มีนาคม 2560 |
| Last Update : 6 มีนาคม 2560 7:01:30 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 802 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ติดตามอ่านจ้า..