“ มีอะไรหรือครับ มาแต่เช้าทีเดียว ”

สารวัตรพจน์ วางหนังสือพิมพ์ ที่กำลังกางอ่านฆ่าเวลาอยู่ลงตรงหน้า
“ ผมมาไล่เลี่ยกับคุณเกรียงพอดี ดูเขาก็มีกิริยารนอยู่ เกรียงคงจะมีธุระที่จะพูดกับคุณก่อนผมกระมัง ”

พราน หันไปดู เกรียง ซึ่งมีสีหน้าปกติ
“ เรื่องของ เกรียง คงไม่มีอะไรมากไปกว่า เมื่อคืนนี้คงจะไปเมาอยู่ที่ไหน แล้วไปทำข้าวของเขาแตกเสียหาย เช้าวันนี้ ก็มาขอเบิกเงินล่วงหน้า เพื่อไปใช้เขาตามเคย ”

เกรียง ทำหน้าปั้นยาก
“ โธ่... หัวหน้า... ”

พราน โบกมือ แล้วหัวเราะ
“ ไม่ต้องอายหรอก เกรียง... ท่านสารวัตร ไม่ใช่คนอื่นคนไกล พวกเราเหมือนกัน คุณออกไปข้างนอกก่อนเถอะ ท่านสารวัตร คงจะมีเรื่องเฉพาะที่จะพูดกับผม ”

เกรียง ทำท่าอึกอัก
สารวัตรพจน์ ขยับจะพูดอะไรออกมา

พราน ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“ ไปซิ เกรียง ประเดี๋ยวผมมีเรื่องที่จะพูดกับคุณด้วย ”

“ พราน... ดูคุณเจตนาที่จะให้ เกรียง ไปให้พ้นๆ จาก จากผมเสียจริงๆ ความจริง ระหว่างที่คอยคุณอยู่ ผมก็ได้ซักถามอะไรเขาบ้างแล้ว แต่ เกรียง ไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย ผมจึงต้องนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลาอยู่ เขาก็เลยคุมผมอยู่ในนี้ ”

“ ท่านสารวัตร มีอะไรที่จะพูดกับผมหรือครับ ”
พรานพูด คล้ายกับไม่ได้เอาใจใส่ต่อคำพูดของอีกฝ่ายหนึ่ง

สารวัตรพจน์ หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าช้าๆ
“ พราน... คุณจะเลิกเล่นตลกกับพวกผมเสียทีไม่ได้หรือ ผมคิดว่า เราหันมาร่วมมือกันในเรื่องนี้จะดีกว่า ”

พราน นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม เขาจุดบุหรี่สูบ
“ ผมยังไม่เข้าใจว่า ท่านสารวัตร หมายถึงเรื่องอะไร ”

“ เรื่อง เซี๊ยะคง ที่ถูกฆ่าตาย และเรื่อง ซำเส่ง ที่มีผู้พบศพเมื่อเช้านี้น่ะซี... พราน ”

พราน เลิกคิ้วขึ้นสูง
“ อ้าว... ผมไปเกี่ยวข้องกับ เจ้าซำเส่ง ที่ไหนอีกเล่าครับ ”

“ ในศพของ ซำเส่ง เราพบนามบัตรของคุณเช่นเดียวกับที่ศพ เซี๊ยะคง... พราน... คุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น หรือว่า คุณไม่รู้จริงๆ ”

พราน ทำหน้าฉงน
“ เอาอีกแล้วหรือครับ... เจ้านามบัตรของผมนี่ มันช่างหาเรื่องไปเที่ยวอยู่ตามศพของใครต่อใครเสียจริงๆ ”

“ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ... พราน... ผมจะบอกให้ ... คุณแน่ใจหรือว่า คุณจะเล่นเกมนี้ไปได้นานแค่ไหน ”

“ ท่านสารวัตร โปรดเล่าเรื่องมี่เกี่ยวกับ ซำเส่ง ให้ผมฟังให้ละเอียดอีกสักหน่อย ได้ไหมครับ ”

สารวัตรพจน์ หัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นกอดอก
“ ซำเส่ง เป็นสายอีกคนหนึ่งของทางตำรวจ มีผู้พบศพของเขาจมอยู่ในคู ใกล้สี่แยกศาลาแดง เมื่อเช้ามืดวันนี้ มีรอยถูกแทงที่ตรงซอกคอ และท้องน้อย ในตัว ซำเส่ง ไม่มีของมีค่าอะไรเลย นอกจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ และมีนามบัตรของคุณอยู่ในกระเป๋าเสื้อของผู้ตาย... คุณผจญ กำลังปวดหัวเพราะเรื่องนี้ ผมเชื่อแน่ว่า เขาจะจัดการอะไรกับคุณสักอย่างหนึ่ง ไม่วันใดก็วันหนึ่งในเร็วๆ นี้... พราน... ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น คุณควรจะเล่าอะไรต่ออะไรให้ผมฟังเสียก่อน ”

พราน พ่นควันบุหรี่เป็นทางยาว เขาไม่ได้พูดว่าอะไร ลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมา สักครู่ จึงมาหยุดลงที่เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่เดิม
“ ท่านสารวัตร เชื่อหรือครับว่า ผมนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ ”

“ ไม่มีใครอธิบายได้ นอกจากตัวคุณคนเดียว ” สารวัตรพจน์ ยิ้มขณะพูด
“ ผมไม่ใคร่จะเชื่อว่า เจ้านามบัตรสองใบของคุณนี้ มันจะปาฏิหาริย์ไปอยู่ในกระเป๋าเสื้อของศพถึงสองรายซ้อนๆ กันได้ โดยคุณไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย มันลำบากอยู่ตรงที่ ทั้งสองคนนั้นเป็นคนของตำรวจเสียด้วย ”

พราน เม้มริมฝีปาก เขาหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคอ
“ ท่านสารวัตร จะกรุณาเล่าประวัติของเจ้าสองคนที่ถูกฆ่าตายนี้ ให้ผมทราบได้ไหมครับ ”

“ พราน... ผมมาที่นี่ เพื่อจะถามคุณ ไม่ได้ตั้งใจจะมาตอบคำถามของคุณ... คุณละก็เป็นเสียเช่นนี้เรื่อย ”

พราน หัวเราะ
“ ผมยังตอบอะไรท่านสารวัตรไม่ได้ จนกว่าผมจะได้คำตอบบางประการจากคำถามของผม เพราะเรื่องนี้ ดูมันออกจะเป็นอันตรายกับผม หากผมตอบคำถามอะไรออกไปโดยไม่คิด ”

“ คุณไม่มีอะไรจะต้องคิด ถ้าคุณจะพูดความจริง ”

“ ผทคิดคนละอย่างกับที่ท่านสารวัตรคิด เวลานี้ ... ผมอยากทราบประวัติของเจ้าสองคนนั่น ”

สารวัตรพจน์ มองดู พราน อยู่เป็นครู่ใหญ่ ครั้นแล้วก็ส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ พราน... คุณนี่ เป็นคนที่ใครเอาชนะได้ยากจริงๆ อย่างที่เขาเรียกว่า เคี้ยวไม่ลง ”

“ ขอบคุณครับ ...ผมอยากทราบประวัติของเจ้าสองคนนั่น มากกว่าคำชมเชยของท่านสารวัตร ”

“ เจ้าสองคนนี่ เป็นคู่หูกัน เขาทำงานให้ตำรวจทั้งคู่ และเป็นคนของสมาคมเยาวชนจีนโพ้นทะเลด้วยกัน ออกมาพร้อมๆ กัน ทำงานให้เราในเวลาเดียวกัน แต่ต่างคนต่างไม่รู้กันว่า อีกคนหนึ่งทำงานอย่างไร หมายความว่า ทั้งสองคนนี้ เราใช้ให้เขาเช็คการปฎิบัติงานของแต่ละคนไปด้วยในตัว โดยเจ้าตัวไม่รู้ ”

“ ท่านสารวัตร แน่ใจหรือครับว่า เขาต่างก็ไม่รู้ความลับของกันและกัน ตลอดเวลานั้น ”

“ ผมแน่ใจเช่นนั้น ”

“ ผมว่า เป็นความแน่ใจของ คุณผจญ มากกว่า แล้ว คุณผจญ ได้รายงานให้ท่านสารวัตรทราบเช่นนั้นอีกทีหนึ่ง ”

“ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ รวมความว่า ผมก็เชื่อเหมือนกัน ”

พราน หัวเราะเบาๆ เขาจุดบุหรี่สูบอีกมวนหนี่ง เลื่อนหีบบุหรี่ไปตรงหน้า สารวัตรพจน์ เป็นเชิงเชิญ
“ผมว่า มันไม่เหมือนกัน เพราะถ้าเป็นความเชื่อของท่านสารวัตร เอง เหตุการณ์เหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น เมื่อวานนี้ ผมตั้งใจจะอธิบายให้กับ คุณผจญ และ ท่านสารวัตร ได้ทราบว่า ผมไม่เชื่อว่า เจ้า เซี๊ยะคง จะรักษาความลับของมันไว้ได้ เนื่องด้วยระยะเวลาที่มันทำงานมานั้น นานพอที่ความลับของมันจะโผล่ออกมาได้ และผมตั้งใจจะเตือนว่า ให้ระวังสายคู่หูของมันอีกคนหนึ่ง จะมีอันเป็นไปในแบบเดียวกัน ผมไม่รู้ว่า สายคู่หูกับ เซี๊ยะคง จะเป็นใคร แต่ คุณผจญ ก็ตัดบทเสียก่อน ไม่ยอมให้ผมพูดอะไรต่อไป ผมก็เลยไม่พูด ผมไม่นึกด้วยซ้ำไปว่า เหตุการณ์มันจะเกิดขึ้นรวดเร็วเช่นนี้ เพียงชั่วข้ามวันเท่านั้นเอง ”

“ คุณก็มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องการสืบสวนในด้านการเมืองนี้มานานแล้วซี ”

พราน จุดไม้ขีด ยื่นส่งให้ ขณะที่ สารวัตรพจน์ หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบ เขาหัวเราะ และพูดว่า
“ ผมบังเอิญได้เข้าไปทราบเข้าโดยไม่ตั้งใจ มันบังเอิญยังไง ผมก็ตอบท่านสารวัตรไม่ได้ บางครั้งในชีวิตของการเป็นนักสืบ ท่านสารวัตร คงจะไม่เถียงผมว่า มันอาจมีเหตุบังเอิญให้เราไปรู้อะไรต่ออะไร โดยไม่ตั้งใจมาก่อนก็ได้ จริงไหมครับ ”

“ อาชีพของคุณ ไม่ควรจะมาเกี่ยวข้องกับเรื่องการเมืองเช่นนี้ มันอันตรายสำหรับคุณ ผมอยากให้คุณได้เกี่ยวข้องแต่ทางคดีอาญามากกว่า มันไม่ยุ่ง และค่อนข้างจะปลอดภัยกว่า ”

“ ก็มันมาพัวพันกับผมเองอย่างนี้ ท่านสารวัตร จะให้ผมทำยังไง ”

“ จริงหรือที่คุณว่า มันมาพัวพันกับตัวคุณเอง โดยคุณไม่ได้ยื่นมือเข้าไปก่อน ”

“ ผมหมายความตามที่ผมพูดครับ ท่านสารวัตร ผมเกลียดที่จะยืนยันคำพูดของผมอีกครั้ง ไม่ว่ากับผู้ใด ”

“ ก็เป็นอันว่า คุณก็ไม่ทราบความเลยว่า เหตุใด นามบัตรของคุณ จึงไปอยู่ในกระเป๋าของเจ้า ซำเส่ง ได้อีก ใช่ไหม ”

พราน ไม่ตอบ เขามองหน้า สารวัตรพจน์ แล้วยิ้ม พ่นควันบุหรี่ออกไป คล้ายกับไม่ได้ยินคำถามนั้น

สารวัตรพจน์ ลุกขึ้นยืน ส่ายหน้าช้าๆ แล้วจุ๊ปาก ๒ – ๓ ครั้ง ในขณะที่สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของพราน แล้วจึงยิ้มออกมา สาวเท้าไปที่ประตูห้อง