“ คุณเอนกเกือบกลับตัวไม่ทัน เพราะตอนหัวหน้าบอกให้ไปตามตาโทน และให้ไปตามด้วยตัวเอง ดิฉันก็เข้าใจว่า หัวหน้าต้องการให้ติดตาม นายรัตน์ แกคอยดักอยู่ข้างหน้า พอดิฉันปล่อยคุณหญิงเข้าไป ก็ต้องรีบไปบอกคุณเอนก ให้ไปดักทางประตูหลังเกือบไม่ทัน ... ทำไม นายรัตน์ จึงต้องหลบคุณหญิงคะ ”

พราน หัวเราะเบาๆ ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก พูดขึ้น โดยมองไปทางข้างหลัง กัลยา ว่า
“ เชิญซีครับ ท่านสารวัตร ”

สารวัตรพจน์ เปิดบังตาเข้ามา

กัลยา เหลียวไปมอง ถอยหลังออกไป ก่อนที่จะเปิดบังตาออก หล่อนหันมาสบตาพราน ยกมือขึ้นปิดปาก ทำตาโต แล้วผลักบังตาออกไป

สารวัตรพจน์ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับ พราน พูดว่า
“ คุณหญิงราชพิเศษฐ์ มาทำไมกัน... พราน ”

พราน ยิ้ม เลื่อนหีบบุหรี่ให้ พลางพูดว่า
“ ท่านสารวัตรคอยผมนานไหมครับ ? ทำไมไม่ให้กัลยามาบอก ถ้าเข้ามา ผมจะได้ให้ท่านสารวัตรฟังเรื่องของคุณหญิงด้วย ”

“ ออกจะเสียมารยาท เพราะอาจเป็นงานโดยเฉพาะของคุณ ”

“ ถ้าเช่นนั้น ผมก็ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของท่านสารวัตร ”

“ ถ้าหากมันเป็นเรื่องโดยเฉพาะของคุณ ” สารวัตรพจน์ต่อให้

“ เรื่องที่นี่ เป็นเรื่องโดยเฉพาะของผมทั้งนั้น แต่... ผมจะเล่าให้ท่านสารวัตรฟังทีหลัง ว่าแต่ ท่านสารวัตรมานี่ คงไม่ถึงกับนำเอาภาพถ่ายสถานที่เกิดเหตุมาให้ผมด้วยตนเองนะครับ ”

สารวัตรพจน์ ยิ้ม ล้วงกระเป๋า หยิบเอาซองเอกสารขึ้นมา
“ ผมเอามาให้คุณด้วยตนเองนี่ไง ”

พราน ยื่นมือไปรับซองเอกสารที่ สารวัตรพจน์ ส่งมาให้ พูดว่า
“ ขอบคุณมากครับ... ท่านสารวัตรไม่น่าจะต้องลำบาก เพียงแค่โทรศัพท์มา ผมก็จะจัดคนไปรับ ”

“ ผมอยากจะคุยอะไรกับคุณด้วย มันมีอะไรหลายอย่างจากภาพถ่ายนั่น ที่ผมไม่ใคร่ชอบ ”

พราน ดึงเอาภาพถ่ายจากซองเอกสารขึ้นมาดูทีละภาพ เป็นภาพของศพเต็มตัวในท่านอนอย้างที่พรานเห็น และมีภาพโดยใกล้ของลักษณะบาดแผล ทั้งที่มีมีดปักคาอยู่ และเมื่อถอนเอามีดออกแล้ว นอกนั้นก็เป็นรูปห้องนอน ในสภาพที่ถูกค้นข้าวของกระจุยกระจาย ถ่ายจากมุมต่างๆ กัน 

พราน พิจารณาดูภาพทุกใบแล้ว เงยหน้าขึ้นพูดว่า
“ มีอะไรหรือครับ ”

“ คุณไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ หรือ ? ... หรือว่าแกล้งถามไปงั้นๆ ? ”
สารวัตรพจน์ พูด หน้าเครียด

พราน สั่นศีรษะ

สารวัตรพจน์ พูดขึ้นว่า
“ คุณดู ที่รูปบาดแผล อันที่มีมีดปักอยู่ กับ อันที่ไม่มีมีดปัก แล้วลองเทียบกันดูที ”

พราน พิจารณาดูภาพคู่นั้นอยู่อีกพักหนึ่ง เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พูดว่า
“ บาดแผลมีรอยแทงสองครั้ง ”

“ ใช่... คุณเห็น อย่างที่ผมเห็น ” สารวัตรพจน์ พูด ลุกขึ้นมานั่งที่เท้าแขนเก้าอี้ของ พราน ชี้ไปที่ภาพ

“ เมื่อตอนที่มีดปักอยู่ เนื้อตรงบาดแผลยุบตามมีดลงไป เราจึงมองไม่เห็น แต่พอถอนมีดออก ถ่ายแต่บาดแผล คุณจะเห็นว่า ตรงบริเวณใกล้กึ่งกลางของรอยบาดแผล มีรอยผิวหนังฉีกขาดไปทางขวานิดหนึ่ง คล้ายกับว่า ครั้งแรก มีดเล่มนี้ ได้ปักลงไปที่บาดแผลในทางขวาง และต้องแรอามาให้คุณด้วยตนเองนี่ไง”

สารวัตรพจน์พูดขึ้นว่า

“คุณดู ที่รูปบาดแผล อันที่มีมีดปักอยู่ กับ อันที่ไม่มีมีดปัก แล้วลองเทียบกันดูที ”

พรานพิจารณาดูภาพคู่นั้นอยู่อีกพักหนึ่ง เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พูดว่า

“บาดแผลมีรอยแทงสองครั้ง ”

“ใช่... คุณเห็น อย่างที่ผมเห็น ” สารวัตรพจน์ พูด ลุกขึ้นมานั่งที่เท้าแขนเก้าอี้ของพราน ชี้ไปที่ภาพ

“เมื่อตอนที่มีดปักอยู่ เนื้อตรงบาดแผลยุบตามมีดลงไป เราจึงมองไม่เห็น แต่พอถอนมีดออก ถ่ายแต่บาดแผล คุณจะเห็นว่าตรงบริเวณใกล้กึ่งกลางของรอยบาดแผล มีรอยผิวหนังฉีกขาดไปทางขวานิดหนึ่ง คล้ายกับว่า ครั้งแรก มีดเล่มนี้ ได้ปักลงไปที่บาดแผลในทางขวาง และต้องแรงมากจนทำให้ผิวหนังที่เราเห็นเป็นรอยขวางนี้ ยุบตามใบมีดลงไป... คุณเห็นเป็นยังไง ”

“สารวัตร ได้ให้ทำการผ่าศพตรวจหรือเปล่าครับ ”

“ผมได้ให้หมอผ่าศพ เมื่อพบสิ่งผิดปกตินี้ ก็พบว่า รอยครั้งแรก เป็นรอยที่ผู้แทงคงปักใบมีดตรงลงไปกระทบกระดูกแล้วติดอยู่ จึงชักออก แล้วแทงสอดเข้าตรงช่องซี่โครงพอดี คมมีดปักตรงหัวใจที่แปลกอีกอย่างหนึ่งก็คือ มีเลือดจากหัวใจน้อยเหลือเกิน ”

“แต่เลือดที่พื้นรองศพมากพอดู ” พรานพูดต่อ

“นั่นน่ะซิ... ผมจึงให้หมอตรวจโดยละเอียด เอาเข้าเครื่องเอกซเรย์ เราพบอะไรรู้ไหมคุณ ”

พรานมองเฉย เพราะรู้ว่า เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ

สารวัตรพจน์พูดต่อไป

“เราพบรอยร้าวที่กระโหลกศีรษะ เบื้องหลังตรงจอมประสาทและมีก้อนเลือดจุกอยู่ตรงบริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก ”

“หมอลงความเห็นว่า ตายเพราะอะไร ”

“ครั้งแรก หมอเข้าใจว่า ตายเพราะบาดแผลที่หัวใจ แต่เมื่อเราพิจารณาโดยละเอียดอย่างนี้แล้ว หมอลงความเห็นว่า ผู้ตายได้รับการกระเทือนที่ศีรษะอย่างแรงและตายตั้งแต่ตอนนั้น หัวใจจึงไม่ทำงานแล้วในขณะที่คมมีดปักลงไป เลือดจึงปรากฎออกมาน้อย ”

“ประมาณเวลาที่ตายได้ไหมครับ ”

“หมอให้ความเห็นว่า ผู้ตายได้ถูกตีที่ศีรษะด้วยของแข็งอย่างแรง และสิ้นใจก่อนเวลา๒๑.๐๐ น. เพราะเมื่อตอนที่เราไปพบศพที่สถานที่เกิดเหตุ มันเป็นเวลาเกือบ ๒๔.๐๐ น.ซึ่งเป็นเวลาที่มีอาการเกร็ง - rigor mortis – แล้ว ส่วนเวลาที่เริ่มค้นบอกไม่ได้ เพราะสภาพของศพ เมื่อเราไปถึงนั้น แข็งเสียแล้ว ”

“หมอยืนยันว่า ผู้ตายได้สิ้นใจก่อนเวลา ๒๑.๐๐ น. ยังงั้นหรือครับ ”

“หมอยืนยันแน่นอน ”

พรานขมวดคิ้ว ใบหน้าเครียดเขาโยนซองรูปภาพลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นเดิน มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า นานๆ ครั้ง ส่ายศีรษะช้าๆ สักครั้งขณะที่ใช้ความคิด เขาเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานหย่อนก้นลงพิงขอบโต๊ะ มองหน้าสารวัตรพจน์ แล้วพูดว่า

“คุณหญิงราชพิเชษฐ์ มาพบผมเมื่ตะกี้นี้ ด้วยเรื่องแปลก ”

สารวัตรพจน์นิ่งมอง พราน เฉยอยู่

พรานพูดต่อไป

“คุณหญิงมีญาติคนหนึ่ง ชื่อ นายรัตน์ บริรักษ์ และนายรัตน์ผู้นี้ ได้หายไปจากบ้าน ๓– ๔ วันมาแล้ว แกมาขอให้ผมช่วยติดตามให้ สารวัตรว่ามันมีความหมายอะไรกับท่านสารวัตรบ้างไหมครับ ”

สารวัตรพจน์ผุดลุกขึ้นยืน พูดขึ้นว่า

“นายรัตน์ผู้นี้ เท่าที่ผมทราบ เป็นสามีลับ ๆ ของคุณหญิงในระยะหลังนี้ และเป็นคู่ฝาแฝดกับ นายโรจน์เรื่องนี้มีความหมายสำคัญทีเดียว พราน... สำคัญทีเดียว ”

พรานยกมือขึ้นในท่าปราม และพูดว่า

“เดี๋ยวก่อนครับ... ท่านสารวัตร อย่าเพิ่งรวบรัด... ” เขาหรี่ตา พูดต่อไป

“วันนี้ นายรัตน์ มาพบกับผม ก่อนหน้าคุณหญิงจะมาเพียงนิดเดียว เขามาขอให้ผมช่วยสืบเรื่องการตายของพี่ชายของเขา”

“นายรัตน์ มาพบกับคุณ ?”

สารวัตรพจน์พูดด้วยเสียงอุทาน

“ครับ... นายรัตน์ มาพบกับผม ”

“แล้วเขาพบกับคุณหญิงหรือเปล่า ”

“เขากลับไปก่อนที่คุณหญิงจะเข้ามาพบผม ”

สารวัตรพจน์ทรุดกายลงนั่งอย่างเดิม สีหน้าบอกถึงความยุ่งใจ

พรานเดินมาที่โต๊ะ หยิบซองเอกสาร ดึงภาพออกมาพิจารณาอีกครั้งหนึ่งอย่างละเอียดและนาน ครั้นแล้วก็ยิ้มออกมา โยนภาพเหล่านั้นไปที่โต๊ะทำงาน พูดกับสารวัตรพจน์ว่า

“ผมอยากพบ สายสุนี สักหน่อย จะขัดข้องไหมครับ ”

สารวัตรพจน์ก้มศีรษะอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าพูดว่า

“จำเป็นหรือ ”

“ผมคิดว่า ผมมีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับ สายสุนี และถามอะไรแกบางอย่าง ”

“แกไม่ยอมให้การชั้นสอบสวน ”

“แต่ผมจะทำให้แกพูด แต่ข้อสำคัญ แกต้องอยู่ตามลำพังกับผมสองคน ”

“คุณต้องสัญญาว่า คุณจะไม่ปิดบังอะไรผม ถ้าได้ความรู้จาก สายสุนี และ ... ”สารวัตรพจน์ ชี้มือมาที่ พราน

“คุณต้องไม่เสี้ยมสอนอะไรแก ”

“ผมสัญญา ”

“ตกลง ... เมื่อไร ”

“เดี๋ยวนี้... ผมจะไปกับท่านสารวัตร ”

“โอเค. ” สารวัตรพจน์ ลุกขึ้นยืน เดินไปที่โต๊ะทำงาน

พรานคว้าเสื้อนอกมาสวม หยิบหมวกติดมือไป แล้วก้าวเท้าอย่างรีบเร่งไปที่บังตาเขาหันไปทางสารวัตรพจน์ ซึ่งเดินไปหยิบรูปถ่ายขึ้นมาพิจารณา คิ้วขมวด พลางพูดว่า

“ไปกันเถอะครับ ท่านสารวัตร อย่าไปมัวพิจารณาอยู่เลย เดี๋ยวก็รู้ว่า อะไรเป็นอะไร ”

สารวัตรพจน์ผละออกจากโต๊ะ เดินตาม พราน ออกไปนอกห้อง ขณะจะผ่านโต๊ะ กัลยา พรานหันไปพูดกับหล่อนว่า

“กัลยา... คุณเข้าไปเก็บภาพถ่ายที่อยู่บนโต๊ะด้วย ถ้ามีอะไร ผมอยู่กับท่านสารวัตรที่กองปราบ ”