“ สามีของคุณ ถูกหาว่า แบล๊คเมล์ผู้หญิงคนหนึ่ง ”
“ แบล๊คเมล์ ” ผกา ทวนคำอย่างไปเชื่อหูตัวเอง “ อย่างไรกันคะ "
“ แกถูกหาว่า พยายามขู่เข็ญผู้หญิงคนหนึ่ง โดยจะเปิดเผยความลับของผู้หญิงคนนั้น หากไม่ได้อะไรเป็นเครื่องตอบแทน ”

ผกานั่นนิ่ง กัดริมฝีปาก และก้มมองดูพื้น
“ อีกแล้ว ... ถาวร...  ชอบก่อเรื่องยุ่งๆ อย่างนี้เสมอ ”

“ คุณหมายความว่า แกเคยถูกกล่าวหาในทำนองนี้บ่อยครั้งหรือครับ ”
ผกาเงยหน้าขึ้น
“ไม่ใช่ค่ะ... ชอบเที่ยวดึกๆ บางทีหายหน้าไปจากบ้าน ทั้งคืน ไม่กลับมา แล้วก็มีเรื่องยุ่งๆ เกี่ยวกับผู้หญเงบ่อย ๆ ... นี่ก็หายไปทั้งคืน ”

“ ผมเสียใจด้วย ” พรานพูดขึ้นอย่างเห็นอกเห็นใจ “ แต่เรื่องนี้คงไม่หนักหนาเท่าไร เพราะผมตั้งใจจะช่วยแก ”

ผกามีประกายตาที่แจ่มใสขึ้น
“ หรือคะ... ´ถาวรคงไปพบกับคุณ แล้วก็เลยไม่กลับบ้าน เขาอยู่ที่ไหนคะ เวลานี้ ”

“ เปล่า... มิได้ ” พรานสั่นศีรษะ “ คุณถาวร ไม่ได้พบกับผม แต่ผมดูเหมือนจะรู้ว่า แกอยู่ที่ไหน ขณะนี้ ผมอยากทราบว่า เมื่อวานนี้ แกออกจากบ้านไปตั้งแต่เวลาเท่าไร ”
“ เขาออกจากบ้านไปที่ทำงานแต่เช้า ประมาณสัก ๘.๐๐ น. แล้วก็ไม่ได้กลับมาบ้านอีกเลย จนเดี๋ยวนี้ ”

“ ขอโทษ... คุณถาวรเคยมีเรื่องยุ่งๆ กับผู้หญิงอื่น ๆ... หญิงที่คุณว่ามานั้น พอจะรู้จักบ้างไหมครับว่า เป็นใคร ” 

“ ดิฉันจำไม่ได้หรอกว่า เป็นใครต่อใครบ้าง เขาบอกดิฉันว่า เขาเพียงแต่ติดต่อกับแม่พวกนั้นด้วยสนุกๆ เท่านั้น และไม่จริงจังอะไร แรกๆ เราก็ทะเลาะกันบ้าง แต่ต่อมา ดิฉันชินเสียแล้ว ถึงแม้เขาจะหายไปจากบ้านบ้าง ทั้งคืน ดิฉันก็รู้สึกเฉย ๆ เสียแล้ว เดี๋ยวนี้ ”

“ คุณเคยได้ยินชื่อผู้หญิงที่ชื่อ ยุพดี บ้างไหมครับ ”
“ แม่ยุพดี ที่ทำงานด้วยกันนั่นหรือคะ”
พราน พยักหน้า

“ แม่คนนี้แหละ ” ผกาพูด นัยน์ตาวาว “ ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ รูปร่างมันยั่วยวน มีจริตจะก้านพราวไปทั้งตัว ใครเห็นก็ต้องหลง ”

พรานยิ้ม
“ คุณก็รู้อยู่ว่า เขาติดต่อกับ ยุพดี นี้บ่อยๆ ”

“ ดิฉันรู้ค่ะ... แต่แม่คนนี้แกมีคู่หมั้นแล้ว และเขาว่า การติดต่อกับแม่คนนี้ คงไม่มีอะไรผูกพันกัน ”
พราน พยักหน้าช้าๆ เขาพูดเรื่อย ๆ ออกมาว่า
“ แม่ยุพดีคนนี้แหละ ที่คุณถาวรไปขู่แก ”

“ หรือคะ ” ผกา ทำทีท่าสนใจ “ เรื่องอะไรคะ ”
“ เขาหาว่า แกมีอะไร ๆ กับผู้จัดการ บริษัทไทยการค้า ”

ผกา หัวเราะเป็นกังวาล
“ โอ้ย... จะตาย... จะแปลกอะไรกับผู้หญิงคนนี้ แกก็คงมีเรื่องยุ่ง ๆ กับใครต่อใครอีกหลายคน ”

“ คุณทราบบ้างไหมว่า มันเป็นความจริงหรือเปล่า ” พรานถามขึ้น คล้ายกับไม่ตั้งใจ

“ ดิฉันจะไปทราบได้อย่างไรคะ ” ผกาตอบยิ้มๆ 

 “ ดิฉันไม่เคยรู้จักกับคนสองคนนั่นเลย แต่ดิฉันจะไม่แปลกใจ ถ้ามันเป็นเรื่องจริง คนมีลูกมีเมีย แม่คนนั้นแกยังยุ่งด้วยได้ ทำไมกับคนตัวเปล่าอย่างคุณธรรมนูญ... ”

“ คุณก็พอจะรู้จักกับคุณธรรมนูญอยู่บ้าง ” พรานพูด เงยหน้าขึ้นมอง ผกา
“ ก็... เพียงแต่รู้จักชื่อจาก ถาวร เขาเคยพูดถึง และรู้ว่า แกยังไม่มีภรรยาเท่านั้นค่ะ แต่... ดิฉันแปลกใจว่า แม่ยุพดี แกจะต้องไปกลัวการขู่เข็ญในเรื่องนี้ทำไม ”

“ ผมเองก็ไม่ทราบ ”

“ คุณรู้เรื่องนี้อย่างไรกันคะ แล้วมันจะเป็นภัยกับ ถาวร อย่างไร ” ผกาถามขึ้นด้วยความสนใจ

“ มันมีเรื่องเกี่ยวพันกันหลายประการ และเรื่องนี้ มันไม่หยุดอยู่แค่การขู่เข็ญเท่านั้น ”

“ ทำไมคะ เรื่องที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นอรกหรือ ”
“ ครับ ” พรานควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

ผกายืดตัวตรงฟังด้วยความตั้งใจ ขณะที่เขาจุดบุหรี่ หล่อนกระพริบตาถี่ๆ

พราน พูดออกมาตามควันบุหรี่ว่า
“ คุณถาวร พาคุณยุพดี ไปตกลงเรื่องนี้กันที่บังกาโลวฺประสานสุข ที่สำโรง ”

ผกา นิ่ง มือเกาะเก้าอี้ เริ่มมีอาการสั่นน้อยๆ
พราน พูดค่อย ๆ
“ เขาปลุกปล้ำคุณยุพดีที่บังกาโลว์หลังหนึ่ง โดยคุณยุพดีไม่ยินยอมตามเงื่อนไขของเขา ”

ริมฝีปากของผกาสั่นระริก ขณะฟังถึงตรงนี้ หล่อนพูดด้วยเสียงค่อนข้างสั่นว่า
“ ขณะนี้ เขาถูกตำรวจจับตัวไป เพราะข้อหาเรื่องปลุกปล้ำนี้ อย่างนั้นหรือคะ มันต้องเป็นลูกไม้อะไรอย่างหนึ่งของแม่คนนั้นแน่ทีเดียว ”

พรานสั่นศีรษะช้าๆ
“ มิได้... เขาถูกฆ่าตายเสียแล้ว ”

ผกานิ่งอึ้ง นั่งตัวตรง นัยน์ตาวาวของหล่อนจ้องจับที่ใบหน้าของพราน มือทั้งสองข้างเกาะเกร็งอยู่กับท้าวแขนของเก้าอี้เป็นครู่ใหญ่ หล่อนพูดด้วยเสียงอันสั่นเทาว่า
“ คุณว่าอย่างไรนะคะ ”

“ คุณถาวรถูกฆ่าตายเสียแล้ว ที่บังกาโลว์นั่นเอง ”
พรานย้ำคำพูดของเขาช้าๆ แล้วดูดบุหรี่ พ่นควันโขมง

ผกา ฟุบหน้าลงกับผ่ามือ เสียงอื้นเบา ๆ ดังลอดออกมาตามฝ่ามือนั้น ครั้นแล้ว ค่อยๆ ดังขึ้น จนเป็นเสียงร้องไห้อย่างกลั้นใม่อยู่

พรานนั่งไขว่ห้าง สูบบุหรี่ ปล่อยให้ ผกา ร่ำไห้อยู่เช่นนั้น โดยมิได้พูดหรือทำอะไรเลย เขามองดูหล่อนนิ่งเฉยอยู่

ผกา เงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือ
“ ดิฉันนึกแล้ว ... หวาดกลัวอยู่เสมอว่า วันหนึ่ง จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับถาวร...โธ่.. ”

พรานไม่ได้พูดอะไร เขายังคงกอดอก ไขว่ห้าง และสูบบุหรี่ สายตาจับอยู่ที่ ผกา เฉย ๆ

ผกา เปิดกระเป๋าถือ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เสียงสะอึกสะอื้นของหล่อนยังคงดังอยู่ที่ผ้าเช็ดหน้า ที่ปิดหน้าอยู่สักครู่หนึ่ง ผกาเงยหน้าอันนองไปด้วยน้ำตา และลุกขึ้นยืน พูดว่า
“ ขอโทษนะคะ ... ดิฉันคิดว่า ดิฉันไม่สามารถจะพูดอะไรต่อไปได้อีกแล้ว มันเป็นข่าวที่ ... ทำให้ดิฉัน... ”
คำพูดของหล่อนขาดหายไปด้วยความตื้นตัน หล่อนคว้ากระเป๋าถือ ก้าวเท้าซอยถี่ๆ ออกไปจากห้อง เสียงสะอึกสะอื้นของหล่อน ยังคงดังตามฝีเท้าที่ย่ำขึ้นไปชั้นบน

พรานมองตามหล่อนออกไป เขาหยิบหมวกขึ้นมาถือ ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องรับแขก ลงบันไดหน้าบ้าน

เด็กผู้หญิงคนที่เปิดประตูให้เขา เดินมาจากทางหลังบ้าน จะไปยังประตูใหญ่
พรานเดินไปทันเด็กคนนั้น เขาพูดว่า
“ นี่ หนู... หนูอยู่กับคุณผู้หญิงสองคนเท่านั้นเองหรือ ”
เด็กผู้หญิงคนนั้น พยักหน้า รับปากเบาๆ

“ คุณผู้ชายของหนู ไม่ได้กลับบ้านกี่วันแล้วจ๊ะ ”
เด็กคนนั้นยิ้ม
“ หนูไม่ทราบค่ะ... คุณท่านไม่ใคร่อยู่บ้าน ”

“ คุณผู้หญิงอยู่บ้านทั้งวันหรือเปล่า ”
“ คุณผู้หญิงก็ออกเที่ยวบ้างซิคะ เวลาคุณผู้ชายไม่อยู่ ”
“ ไปคนเดียวหรือ ”
เด็กคนนั้นยิ้ม ไม่ได้พูดว่าอะไร

พราน มองดูไปที่โรงรถยนต์ ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายมือองบ้าน และอยู่ในสภาพว่างเปล่า เขาถามว่า
“ รถยนต์ของคุณไม่อยู่หรือ ”
“ คุณผู้ชายใช้อยู่ค่ะ ”

“ แล้วคุณผู้หญิงของหนูใช้รถอะไร ”
เด็กคนนั้นยิ้มอีก “ หนูไม่ทราบนี่คะ ”

พราน เดินออกจากประตูใหญ่ไปโดยไม่พูดอะไรอีก เขาตรงไปที่รถยนต์ของเขาจอดอยู่ เปิดประตูขึ้นนั่ง สต๊าร์ทเครื่องยนต์ เม้มริมฝีปาก แล้วยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะบังคับรถให้เคลื่อนออกไป