“คุณกำลังต้องหาสามประการ หนึ่ง สมคบกับพวกกระทำโจรกรรมเงินในคลังของกรมสรรพสามิต สอง ใช้ให้คนฆ่านายพวงตาย ที่สะพานพุทธยอดฟ้า และสาม ใช้ให้คนพยายามฆ่าผมด้วยอาวุธปืนของคุณ ”

เสนาะนั่งนิ่ง ไม่ได้พูดอะไร กรามทั้งสองข้างขบกันเป็นสัน

“คุณคงจะรู้จักกับก๋องเจ๊า ” พรานพูดขึ้น ชี้มือไปยังชายจีน ซึ่งนั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง

“เขาได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับคุณและพรรคพวกให้ผมฟังหมดแล้ว ตลอดจนแผนการทำกุญแจปลอม ซึ่งคุณได้วางกำหนดกันมาเป็นเวลาเกือบปี คณะของคุณก็ต้องด้วยนายอุทาน นายเล็ก  และนายอู๋ ซึ่งบัญชีรายชื่ออยู่ในแฟ้มของผมเรียบร้อยแล้ว  ผมต้องการทราบว่าคุณได้เข้าไปติดต่อกับนายเจนศักดิ์ได้ยังไง ”

ไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่ายหนึ่ง พรานพูดต่อไป

“คุณโง่มาก ถ้าหากคุณจะไม่พูดเรื่องนี้ เพราะผมจะเปิดเผยเรื่องที่คุณให้คนของคุณไปดักฆ่านายพวง ในคืนที่เขาโทรศัพท์มาขอพบผม ตลอดจนคุณได้ให้ปืนของคุณไว้กับเขา เพื่อที่จะยิงผมเสียอีกคนหนึ่ง ฝีมือของเขาเลวกว่าของผม เขาจึงจบชีวิตของเขาลงด้วยปืนของผม แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะสิ้นใจ เขายังมีโอกาสพูดให้ผมฟังว่า คุณเป็นคนใช้เขามา เพราะคุณกับเขาแอบได้ยินนายพวงพูดโทรศัพท์มาถึงผม เพื่อจะขอพบและเปิดเผยเรื่องการโจรกรรมเงินกรมสรรพสามิตให้ผมฟัง คุณปล่อยให้นายพวงมาพบกับผม เพื่อจะได้ยิงนกทีเดียวให้ได้สองตัว แต่คุณได้แต่นายพวงไปคนเดียว และเสียชีวิตคนของคุณไปคนหนึ่ง ปืนของคุณยังอยู่ที่ผม อยากจะดูก็ได้ ”

พรานพูดจบ ก็ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง ดึงเอาปืนพกกระบอกหนึ่งออกมา และกระเดาะเล่น

เสนาะมองดูปืนกระบอกนั้นเฉยอยู่ พรานจึงพูดต่อไป

“ ในฐานะที่คุณพยายามจะฆ่าผม เพราะฉะนั้น ผมย่อมมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะฆ่าคุณบ้าง หากคุณไม่ยอมที่จะพูดอะไรทั้งหมด เกี่ยวกับเรื่องเงินของกรมสรรพสามิตรายนี้ ผมก็จะต้องจัดการกับคุณอย่างใดย่างหนึ่ง คือ ไม่ส่งให้ตำรวจดำเนินคดีกับคุณในเรื่องฆ่าคนตายและพยายามจะฆ่าผม ก็เห็นจะต้องจัดการกับคุณด้วยมือของผมเอง ผมเชื่อว่า ผมอาจจะทำให้คุณตายอย่างเงียบ ๆ ได้ ”

นัยน์ตาของเสนาะมีแววเซื่อมซึมลง พรานเดินไปที่โต๊ะ เขาหยิบห่อกระดาษธนบัตรทั้งสองปึก พร้อมทั้งกุญแจปลอมทั้งสามดอก  และพูดว่า

“นี่เป็นสิ่งที่ยืนยันความผิดของคุณ ก่องเจ๊าเป็นคนนำมามอบให้ผม และเขายืนยันว่า คุณกับนายเจนศักดิ์เป็นผู้ไปจ้างเขาทำกุญแจทั้งสามดอกนี้ ผมไม่มีเวลามากที่จะพูดกับคุณ เพราะเรายังจะต้องจัดการกับพรรคพวกของคุณอีก ผมให้เวลาคุณห้านาทีทำหรับการตัดสินใจ ” เขาพูดจบก็พยักหน้าไปยังเกรียงและเอนก

คนทั้งสองเดินมาที่เสนาะนั่งและเข้าคุมเชิงทั้งสองข้าง

ใบหน้าของเสนาะถอดสี สักครู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับพราน

“ผมเสียทีคุณแล้ว – เอาละ ผมจะพูด เพราะผมแพ้คุณทุกประตู คุณต้องให้สัญญากับผมว่า ผมจะมีเรื่องแต่เพียงเรื่องเดียว คือ เรื่องเงินของกรมสรรพสามิตเท่านั้น”

“แน่นอน ” พรานพูดขึ้น “ ผมนักเลงพอที่จะไม่เอาเรื่องกับคุณ แม้คุณจะปองชีวิตผม ”

“ถ้าเช่นนั้น ผมจะพูด คุณต้องการอะไรอีกก็ถามมา ”

พรานเหลือบตามองดูนาฬิกาที่ข้างฝา ขณะนั้นเป็นเวลา ๒๓.๓๐ น. เขาหันไปพูดกับเกรียง

“เกรียง คุณโทรศัพท์ไปที่บ้านสารวัตรพจน์ บอกว่า ผมเชิญให้มาที่บ้านผมเดี๋ยวนี้ ”

เขาหันไปทางเสนาะอีกครั้ง

“คุณจะต้องพูดเรื่องนี้กับสารวัตรพจน์ และผมจะมอบตัวคุณให้เขาไปในคืนนี้เลยทีเดียว ตกลงไหม ”

เสนาะพยักหน้าอย่างช้าๆ เป็นเชิงรับคำ ขณะที่เกรียงเดินไปยังเครื่องโทรศัพท์