นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 15 - ตอนจบ)
โดย 4411
กัลยา พับจดหมายสอดเข้าซอง ขณะที่ พราน พูดต่อไป
ผมเองก็โง่อยู่เป็นนาน ในเรื่องที่เกี่ยวกับ นายดนัย
ความจริง ผมรู้ประวัติเขามานานแล้ว ตั้งแต่เขาเริ่มติดต่อกับผมที่ สโมสรคอสโม ผมเริ่มสืบประวัติของเขา ก็ได้ความว่า เป็นนักการค้าที่มีเบื้องหลังไม่ใคร่ดี
เขามีชื่อเสียงมากในวงการค้า และอิทธิพลโดยรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่หลายคน บุคคลจำพวกนี้มีหน้าฉากสวยงาม โดยช่วยเหลือราชการอย่างโน้นอย่างนี้ แต่หลังฉากของเขา เขาย่อมต้องเตรียมหาทางออกของเขา
เวลาที่เกิดมีการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้น เขาก็จะได้ปลอดภัยจากการกระทบกระเทือนจากฝ่ายตรงกันข้าม
รวมความว่า ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เขาย่อมยังคงอยู่ได้ ผมจึงยังไม่ตกลงใจที่จะรับงานของเขา
พราน หยุดพูดชั่วขณะ เขาควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
กัลยา วางซองจดหมายลงบนโต๊ะ พลางพูดว่า
ดิฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่า ทำไม นายดนัย จึงยอมเสียเงินค่าเสียหายนั้นรวดเร็วนัก ในวันที่หัวหน้าโทรศัพท์ไป
นั่นนะซิ ผมควรจะเฉลียวใจในตอนต้นอยู่แล้ว มัวแต่พะวงถึงเรื่องอื่นอยู่ มาได้คิดเอาทีหลัง ปกติแกเป็นคนคิดมากในเรื่องค่าใช้จ่าย และเรื่องเงินทองที่จะต้องเสีย สำหรับเรื่องรถชนนี้ กลับยอมเสียเงินเอาง่าย ๆ - ไม่มีการต่อรองอะไรเลย
ผมมาปะติดปะต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ เอา ก็พอจะเข้าเค้า เพราะเส้นทางรถยนต์ของแกที่แล่นมา ประกอบกับเวลาที่เกิดเหตุ มันใกล้เคียงกันมาก ถึงแม้ในตอนหลัง แกพยายามจะให้ผมเชื่อว่า เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นที่สี่แยกสระปทุม หาใช่ที่ราชประสงค์ไม่
แกได้ไปแจ้งความไว้ที่สถานีตำรวจปทุมวันจริง ๆ แต่ทางสถานีไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยในเวลาที่เกิดเหตุ ซึ่งถ้ามีเหตุเกิดขึ้นจริง ๆ สถานีตำรวจกับสี่แยกปทุมวัน อยู่ใกล้เคียงกันมาก น่าจะได้ยินอะไรบ้าง แต่เขาก็ต้องรับแจ้งความไว้เป็นหลักฐานตามระเบียบ
ผมเชื่อคำของ นายวิชาญ มากกว่า จึงเริ่มแน่ใจว่า คงจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังการโกหกของ นายดนัย ถึงเรื่องนี้
เขาเขี่ยบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ แล้วพูดต่อไป
ความจริงในวันนั้น เราก็ออกจะโชคดีอยู่ ที่คำพูดของผมทางโทรศัพท์สามารถทำให้ นายดนัย ตกใจได้ แกคงสงสัยอยู่บ้างแล้วว่า ผมคงจะได้เค้าเรื่อง วิไล อยู่บ้าง พอผมโทรศัพท์ถึงแกว่า ผมพบตัว วิไล แล้ว แกจึงรีบต่อโทรศัพท์ไปพูดกับ วิไล ทันที คงจะให้ วิไล เตรียมตัวไว้ เพราะแกจะไปพบ
ในตอนนั้น แกต้องมีแผนการณ์ที่จะเก็บ วิไล อยู่แล้ว คนในบ้านจึงได้ให้ออกไปเสีย และเปิดประตูทิ้งไว้ คุณเห็นไหมว่า แกเตรียมเช็คเงินจำนวนห้าหมื่นบาทติดกระเป๋าไปด้วย และเป็นเช็คเขียนย้อนหลัง ลงวันที่ในวันที่ทางเราโทรศัพท์ไปเรื่องค่าเสียหายของนายวิชาญ แกได้ปูพื้นเรื่องนี้ไว้แล้วตั้งแต่ต้น ที่มาขอให้ทางเราสืบเรื่อง วิไล หายไปพร้อมกับยักยอกเงินจำนวนนนี้ไปด้วย
ในวันนั้น ถ้าเราไม่ทันแผนการของแก น่ากลัวว่าจะเกิดอัตตวินิบาตกรรมขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง โดยมี วิไล เป็นเหยื่อ อาจเป็นการฆ่าตัวตายเพราะกลัวจะถูกจับได้ พร้อมกับค้นพบเช็คในกระเป๋า หรืออะไรพวกนี้ หรือมิฉนั้นก็คงจะมีอะไรแปลก ๆ ไปกว่านี้ ซึ่งเรายังคาดไม่ถึง
กัลยา มองดูหัวหน้าของหล่อนอย่างชื่นชม หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ พูดว่า
ขอโทษนะคะ หัวหน้า
แล้วเดินออกไปนอกห้อง สักครู่ก็กลับมา เอามือทั้งสองไขว้หลัง เดินเข้ามาหาที่หน้าโต๊ะของ พราน
หล่อนวางกล่องกระดาษขนาดย่อม ๆ กล่องหนึ่งลงตรงหน้า พราน ซึ่งกำลังมองอย่างพิศวง
นี่เป็นรางวัลพิเศษ สำหรับหัวหน้า ดิฉันได้เตรียมล่วงหน้าไว้ ตั้งใจว่า ถ้าหัวหน้าทำคดีนี้เสร็จ ก็จะมอบให้
พราน หยิบห่อกล่องนั้นมาแก้ออก ดึงสิ่งที่บรรจุอยู่ข้างในออกมา มันเป็นกล้องยาเส้นอย่างดี รูปงอนโค้ง
เขาหยิบขึ้นคาบไว้ที่มุมปาก พลางพูดกับหล่อน และยักคิ้วข้างหนึ่ง
เหมือน เชอร์ล๊อกโฮม ไหม ท่านี้
กัลยา ยิ้มอย่างน่าเอ็นดู มือทั้งสองไขว้อยู่เบื้องหลัง
เชอร์ล๊อกโฮม เห็นจะทำอะไรไม่ได้แน่ ๆ หัวหน้า
พราน ลุกขึ้นจากที่นั่ง ปากของเขายังคาบกล้อง เขาเดินอ้อมโต๊ะมาที่ ๆ กัลยา ยืนอยู่ มือทั้งสองจับไหล่ทั้งสองข้างของหล่อน มองซึ้งเข้าไปในดวงตา พูด พร้อมยิ้มที่มุมปาก
ขอบใจมาก กัลยา คุณอยากเห็นผมสูบกล้องอย่างเชอร์ล๊อกโอม ยังงั้นหรือ
เขาปลดกล้องออกจากปากด้วยมือซ้าย มองดูที่กล้อง แล้วพูด
มันเป็นกล้องที่ดี ราคาแพงอยู่ทีเดียว
กัลยา หลับตา พยักหน้าและยิ้มน้อย ๆ
ค่ะ แต่มันเป็นเงินที่อยู่ในงบประมาณ สองพันห้าร้อยบาท ที่หัวหน้าอนุญาตให้ฉันจ่ายของ ในวันที่จะไปพบสารวัตร พจน์ ที่ อีฟคลับ วันนั้น
พราน วางกล้องลงบนโต๊ะ เขาเอียงคอมองดูหล่อน ยกมือมาจับไหล่ไว้อย่างเดิม พึมพัมเบา ๆ ว่า
เด็กฉลาด
เขารั้งร่างของหล่อนเข้ามาใกล้
เสียงกริ่งโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น
กัลยา เบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเขา เดินไปที่เครื่องโทรศัพท์
พราน หันตัวกลับมามองเครื่องโทรศัพท์ด้วยหางตา พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบคาง
กัลยา ใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเครื่องพูดไว้ เมื่อลดลงจากหู และพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยว่า
อรุณี บอกขึ้นมาว่า มีสุภาพสตรีผู้หนึ่งต้องการพบหัวหน้า มีเรื่องเกี่ยวกับการฆาตกรรมลึกลับ ที่จะขอความช่วยเหลือจากหัวหน้า
พราน ลดมือลง พักขาข้างหนึ่งไว้ที่ขอบโต๊ะ แล้วยกมือขึ้นกอดอก
ฆาตกรรมอีกหรือ แล้วก็ผู้หญิงอีก ถามไปซิว่า ชื่ออะไร สวยไหม
กับยา ตวัดหางตาแล้วเปิดปากพูด
ชื่ออะไร อรุณี แล้วก้อ ง่า สวยไหม
พราน ร้อง อ๊ะ
กัลยา เหลือบตาขึ้นมอง หัวเราะคิ๊ก ครั้นแล้วเงยหน้าขึ้นพูด
ชื่อ เพ็ญทิพย์ ค่ะ - อรุณีบอกว่า เป็นสุภาพสตรีที่หัวหน้าควรจะพบทีเดียว
พราน หัวเราะชอบใจ เดินอ้อมโต๊ะมาที่เก้าอี้ทำงาน
เชิญขึ้นมาได้ ผมชอบนัก เรื่องฆาตกรรม ส่วนเรื่อง หมู่อรัญ นี่ สั่ง เกรียง ให้ส่งตัว นายจำนงค์ พยานของเรา พร้อมทั้งนมสดที่มียาพิษ และรายงานที่เรายึดไว้ ไปให้สารวัตร พจน์ สอบสวนได้
เขาถูมือทั้งสองข้าง ขณะนั่งลงเรียบร้อย
เอาละทีนี้ คอยเตรียมตัวรับกับเรื่องใหม่ เราจะดูกันว่า มันจะลึกลับมากแค่ไหน และ เอ้อ คุณเพ็ญทิพย์ คนนี้ จะสวยสักเพียงใด
- จบบริบูรณ์ -
| Create Date : 29 ตุลาคม 2555 |
| Last Update : 8 พฤศจิกายน 2555 4:45:12 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1337 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ขออภัยอีกครั้งที่่ต้องให้รอ เนื่องจากมีส่วนหนึ่งของเรื่องขาดหายไป จึงต้องค้นหามาให้ครบสมบูรณ์ เพื่อให้ได้อรรถรสที่สมบูรณ์ที่สุด
หวังว่า เพื่อน ๆ ที่ติดตามอ่านคงไม่โกรธเคืองกันนะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม และ
สวัสดีค่ะ