ฮิลแทนเก๋งสีดำคันนั้นเลี้ยวเข้าซอยงามดูพลี ไปตามซอยเย็นอากาศ แล้วตัดตรงดิ่งไปสุดซอย เลี้ยวซ้ายไปตามถนนขรุขระ ตามคำสั่งของพราน แล้วหยุดนิ่งลงที่หน้าบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง

พราน เดินรุนหลังชายคนขับรถที่ชื่อ ชด เปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังนั้น ซึ่งยังมีแสงไฟเปิดอยู่

ชายคนหนึ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความว่องไว เมื่อร่างของพรานก้าวประตูเข้าไป

“ ใบ – ปลุกเอนกขึ้นมาพบอั๊วหน่อย ” ใบตอบรับ แล้วลุกขึ้นเดินขึ้นบันใดไปชั้นบน

พราน ชี้มือไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง บอกให้ ชด นั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น

เอนก ดวงมาลย์ เดินลงมาจากชั้นบน เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหัวหน้าของเขา แล้วมองไปที่ ชด

“ นี่คือแขกคนสำคัญของเรา เอนก ” พรานพูดขึ้น “เขาพยายามที่จะล่อผมไปที่ไหนยังไม่รู้ หมอเล่นยางรถของผมแตกทั้งสองเส้น ”

“ ผมไม่ได้มีเจตนาอะไรเลยครับ ” ชด พูดเสียงสั่น “ ผมเพียงแต่ทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้น ”

พราน หันไปทางเอนก

“ ปลุก บุปผา ขึ้นมาหน่อยซิ – เอนก ให้แกมาดูตัวเชลยของเราเสียหน่อยว่าอยู่ในกลุ่มพวกที่เชิญแกไปตากอากาศที่บางปู เมื่อคืนนี้หรือเปล่า”

ชด มีกิริยากระสับกระส่าย เหงื่อตามใบหน้าของเขาพุดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

เอนกหวนกลับขึ้นข้างบน ห้านาทีต่อมา เขากลับลงมาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเดินตามเขามาอย่างหวาด ๆ พอเห็นหน้าของ ชด ประกายตื่นเต้นและหวั่นหวาดปรากฏขึ้นในดวงตาทั้งคู่ มือที่เกาะกุมมือของเอนกอยู่นั้นเย็นเฉียบและสั่นสะท้านเห็นได้ชัด

“ ไม่ต้องตกใจ – บุปผา ” เอนกพูดขึ้น “ เจ้าพวกนี้กำลังจะหมดฤทธิ์เดชลง ภายในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว เธอจำหน้าเขาได้ไม่ใช่หรือ ”

บุปผา ซุกตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างระโหย หล่อนพยักหน้าช้า ๆ

“ เอนก – คุณพา บุปผา ขึ้นไปข้างบนเสียก่อนก็ได้” พราน พูดขึ้น มองดู บุปผา อย่างปรานี “ แกยังไม่หายกลัว ประเดี๋ยวคุณกลับลงมาช่วยผมคุยกับแขกสำคัญของเราสักหน่อย”

เอนกพา บุปผา กลับขึ้นไป

พราน เดินเข้าไปตรงหน้า ชด เขาพูดขึ้น

“ ชด – อั๊วให้โอกาสลื้อเป็นครั้งสุดท้ายที่จะพูดความจริงทั้งหมดให้อั๊วฟังถ้ามิฉะนั้น อั๊วจะไม่ไว้ชีวิตลื้อ ลื้อมีอยู่หนทางเดียวที่จะถ่ายโทษความผิดทั้งหมดที่พวกลื้อก่อขึ้นมา ด้วยการสารภาพผิด คนที่เกิดมาเป็นภัยสังคมอย่างลื้อไม่ควรจะมีชีวิตอยู่ทำความลำบากให้กับคนอื่นอีกต่อไป ถ้าลื้อยังไม่รู้สึกตัวและกลับตัวเสียใหม่ ”

ชดนั่งนิ่ง คอตกเสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้อากาศค่อนข้างจะเย็น

พรานพูดต่อไป

“อั๊วจะต้องหาวิธีที่จะหยุดการกระทำของพวกลื้อให้หมดสิ้นเด็ดขาดลงไปนับตั้งแต่วินาทีนี้ ไม่ว่าวิธีนั้น ๆจะขัดกับอะไรหรือไม่ เพราะพฤติการณ์ของพวกลื้อ ไม่ได้คำนึงถึงศีลธรรมแต่ประการใด ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องใช้วิธีใดที่มีศีลธรรมกับลื้อ อั๊วให้เวลาลื้อตัดสินใจ ไม่เกินห้านาที หลังจากนั้นไปแล้ว เราก็จะไม่พูดกัน ”

ชดยังคงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ ในฉับพลันนั้นเอง เขาลุกทะลึ่งพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว พราน ซึ่งระวังตัวอยู่แล้ว เบี่ยงตัวหลบออกไปทางข้างร่างของชดถลาไปที่ประตู แต่ไม่เร็วไปกว่าพราน – เขาเหนี่ยวไหล่ของชดกลับมาด้วยมือซ้าย –เหวี่ยงด้วยหมัดขวาอย่างแรงที่ใบหน้าของมัน เสียงดังสนั่น ร่างของชดเซไปทรุดลงที่เชิงบันได เมื่อเขาพยายามที่จะลุกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เอนก ซึ่งลงมาจากบันไดพอดี ก็กดไหล่ของชดไว้ด้วยมือขวา

ชดกลับทรุดตัวลงตามเดิม เขาพูดด้วยเสียงแผ่ว ๆ

“ อย่าทำอะไรผมอีกเลยครับ ผมจะเล่าความจริงให้ฟัง ”

เอนกดึงไหล่ชดขึ้นมา แล้วพามานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม พรานขยับตัวเข้ามาใกล้

“ อย่าพยายามแผลงฤทธิ์อีก ชด ลื้อจะเจ็บตัวเปล่า ลื้อว่า จะเล่าความจริง มีอะไรก็ว่าไป ”

“ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ” ชดพูดขึ้นอย่างช้า ๆ “เป็นแต่พวกเรานึกสนุกขึ้นมาชั่วครั้งชั่วคราว ก็ชวนกันไปทำงาน ได้เงินนิดหน่อยก็เอาไปเที่ยว กินเหล้ากันบ้าง เที่ยวผู้หญิงบ้าง แล้วแต่จะได้มากน้อยเพียงไร ”

“ ลื้อทำกันมากี่ครั้งแล้ว ” พรานถามขึ้น

“ นับครั้งไม่ถ้วนครับ แล้วแต่โอกาสจะเหมาะ โดยมาก ปรีชา เขาเป็นคนออกความคิด ”

“ ลื้อใช้รถของใครบ้าง ”

“ รถของผม ก็คันที่รับคุณมาที่นี่ ปกติผมใช้มันรับจ้างเป็นแท็กซี่ รถของปรีชาเขาก็มีคันหนึ่ง รถของเจ้าพงษ์ก็มีอีกคันหนึ่ง เราใช้วิธีจับฉลากกันว่า จะใช้รถของใคร ปรีชาเขามีสตางค์มากกว่าพวกผมหน่อย เขามักจะเป็นคนเลี้ยงและเขาก็เป็นคนต้นคิดชักชวนพวกไปทำงาน เขาว่ามันสนุกดี และเราก็จะได้เที่ยวกันโดยไม่ต้องชักทุนของเรา ”

“ ปืนที่พวกลื้อใช้ เป็นของใคร มีกี่กระบอก ”

“ ของปรีชาเขาทั้งนั้นแหละครับ มีอยู่สอง-สามกระบอก ไม่รู้เขาไปเอามาจากไหน แต่ – พวกเรายังไม่เคยยิงใครเลยนะครับ เป็นแค่ขู่ ๆ ไปเท่านั้นเอง ความจริงมันก็สนุกดีเหมือนกัน ”

พรานตบไหล่ชดเบา ๆ

“ ดีมาก – เพื่อนยาก ”

ประตูหน้าบ้านเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง พรานหันหลังกลับไปมองอย่างรวดเร็ว

เกรียง ศักดา เดินเข้ามา เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายยับยู่ยี่ และผมเผ้าไม่เป็นระเบียบ ตามหลังเขา มีชายสองคนถูกผูกมือไพล่าหลัง และมีชายอีกสองคนเดินคุมมาอยู่หลังสุด

เมื่อพรานได้เห็นหน้าชายสองคน ที่ถูกผูกมัดมือไพล่หลังชัดเจนเขาก็หัวเราะออกมา พร้อมกับพูดขึ้น

“ ยังไงกันล่ะ คุณปรีชา เราเพิ่งจะจากกันไปไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง กลับมาพบกันอีกแล้ว คราวนี้เห็นจะลำบากหน่อยละ ” เขาหันหน้าไปทางเกรียง “ เป็นอย่างไรบ้าง – เกรียง ”

เกรียง เสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า

“ ผม กับชัด และจัน ไปอยู่ที่บ้านมาลี ตามคำสั่งหัวหน้า เมื่อกี้นี้ กำลังจะเข้านอนอยู่แล้ว หมอสองคนนี่ไปเคาะประตูบ้าน เรียกยายมาลี ผมให้เด็กผู้หญิงในบ้านลงไปเปิดประตู เขาเผ่นพรวดเดียวขึ้นมาถึงบนบ้านพอประจันหน้ากับผม ก็ชะงัก ขยับหันหลัง จะถอยกลับ ผมกับชิดเลยโดดเข้ามารวบตัวไว้ เกิดการออกกำลังกันนิดหน่อยครับ – หัวหน้า ผมได้มีดมาจากเขาสองเล่ม ”

พูดจบ เขาก็ล้วงกระเป๋ากางเกง โยนมีดสองคมลงบนโต๊ะสองเล่ม

“ คงตั้งใจจะไปเล่นงานยายมาลี ” เกรียงพูดต่อไป “ เจ้าจันมือหนักไปหน่อย กดเข้าด้วยไม้คมแฝก ผมนึกว่าขมองหมอจะแยกเสียแล้ว พอผมได้ตัว ก็ตรงมาที่นี่เลยทีเดียว ตั้งใจจะเก็บไว้ที่นี่ก่อน นั่นใครล่ะครับ ” ตอนสุดท้าย เขาหันและชี้มาที่ชด

“ พวกเดียวกัน ”พรานพูดขึ้น ยิ้ม ๆ “ ขอบใจมาก – เกรียง พวกเรามีใครเจ็บบ้างไหม ”

“ ไม่มีเลยครับ – เป็นแต่ขัดยอกนิดหน่อย ” เกรียงตอบ บิดตัวไปมา “ ขอบรั่นดีให้ผมแก้เหนื่อยสักหน่อยได้ไหมครับ –หัวหน้า ”

พรานพยักหน้ากับคนของเขาที่ชื่อ ใบ

“ จัดการหน่อยซิ – ใบเอาบรั่นดีในตู้มาให้คุณเกรียงของเราหน่อย ”

พูดจบเขาเดินไปที่ชายสองคน ซึ่งยังถูกมัดมือไพล่หลัง นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ตรงเชิงบันได

“ ผมบอกคุณแล้ว – ปรีชา ว่าอย่าพยายามที่จะเล่นตลกกับผมอีก คุณจะลำบาก คุณกลับส่งเจ้าชดมา จะเล่นงานผม และตัวคุณกับเพื่อนของคุณ กลับจะไปเล่นงานยายมาลี แต่คุณไม่รู้หรอกว่า ผมได้เตรียมคนไว้ต้อนรับคุณอย่างสมเกียรติทั้งสองประการ เจ้าชดของคุณนั่งอยู่นั่น ” เขาชี้มือไปที่ชด ซึ่งชำเลืองดูเพื่อนของเขาอย่างหมดหวัง “เขาได้เล่ารายละเอียดของพวกคุณทั้งหมดให้ผมฟังแล้ว ชด – อีกคนหนึ่งที่ลื้อว่าชื่อ พงษ์ ใช่ไหม” ประโยคหลัง เขาหันไปพูดกับชด

ชดพยักหน้ารับคำ คนทั้งสามต่างมองดูตากัน และกวาดสายตาไปรอบ ๆห้อง ซึ่งมีคนของพรานยืนเรียงรายอยู่ แววตาของคนทั้งสามเลื่อนลอยอย่างคนสิ้นหวัง และหมดพิษสงด้วยประการทั้งปวง

“ คราวนี้ เห็นจะรู้แล้วซิว่า ใครจะเคราะห์ร้ายกว่ากัน และคุณจะเห็นได้ว่า โชคย่อมเข้าข้างผมเสมอ ” พรานพูดขึ้น สายตาของเขาจดอยู่ที่ปรีชา “ผมจะเก็บตัวคุณทั้งสามไว้ที่นี่ จนกว่าคุณจะตกลงใจที่จะรับสารภาพกับตำรวจ ตามที่ผมเคยออกคำสั่งให้คุณปฏิบัติไว้ ที่นี่เรายังมีพยานสำคัญ คือ บุปผา ที่เราดูแลไว้ แบละแกเป็นคนยืนยันพวกคุณได้เป็นอย่างดี ไม่มีใครเขากลัวคุณอีกต่อไปแล้ว เมื่อเขาได้มาอยู่ในความอารักขาของ พราน เจนเชิง และสหายของเขา ”

พรานหยุดพูดชั่วขณะ แล้วพูดต่อไป

“ ถามเข้าชดดูก็ได้ว่า ผลของการพยายามที่จะหลบหนี และเล่นตลกกับผมนั้น เป็นอย่างไร ถ้าพวกคุณพร้อมที่จะรับสารภาพ ผมก็จะส่งตัวให้กับตำรวจในวันพรุ่งนี้ แต่ถ้าพรุ่งนี้เช้า ผมยังไม่ได้รับคำตอบจากคุณประการใด คืนพรุ่งนี้ก็เป็นวันสิ้นสุดของคุณ อย่าลืมว่า รูปถ่ายของคุณยังอยู่ในกระเป๋านี่ ” พูดจบเขาใช้มือขวาตบที่กระเป๋าเสื้อข้างซ้ายชั้นบนเบา ๆ

เขาหันไปพูดกับชดโดยเฉพาะ อีกครั้งหนึ่ง

“ ชด –ลื้อมีหน้าที่ชี้แจงให้พรรคพวกของลื้อฟังให้ละเอียดถี่ถ้วนว่า เขาควรจะตกลงใจอย่างลื้อหรือไม่ เข้าใจไหม ”

ชด รับคำอย่างว่าง่าย

พราน หันหน้าไปทางคนของเขา

“ ชิดกับใบ พาแขกของเราทั้งสามคนไปเก็บไว้ในห้องชั้นล่าง แล้วดูแลให้ดี ถ้าหากเขาประพฤติตัวไม่เรียบร้อย ก็จัดการตามที่ลื้อเห็นสมควรได้ ”

พราน ยืนดูคนทั้งหมดก้าวออกจากประตูห้องไป เขาหันไปรับถ้วยบรั่นดี ซึ่งเกรียงรินส่งมาให้ทางข้างยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด แล้วหันไปยิ้มกับเอนกและเกรียงอีกครั้งหนึ่ง ด้วยความพึงพอใจ