เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๑๐
รุ่งขึ้นอีกวันเขาก็พาผมออกจากโรงพักนั้น ไปที่ใหม่อีกแห่ง ผมไม่รู้จักว่าเป็นที่ไหน ที่นั่นม็เด็กอยู่รวมอีกห้า-หกคน ตัวโตๆ กว่าผมทั้งนั้น ผมอยู่รวมกับเด็กพวกนั้นอีกสองวันต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรกัน ไม่มีใครรู้จักใคร ถึงเวลากิน ก็กินด้วยกัน นอนก็นอนเรียงกันอยู่ในห้องเดียวกันนั้น แล้วก็มีรถมารับพวกผมทั้งหมดที่อยู่รวมกันนั้นออกไปจากที่นั่น เขาพาไปลงเรือที่ไหน ผมก็ไม่รู้จักอีก เรือลำนั้นแล่นออกไปกลางน้ำแล้วก็ค่อยๆ ห่างฝั่งออกไป จนแลไม่เห็นฝั่ง ผมนั่งเกาะลูกกรงเรือดูความเวิ้งว้างของน้ำสีเขียวครามที่เรือแล่นตัดออกไป สองข้างมีแต่น้ำกับน้ำ เขาบอกว่าเขาจะไม่ตัดคอผม เขาหลอกผมหรือเปล่า เขาอาจจะเอาผมกับพวกเด็กๆที่อยู่ในเรือลำเดียวกันนี้ ไปตัดคอที่ไหนที่ห่างๆ ฝั่งก็ได้ ผมขยับเข้าไปหาเด็กคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกับผม แล้วคุยกับเขาว่า รู้ไหมว่าเขาจะเอาพวกเราไปไหน เด็กคนนั้นบอกว่าเขาจะเอาไปเข้าโรงเรียนดัดสันดาน เอ็งไปทำอะไรมาวะ เขาถามผม ตัวเอ็งแค่นี้ ผมแทงคนตาย ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากอธิบายอะไรอีก เฮ้ย เสียงไอ้เด็กคนนั้นร้องออกมาแล้วก็ถอยห่างออกไปจากผม เข้าไปที่กลุ่มพวกเด็กสี่-ห้าคนนั้น แล้วมันก็พูดอะไรกันเบาๆ หันมามองผมเป็นพักๆ แล้วก็มีคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้ ๆ ผม พูดว่า เอ็งถ้าจะเป็นลูกผู้ดีพูดจาเรียบร้อย เอ็งเอาไม้อะไรแทงคนตายวะ แล้วมันก็หัวเราะ ไอ้พวกนั้นก็พลอยหัวเราะไปด้วย ผมไม่ตอบมันนั่งมองตามันนิ่ง เฮ้ย ไอ้ฮง ดูตามันดีๆ ไอ้นี่นัยน์ตามันดุ ไอ้คนหนึ่งในกลุ่มพูด ดุ... นี่แน่ะ ไอ้ฮง ใช้เท้าถีบผมกระเด็นไปติดแคมเรือ แล้วมันก็หัวเราะชอบใจ ผมกลัวมัน ผมนั่งพิงแคมเรือนิ่งไม่กล้าขยับตัวออกมาจากที่นั่น ตำรวจคนหนึ่งที่นั่งคุมอยู่หัวเรือ หันมาตวาด ไอ้พวกนี้ เดี๋ยวกูหวดด้วยตะบอง นั่งเงียบๆ ถึงที่แล้วมึงจะเตะถีบยังไงกูไม่ว่า... บนเรือนี่ ไม่ได้ ทุกคนนั่งนิ่งอยู่กับที่ ไอ้ฮงแลบลิ้นหลอกเมื่อตำรวจคนที่พูด หันหลังกลับ
| Create Date : 17 มกราคม 2560 |
| Last Update : 18 มกราคม 2560 2:56:44 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 537 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [