ตอนที่ 2

พรานชี้เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานให้แขกใหม่ของเขานั่ง กัลยา ซึ่งเดินตามหลังเถ้าแก่งี่เซ้งเข้ามา เลื่อนเก้าอี้เข้ามาชิดโต๊ะ และเตรียมพร้อมที่จะทำหน้าที่ของหล่อน

“ ยินดีมาก เถ้าแก่ – มีอะไรบ้างที่ผมจะช่วยเหลือได้” พรานพูด พร้อมกับเลื่อนบุหรี่ชั้นดีไปตรงหน้าแขกของเขา

เถ้าแก่งี่เซ้งดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกับหีบบุหรี่ที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้า เริ่มเรื่องของแกทันที

“ลูกชายของผมถูกขโมยลักตัวเอาไป เมื่อคืนนี้ อีมีเพื่อนมาชวนไปกินข้าวที่ห้อยเทียนเหลา สองทุ่มกว่า ๆ ได้ ผมเห็นอีออกไปด้วยกันสองคน รถของเพื่อนอีเอามารับเอง ไม่ได้ใช้รถของผม ตอนห้าทุ่มกว่า ๆ เพื่อนอีกลับมาคนเดียว เอาจดหมายมาให้ผมฉบับหนึ่ง ในจดหมายบอกว่า พวกเขาจับเอาลูกชายผมไปแล้ว เขาว่าผมรวยมาก เขาขอเงินใช้ห้าสิบหมื่น ถ้าไม่ให้ เขาจะส่งศพลูกชายผมมาให้ ”

พรานได้เริ่มต้นซักถามลูกค้าของเขาด้วยข้อความต่างๆ ในที่สุด ก็ได้ความจากเถ้าแก่งี่เซ้งว่า แกได้สอบถามเพื่อนของลูกชายคนนั้นแล้ว ได้ความว่า หลังจากรับประทานอาหารที่ห้อยเทียนเหลาแล้ว ทั้งสองก็ลงจากภัตตาคาร เดินมาตามถนนเสือป่า จะมาขึ้นรถยนต์ซึ่งจอดไว้ที่สี่แยก ทางด้านถนนราชวงศ์ ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มเศษ มีชายสามคนเดินสวนมา คนหนึ่งจับเขาไว้ อีกสองคนใช้ปืนจ่อที่พุงลูกชายของเถ้าแก่ แล้วบังคับให้ขึ้นรถยนต์คันหนึ่ง ซึ่งจอดติดเครื่องอยู่ใกล้ ๆ กันนั้น เขากลัว ไม่กล้าร้อง

เมื่อคนสองคนนั้นบังคับลูกชายงี่เซ้งเข้าไปในรถยนต์ได้แล้ว คนที่เหลือก็ส่งซองจดหมายฉบับนี้ให้กับเขา และบอกให้เขาเอามาให้กับเถ้าแก่งี่เซ้ง แล้วทั้งหมดก็ออกรถไปด้วยความเร็ว เขาก็รีบกลับมาพบเถ้าแก่ส่งจดหมายให้ และจำได้แต่เพียงว่า รถยนต์คันนั้น เป็นรถยี่ห้อโอเปิลเก๋ง หมายเลขก.ท. จำไม่ได้

พรานรับจดหมายจากเถ้าแก่งี่เซ้งมาพิจารณา จดหมายนั้นเขียนข้อความเป็นภาษาจีน ลงท้ายด้วยคำว่า “ คณะหนุ่มจีน ”

“ เงินห้าสิบหมื่นผมไม่มีให้ ” เถ้าแก่งี่เซ้งว่า “ ผมต้องปล่อยให้มันตายแน่ ๆ ผมให้คุณสองหมื่น – ถ้าคุณตามตัวอีกลับมาได้”

พรานพิจารณาดูลายมือในจดหมายฉบับนั้นอย่างไม่สนใจกับถ้อยคำของเถ้าแก่งี่เซ้ง ครั้นแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้น

“ เถ้าแก่แจ้งความเรื่องนี้กับตำรวจแล้วหรือยัง”

“ ยัง – ผมกลัวอี อีบอกมาในจดหมายนั่นว่า ไม่ให้ผมบอกตำรวจ ถ้าอีรู้ อีจะฆ่าลูกชายผมตายเหมือนกัน ”

“ ลูกชายเถ้าแก่ชื่ออะไร”

“ เป็งอู๋ อายุ ๑๙ เท่านั้นเอง ” เถ้าแก่งี่เซ้งพูดเสียงสั่น ๆ

พรานพยักหน้าอย่างพอใจ เขาเริ่มใช้ความคิดอยู่สักครู่ แล้วพูดว่า

“ ดีแล้ว – เถ้าแก่ โปรดนอนใจในเรื่องนี้ ผมขอรับรองว่า จะเอาตัวลูกชายของเถ้าแก่กลับมาให้ได้ภายในไม่เกิน ๗ วัน ว่าแต่ค่าจ้าง สองหมื่น นั้น ผมต้องขอล่วงหน้าทั้งหมด ผมคิดว่าเราจำเป็นต้องใช้เงินมากในคดีเรื่องนี้ ผมจะลงมือทำงานทันที เมื่อเงินดังกล่าวถึงมือผม ”

เถ้าแก่งี่เซ้งทำท่าลังเล และขยับปากจะพูด แต่เสียงของพรานแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ ชื่อเสียงของบริการสืบสวนพรานและสหายรับประกันในเรื่องนี้ได้พอเพียง เราปฏิบัติงานดังที่เราพูดไว้เสมอ – เถ้าแก่ ”

เถ้าแก่งี่เซ้งขยับตัวจะลุกขึ้น

“ อ้อ – อีกอย่างหนี่ง” พรานกล่าวขึ้น “ เจ้าเพื่อนของลูกชายเถ้าแก่คนนั้น เป็นใคร อยู่ที่ไหน ”

“อีเป็นลูกชายของเถ้าแก่บ๊วย ขายทองเบ๊เฮงล้ง บ้านหม้อ อั๊วไม่สงสัยอี อีชอบพอกับลูกชายอั๊วมานานแล้ว เถ้าแก่บ๊วยกับผมก็ชอบพอกันมาก ลูกชายอีชื่อ อาเต้ก ”

พรานพยักหน้าอีกครั้งหนึ่งด้วยความพอใจ เขาลุกขึ้นเมื่อเถ้าแก่งี่เซ้งพาร่างอ้วนอุ้ยอ้ายของแกลุกขึ้นจากเก้าอี้ และกล่าวคำอำลา กลับออกไปทางประตูที่แกเข้ามา

กัลยามองหน้านายจ้างของหล่อนด้วยความฉงน

“ คุณกล้าอย่างไร จึงรับปากกับแกว่า จะพาลูกชายของแกกลับมาภายใน ๗ วัน ”

“เจ็ดวันจะมากไปเสียด้วยซ้ำ – กัลยา – ผมอาจทำเรื่องนี้้ให้เสร็จ ภายใน๓ วันเท่านั้น   เราจะต้องทำงานแข่งกับเวลาและเรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายที่สุด ตั้งแต่สำนักงานของเรามีลูกค้ามา ผมแทบจะไม่ต้องซักถามข้อความอะไรจากเถ้าแก่งี่เซ้งนี่เลย เมื่อฟังแกเล่ารายละเอียดจบลงแล้ว ”

กัลยายื่นกระดาษบันทึกข้อความที่หล่อนบันทึกไว้ ให้กับนายจ้างของหล่อน พลางว่า

“ ดิฉันเป็นห่วงว่า หัวหน้าจะผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเถ้าแก่ ”

“บริการของพรานไม่เคยพลาด –กัลยา – คุณรู้ไหม ทำไมผมขึงต้องเรียกเงินสองหมื่นบาทจากเถ้าแก่งี่เซ้งก่อนลงมือ”

กัลยาทำสีหน้าฉงน

“ตาเถ้าแก่นี่แกขี้เหนียวอย่างแรง ” พรานกล่าวต่อไป “ จนถึงกลับจะปล่อยให้ลูกชายตายโดยไม่ยอมเสียเงินห้าสิบหมื่น ทั้ง ๆ ที่แกรวยจากสงคราม มีเงินเป็นล้านๆ และแกมีลูกชายอยู่เพียงคนเดียว ผมเกรงว่า ถ้าเราทำงานให้แกเสร็จแล้ว แกอาจเสียดายเงินสองหมื่นนี้ก็ได้ เพราะแกเห็นว่างานของเราง่ายเกินไป เราจะไม่ต้องออกแรงคนของเราเลย ตำรวจจะทำงานเรื่องนี้เสร็จเรียบร้อย เราเพียงแค่ออกความคิดเท่านั้น ผมกะเวลา ๗ วันก็เพื่อสำหรับเถ้าแก่แกคิดว่าจะจ่ายเงินให้เราดีหรือไม่เสียสามวัน อีกสามวันเป็นเวลาที่เราจะใช้ทำงานกันจริง ๆ ถ้าแกส่งเงินมาถึงมือเราในวันใด อีกสามวัน นายเป็งอู๋จะได้กลับถึงบ้านแกทันทีโดยปลอดภัย ซึ่งในระหว่างนี้ เจ้าพวกคนร้ายจะยังไม่ทำอะไรกับเหยื่อที่จะบันดาลเงินให้กับมันเป็นแน่”

เขาหยุดชั่วขณะ

“งานของคุณต่อไปนี้ก็คือ คอยพบกับเกรียง สั่งเขาว่า ให้ไปที่เบ็เฮงล้ง เอาลูกเถ้าแก่บ๊วยที่ชื่อเต็กคนนั้นมาให้ได้ และสอบถามรายละเอียดของเรื่องนี้ตามบันทึกการโต้ตอบระหว่างผมกับเถ้าแก่นี้ให้กระจ่าง เกรียงรู้จักหน้าที่ของเขาดีอยู่แล้ว และเขามีวิธีที่หลักแหลมจริง ๆ สั่งแกว่า ผมห้ามไม่ให้แกกินเหล้าคืนวันนี้ ได้ความประการใดให้โทรศัพท์ถึงผมทันที ตัวคุณเอง คอยรับรายงานของเกรียงอยู่ที่นี่จนกว่าจะปิดที่ทำการ ต่อจากนั้น ให้ติดต่อกับผมได้ที่บ้านทุกเวลา ขณะนี้เที่ยงกว่าแล้ว เราออกไปหาอะไรกินกันก่อน เสร็จแล้วคุณกลับมาทำหน้าที่ของคุณ ผมจะเลยไปพบคุณหญิงราชพิเชษฐ์เรื่องเครื่องเพชรเรือนแสนของแกหายสักหน่อย เรื่องนี้สำคัญกว่าเรื่องเถ้าแกงี่เซ้งมากนัก และยายคุณหญิงคนนี้แกก็ยังสวยไม่ใช่เล่นหรือกัลยา ”

กัลยารู้สึกตัวว่า หล่อนได้ค้อนเขาโดยไม่ได้ตั้งใจและเริ่มจะมีความรู้สึกหมั่นไส้คุณหญิงหม้ายราชพิเชษฐ์ ขึ้นมาทันที

พรานหยิบเสื้อชั้นนอกของเขาขึ้นมาสวม ขยับเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย ซึ่งเป็นนิสัยของเขาที่ละเอียดลออกับเครื่องแต่งกายมาก

กัลยารวบรวมบันทึกทั้งหมด เดินนำหน้าเขาออกจากห้องไป หล่อนไม่ลืมที่จะตรวจตรากุญแจโต๊ะทำงาน ซึ่งเก็บเอกสารของหล่อนที่ใกล้ห้องทำงานของหัวหน้าให้เรียบร้อย ก่อนที่จะออกเดินตามนายจ้างของหล่อนออกไป