เล่ม 2

เรื่องที่ 1  ขัดลำ

ตอนที่ ๗

พงษ์หยุดหัวเราะ เขาสาวเท้ามาที่เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่เดิม

“ ใครจะไปอยากติด ...คุณพราน ... ผมไม่มีเหตุอะไรที่จะต้องไปติดตะราง เพราะเรื่องนี้ "

พราน ลุกขึ้น เขาหยิบหมวกขึ้นมาถือ

“ ถ้ายังงั้น ผมก็จะไปละ คุณอยู่รอรับ คุณผจญ หรือจะทำอะไรก็ตามใจ ” เขาก้าวเท้าเดินไปที่ประตูห้อง

พงษ์ พูดขึ้น ขณะที่พราน ขยับตัว

“ เดี๋ยวก่อน คุณพราน ... อย่าเข้าใจผิด.. ”

พราน ชะงักเท้า เขาหันกลับมา พงษ์ พูดขึ้นอีก

“นั่งลงก่อนครับ คุณพราน ผมมีอะไรที่จะพูดกับคุณเหมือนกัน ”

พรานทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้กับเขา มองดู พงษ์ นิ่งอยู่

พงษ์เดินมาหยุดตรงหน้าเขา แล้วพูดว่า

“ ถ้าสมมุติตำรวจมาเอาตัวผมจริง ๆ คุณรับว่าจะช่วยผมได้ไหม ผมหมายถึงหาตัวคนที่ฆ่านายพร จริง ๆ ให้ได้”

พรานยิ้ม เขาหมุนหมวกที่ถืออยู่ในมือเล่น

“นั่นมันก็แล้วแต่เหตุผลและสิ่งแวดล้อม โดยเงื่อนไขที่ว่า คุณไม่ได้ฆ่า นายพร จริง ๆ ผมไม่เคยช่วยผู้ที่มีมือสกปรก ”

พงษ์เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียด

“ เป็นความจริง...ผมไม่ได้ฆ่า ... ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย แต่ผมจะไม่หนี เพราะการหนีก็เท่ากับรับไปในตัวว่า เป็นผู้ฆ่า ”

“ ถ้าเช่นนั้น คุณได้พบได้เห็นอะไรบ้างในบ้านนั้น คุณต้องเล่าให้ผมฟังให้หมด โดยไม่ปิดบัง เล่าเสียเดี๋ยวนี้เร็ว ๆ ”

พงษ์ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้า พราน นิ่งคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วพูดว่า

“ผมไม่ได้เห็นอะไรเลย ผมได้บอกคุณแล้วว่า ผมได้ไปที่นั่น แต่ไม่ได้พบใคร มันเงียบไปหมด เงียบจนกระทั่งผมเองเกิดสังหรณ์ใจ ต้องรีบกลับออกมา ”

“คุณสังหรณ์ใจว่าอย่างไร ”

“ ไม่ทราบครับ มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ ผมรู้แต่เพียงว่า ผมไม่ควรจะอยู่ในที่เงียบ ๆ อย่างนั้น บรรยากาศมันบอกผมว่า ผมไม่ควรจะอยู่เท่านั้นเอง มันเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง คุณคงเข้าใจ ”

“คุณอยู่ในบ้านนั้น  นานสักเท่าไร ”

“ ประมาณ ๗-๘นาทีเห็นจะได้ ” พงษ์พูดหลังจากทบทวนความจำ

“ ว่าแต่คุณรู้จักกับ เพ็ญทิพย์ได้อย่างไร ”

“ นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ผมจะต้องตอบคุณในขณะนี้  ว่าแต่ต่อไปนี้  คุณจะต้องไม่พูดอะไรทั้งนั้นถึงเรื่องที่คุณขบขันว่า ได้มีผู้มีความคิดบังเอิญมาตรงกับคุณ ในข้อที่อยากฆ่านายพร เพราะมันจะไม่ใช่เรื่องขบขันสำหรับตำรวจ คุณรับกับเขาได้ว่า คุณได้ไปที่นั่นเวลานั้น เล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาฟัง เมื่อถูกสอบสวน แต่ให้ระงับอารมณ์ขบขันของคุณลงเสียบ้าง  อย่าได้โกหกผู้สอบสวนไม่ว่าด้วยประการใดๆ นอกเสียจากความคิดอันบังเอิญกับผู้อื่นของคุณเท่านั้น  เข้าใจไหม ?”

“ผมจะต้องถูกขังด้วยไหมครับ ”

“ มันต้องแล้วแต่สารวัตรผจญ แต่ผมคิดว่า เขาคงไม่ปล่อยให้คุณมีอิสระแน่ ๆ ”

แววตาของพงษ์สลดลง นัยน์ตาของเขาตกลงดูพื้น

มีเสียงเคาะประตูถี่ๆ หลายครั้งดังขึ้นจากข้างนอก พราน พยักหน้าไปที่ พงษ์

“ ไปเปิดประตูและทำกิริยาให้ดี อย่ามีกิริยากังวล ”

พงษ์เดินไปที่ประตู จับลูกบิดเปิดประตูออก

ผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้อง เป็นผู้ชายสามคน แต่งกายพลเรือน

พราน ลุกขึ้นยืนก้มศีรษะ

“ สวัสดีครับ คุณผจญ ผมขอแนะนำให้รู้จักกับ คุณพงษ์ สถาพร พ่อเลี้ยงแห่งจังหวัดเชียงใหม่ ”

เขาหันไปทาง พงษ์ผายมือไปที่ ผจญ

“ และ นั่นคือ นายร้อยตำรวจเอก ผจญ สุรไกร แห่งกองปราบปราม ”

ร.ต.อ. ผจญชะงักเท้าอยู่กับที่ สีหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจชั่วขณะหนึ่ง แล้วกลับยิ้ม  พูดว่า

“ อ้อ ... คุณพราน... บังเอิญเสียด้วยที่มาพบนักสืบเอกของเราอยู่ที่นี่ ...ผมเสียใจที่จะต้องจับเพื่อนของคุณเสียแล้ว คุณพราน ”

“เรื่องอะไรกันครับ คุณผจญ ”

ผจญ หันไปทาง พงษ์

“ ผมเข้าใจว่า คุณพงษ์ คงข้อหาดีอยู่แล้ว โปรดเตรียมตัวไปกับผมได้ หรือ คุณจะให้ผมแจ้งข้อหาให้คุณทราบอีก สงสัยอะไรไหมครับ คุณพราน ”

พราน สั่นศรีษะช้า ๆ แล้วยิ้ม

“ไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะสงสัย แต่ผมเข้าใจว่า คุณพงษ์ คงอยากจะทราบ ใช่ไหมครับ ”

พงษ์ มองหน้า พรานแล้วหันไปทาง ผจญ

ร.ต.อ. ผจญ น้อมศีรษะช้า ๆ เขาพูดอย่างมีน้ำเสียงเยาะ ๆ เนิบ ๆ ว่า
“ ความเข้าใจของคุณถูกต้อง  และผมต้องการให้ คุณพงษ์ ไปอธิบายให้ผมทราบด้วยว่า คุณพงษ์ ไปที่บ้านที่เกิดเหตุทำไม เมื่อเช้านี้ และเหตุใด ปืนของคุณพงษ์จึงได้ไปอยู่ในห้องของผู้ตายได้ มิหนำซ้ำ ปืนกระบอกนั้นก็เป็นปืนที่ใช้ทำให้เกิดบาดแผลที่ร่างกายของผู้ตายเสียด้วย.. เร็วเข้าเถอะ อย่าช้าอยู่เลยครับ ”

คนทั้งสองจ้องตากันนิ่งด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน