Bloggang.com : ธารน้อย : นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 12)

นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 12)

โดย 4411

พราน เจนเชิง นั่งห้อยเท้าข้างหนึ่งอยู่ที่มุมโต๊ะทำงานของเขา

เกรียง ศักดา กอดอกเฉยอยู่ที่เก้าอี้โซฟารับแขก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ขณะมองดูหัวหน้าของเขา

กัลยา ชาญวิทยา นั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้เบื้องซ้ายของ พราน สมุดบันทึกวางอยู่บนตัก

หญิงในวัยกลางคนคนหนึ่ง แต่งกายด้วยเสื้อสีขาวและผ้าถุงสีดำ นั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขกอีกตัวหนึ่ง อายุของหล่อนประมาณสามสิบปีเศษ รูปร่างค่อนข้างผอม ใบหน้าส่อให้เห็นเป็นคนคร่ำงาน บนหน้าผากมีริ้วรอยของความกังวลปรากฏอยู่ หล่อนชำเลืองมองดูบุคคลทั้งสามในห้องด้วยกิริยาตื่น ๆ ขณะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า

“ ดิฉันไม่เข้าใจว่า คุณเอาตัวดิฉันมาทำไม ดิฉันบอกคุณแล้วว่า ดิฉันเป็นพี่ของ อรัญ จริง ๆ แต่ดิฉันไม่เคยมาที่นี่ – ไม่เคยจริง ๆ ”

เกรียง ยักไหล่ เมื่อหญิงคนนั้นมองมาทางเขา เขาพยักหน้าไปทางหัวหน้าของเขา เมื่อสายตาของเขาสบกับสายตาของหล่อน และไม่ได้พูดอะไร

พราน พูดขึ้นว่า
“ คุณชื่อ มณี จริง ๆ หรือ ”

“ คุณจะให้ดิฉันชื่ออะไรอีกเล่า ”
หล่อนพูด กิริยาตื่น ๆ กลายเป็นฉุนเฉียวเล็กน้อย
“ แม่ดิฉันตั้งมาอย่างนั้น - ดิฉันไม่เข้าใจว่า คุณเอาตัวดิฉันมาที่นี่ทำไม ”

“ เป็นเจ้าของร้าน นันทนา ด้วยหรือ ”
พราน ถามต่อ ไม่เอาใจใส่ต่อกิริยาของหล่อน

“ ก็ยังงั้นซิคะ ทำไมหรือ – เกิดมีใครมาแย่งจะเป็นเจ้าของร้านนี้จากดิฉันอีกหรือ – โธ่ – ดิฉันอุตส่าห์หากินด้วยลำแข้งตัวเองแท้ ๆ กว่าจะตั้งร้านสำเร็จขึ้นมาได้ ”

“ รู้ข่าวการตายของ หมูอรัญ บ้างหรือเปล่า ”

“ ทำไมดิฉันจะไม่รู้ ก็เขายิงตัวตายในรถสามล้อ หนังสือพิมพ์ลงข่าวกันออกเยอะแยะไป ”

“ ไม่รู้สึกตกใจ หรือเสียใจอะไรเลยหรือ ”

“ เขาอยากจะตาย มันจะมาเกี่ยวอะไรกับดิฉัน เราไม่ได้พบกันหลายปีแล้ว คุณต้องการอะไรจากดิฉันก็โปรดพูดออกมาเร็ว ๆ อย่าให้ดิฉันเสียเวลามากนักเลย ”

พราน หันหน้าไปมอง เกรียง

เกรียง ยักไหล่อีก แล้วพยักหน้าช้า ๆ แบมือชี้มายังหญิงผู้นั้น พูดว่า
“ ไม่ผิดตัวแน่ – นี่คือ เจ้าของร้าน นันทนา และชื่อ มณี แน่ ๆ ผมได้สอบถามชาวบ้านใกล้เคียงแล้ว ทุกคนรู้จักเธอดี ”

พราน ลดตัวลงจากขอบโต๊ะ เขาหัวเราะออกมาลั่นห้อง

หญิงผู้ชื่อ มณี สดุ้ง แล้วมองหน้า พราน อย่างไม่เข้าใจ

เกรียง เกาศีรษะ เขาพึมพำเบา ๆ พอที่จะได้ยินกันทั่ว ๆ
“ ถ้ายังงั้น มันใครกันหว่า ที่มาที่นี่ ในวันนั้น ”
ครั้นแล้ว จึงลุกขึ้น พูดดัง ๆ ว่า
“ หัวหน้าครับ - ขอ บรั่นดี ผม แก้ปวดหัว สักเป็ก ได้ไหมครับ ”

พราน พยักหน้า
“ ก็สมควรหรอกที่จะปวดหัว เกรียง เอ๊ย ”

กัลยา หัวเราะเบา ๆ มองดู เกรียง ที่เดินไปที่ตู้มุมห้อง หล่อนยิ้มอย่างยั่วเย้า

เกรียง หันมาพบสายตาของหล่อนเข้า เขาทำปากแบะกับหล่อน แล้วหันไปเปิดตู้

พราน พูดกับ มณี ต่อไป พร้อมยิ้มน้อย ๆ
“ ไม่มีอะไรมากหรอก คุณมณี คือว่า ทางสำนักงานของเรามีเงินเหลือเฟือ และไม่รู้จะใช้อย่างไร ก็เลยคิดจะเชิญผู้ที่เราเห็นสมควรมาเยี่ยมสำนักงาน แล้วก็จ่ายเงินให้ไปใช้เล่น เท่านั้นเอง ”

มณี หันไปมองคนโน้นที คนนี้ที อย่างไม่เข้าใจ

เกรียง ถือขวดบรั่นดีค้าง และมองดูหัวหน้าของเขา

ส่วน กัลยา หันไปมอง เกรียง แล้วหัวเราะอย่างขบขัน

พราน ยังคงมอง มณี อยู่ เขาไม่ได้แสดงกิริยาอย่างไรที่ผิดปกติออกมา

มณี เอ่ยขึ้นช้า ๆ
“ คุณตั้งใจจะล้อดิฉันเล่น เท่านั้นหรอกหรือคะ ”

“ ไม่ใช่ล้อเล่น – พูดจริง ๆ ”
พราน พูดแล้วหันหน้าไปทาง กัลยา
“ จัดเงินสดหนึ่งพันบาทให้ คุณมณี ไปใช้เล่น – กัลยา คุณสมบัติแกเข้าเกณฑ์ ”

กัลยา ลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง เดินออกไปนอกห้อง สักครู่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับปึกธนบัตรอยู่ในมือ หล่อนส่งให้กับหัวหน้าของหล่อน

พราน รับปึกธนบัตรนั้นไว้ แล้วส่งให้กับ มณี
“ นี่ไง คุณมณี ค่าที่เราทำให้คุณเสียเวลา ”

มณี มองดูมือที่ยื่นธนบัตรอย่างงงๆ แล้วก็เหลือบสายตาขึ้นมองดู พราน

“ รับไปซิคุณ และขอให้โชคดี ”
พราน เตือน

มณี เอื้อมมือมารับธนบัตรปึกนั้นอย่างไม่แน่ใจ กำไว้ในมือ และไม่พูดว่าอะไร ตายังจับอยู่ที่ธนบัตรที่กำไว้ในมือนั้นอย่างพิศวง

“ ขอบคุณมาก คุณมณี เท่านั้นแหละครับ คุณกลับไปได้แล้ว ”
พราน พูดขึ้น พลางเดินไปที่บังตา

มณี ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ หล่อนหันเดินตาม พราน ไป และพูดขึ้น
“ นี่ ดิฉันไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรือคะ สำหรับเงินจำนวนนี้ และดิฉันมีข้อผูกพันอะไรอีกหรือเปล่า ”

พราน ส่ายหน้าช้า ๆ ขณะที่เขาดึงบังตาเปิดเข้ามา
“ ไม่มีอะไร คุณใช้เงินจำนวนนี้ได้ตามความชอบใจของคุณ และไม่มีอะไรผูกพันกับอะไรทั้งสิ้น เมื่อคืนนี้ คุณฝันดีหรือเปล่า ”

มณี ไม่ตอบว่ากระไร หล่อนเดินออกไปจากห้องอย่างช้า ๆ แล้วหันกลับมาหยุดอยู่กับที่ มองดูมาทางบังตาที่หล่อนเพิ่งจะเดินออกไป

พราน ยังคงยืนเกาะบังตาอยู่ เขายิ้มกับหล่อนอีกครั้งหนึ่ง

มณี หันหน้ากลับ ค่อย ๆ เดินอย่างช้า ๆ ไปที่บันได หล่อนเหลือบสายตาขึ้นมองมาทาง พราน อีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวลงบันไดไป

พราน ปิดบังตา เขาหันมาชี้นิ้วไปที่ เกรียง ซึ่งกำลังจะกระดกก้นถ้วยแก้วบรั่นดี เทลงไปในปาก
“ เกือบบรรลัยแล้วไหมล่ะ ”

เกรียง ปล่อยถ้วยบรั่นดีออกจากปาก เขาสำลักความฉุนของมัน ที่ยังไม่ได้ล่วงลำคอลงไป ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก

“ เสียไปเปล่า ๆ พันบาท ”
พราน พูดต่อไป
“ สงสัยอยู่แล้วว่า มันจะยังไง ๆ กันอยู่ ”

“ ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมจึงเกิดการผิดตัวขึ้นได้ ”
เกรียง พูดพร้อมกับเสียงกระแอมไอ

“ เมื่อตอนที่ผมตาม แม่มณี คนแรกไป ก็เห็นแกเข้าไปในร้านนี้จริง ๆ ถามคนแถวนั้นก็ได้ความว่า เจ้าของร้านตัดเสื้อนี้ชื่อ มณี ไอ้เรามันโง่เองที่ไม่ถามถึงรูปร่างให้ชัดเจน นึกว่าแน่แล้ว คอยดูอยู่ตั้ง ๒ ชั่วโมง ไม่เห็นออกมาจากร้าน ”

“ ยายคนนี้ หน้าเหมือน หมู่อรัญ อย่างกับอะไรดี ”
พราน พูด มือขวากุมอยู่ที่ท้ายทอย

“ ไม่ต้องสงสัยอะไรเลย เราถูกผู้หญิงคนหนึ่งเล่นตลกเสียแล้ว มันน่าตัดเงินเดือนเสียจริง ให้ตายห่า – เกรียงนี่ - ทำอะไรไม่รอบคอบ รู้ไหม ”

เกรียง ทรุดกายลงนั่ง ในมือขวาของเขายังคงถือขวดบรั่นดีและถ้วยแก้วอยู่

“ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ - สองเดือน - กำลังดีค่ะ หัวหน้า ”
กัลยา พูดขึ้น ชายตามองดู เกรียง

พราน เดินไปที่เก้าอี้ทำงานของเขา ทรุดกายลงนั่งมองดูหน้า เกรียง ซึ่งรีบหลบสายตาทันที และไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ

พราน ทิ้งสายตาอยู่ที่ เกรียง ชั่วขณะที่ใช้ความคิด ครั้นแล้ว เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ซึ่งชี้บอกเวลา ๑๕.๓๐ น.
“ ต่อโทรศัพท์ไปที่ ไทยรวมค้า ซิ – กัลยา ดูว่า คุณ ดนัย ยังอยู่ไหม ผมจะพูดด้วย ”

กัลยา จัดการหมุนโทรศัพท์ตามคำสั่ง หล่อนพยักหน้ากับ พราน แล้วส่งหูโทรศัพท์ให้

พราน พูดลงไป
“ คุณดนัยครับ นี่ พราน พูด ผมมีข่าวดีจะบอกให้คุณทราบ - - - ใช่ครับ เรื่องเลขาของคุณ - - ครับ ผมพบตัวแล้ว และรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน คุณจะให้ผมนำตัวมาพบคุณ หรือจะให้พาคุณไป - - ไหนครับ - - ครับ ได้ครับ --- เงินยังอยู่เรียบร้อยซีครับ --- ครับ สวัสดี ”

เขาวางหูโทรศัพท์ลงทันที มือยังคงวางอยู่บนเครื่องโทรศัพท์นั้น ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากัน

เกรียง และ กัลยา ต่างมองดูหัวหน้าของเขาโดยไม่ได้พูดอะไร

พราน ยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เขาหมุนเลขโทรศัพท์ของบริษัท ไทยรวมค้า อีกครั้ง มีเสียงแสดงว่า เครื่องไม่ว่าง นัยน์ตาของเขาเป็นประกายด้วยความพอใจ เขากดแท่นวางหูอีกครั้งหนึ่ง แล้วเริ่มหมุนเลขโทรศัพท์ใหม่ คราวนี้เป็นเลข ๐๕

“ ฮัลโหล – ๐๕ หรือครับ – ที่นี่กองปราบปรามครับ ผมต่อไปที่บริษัท ไทยรวมค้า ไม่ติดครับ กรุณาตรวจสอบดูหน่อยได้ไหมครับ - - - อ้อ ไม่ว่างหรือครับ – ช่วยกรุณาตรวจดูทีด้วยว่า เขากำลังพูดกับที่ไหนอยู่ – ครับ อยากทราบ - เกี่ยวกับทางราชการครับ - - ๕ – ๗ - ๐ – ๙ – ๔ ”

เขาเอื้อมมือไปหยิบดินสอ แล้วจดหมายเลขนั้นลงบนกระดาษบันทึก
“ ๕๗๐๙๔ หรือครับ – ขอโทษอยู่ที่ไหนครับ – เจ้าของหมายเลขชื่อ ดนัย ชัยชาญ – ๓๘ ซอยหลังสวน – ครับ ขอบคุณครับ – สวัสดี ”

พราน วางหูโทรศัพท์ พร้อมลุกขึ้นยืน และหยิบเสื้อชั้นนอกขึ้นมาสวม คว้าหมวกที่แขวนไว้ขึ้นมาถือ เปิดลิ้นชัก หยิบเอาปืนพกใส่ลงในกระเป๋ากางเกง เขาพยักหน้าไปที่ เกรียง
“ เกรียง – คุณไปกับผม ”

เขาหันไปทาง กัลยา
“ กัลยา – คุณต่อโทรศัพท์ไปที่สารวัตร พจน์ เดี๋ยวนี้ - บอกว่าผมกำลังจะไปรับ เพื่อออกไปทำงานอะไรสักอย่างหนึ่ง อีกห้านาทีจะไปถึง สารวัตรคงจะยังอยู่ที่ทำงาน เพราะผมบอกไว้ว่า ให้ฟังข่าวจากผมก่อน ๑๖.๐๐ น. ”

เขาเปิดบังตาออกไป

เกรียง วางถ้วยแก้วลงบนโต๊ะ แล้วตามออกไปติด ๆ กัน

Create Date : 23 ตุลาคม 2555

Last Update : 24 ตุลาคม 2555 2:24:11 น.

4 comments

Counter : 745 Pageviews.