พราน เจนเชิง แหงนหน้าขึ้นมองดูป้ายที่ติดอยู่เหนือประตูห้องแถวสองคูหาในตลาดหัวรอ อ่านอักษรที่ป้ายนั้น ซึ่งเขียนไว้ว่า

วิชัย รัศมี และ สันทัด วรรณบูลย์

ทนายความชั้นหนึ่ง

เขาก้าวเท้าเข้าไปทางประตูนั้น ชายวัยกลางคนคนหนึ่งออกมาต้อนรับ

“ คุณต้องการพบใครไม่ทราบ ” ชายผู้นั้นพูดขึ้นก่อนในโอกาสแรก

พรายก้มศีรษะเล็กน้อย เขาถอดหมวกที่สรวมอยู่ออกมาถือไว้ พูดว่า

“ผมต้องการพบคุณวิชัย หรือคุณสันทัด คนใดคนหนึ่ง ”

“โปรดรอสักครู่ ” ชายผู้นั้นพูดอย่างนอบน้อม แล้วกลับหลัง เดินลับเข้าไปในห้องชั้นใน ซึ่งมีบังตากั้นอยู่ สักครู่ก็กลับออกมาพูดว่า “ เชิญข้างในครับ ”

พรานผลักบังตาและก้าวเท้าเข้าไปในห้องชั้นใน ในห้องนั้น มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่สองตัว ชายสองคนนั่งอยู่เบื้องหลังโต๊ะนั้นคนละตัว คนที่นั่งที่โต๊ะด้านขวารูปร่างอ้วน ศีรษะเถิก สรวมแว่นสายตาสั้น พรานคะเนอายุของเขาประมาณ ๔๐ เศษ ส่วนอีกคนหนึ่งผอม กระดูกที่โหนกแก้มขึ้นเป็นสัน ติ้วดกหนา อายุอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันกับคนแรก ทั้งคู่ลุกขึ้นยืน พรานจึงได้เห็นชัดว่า คนผอมนั้นเป็นคนสูง และคนอ้วนเป็นคนเตี้ย พรานยิ้มอยู่ในหน้าเมื่อเห็นลักษณะอันตรงกันข้ามของทนายคู่นี้ ก็พอดีคนทั้งสองพูดขึ้นพร้อม ๆ กันว่า

“เชิญนั่งซีครับ ”

พรานเลือกเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอยู่ริมฝา เขาลากมันมาตรงหน้าโต๊ะของชายคนอ้วน แล้วหย่อนกายลงนั่งพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย ยกขาขวาขึ้นไขว้ห้าง วางหมวกไว้บนหัวเข่าข้างนั้น และพูดขึ้นว่า

“ผม พราน เจนเชิง แห่งสำนักงานนักสืบพรานและสหาย ”

ชายคนอ้วนใช้มือข้างขวาขยับแว่นมองดูพรานสักครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้น

“อ้อ – ยินดีครับ ผมชื่อวิชัยส่วนเพื่อนของผมอีกคนหนึ่ง ” เขาผายมือไปทางเพื่อนร่วมสำนักงานของเขา “ ชื่อ สันทัด คุณคงจะมาพบผมเรื่องคดีคุณอรัญญา ใช่ไหมครับ ผมทราบจากท่านขุน ฯ ว่าได้ไปติดต่อเรื่องนี้ไว้กับคุณ ”

พรานก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงรับคำ

“ถูกแล้วครับ ผมมาที่นี่เพื่อจะสืบสวนเรื่องนี้ และอยากจะทราบรายละเอียดเกี่ยวกับคดีนี้สักเล็กน้อย ”

ชายคนที่ชื่อสันทัด พาร่างอันผอมสูงของเขา เดินมาที่โต๊ะของวิชัย และพูดขึ้น

“ผมคิดว่า ขุนวนกิจบำรุง ไปพบกับคุณช้าไปหน่อย เพราะคดีนี้ได้สอบพยานไปจวนจะเสร็จอยู่แล้ว และเราเองก็หนักใจอยู่มากทีเดียว ”

พรานยิ้มให้กับสันทัด เขาพูดขึ้นช้า ๆ และชัดถ้อยชัดคำ

“ไม่มีคำว่าช้าในการปฏิบัติงานของนักสืบ และไม่มีคำว่า สายเกินไป ก่อนที่เราจะเริ่มจับงาน – คุณสันทัด ”

สันทัดมองหน้าเพื่อนร่วมงานของเขาแวบหนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า

“ผมเกรงว่า คุณจะเสียเวลาเปล่านั่นเอง ไม่ใช่อะไรอื่นที่พูดขึ้น ”

“ผมอยากจะถามความรู้สึกของคุณสักอย่างว่า ” พรานพูดขึ้น สายตาของเขาเลื่อนไปมาระหว่างคนสองคนนั้น “ คุณเชื่อไหมว่า คุณอรัญญา ไม่ได้เป็นผู้ฆ่านายวิกรมจริง ๆ ”

ทนายทั้งสองมองตากัน ทำท่ากระอักกระอ่วนใจอยู่พักหนึ่ง วิชัยจึงเป็นผู้พูดว่า

“คุณอรัญญาเป็นผู้ปฏิเสธว่า ไม่ได้เป็นผู้ฆ่า แกบอกว่า เมื่อแกเข้าไปในบ้านนั้น แกตั้งใจจะเข้าไปพบนายวิกรมเพื่อจะต่อว่า เรื่องการที่จะถอนชื่อแกออกจากการเป็นผู้รับเงินประกันตามกรรมธรรม์ แกไปทราบเรื่องนี้จากเพื่อนของแกคนหนึ่ง ซึ่งทำงานอยู่ในบริษัทประกันชีวิตนั้น เมื่อแกเข้าไปในห้อง แกได้พบนายวิกรมนอนตายอยู่ก่อนแล้ว บ้านทั้งบ้านเงียบ ไม่มีคนอื่นอยู่เลยแม้แต่คนใช้ ซึ่งเคยประจำอยู่ในบ้านก็ไม่อยู่ในขณะนั้น แกพบปืนกระบอกหนึ่งตกอยู่ในที่ใกล้ ๆตัวผู้ตาย แกจำได้ว่าเป็นปืนของแก จึงได้หยิบขึ้นมาดู ในชั้นแรก แกตกใจมาก คิดจะหยิบเอาปืนกระบอกนั้นหนีไปด้วย แต่ครั้นแล้ว แกกลับทิ้งมันไว้ที่ตรงนั้น แล้วรีบหนีออกมา ก็พอดีพบกับตำรวจที่หน้าประตูบ้าน ”

วิชัยหยุดพูด

พรานยังคงนั่งนิ่งอยู่ สายตาของเขายังคงจับอยู่ที่ใบหน้าของวิชัย และไม่ได้พูดอะไรออกมา

สันทัดเป็นผู้พูดต่อไป

“นั่นเป็นเรื่องที่คุณอรัญญาบอกกับเรา ผมขอให้แกเล่าความจริง เพื่อที่จะได้คิดแก้ไขตามรูปเรื่องที่เป็นจริง แกก็ยังคงยืนยันตามนั้น คุณก็ควรจะรู้แล้วว่า การให้ความเท็จกับทนายนั้น จะไม่ช่วยสถานการณ์อะไรให้ดีขึ้นเลย และเป็นของไม่ควรทำอย่างยิ่งสำหรับลูกความ ที่จะปฏิบัติต่อทนายของเขา ”

พรานยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม คราวนี้สายตาของเขาเลื่อนมาจับที่สันทัด ทนายความทั้งคู่แลกเปลี่ยนสายตากันอีกครั้งหนึ่ง

สันทัดพูดขึ้นอีกว่า

“คุณไม่มีความเห็นอะไรบ้างหรือ - พราน ”

พรานยิ้มเล็กน้อยพูดว่า

“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม ”

“ผมคิดว่า ” วิชัยพูดสวนขึ้น “เรื่องที่ผมเล่าให้คุณฟังนี้ ควรจะเป็นคำตอบที่ดีอยู่แล้ว ”

“หมายความว่า คุณไม่เชื่อว่าคุณอรัญญาได้เล่าความความจริงใช่ไหม ? ”

ทนายทั้งสองยิ้ม แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร

“หมายความว่า คุณเชื่อว่าคุณอรัญญาเป็นคนฆ่านายวิกรมจริง ๆ ใช่ไหม ” พรานยังคงถามต่อไป

“คนส่วนมากเขาเชื่อกันเช่นนั้น” สันทัดพูดขึ้น

“รวมทั้งคุณทั้งสองคนด้วยยังงั้นหรือ ”

“ผมเป็นทนายความ ต้องรักษามารยาท และจะต้องทำหน้าที่ของผมต่อไป ถึงจะอย่างไรก็ตาม ”

“คุณทั้งสองเชื่อตามเขาด้วยใช่ไหม ”  พรานยังคงย้ำคำถามของเขา

“ความจริง - - - ”

“คุณเชื่ออย่างนั้นใช่ไหมเล่า ” พรานขัดขึ้นในทันที

“ถ้าคุณต้องการเช่นนั้น ผมจะตอบก็ได้ว่าผมเชื่อ ”

วิชัยพูดขึ้นด้วยเสียงอันดังด้วยความโมโห สันทัดมองดูหน้าเพื่อนของเขา และเตือนด้วยเสียงเรียกชื่อว่า “ วิชัย ”

พรานลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่ง ยิ้มให้กับทนายความทั้งสองคน พูดว่า

“ผมต้องการทราบเท่านั้นเอง ”

ขณะที่เขาขยับจะก้าวเท้าออกเดิน วิชัยก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า

“ประเดี๋ยวก่อน คุณพราน ก่อนที่คุณจะไป ผมใคร่จะบอกให้ทราบเสียด้วยว่า ตามที่คุณสั่งให้ท่านขุน ฯ มาบอกผม ให้ยับยั้งการนำพยานจำเลยเข้าสืบนั้นผมเห็นจะทำไม่ได้ และเราได้กำหนดที่จะให้พยานปากแรกเข้าสืบภายในอาทิตย์หน้านี้ เพราะโจทก์ได้ตัดพยานอีกสองปากซึ่งไม่สำคัญออกเสียแล้ว และพยานปากแรกของเราก็คือ ตัวคุณอรัญญาเอง ผมมีแผนการขั้นสุดท้ายที่จะช่วยคุณอรัญญาอยู่เรียบร้อยแล้ว ผมไม่ต้องการให้คดีนี้ยืดเยื้อออกไปเป็นการเสียเวลา และผมเชื่อว่า ถ้าทนายช่วยจำเลยไม่ได้แล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นใดที่นักสืบจะช่วยได้ ”

พรานชงักเท้าของเขาหยุดอยู่ เลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นสูง หันมาทางวิชัย เขายิ้มที่มุมปาก ชี้นิ้วตรงไปที่วิชัย พร้อมกับพูดว่า

“แล้วคุณจะเห็นว่า ความเชื่อของคุณนั้นผิด และผมคิดว่า ท่านขุนวนกิจบำรุง คงจะเปลี่ยนทนายใหม่เร็ว ๆนี้ หรือมิฉะนั้น อาจจะไม่ต้องจ้างทนายเลยก็ได้ ”