โดย 4411

หมายเหตุ

เรื่องนี้ เคยเป็นภาพยนต์ฉายในโรงใหญ่ เท่่าที่จำได้คือ โรงหนังเฉลิมกรุง 

ภาพยนต์เรื่องนี้ กำกับโดย ครู .....  ซึ่งขอให้คุณพ่อแสดงเป็น นักสืบพราน  เพราะครู... ไม่สามารถหานักแสดงที่เหมาะสมกับตัวละครได้ 

คุณพ่อจึงต้องรับบทเป็น พระเอก (นักสืบพราน) ตามคำสั่งของกรมตำรวจ  ทั้ง ๆ ที่มีงานเต็มมืออยู่มาก  โดยไม่ได้ค่าตอบแทนใด ๆ เนื่องจากเป็นการแสดงตามคำสั่งราชการ

เรื่องนี้ เข้าใจว่า คุณทัต เอกทัต และคุณ ส. อาสนจินดา ได้ให้เกียรติร่วมแสดงด้วย

ส่วนกัลยานั้น รับบทโดย คุณวาสนา (ขออภัยที่จำนามสกุลไม่ได้) นางงามจังหวัดลำปาง ของสมัยนั้น

หวังว่า คุณท่านที่สนใจติดตามผลงานของ 4411 (พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ)  คงได้รับความบรรเทิง ไม่มากก็น้อยนะคะ

(4411 คือหมายเลขประจำตัว สมัยเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ)

ธารน้อย

               --------------------------------------------------------------

เรื่องที่ 2 - จำเลยไม่พูด

ตอนที่ 1

“สวัสดี –กัลยา ”  เขาเอ่ยทัก  พร้อมกับถอดหมวกที่สรวมอยู่ถือไว้ในมือขวา  และเดินมายังโต๊ะของหล่อน

“มีอะไรใหม่ๆ บ้างไหม วันนี้ ”

กัลยาเงยหน้าขึ้นมองนายจ้างของหล่อนอีกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า

“ไม่มีอะไรน่าสนใจค่ะ –หัวหน้า – สำหรับวันนี้ ดูรู้สึกจะเป็นวันที่ปลอดดี มีแต่รายงานเก่าๆ ของคุณเกรียง และคุณพิชิต เกี่ยวกับเรื่องเถียงกรรมสิทธิ์ แร่ทางแม่สะเรียง ดิฉันวางไว้ที่โต๊ะหัวหน้าเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ทางตำรวจส่งเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีของคุณนิพนธ์ กลับคืนมาให้ ดิฉันเก็บเข้าตู้เอกสารแล้ว นอกนั้นก็มีแต่ข่าวหนังสือพิมพ์เช้า ซึ่งไม่น่าสนใจนัก ”

พรานเดินมาหยุดที่โต๊ะของกัลยา เขานั่งลงบนโต๊ะ ห้อยขาข้างหนึ่งไว้กับพื้นวางหมวกลงบนโต๊ะ พลางพูดว่า

“ ถ้ายังงั้นก็ปล่อยมันไว้ก่อน เรื่องพวกนั้นไม่สำคัญ”

พรานพูด กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง แล้วมาหยุดที่กัลยา

“คุณเห็นเป็นยังไง การขยายสถานที่สำนักงานของเราคราวนี้ เรามีเครื่องรีเลย์โทรศัพท์ของเราเอง ซึ่งมีเครื่องพ่วงได้หลายเครื่อง คุณเข้าไปเยี่ยมห้องทำงานของเกรียงและของพรรคพวกของเราบ้างหรือยัง... นั่น คุณกำลังพิมพ์อะไรอยู่ ” เขาพูดประโยคหลัง พร้อมกับพยักหน้าไปที่เครื่องพิมพ์ดีด

กัลยาหยุดเสียงเครื่องพิมพ์ เงยหน้าขึ้นพูด

“หนังสือแจ้งรายละเอียดเรื่องเพลิงไหม้เมื่อคืนนี้ ให้กับบริษัทประกันภัยค่ะหัวหน้า ดิฉันได้เข้าไปดูห้องต่าง ๆมาแล้ว เผื่อว่าเด็กชวนของเราจะทำความสะอาดไม่ทั่ว เพราะแกยังใหม่อยู่ พูดถึงนายชวนแล้วน่าขัน "

ครั้นแล้วก็ก้มหน้าวางนิ้วมือลงบนแท่นพิมพ์ ขยับจะดีดนิ้วต่อไป

พรานหยิบหมวกของเขา วางครอบแป้นตัวพิมพ์ไว้ พร้อมกับพูด

“หยุดไว้ก่อนเถอะ กัลยา มันไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร ผมอยากจะคุยกับคุณบ้าง เราไม่ค่อยมีเวลาจะคุยกันถึงเรื่องที่ไม่ใช่งานมากนัก มีอะไรเกี่ยวกับนายชวนของเราอีกหรือ ”

กัลยาดึงมือออกจากแป้นตัวพิมพ์ ขยับเก้าอี้ออกห่างจากตัวเล็กน้อย พลางพูด

“แกบอกว่า ที่แกมาสมัครเป็นเด็กรับใช้ประจำสำนักงานของเรา ก็เพื่ออยากจะหัดเป็นนักสืบ แกว่า แกอยากจะมีชื่อเสียงอย่างหัวหน้าบ้าง ”

พรานหัวเราะเบาๆ หยิบหมวกออกโยนไปที่เก้าอี้รับแขกตัวหนึ่ง

“เป็นความใฝ่ฝันของเด็กหนุ่มที่น่าเอาใจใส่อันหนึ่ง พูดถึงหน่วยก้านของแกก็ไม่เลวนัก ถ้าตั้งใจจริง อาจเป็นได้ คุณไปขันแกทำไม " ใช่"" " ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ หัวหน้า ทุกเช้าเวลาดิฉันมาทำงาน จะต้องพบนายชวนกำลังไล่เลียงตาจอน ถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ตาจอนทำอะไรบ้าง กินเหล้าหรือเปล่า เมื่อเช้านี้ เปิดประตูสำนักงานข้างซ้ายก่อน หรือข้างขวาก่อน เพราะบานนั้นใส่ขอไม่แน่น บานนี้มีรอยกระทบ อะไรต่าง ๆ เหล่านี้เป็นต้น  พอดิฉันถามขึ้นว่า อะไรกัน แกก็บอกว่า ลองฝึกความสังเกตดู ดูหมือนจะถูกตาจอนเขกศีรษะเอาบ้างบางครั้งเพราะพอดิฉันคล้อยพลัง บางทีก็ได้ยินเสียงคล้ายอย่างนั้น ”

พรานหัวเราะอีกครั้งค่อนข้างดัง ครั้นแล้วจึงพูด

“โอเปอเรเตอร์ของเรา คล่องดีแล้ว ไม่ใช่หรือ กัลยา ”

“ค่ะ – แกจำหมายเลขโทรศัพท์ประจำห้องต่าง ๆ ได้ถูกต้องดี  แต่ดูเหมือนจะถูกคุณเกรียงยั่วเย้าเอาเข้าบ้างแล้ว”

“เกรียงเป็นคนชอบสนุกอย่างนั้นเอง คุณรู้ไหม เขามาทำงานหรือยัง ”

“มาแล้วค่ะ แกมาส่งรายงานแล้วก็เลยหายเข้าไปในห้อง คงจะอยู่ในห้อง หัวหน้าต้องการตัวแกหรือคะ ”

“เปล่า ผมถามดูเท่านั้น เดี๋ยวนี้สำนักงานของเรา กลายเป็นสำนักงานที่กว้างขวางขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้ว ผมตั้งใจจะขยายออกไปอีก ถ้าทำได้ งานของเราจะต้องขยายออกไปอีกยิ่งขึ้นกว่านี้ มีนักสืบเชลยศักดิ์อีกหลายคน อยากจะสมัครมาทำงานกับเรา แต่ผมเห็นว่า ยังไม่จำเป็น และ อีกประการหนึ่ง ผมไม่แน่ใจว่า คนใหม่ ๆ จะรู้จิตรู้ใจพวกเราได้ดีกว่าที่เราอยู่กันเดี๋ยวนี้ ผมคิดว่าจะไม่เพิ่มจำนวนนักสืบขึ้นอีกอย่างแน่นอน แต่ว่าถ้า ...”

เสียงกริ่งโทรศัพท์บนโต๊ะของกัลยาดังขัดจังหวะขึ้น พรานหยุดพูด ลดตัวลงจากโต๊ะ ผงกศีรษะไปทางเครื่องโทรศัพท์พร้อมกับมองหน้า กัลยา

กัลยายกหูโทรศัพท์ขึ้้นฟังสักครู่  ใช้มือข้างที่ว่างเปล่าปิดปาดเครื่องพูด  เงยหน้สขึ้นมองหัวหน้าของหล่อน  พูดว่า

" อรุณี บอกขึ้นมาว่า  มีคนต้องการพบหัวหน้า ชื่อ  ขุนวนกิจบำรุง  แกบอกแต่เพียงว่า  มีเรื่องที่จะต้องพูดกับหัวหน้าโดยตรงเฉพาะ " 

พรานซุกมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกงยืนถ่างขาตามสบาย หรี่ตาข้างหนึ่งอย่างใช้ความคิด ครั้นแล้วจึงพูดขึ้นช้า ๆ ว่า

“ขุนวนกิจบำรุง –ฟังดูคล้าย ๆ จะเกี่ยวข้องกับการป่าไม้ หรืออะไรพวกนี้ ลองถามดูซิว่า มาจากไหน และมีเรื่องสำคัญเพียงใด”

กัลยาเปิดมือที่ปิดเครื่องพูดออกและพูด

“อรุณี ลองถามดูซิว่า มาจากไหน --- ไหนคะ --- อ้อ – มีเรื่องร้อนหรึอเปล่า --- ยังงั้นหรือคะ --- ค่ะ – เดี๋ยวนะ”

หล่อนเงยหน้าขึ้นพร้อมกับใช้มือปิดปากเครื่องพูดตามเดิม

“มาจากอยุธยา แกบอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายของลูกสาวของแก ต้องการพบกับหัวหน้าโดยเฉพาะ และจะพูดกับหัวหน้าคนเดียวเท่านั้น ”

“เกี่ยวกับลูกสาว ” พรานทวนคำ  “เรื่องของเราดูจะต้องมีผู้หญิงเกี่ยวข้องเสียร่ำไป เชิญแกขึ้นมาได้ กัลยา แล้วคุณเข้าไปด้วยเวลาแกขึ้นมา ผมกำลังอยู่ในอารมณ์ที่อยากจะได้ลูกค้าใหม่ ๆ อยู่ทีเดียว ”

เขายิ้มและหลิ่วตาให้กับเลขานุการของเขา พลางเดินไปหยิบหมวกที่โยนไว้ที่่เก้าอี้รับแขก ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงาน ขณะที่ กัลยา มองดูหัวหน้าของหล่อนด้วยหางตาและยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับพูดลงไปในโทรศัพท์ว่า

“เชิญท่านขุน ฯ ขึ้นมาได้ทันที – อรุณี”