เขียนระหว่างปี พ.ศ. 2526  - 2528

บทที่ 9 - คลื่นใต้น้ำปะทุ

ตอนที่ 2

ตำรวจสมัยอธิบดีเผ่า ฯ มีทั้งกำลังหน่วยตำรวจร่มและ หน่วยตำรวจรถเกราะ

อเมริกันส่งกำลังบำรุงด้านนี้มาให้อย่างไม่อั้น นอกเหนือจากงบประมาณที่ได้รับจากรัฐบาล ตำรวจตระเวนชายแดนนั้นก็มีรถเกราะทั้งเล็กและใหญ่ ไปประจำอยู่ด้วยทั่วทุกภาค เรียกกันว่าเป็นกองทัพตำรวจได้ทีเดียว นอกจากจะต้องมีหน้าที่ปราบปรามอาชญากรรม ทั้งในกรุงเทพ ฯ และต่างจังหวัดเป็นหน้าที่หลักแล้ว กรมตำรวจสมัยนั้นยังต้องมีหน้าที่ระวังป้องกันศัตรูทางชายแดนที่กำลังฝ่ายทหารเข้าไปไม่ได้อีกด้วย มีกำลังพลเป็นหมื่นเป็นแสนทั่วประเทศ เรียกว่ากองทัพตำรวจได้เต็มปาก

ผมเขียนถึงความเป็นมาของกำลังฝ่ายตำรวจให้ทราบ ก็เพื่อจะให้ท่านผู้อ่านได้มีความเข้าใจก่อนที่จะอ่านต่อไป เพราะผมจะต้องใช้อาวุธและหน่วยรถเกราะออกทำงานในการปราบปรามกบฏแมนฮัตตันครั้งนั้น เดี๋ยวจะไม่เข้าใจว่า อยู่ ๆ ไปเอารถเกราะมาจากไหน ตอนกบฏวังหลวงยังไม่เห็นมี

เอาละ เริ่มเข้าเหตุการณ์กันได้เสียทีครับ

วันเกิดเรื่อง ผมกำลังเล่นกอล์ฟอยู่ที่สโมสรกอล์ฟดุสิตกับพรรคพวกหลายคน ผมไปเล่นกอล์ฟที่นั่นเป็นประจำยามว่างงาน ห่างเหินสโมสรสหมิตรไปเลย ไอ้เกมกอล์ฟนี่ใครเล่นเป็นแล้วมักจะติดมัน ถึงเวลาแล้วไม่ได้เล่นมันจะลงแดงเอาจริง ๆครับ ไม่เชื่อลองไปถามบรรดานักกอล์ฟดู จะได้คำตอบตรงกัน ยิ่งสมัยนี้เขาเล่นกันเป็นการพนันได้เสียกันรอบละเป็นหมื่นๆ บาทด้วยแล้ว ลูกติดพันมันยิ่งมีมากขึ้น สมัยผมเล่นนั้น รอบละร้อยสองร้อยก็แพงแล้ว

ผมกำลังอยู่ในลูกติดพัน และวันนั้นผมตีดีเป็นพิเศษ

หลุมที่ ๑ ตีเข้ามาได้พาร์

หลุมที่ ๒สมัยนั้นเป็นหลุมสั้นข้ามน้ำ

หลุมที่ ๓ ผมทำเบอร์ดี้ ขึ้นทีออฟหลุมที่ ๓

ผมไดรฟ์มาไกล ขึ้นกรีนด้วยไม้เหล็กอย่างสวยงาม ขึ้นมายิงเบอร์ดี้ระยะไม่ถึงคันธง เป็นวันที่ผมเองก็แปลกใจตัวเองว่า ทำไมวันนี้มันถึงได้ฟิตนัก

ผมกำลังเดินขึ้นบนกรีน ดึงไม้พัดออกจากถุง ไอ้ช่วย – คนรถของผมวิ่งหน้าตาตื่นข้ามสะพานข้ามคูมาที่กรีน ผมกำลังตั้งท่าจะพัดลูกอยู่พอดี ผมไม่ได้เงยหน้าดูมัน รอว่าพัดเสร็จถึงจะฟังมันพูด

“สารวัตรครับ ” มันขึ้นมาอยู่ข้าง ๆผมแล้ว พูดเสียงตื่นเต้น “ จอมพล ป. ถูกจับแล้วครับ ”

ผมเงยหน้าขึ้นมองดูมัน

“ท่านจอมพล ป. ถูกทหารเรือจับไปแล้วครับ ” มันย้ำเสียงตื่น ๆ อีก

ผมก้มลงพัดลูกต่อ มันลงเบอร์ดี้ไปอย่างสวยงาม ผมส่งพัตเตอร์ให้เด็กแคดดี้ หันไปพูดกับพรรคพวกร่วมก๊วน

“ฝากไว้ก่อนนะ วันหลังค่อยมาต่อ ”

“ต่อเต่ออะไร ” เสียงดังออกมาพร้อม ๆกันหลายปาก 

“ เล่นไม่จบ จะมาคิดได้ยังไง ”

ผมไม่หยุดเถียงกับพวกนั้น เวรจริง ๆ พอจะตีดี รับทรัพย์สักวันก็มามีเรื่องจนได้

ผมออกจากสโมสรด่วนจี๋ กลับไปบ้านก่อน เพราะจะต้องไปแต่งเครื่องแบบ วันนั้นผมก็ไม่ได้เอาเครื่องแบบใส่รถมาด้วยเสียอีก บ้านพักของผมตอนนั้นอยู่ในบริเวณกองปราบสามยอด บึ่งรถไปเดี๋ยวเดียวผมก็กลับมาถึงวังปารุสกวัน อันเป็นที่ทำงานของเจ้านายได้ทันการ

รถผมมาถึงหน้าวังปารุสก์ฯ ก็เห็นเจ้านายยืนหน้าไม่ดีอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าแล้ว ผมยัดแขนเข้าไปในเสื้อเครื่องแบบพลางเดินก้าวยาว ๆ เข้าไปหา ก็พอดีรถคันหนึ่งปาดหน้าผมไปจอดตรงหน้านาย อรรณพซึ่งเป็นสารวัตรอยู่โรงพักบางรัก โดดลงจากรถแต่งเครื่องแบบครบ วิ่งเข้าไปหาเจ้านาย ยกมือตะเบ๊ะจะรายงาน

มือขวาของเจ้านายสลัดพั้วะ เข้าที่หน้าอรรณพ เจ้าตัวเซไป

“ไอ้บ้า มาทำไม กลับไปรักษาโรงพักของมึงไว้ให้ดี ”

พ่ออรรณพเลยไม่ทันได้รายงาน ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น มาดี ๆ แท้ ๆ

“ไปซี ” เสียงคำรามดังลั่นมาอีก นัยน์ตาถลน

ผมหยุดชะงักอยู่กับที่ ยืนแต่งตัวให้เรียบร้อยอยู่ห่าง ๆ พ่ออรรณพหันกลับขึ้นรถ เลี้ยวรถออกไปจากที่นั่น คงกลับไปโรงพัก

ผมเฮงไป ถ้าเข้าไปถึงก่อนก็คงจะโดนลูกตบลูกนั้น

“เฮ้ย เป็นยังไงมั่งวะ ” ท่านตะโกนถามมาที่ผมซึ่งยังยืนอยู่ห่าง ๆ 

“ทางกองมึงเตรียมกำลังพร้อมหรือยัง ”

ผมก้าวเข้าไปใกล้อีกหน่อย แต่ให้พ้นระยะมือ

“พร้อมครับ ผมมารับคำสั่งปฏิบัติ ” ผมบอก ไม่เข้าใกล้

“เออ ดี มึงอยู่กับกู ไม่ต้องไปไหน ไอ้อ้วน กูให้ไปยึดโรงไฟฟ้าคืนแล้ว” ท่านพูด เสียงดีขึ้น

“ไอ้อ้วน ” ก็คือ ร.ต.อ. พันศักดิ์วิเศษภักดี เพื่อนร่วมรุ่นผมคนนั้น

ผมมารู้ที่นั่นว่า ทางทหารเรือได้ส่งกำลังไปยึดโรงไฟฟ้าที่วัดเลียบไว้ เป็นกำลังอีกส่วนหนึ่งที่เป็นของใครก็ยังไม่รู้ ทหารเรือที่เข้ามาทำงานครั้งนั้นคงจะเป็นกำลังนาวิกโยธินทางฝั่งธนบุรี เพราะทางฝั่งธนบุรีนั้นมีกำลังนาวิกโยธินอยู่สองกองพัน คือกองพันนาวิกโยธินที่ ๓ และที่ ๔ อยู่แถว ๆ บางยี่เรือ และที่โรงพักบางยี่เรือก็ถูกทหารเรือเข้ายึดไว้แล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าสถานีตำรวจทางด้านฝั่งธน ฯอีกหลายสถานีต้องถูกยึดด้วย

นายทหารเรือที่เข้าจับจอมพลป. นั้น มียศ นาวาตรี เขาชื่อ มนัส จารุภา