|
|
กระสุนปริศนา ตอนทีี ๑๖ (ตอนจบ)
นวนิยาย สืบสวนสอบสวนของ นักสืบพราน เล่มที่ ๒
เรื่องที่ ๒ - กระสุนปริศนา
ตอนที่ ๑๖ (ตอบจบ)
เสียงกริ่งโทรศัพท์รั่วขึ้นเมื่อเวลา ๙.๐๐ น. ที่สำนักงาน นักสืบพรานและสหาย
กัลยา ชาญวิทยา เอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ ขณะที่ พราน เจนเชิง ซึ่งนั่งห้อยขาข้างหนึ่งอยู่บนโต๊ะทำงาน หันมาทาง เกรียง ศักดา ทางเก้าอี้รับแขก และพยักหน้าชี้มือทางโทรศัพท์
สารวัตรพจน์ค่ะ กัลยา ส่งหูโทรศัพท์ให้ พราน
พราน ยักคิ้วกับ เกรียง แล้วพูดโทรศัพท์
พราน พูดครับ... ท่านสารวัตรหรือครับ
ใช่... พจน์ พูด
ว่งยังไงครับ ...เรียบร้อยไหม เมื่อคืนนี้
เรียบร้อย... ผมได้ตัว ผกา หน้าโรงแรมนั่นเอง เพราะสั่งตำรวจให้คอยดูไว้ ตั้งแต่เห็นแกมีท่าทางตื่นๆ พิกล ตอนที่สวนทางกับผม ขณะที่ผมกำลังจะไปที่ห้องที่คุณนัดไว้
สอบสวนแล้วหรือครับ
แกไม่ยอมพูดอะไรเลย ทำยังดี พราน
พราน หัวเราะ
ผมจะบอกเคล็ดอะไรให้ท่านสารวัตรสักอย่างหนึ่ง
เอาซี ... คุณเป็นคนดำเนินเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น จนได้ความ... ใครจะไปรู้ว่า คุณอมอะไรเข้าไปบ้าง จนตัวเองเกือบเข้าปิ้ง
ครับ... เกือบไป... ถ้าการณ์ไม่เป็นไปตามที่ผมคาดไว้ ผมก็เห็นจะแย่... เอายังงี้เถอะครับ ท่านสารวัตร ผกา แกเคยบอกกับผมไว้ว่า คืนวันที่เกิดเหตุนั้น พิชัย ได้ไปหาแก ตอนประมาณ สองทุ่ม ไปบอกให้แกรู้ว่า สามีของกำลังอยู่กับคู่หมั้นของเขา แกจะว่าอย่างไร แกบอกกับผมว่า แกตอบไปว่า ไม่อยากจะยุ่ง และไม่ใช่หน้าที่ของแก และไปคนเดียว ผมอยากทราบว่า พิชัยให้การ...
แกว่าอย่างนั้นหรือ สารวัตรพจน์ พูดขัดขึ้น พิชัยบอกผมว่า เขาได้ไปหา ผกา ที่บ้านในคืนนั้น แต่ ผกาไม่อยู่บ้าน เขาจึงรีบออกจากบ้าน และเช่ารถแท็กซี่ บึงไปที่สำโรงทันที
พราน พยักหน้า
นั่นซีครับ... ผมสงสัยอยู่ตอนที่ ผกา พูดกับผม ผมจะถามท่านสารวัตรในคืนวันนั้นแล้ว แต่ยั้งไว้ก่อน เพราะผมมีไพ่ใบสุดท้ายที่จะวางต่อหน้าแก
อะไรคือไพ่ใบสุดท้ายของคุณ
เรื่องที่ผมบอกว่า จะมีคนไปส่งข่าวผม ในคืนวันนั้น เวลา สี่ทุ่ม ที่โรงแรม เทวมิตร นั่นแหละครับ
ไม่จริงอย่างนั้นหรือ
ก็ไม่เชิง.. ผมเชื่อแน่ว่า เมื่อแกได้ยินอย่างนั้น แกจะต้องตั้งใจฟัง และจะต้องหาหนทางตัดปัญหาเรื่องนี้ ผมเชื่อว่า แกนั่นแหละจะต้องไปพบกับผม
เพราะอะไร
ก็ปุยนุ่นที่ท่านสารวัตร้เก็บได้ที่สำนักงานของผม นั่นแหละครับ
ยังไงกัน... อธิบายหน่อย
พราน หัวเระก๊าก
เมื่อคืนนี้ ผมได้ไปทางโรงแรม เทวมิตร จริง เพราะ ยุพดีโทรศัพท์มาบอก... ผมรีบไป และได้พบศพของ พิชัย ในห้องน้ำของห้องหมายเลข ๒๑๐ แต่ผมไม่ได้เข้าไปในห้องน้ำ เพียงแต่ชะโงกหน้าเข้าไปดูเท่านั้น ปุยนุ่นจะติดรองเท้า หรือเครื่องแต่งตัวของผมมาไม่ได้ เมื่อท่านสารวัตรบอกว่า เก็บปุยนุ่นได้ที่บันไดสำนักงานของผม ผมก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที คนที่มาหาผมในคืนวันนั้น ก็มีท่านสารวัตร และ ผกา... ท่านสารวัตรกลับออกไป เพราะได้รับแจ้งข่าวฆาตกรรม ไม่มีปัญหาอะไรที่นุ่นจะติดตัวไป... ผกา มาหาผม หลังจากท่านสารวัตรไปแล้ว แกได้โทรศัพท์มาบอกผมก่อนว่า แกจะมาหาผม จะนำเอกสาร ๒ ฉบับมาให้ บอกว่าโทรศัพท์มาจากบ้าน เรื่องอย่างนี้โกหกกันได้ แกอาจจะโทรศัพท์มาจากที่ใดที่หนึ่ง ที่ใกล้เคียงกับโรงแรม เทวมิตร ทิ้งระยะพอสมควร แล้วจึงมาหาผม... ไม่มีปํญหาอะไรเลย... แกนั่นเองเป็นผู้นำเอาปุยนุ่นนั้นมาด้วย... คนอื่นๆ ไม่มีทาง... ผมจึงเสี่ยงเอาไพ่ใบสุดท้ายออกมาวางตรงหน้าแก... เมื่อคืนนี้ ท่านสารวัตรมุ่งแต่จะเล่นงานผม ไม่ได้นึกถึงคนอื่น... ส่วนผมนั้น นึกถึง ผกา และตัวแกเอง ก็คงจะได้นึกเหมือนกันว่า ปุยนุ่นนั้น คือร่องรอยแห่งความเลินเล่อของแกเอง แกดูท่าทางผมแล้ว ก็ต้องนึกได้ทันทีว่า ผมคนเดียวเท่านั้น ที่จะรู้ว่า ปุยนุ่นนั้นเป็นของใคร... ถ้าผมเข้าไปในห้องน้ำ ผมก็ยังอาจจะสงสัยว่าเป็นของผมเอง แต่ผมไม่ได้เข้า ผมก็จะต้องรู้ชัดว่าเป็นของแก ฉะนั้น ความจริงอันนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ผมคนเดียว แกเองก็ไม่แน่ใจว่า ผมจะรู้สึกอย่างไร ฉะนั้น เมื่อผมเปิดช่องให้แก โดยจะไปอยู่ที่ห้อง ๒๑๐ โรงแรม เทวมิตร คนเดียว เพื่อจะดักข่าว และขอไม่ให้ตำรวจเกี่ยวข้อง แกจึงเห็นช่องทางที่จะเล่นงานผมเสียให้หมดห่วงไป ก็พอดีบังเอิญ แกเห็นสนุกด้วย... เข้ามาร่วมเล่น... เรื่องมันเป็นยังงี้ เข้าใจหรือยังครับ ท่านสารวัตร
มีเสียงครางในลำคอ และเสียงสารวัตรพจน์พูดต่อไป
นั่นแหละ พราน... ผมนั้น เมื่อเห็น ผกา สวนทางออกมา และคุณบอกว่า ผกา มาพบคุณที่โรงแรม ได้เห็นปืนกลิ้งอยู่ที่พื้น และเห็นหมอนตกอยู่ ผมก็นึกถึงปุยนุ่นนั้น และนึกถึง ผกา ที่สำนักงานของคุณขึ้นมาฉับพลัน ผมจึงเชื่อคุณทันที
ผมก็นึกเหมือนกันว่า มือชั้นท่านสารวัตร ไม่ต้องการคำอธิบายเยินเย้อ เพียงแต่เห็นเท่านั้น ก็พอแล้ว... ว่าแต่ ปืนกระบอกนั้น แกปฎิเสธการเป็นเจ้าของหรือเปล่าครับ
ปฎิเสธไม่ได้ เป็นปืนมีทะเบียน และเราอาจพิสูจน์หัวกระสุนได้... เรื่องนี้ไม่สำคัญ... แต่ทำไมแกต้องฆ่า พิชัย
ก็เพราะ พิชัย คนเดียวที่รู้ว่า แกไม่ได้อยู่บ้านในคืนวันนั้น และอีกประการหนึ่ง ท่านสารวัตรเรียกตัว พิชัย ไว้คนเดียวในการสอบสวนวันนั้น พิชัย อาจพูดอะไรออกมาที่เป็นภัยกับตัวแกก็ได้
เข้าที... แต่เรื่องฆ่า ถาวร สามีของแกเองล่ะ... ว่าอย่างไร
ข้อนี้ ท่านสารวัตร จะต้องสอบธรรมนูญด้วย ผกา กับ ธรรมนูญ มีความเกี่ยวพันกันโดยตลอดมา แม้ในระหว่างที่แต่งงานแล้ว ธรรมนูญยังไม่มีภรรยา ความหวังของ ผกา อยู่ที่ต้องการให้ตัวเป็นอิสระ... ในคืนวันที่ ถาวร พา ยุพดี ไปที่บังกาโลว์ ผกา อาจรู้ และตามไปโดยที่คนทั้งสองไม่รู้ เมื่อ ยุพดี ตีศีรษะ ถาวร สลบอยู่ แกก็ขึ้นไปพบเขาอยู่ในอาการที่ไม่ได้สติ มันเป็นการง่ายเพียงใดที่จะฆ่า ถาวร เสียเวลานั้น และโยนความผิดไปให้ ยุพดี... พิสูจน์ที่หัวกระสุนที่พบในสมองของ ถาวร กับกระบอกปืนนั้นก็ได้นี่ครับ ... ท่านสารวัตร... ผมเชื่อว่า มันต้องเหมือนกัน... วันที่ผมไปพบ ผกา ที่บ้านในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นจากเกิดเหตุ ผกา อยู่ในเครื่องแต่งกายจะออกจากบ้าน ผมเชื่อว่า อยู่ในเครื่องแต่งกายที่เพิ่งจะกลับมาจากที่อื่นมากกว่า... ลองสอบถาม ธรรมนูญ ดูว่า เขาได้ไปรับ ผกา ที่บังกาโลว์ ที่สำโรงในเช้าวันนั้นหรือเปล่า ผมเชื่อว่าต้องใช่... เพราะวันนั้น ธรรมนูญ มาทำงานสายกว่าปกติ และบางที... แวว เด็กรับใช้ที่บังกาโลว์ อาจจะให้การเป็นประโยชน์ได้... ผมสังเกตดู เจ้าเด็กคนนั้นมองดู ผกา กับ ธรรมนูญ อย่างกับจะทบทวนความทรงจำอะไรสักอย่างหนึ่ง ในวันที่ท่านสารวัตร เรียกผมไปสอบสวน... ท่านสารวัตรสอบสวนให้ละเอียดดูอีกทีเถอะครับ
เหตุผลของคุณไม่เลว ... พราน... คุณจะมาหาผมได้เมื่อไร
ทุกเวลาครับ
ถ้าเช่นนั้น บ่ายสองโมงวันนี้พบกัน ผมจะรอผลการพิสูจน์อาวุธปืนด้วย
ตกลงครับ ท่านสารวัตร.. แล้ว ยุพดี ลูกค้าของผมเล่าครับ
ผมปล่อยตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว หลังจากได้ตัว ผกา
ขอบคุณมากครับ ท่านสารวัตร.. ผมจะขอรวบรวมรายละเอียดที่ทางผมหาได้ มาให้กับท่านสารวัตร และนำไปให้พร้อมๆ กันด้วย
โอ.เค. พราน... สวัสดี ขอบใจมาก
สวัสดีครับ
พราน วางหูโทรศัพท์ หันไปมองกัลยา แล้วยิ้ม
กัลยา พูดว่า
จดหมายสองฉบับ ที่ ผกา นำมามอบให้เล่าคะ จะทำอย่างไร
พราน หลิ่วตาแวบหนึ่ง ยิ้ม แล้วพูดว่า
เก็บไว้ก่อน ผมเข้าใจว่า เป็นเรื่องที่แกสร้างขึ้นมาเอง เพื่อจะมาหลอกเราให้เขว คงจะไม่ใช่ลายมือของ ธรรมนูญ ผมจะเก็บไว้เฉยๆ ส่งเข้าไป เดี๋ยวจะทำให้คดียุ่งยากไปเปล่าๆ คุณเตรียมหลักฐานทั้งหมดไว้ให้ผม เพื่อจะพบกับ สารวัตรพจน์ บ่ายวันนี้
ค่ะ
เสียงเครื่องพูดดังขึ้น มีเสียง อรุณี พนักงงานรับแขก พูดดังขึ้นมาว่า
คุณยุพดี ต้องการพบหัวหน้าค่ะ
กัลยา เหลือบตาขึ้นมองดู พราน เห็นเขาทำจมูกย่น แล้วสั่นศีรษะช้าๆ พูดว่า
ไม่เอาละ ... ผมไม่อยากพบแก เห็นแกบ่อยๆ ใจคอไม่ใคร่ดี คู่หมั้นแกก็ตายเสียแล้ว เด่ยวผมห้ามใจไม่อยู่ เขาหัวเราะกลั้วคอ พยักหน้าไปทาง เกรียง
เกรียง แนะ... ลงไปพบแกหน่อย... ให้ดีนะคุณ... บอกกับแกว่า ผมกำลังมีธุระสำคัญ หารืออยู่กับ กัลยา... แต่ระวังตัวหน่อยนะ เกรียง... หัวใจ ยุพดี กำลังว่างเสียด้วย ขณะนี้..
เกรียง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ขยับจะเอ่ยปากพูด แต่ กัลยา พูดลงไปในเครื่องพูดเสียก่อน
อรุณี... บอกคุณยุพดีว่า หัวหน้าไม่ว่าง แต่ให้คุณเกรียง ลงไปพบ
เกรียง อ้าปากค้าง มองดู กัลยา เฉยอยู่
กัลยา ไม่ได้เอาใจใส่กับกิริยาอาการของเขา หล่อนทำเป็นไม่เห็น หันไปหยิบเอกสารต่างๆ ที่ข้างตัว จัดระเบียบ คล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เกรียง หันมองหัวหน้าของเขา
ไปซี... เกรียง
เกรียง ทำหน้าเบ้ แล้วค่อยๆ เดินออกไปทางบังตา
กัลยา หัวเราะอย่าขบขัน เมื่อร่างของ เกรียง พ้นออกไป พูดว่า
หัวหน้ามีเรื่องอะไรอีกหรือคะ
พราน ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เหลือบตามองดู กัลยา พูดว่า
ผมคิดว่า เราทำงานมาก็หลายปีแล้ว และรู้สึกเหนื่อย...
... และต้องการจะพักผ่อนเสียทีหนึ่ง กีลยา ต่อให้ในทันที หัวเราะเบาๆ
ผมอยากจะเปลี่ยนชีวิตใหม่... เฮ้อ ! เรื่องเก่าเสียแล้วละค่ะ หัวหน้า
หล่อนลุกขึ้นยืน
ถ้าหัวหน้ามีเรื่องนี้เรื่องเดียว ดิฉันจะขอตัวออกไปทำงานล่ะ ฟังเสียจนชินหูแล้ว
พราน คงคาบบุหรี่ หรี่ตามองผ่านควันบุหรี่ไปที่ กัลยา ขณะที่หล่อนเดินไปที่บังตา เขาคีบบุหรี่ออกจากปาก ชี้ไปที่ กัลยา
เดี๋ยวก่อน กัลยา... ผมพูดจริงๆ คราวนี้
กัลยา หันกลับมา ยิ้ม แล้วก้มศีรษะน้อยๆ มือแตะที่บังตา
ค่ะ ... ทราบแล้ว หล่อนผลักบังตาออกไป
พราน นั่งนิ่ง กอดอกมองจนร่างของ กัลยา ลับไป ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย แล้วหัวเราะเบาๆ อยู่คนเดียว
***
จบ เรื่อง กระสุนปริศนา
โปรดติดตามอ่านเรื่องต่อไป " ผจญคอมมิวนิสต์ "
เร็วๆ นี้
| Create Date : 14 ตุลาคม 2557 |
| Last Update : 14 ตุลาคม 2557 2:23:50 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 634 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ก้นกะลา  วันที่: 14 ตุลาคม 2557 เวลา:2:52:18 น. |
|
|
|
| โดย: ธารน้อย วันที่: 15 ตุลาคม 2557 เวลา:22:12:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog
Close To Heaven Food Blog ดู Blog
ธารน้อย Literature Blog ดู Blog