นักสิบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 1 )

โดย 4411


พราน เจนเชิง ยกหูโทรศัพท์ ซึ่งกำลังส่งเสียงกริ่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาขึ้นฟังด้วยมือขวา มือข้างซ้ายยังคงจับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ซึ่งกางอยู่ตรงหน้า สายตาของเขายังไม่ละจากหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ในขณะที่เอียงศีรษะพูดลงไปในกระบอกพูดเครื่องโทรศัพท์นั้นว่า
“ ฮัลโหล – นี่ พราน พูดครับ ”

“ ฮัลโหล – สวัสดี พราน ” เป็นเสียงดังมาจากหูฟัง
“ นี่ พจน์ พูด เที่ยงวันนี้ ว่างไหม ”

พรานขยับกายลงเอนพิงพนักเก้าอี้ เขาวางหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นลงบนโต๊ะ หมุนเก้าอี้มาทางโทรศัพท์ ยกขาขึ้นไขว้ห้างตามสบาย
“ สวัสดีครับ ท่านสารวัตร มีธุระอะไรหรือครับ ”

“ เปล่า – อยากจะหาเพื่อนกินอาหารกลางวัน เท่านั้นเอง และผมมีเรื่องบางอย่างที่จะคุยกับคุณ ”

พราน หยุดคิดชั่วขณะ ก่อนที่จะพูด
“ สำหรับท่านสารวัตร – ผมว่างเสมอ ตามท่านสารวัตรคงจะไม่ขัดข้อง ถ้าผมจะพา กัลยา ไปด้วย เพราะผมมีนัดทานอาหารกลางวันกับเขาไว้เหมือนกัน ”

“ ไม่ขัดข้อง – พราน ตกลง เที่ยงตรึ่ง พบกันที่ อีฟ - ผมอยากจะลิ้มรสอาหารฝรั่งสักหน่อย ”
สารวัตรพจน์ พูด พร้อมด้วยเสียงหัวเราะ

“ เพื่อระลึกถึง อัฟคลับ ในลอนดอน ซึ่งเป็นความหลังหรือครับ ”
เสียงของพราน เน้นจังหวะช้า ๆ ยั่วเย้า

มีเสียงหัวเราะดังมาตามสายอีกครั้ง จึงมีเสียงพูดว่า
“ เปล่าน่า – เพียงแต่อยากจะเปลี่ยนรสอาหารเท่านั้น คุณก้อ – พูดเลื่อยเปื่อยไปได้ ”

พราน หัวเราะ
“ ตกลงครับ ผมกับ กัลยา จะไปพบ ท่านสารวัตร ที่นั้น เที่ยงครึ่ง แต่ – อ้อ ท่านสารวัตรครับ อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ เรื่อง ตำรวจยิงตัวตายเมื่อคืนนี้หรือยังครับ ผมกำลังอ่านข่าวนี้อยู่พอดี เวลาท่านสารวัตรเรียกผม ”

“ อ่านแล้ว – เรื่องนี้แหละ เป็นเรื่องที่ผมอยากจะคุยกับคุณ คุณสนใจเหมือนกันหรือนี่ ผมได้ไปชัณสูตรศพมาด้วยตัวเองเมื่อคืนนี้ ใคร ๆ เขาลงความเห็นกันว่า แกยิงตัวตาย แต่ผมสงสัยยังไงพิกลอยู่ รายละเอียด เอาไว้คุยกันตอนอาหารดีกว่า – พราน – มันมีหลายอย่างที่จะต้องถกกัน ”

“ ครับ - ดีเหมือนกัน เท่านั้นหรือครับ ”

“ เท่านั้น – สวัสดี พบกัน เที่ยงครึ่ง ”

“ ครับ – สวัสดี ขอบคุณครับ ท่านสารวัตร ”

เขาวางหูโทรศัพท์ลงกับที่ ครั้นแล้วจึงหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมาอ่านต่อไปด้วยความสนใจ

เครื่องพูดที่ตั้งอยู่ทางด้านซ้ายของเขาครางขึ้น พราน เอื้อมมือไปกดปุ่ม เสียงของ กัลยา ดังเข้ามา
“ อรุณี บอกขึ้นมาว่า มีคนต้องการพบหัวหน้า ชื่อ นายวิชาญ ราชพฤกษ์ เป็นเรื่องรถยนต์ของเขาถูกชนเสียหายเมื่อคืนนี้ – เขาว่า หัวหน้าเป็นผู้ให้นามบัตรเขาไว้ และให้เขามาพบตามตำบลที่อยู่ในนามบัตรนั้น ”

พรานขมวดคิ้ว
“ อะไรกัน – เมื่อคืนนี้ ผมอยู่บ้านตลอดเวลา ไม่ได้ขับรถไปที่ไหนเลย และผมไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้มาก่อน จะมีการเข้าใจผิดอะไรกันสักอย่างหนึ่งแน่ ๆ ไหน - คุณว่า เขามีนามบัตรของผม ยังงั้นหรือ ”

“ ค่ะ – และอรุณีได้ตรวจดูนามบัตรนี้แล้ว เป็นนามบัตรแบบเดียวกับที่หัวหน้าใช้อยู่เป็นประจำ ”

พรานหยุดคิดชั่วขณะ ครั้นแล้วจึงพูดว่า
“ เชิญเขาเข้ามาพบผมได้ คุณเข้ามาด้วย ”

บุรุษที่เปิดบังตาเข้ามาในห้องทำงานของพราน เป็นคนที่อยู่ในวัยสามสิบเศษ แต่งกายแบบสากล รูปร่างของเขาค่อนข้างอ้วน และเป็นคนสายตาสั้น พราน สังเกตได้ว่า แว่นกรอบทองที่สวมอยู่นั้น เป็นแว่นชั้นดี ราคาแพง เขาชงักอยู่กับที่เล็กน้อย ขณะที่เปิดบังตาเข้ามา และมองเห็นพราน

พราน ลุกขึ้นยืน และเดินไปที่เก้าอี้รับแขก เขาผายมือไปยังเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วพูดว่า
“ เชิญนั่งซีครับ คุณวิชาญ ”

วิชาญ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวยนั้น เขามองดูหน้า พราน อีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า
“ คุณคือ คุณ พราน เจนเชิง หรือครับ ”

พราน น้อมศีรษะเล็กน้อย พร้อมกับยิ้ม และนั่งลงบนเก้าอี้ ตรงหน้า วิชาญ
“ ถูกต้องแล้วครับ ผมคือ พราน เจนเชิง และนั่น เลขานุการของผม กัลยา ชาญวิทยา ”
เขาผายมือไปยัง กัลยา ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง ทางด้านขวาของเขา

กัลยา ยิ้มเล็กน้อย และก้มศีรษะพองาม

วิชาญ ทำท่าลังเลใจ เขาล้วงกระเป๋าเสื้อชั้นนอกด้านขวา หยิบเอากระดาษนามบัตรแผ่นหนึ่งขึ้นมา ส่งให้พราน พลางพูดว่า
“ นี่เป็นนามบัตรของคุณ ใช่ไหมครับ ”

พราน รับนามบัตรแผ่นนั้นไปพิจารณา เขาวางลงโต๊ะ พูดว่า
“ ใช่ครับ – เป็นนามบัตรของผม คุณไปได้มาอย่างไร ”

“ เมื่อคืนนี้ ” วิชาญ พูดขึ้นอย่างช้า ๆ
“ ผมกับภรรยากลับมาจากดูภาพยนตร์ ผมเป็นคนขับรถยนต์เอง และเรากำลังจะกลับบ้าน มาถึงตอนสี่แยกราชประสงค์ พอดีมีรถยนต์คันหนึ่ง แล่นมาจากทางด้านประตูน้ำ ชนรถของผมตอนท้าย แรงมาก จนรถของผมเกือบจะพลิกคว่ำ เพราะยางแตก เจ้าของรถคันนั้นได้หยุดรถ และลงมาพบผม เขายื่นนามบัตรแผ่นนี้ให้กับผม และยอมรับว่า เขาเป็นฝ่ายผิด สุดแล้วแต่ผมจะเรียกค่าเสียหายและเขาบอกว่า เขามีธุระจะต้องรีบไป ให้ผมติดต่อกับเขาตามตำบลที่อยู่ในนามบัตรนี้ แล้วเขาก็รีบจากไป ผมจึงตรงมาที่นี่ แต่คุณไม่ใช่คน ๆ นั้นแน่ เพราะรูปร่างเขากับคุณ ผิดกันไกล ”

พราน เม้มริมฝีปาก และหรี่ตาข้างหนึ่ง มองดูนามบัตรแผ่นนั้นอย่างใช้ความคิด เขาพูดว่า
“ เมื่อคืนนี้ ผมไม่ได้ขับรถยนต์ไปที่ไหนเลย มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก คุณพอจะจำรูปร่างของคน ๆ นั้นได้ไหมครับ ”

วิชาญ แหงนหน้าขึ้นมองเพดานอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
“ เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ และพูดเสียงห้าว ๆ ผิดกับคุณ ท่าทางของเขารีบร้อนมากใขณะนั้น แล้วนี่ – ผมจะทำยังไงดี ผมไม่นึกเลยว่า เขาจะเล่นตลกกับผมอย่างนี้ ”

“ ประเดี๋ยวก่อน คุณวิชาญ ” พรานพูดขึ้น
“ ผมคิดว่า เขาอาจจะหยิบนามบัตรผิด โดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ”
พราน หันไปทางกัลยา
“ กัลยา – ขอซองธนบัตรที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อให้ผมหน่อย ”

กัลยา ลุกขึ้นเดินไปยังที่แขวนเสื้อชั้นนอก หล่อนล้วงกระเป๋าเสื้อด้านใน หยิบเอาซองธนบัตรออกมาส่งให้พราน

พรานเปิดซองธนบัตรของเขา ค้นหาอะไรอยู่ในนั้น สักครู่ก็ดึงนามบัตรแผ่นหนึ่งออกมา เขาส่งนามบัตรแผ่นนั้นให้กับ กัลยา พลางพูดว่า
“ คุณต่อโทรศัพท์ไปตามนี้ที บอกคุณดนัยว่า ผมต้องการจะพูดด้วย ”

กัลยา เดินไปที่โทรศัพท์ และจัดการตามคำสั่ง

พรานรับหูโทรศัพท์มาจากหล่อน และพูด
“ ฮัลโหล – นั่นคุณดนัยใช่ไหมครับ - - ใช่ครับ ผมพรานพูด เมื่อคืนนี้ – อ้อ – ยังงั้นหรือครับ ”
เขาหยุดพูด และหัวเราะ พลางเหลือบตามองมาทางแขกของเขา
“ ครับ - - คุณวิชาญกำลังอยู่ที่นี่ - - ครับ ผมก็คิดเหมือนกันว่า คุณคงจะหยิบนามบัตรผิดให้แกไป - - - เดี๋ยวนะครับ ”
เขาใช้มือปิดปากกระบอกพูด แล้วจึงหันมาทาง วิชาญ และพูดว่า
“ ค่าเสียหายของคุณเท่าไร ”

“ สองพันห้า ” วิชาญ พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ผมได้เอารถไปเข้าอู่เมื่อเช้านี้ และช่างเขาตีราคาเท่านั้น ”

พราน พยักหน้า เขาเปิดปากกระบอกพูด
“ ห้าพันบาทครับ คุณดนัย - - ครับ - - ครับ - - - สวัสดี ขอบคุณ ”

เขาวางหูโทรศัพท์ และเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม พูดกับ วิชาญ ซึ่งกำลังมองหน้าเขาอยู่อย่างฉงนว่า
“ เรียบร้อยครับ คุณดนัยแกหยิบนามบัตรผิดให้มากับคุณ เพราะบังเอิญนามบัตรของผมที่ให้แกไว้ ไปอยู่รวมกับนามบัตรของแก และขนาดมันเท่ากันพอดี แกเองก็เพิ่งจะพบความบกพร่องของแกเมื่อกี้นี้ และกำลังจะหาเบอร์โทรศัพท์ของผมในสมุดโทรศัพท์อยู่ แกขอโทษมาด้วย สำหรับค่าเสียหาย คุณจะมารับได้ที่นี่ในวันพรุ่งนี้ หรือจะให้ผมจัดส่งไปที่ใดก็ได้ อีกสองพันห้าที่ผมเรียกเกินไปนั้น เป็นค่าเสียหายของผม ในการที่แกพลอยทำให้ผมต้องยุ่งยากไปด้วย ”

วิชาญ ยิ้ม เขาลุกขึ้นยืน
“ ผมนึกว่า คุณทำกำไรให้ผมเสียอีก – ชักตกใจ ดีแล้วครับ ผมจะให้ทางอู่เขาส่งบิลมาเก็บเงินที่คุณก็แล้วกัน คุณคงไม่ขัดข้อง ขออภัยที่มารบกวนคุณ แต่ก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก ที่บังเอิญมาได้รู้จักกับคุณ ผมเห็นจะต้องขอลาละครับ มีธุระจะต้องรีบไปเหมือนกัน และอีกประการหนึ่ง ขืนอยู่นาน เดี๋ยวจะถูกเรียกค่าเสียหายเข้าอีกคนหนึ่ง ”
เขาพูดอย่างติดตลก พร้อมกับหัวเราะ

พราน หัวเราะขึ้นบ้าง พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ เป็นอาชีพของผม เวลาของผมย่อมมีค่าทุก ๆ วินาที ยินดีเหมือนกันครับ ที่ได้รู้จักกับคุณ ค่าเสียหายที่ผมเรียกกับคุณ รวมอยู่ในสองพันห้าแล้ว ไม่ต้องตกใจ ”
พูดจบ เขาก็หัวเราะด้วยอารมณ์สนุกสนาน

Create Date : 11 ตุลาคม 2555		4 comments
Last Update : 11 ตุลาคม 2555 22:59:09 น.
Counter : 1046 Pageviews.
Share Tweet