|
เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๑๓
ตกเย็น พระอาทิตย์ยังทันตกดินดี คนแต่งตัวสีกากีคนหนึ่งก็เข้ามาเรียกพวกที่อยู่ในโรงทั้งหมด ให้ไปกินข้าว ทั้งหมดเดินเข้าแถวตามกันไป พวกเราอยู่หางแถวเดินตามพวกมันที่อยู่เก่า ผมอยู่คนสุดท้ายปลายแถว ที่โรงอาหารเป็นเรือนหลังยาวอยู่ติดพื้นดิน มีโต๊ะยาวตั้งเป็นแถวเรียงกันสามแถวมีม้ายาวสำหรับนั่งอยู่สองฟากของโต๊ะ บนโต๊ะมีจานอาหารและกับข้าว วางอยู่เป็นที่ๆ หลายที่ พวกที่เข้ามาในโรงเลี้ยงนี้เดินมาจากหลายทาง ผมเห็นแยะไปหมด นับไม่ไหว พวกที่เดินเข้ามาก็มายืนอยู่ประจำที่ตรงม้ายาว ผมอยู่ปลายโต๊ะ เสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนออกมาว่า นั่งได้ พวกที่ยืนเรียงกันอยู่ที่ม้านั่งยาวก็สอดตีนเข้าไปนั่งบนม้านั่งที่โต๊ะนั่น ผมก็นั่งกับเขาด้วย สักครู่ก็ได้ยินเสียงตะโกน กินได้ เสียงช้อนสังกะสีกระทบกับจานดังไปหมด ผมหยิบช้อนสังกะสีที่วางไว้ข้างๆจาน ขึ้นมาคอยตักข้าวที่เขาใส่ไว้ในกาละมังกลางโต๊ะ ผมตักข้าวไปได้ไม่กี่ช้อนข้าวก็หมด ไอ้พวกนั้นมันไม่ได้ใช้ช้อนตักอย่างผม มันใช้จานข้าวตักลงไปในกาละมังเลย คนละพูนๆ จาน ข้าวเหลือถึงผมซักสี่-ห้าช้อนสักกะสี กับข้าวที่เหลือในชามใหญ่เพียงสอง-สามอย่างก็เหลือเศษๆ ไว้ให้ผมพอราดบนข้าวเกลี่ยๆได้ ผมได้กินไม่พอกับความหิว เอาน้ำใส่ถ้วยกรอกเข้าไปให้เต็มๆ ท้อง กลั้วกับข้าว มันก็ยังไม่อิ่ม ผมชะโงกดูในกาละมังไม่มีอะไรเหลือ กาละมังข้าวเกลี้ยงจริงๆ อะไรๆ บนโต๊ะ มันก็เกลี้ยงหมด ผมก็ต้องนั่งนิ่งๆอยู่ยังงั้น ประเดี๋ยวก็มีเสียงตะโกน ไปได้ ต่างคนต่างลุกจากที่นั่งเดินออกไปกันเอง ไม่ต้องเข้าแถว ผมลุกขึ้นเดินตามเขาไป ท้องมันแกว่งๆ พิกล แต่ทำยังไงได้ ต้องทนเอา คิดถึงยายขึ้นมาอีก ยายไม่เคยให้ผมอด ผมกัดฟันไม่ยอมร้องไห้เดินตามพวกนั้นกลับมาที่โรงนอน ไอ้พวกที่อยู่เก่ามันเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเป็นเครื่องนอน และจัดที่นอน พวกที่มาใหม่ก็ทำอย่างมัน ผมก็คอยดูมันว่ามันทำยังไงกัน เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเสร็จไอ้ชุดที่แต่งกลางวัน มันพับเก็บเข้าถุงที่ใส่เสื้อผ้านอน วางไว้บนหัวนอน ผมก็ทำอย่างมันแล้วก็ล้มตัวลงนอน เฮ้ย ลุกขึ้น เสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนขึ้นอีก ยังนอนไม่ได้โว้ย... สวดมนต์ก่อน ผมลุกขึ้นนั่ง ไอ้พวกที่มาใหม่บางคนก็ทำตามอย่างผม ใครจะไปรู้เห็นมันจัดที่นอน นึกว่านอนได้แล้ว สักประเดี๋ยวคนแต่งตัวสีกากีก็เข้ามาอีก เตรียมตัวสวดมนต์ คนสีกากีตะโกนสั่ง ไอ้พวกที่อยู่เก่าพากันนั่งคุกเข่า แล้วทับก้นลงไปบนส้นเท้า พนมมือ พวกใหม่ก็ทำตามแล้วเสียงคนหนึ่งก็สวดนำขึ้น ผมสวดมนต์ได้ ยายเคยสอนให้สวด นะโม ตัสสะ มาแล้ว จบนะโม แล้วนี่ซิ ที่ผมไม่รู้จัก บนสวดมนต์ใหม่นี่ ผมต้องทำปากหมุมหมิบ ตามเขาไปจนจบ สวดมนต์จบแล้วผมก็ต้องหันไปมองไอ้พวกเก่าว่า มันทำยังไงกัน กลัวผิดอีก พวกนั้นมันล้มตัวลงนอนกัน แล้วไปก็ดับมืดไปหมดในทันที ผมลงนอนคิดถึงยายอีก แหงนหน้าดูความมืด ผมจะไม่ร้องไห้อีก ผมบอกกับตัวเองอย่างนั้น
| Create Date : 18 มกราคม 2560 |
|
1 comments |
| Last Update : 22 มกราคม 2560 3:22:12 น. |
| Counter : 573 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [