|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ถุงมือประหลาด ตอนที่ ๔
นวนิยายสืบสวน สอบสวน ของนักสืบพราน เล่มที่ ๒ โดย ๔๔๑๑
เรื่องที่ ๕
เรื่อง ถุงมือประหลาด
ตอนที่ ๔
พราน เดินไปตามพื้นกระดาน เลี้ยวเข้าทางช่องประตูทางด้านซ้ายมือ ซึ่งเขาเห็นมีบันไดขึ้นสู่ห้องชั้นบน แสงไฟตรงช่องบันไดยังเปิดสว่างอยู่ เขาเดินก้าวขึ้นสู่บันไดซึ่งเป็นบันไดสองตอน
ตรงชานบันได พราน พบผ้าชิ้นหนึ่ง ตกอยู่ เป็นผ้าเช็ดหน้าผู้หญิงผืนเล็กๆ เขาหยิบขึ้นมาพิจารณา แล้วยกขึ้นดมกลิ่น มันเป็นกลิ่นเดียวกับที่ปรากฏอยู่ที่ซองจดหมาย และปึกธนบัตรที่เขาได้รับ
พราน ยัดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นใส่ลงในกระเป๋ากางเกงของเขา ก้าวเท้าขึ้นบันไดต่อไป เขาเลี้ยวขึ้นบันไดตอนที่สอง ค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นไปเบาๆ พอใบหน้าของเขาพ้นความสูงของบันได พอที่จะมองเห็นพื้นชั้นบนได้ พราน ก็ต้องชะงัก
เขาแลเห็นปลายเท้าคู่หนึ่งของคน ซึ่งนอนนิ่งอยู่ไม่ไหวติง เป็นลักษณะเท้าของผู้ชาย
พราน นิ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เท้าคู่นั้นก็ยังคงนิ่งในท่าที่ชี้ขึ้นอยู่เช่นนั้น
พราน ค่อยๆก้าวขึ้นบันไดไปที่ละคั่นๆ จนสุดบันได พาตัวขึ้นไปยืนอยู่ที่ปลายเท้าของร่างนั้น
เขาได้เห็นร่างของชายคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในกางเกงแพรสีแดงค่อนข้างเก่า เสื้อไม่ได้สวม ที่หน้าอกเบื้องซ้ายของชายผู้นั้น มีมีดเล่มหนึ่งปักอยู่จนเกือบมิดด้าม ด้ามของมันที่โผล่ออกมาเหลืออยู่นั้น เป็นสีขาว รับกับประกายไฟที่ส่องลงมาตรงร่างของชายผู้นั้นพอดี
ใบหน้าของชายผู้นั้นหงายเชิด หน้าตาบูดเบี้ยว ดวงตาลืมโพลงด้วยความเจ็บปวด ไม่เป็นปัญหาอะไรเลย ร่างนั้นตายสนิท เลือดสดๆ ไหลปรี่ออกมาตรงบริเวณที่มีดเล่มนั้นปักอยู่ มันไหลนองลงกับพื้น และเปรอะเข้าไปทางด้านหลังของร่างนั้น นองออกมารอบๆ บริเวณข้างเคียงกับศพ
พราน ควักปืนพกในกระเป๋าออกมาถือ เขาสอดสายตาไปรอบๆ
มีห้องอยู่ห้องเดียวทางด้านขวามือของเขา และประตูห้องนั้นเปิดอยู่ ไฟในห้องก็เปิดอยู่เช่นเดียวกัน
พราน ก้มลงแตะที่ข้อมือของศพนั้น เขารู้สึกว่า มันยังอุ่นๆ อยู่ พิจารณาใบหน้าอันบูดเบี้ยวของศพ และพยายามที่จะนึกว่า ได้เคยเห็นที่ไหน... เขานึกไม่ออก...
พราน จรดปลายเท้าเดินไปทางประตูห้องขวามือ ก้าวเท้าเข้าไปอย่างระมัดระวัง
สภาพของห้องเป็นห้องนอน มีเตียงตัวหนึ่งตั้งอยู่ชิดกับฝาผนังห้อง ตรงหัวเตียงด้านฝา มีตู้เสื้อผ้า ทางด้านซ้ายมือของเขา เป็นโต๊ะเครื่องแป้ง สรรพสิ่งของในห้องถูกรื้อกระจุยกระจาย บนเตียงนอน ที่นอนยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ
รองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่ง ถูกทิ้งแยกจากกัน คนละทางใกล้เตียงนั้น
ไม่มีวี่แววของมนุษย์ผู้ใดอยู่ในห้องนั้นอีกเลย
พราน ถอยหลังออกมาจากห้อง เขากวาดสายตาไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง ชะงักหยุด บนโต๊ะรูปถ่ายของชายหญิงคู่กันรูปหนึ่ง เขาก้าวเท้าเข้าไปพิจารณาใกล้ๆ รูปผู้หญิงอยู่ในวัยยี่สิบเศษๆ ยิ้มระรื่น จัดว่าสวยพอใช้ ใบหน้าของผู้ชายนั้นอยู่ในวัยหนุ่ม และเป็นใบหน้าที่เหมือนกับใบหน้าของศพที่เขาเห็นนอนอยู่นอกห้องนั้นเอง
พรานขยับตัวออกจากห้อง เมื่อเดินผ่านศพมา เขาพิจารณาที่ใบหน้าอีกครั้งหนึ่ง ไม่เป็นปัญหา ศพนี้คือ ศพของชายที่ปรากฏคู่กับหญิงในรูปนั้น
พราน ลงมาถึงชั้นล่าง เขาเปิดประตูก้าวออกสู่ข้างนอก
กัลยา ยังคงยืนอยู่ในเงามืด
เป็นยังไงบ้างคะ หล่อนถามขึ้นเบาๆ
พราน ฉุดมือ กัลยา รีบเดินออกไปข้างนอกสู่ตรอก และสาวเท้าไปยังรถที่จอดอยู่
เมื่อขึ้นนั่งรถเรียบร้อยแล้ว บังคับรถพุ่งออกจากที่จอดไปโดยรวดเร็ว เลี้ยงวกกลับออกสู่ถนนเจริญกรุง
เกิดอะไรขึ้นคะ หัวหน้า กัลยา หันมาถาม
เราเจอศพเข้าอีกแล้ว พราน ตอบ หน้าเคร่ง
เข้าใจว่า จะเป็นศพของนายโรจน์ ผัวสายสุนีด้วยซ้ำ
แล้ว สายสุนีล่ะ
หายไป... เจ้าถุงมือข้างนั้น น่ากลัวจะเป็นของร้อนสำหรับเราเสียแล้ว... กัลยา...
แล้วหัวหน้าจะทำอย่างไร ยังจะเก็บไว้หรือคะ
พราน เม้มริมฝีปาก แล้วพยักหน้า
ผมจะเก็บไว้ระหว่างที่เราค้นหาตัว สายสุนี และเราจะรอช้าไม่ได้
ทำยังไงถึงจะพบ
นั่นน่ะซิ... ผมกำลังคิดอยู่ ถ้าไม่พบ เราจะลำบากไม่ใช่น้อย
ทำไมคะ
ก็เจ้าถุงมือข้างนั้น...
ทำไมหัวหน้าไม่คิดมอบกับตำรวจเสียเลย แล้วเล่าความจริงให้เขาฟัง
พราน หัวเราะ
ออกจะขี้ขลาดเกินไป มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมคิดว่า สายสุนี มีความเชื่อมั่นในตัวผม จึงแอบส่งเจ้าสิ่งนี้มาให้ผมรักษาไว้ มันคงเป็นกุญแจที่จะนำไปสู่อีกสิ่งหนึ่ง ถ้าเราเอาไปมอบให้ตำรวจเสีย เราก็จะไม่มีสิทธิ์ที่จะเก็บเงินจำนวนนั้นไว้ได้ และก็เป็นอันไม่ได้รู้อะไรคืบหน้าต่อไปอีก ผมยังอยากรู้อะไรต่ออะไรต่อไปอีก ดูท่ามันจะสนุกดี เห็นจะต้องเสี่ยงหน่อย
พราน เลี้ยวรถเข้าไปไปรษณีย์กลาง จอดรถแล้วเดินเข้าไปที่ตู้โทรศัพท์ ล้วงสมุดพกในกระเป๋า พลิกหาเลขหมายโทรศัพท์สถานีตำรวจสามแยก แล้วหมุนหมายเลข
ฮัลโหล... สถานีตำรวจสายแยกใช่ไหมครับ... เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นที่บ้านเลขที่ ๒๙ ในตรอกข้างโรงภาพยนต์โอเดี่ยน... บ้านใครไม่ทราบครับ... ผู้ตายหรือครับ... ไม่ทราบชื่อ... คุณออกจะถามอะไรมากไปเสียแล้ว พราน หัวเราะ
สวัสดีครับ เขาวางหู
เขาหมุนหมายเลขของ พิชิต รออยู่สักครู่
ฮัลโหล... พิชิต รึ... นี่ผม พราน พูด
ครับ... ผม พิชิต เป็นเสียงงัวเงียของ พิชิต สุรพล
นี่... พิชิต... คุณรู้จัก สายสุนี หรือเปล่า... สายสุนี ที่อยู่ ลิโด้...
รู้จักครับ
เวลานี้ สายสุนี หลบงานไปจากลิโด้ และผมเข้าใจว่า แกจะไม่กลับไปทำงานอีก
... ครับ... ทำไมครับ..
เอาไว้รู้ทีหลัง... สิ่งที่คุณจะต้องทำขณะนี้ และต้องรีบทำด่วนก็คือ ไปที่ลิโด้... นี่ก็เพิ่งจะตีหนึ่งกว่าๆ... ไปสอบถามให้ได้ความว่า สายสุนีหายไปไหน... พยายามติดตามร่องรอยของสายสุนีให้ใกล้ชิดที่สุด ตลอดจนประวัติของ นายโรจน์ สามีของสายสุนีด้วย
มีผัวแล้วหรือครับ... เสียง พิชิต สอดเข้ามา
มีแล้ว... ก็นายโรจน์นี่แหละ
เสียง พิชิต คราง
ทำไม... พราน ถามไป
เปล่าครับ... ผมนึกว่า ยังไม่มี...
พราน หัวเราะ
ระวังจะตายไม่รู้ตัว... เขาพูดเย้า สำหรับด้านนายโรจน์ นี่ ... ให้พยายามสืบสวนให้ละเอียดถึงอาชีพ และความเกี่ยวพันในด้านอื่นๆ ซึ่งอาจรวมถึงคดีอาญาบางคดีที่ผ่านมาแล้ว... เสร็จแล้ว ไปพบผมที่ศรีราชา
ที่ไหนครับ...
ศรีราชา... ที่บ้านพักของเรา... ผมจะคอยคุณอยู่ที่นั่น
หัวหน้าจะไปเมื่อไร
เดี๋ยวนี้... ผมจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้... แล้วคุณติดต่อกับ เกรียงด้วย... ขณะนี้ เขาอาจกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ ลิโด้ แล้วก็ได้ ... ให้ไปพบกับผมที่นั่นพร้อมๆ กัน... ถ้าคุณไม่พบกับ เกรียง ที่ลิโด้ ก็ต้องรีบติดต่อกับเขาให้ไปพบกับผมที่ศรีราชา... บอกกับเขาว่า ผมรู้ตัวผู้หญิงที่ให้เขาไปค้นหาแล้ว ให้เขาช่วยคุณอีกแรงก็ได้ เข้าใจแล้วนะ... อ้อ.. แล้วบอก เอนก ให้อยู่ดูสำนักงาน คอยรับข่าวจากผมด้วย
ครับ
เลิกกัน... สวัสดี
พราน ออกจากตู้โทรศัพท์ เดินกลับมาที่รถยนต์ เปิดประตูขึ้นนั่ง แล้วติดเครื่องยนต์ แล่นเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่
กัลยา เขาพูดขณะเลี้ยวรถ เราจำเป็นจะต้องไปศรีราชาในคืนวันนี้
คืนนี้หรือคะ กัลยา ทวนถามอย่างแปลกใจ
คืนนี้ และเดี๋ยวนี้.. มีเวลาเพียงจัดกระเป๋า เอาเครื่องแต่งตัวไปนิดหน่อย... พรุ่งนี้เช้า เราอาจถูกตำรวจตามตัวก็ได้... คุณจะต้องไปกับผม มิฉะนั้น ถ้าเขาไม่เจอผม เขาก็จะเอาตัวคุณไปซักถาม ฉะนั้น เราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา... ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเดี๋ยวนี้ เตรียมกระเป๋าเดินทางสัก ๒ ๓ วัน ผมจะไปจัดข้าวของของผม แล้วจะมารับคุณไปเลยทีเดียว
| Create Date : 11 มกราคม 2558 |
| Last Update : 13 มกราคม 2558 1:57:30 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 560 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ก้นกะลา  วันที่: 14 มกราคม 2558 เวลา:0:17:36 น. |
|
|
|
โดย: ร่มไม้เย็น  วันที่: 13 มีนาคม 2558 เวลา:9:44:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ธารน้อย Literature Blog ดู Blog