Bloggang.com : ธารน้อย : นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 11)

นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 11)

โดย 4411

พราน เจนเชิง ก้าวขึ้นสู่ชั้นบนของบริษัท ไทยรวมค้า เขายื่นนามบัตรให้กับเสมียนที่อยู่ห้องผู้จัดการ ซึ่งรับไป และเปิดประตูหายเข้าไปในห้องผู้จัดการ ชั่วครู่ก็กลับออกมา และก้มศีรษะให้กับเขาเป็นเชิงเชิญ

พราน เปิดประตูห้องเข้าไป ในบริเวณห้อง ซึ่งมีเครื่องทำความเย็นอย่างทันสมัย ดนัย ชัยชาญ พาร่างค่อนข้างสมบูรณ์ของเขาลุกจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเข้ามาหา พราน จับมือและดึงไปนั่งที่เก้าอี้รับแขก

“ วันนี้ นักสืบเอกมาถึงที่ทำงานของผมได้ มีอะไรหรือครับ หรือว่า ตกลงรับงานของผมแล้ว ”
เขาพูดอย่างอารมณ์ดี หัวเราะร่วน พลางเปิดกล่องบุหรี่ยื่นส่งให้ พราน

พราน โยนหมวกของเขาลงบนโต๊ะ หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ และจุดจากไม้ขีดที่ ดนัย ยื่นให้ เขาพูดออกมาตามควันบุหรี่ว่า
“ งานของคุณที่ติดต่อกับผม มีสองประการ คือ เรื่องรับเป็นนักสืบประจำบริษัทของคุณ และอีกเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องเลขาของคุณหายไป ผมไม่ได้ตั้งใจจะรับทั้งหมด แต่จะเลือกรับแค่เพียงประการหลัง ”

ดนัย เงยหน้าขึ้นจากเปลวไฟไม้ขีดเบนซินที่เขาก้มลงจุดบุหรี่ วางไม้ขีดลงบนโต๊ะ พลางพูดว่า
“ อ๋อ เรื่องวิไลกับเงินสี่หมื่นกว่า ว่าแต่ คุณว่างมือจากเรื่อง หมู่อรัญ แล้วหรือครับ ผมได้ยินว่า คุณกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องนั้นอยู่ ”

พราน ส่ายหน้าช้า ๆ
“ ผมตั้งใจจะหยุดเรื่องนั้นไว้ชั่วขณะก่อน ระหว่างนี้ ผมยังพอมีเวลาที่จะสืบเรื่องของคุณ ในระหว่าง ๒ – ๓ วันที่ผมว่างนี้ อยากจะฟังเรื่องราวให้ละเอียดจากคุณอีกสักเล็กน้อย เป็นต้นว่า รูปพรรณสันฐานของ วิไล หรือถ้าคุณมีรูปถ่ายของเธอ จะดีมาก ”

“ ทางสถานีตำรวจ เขาก็ขออย่างที่คุณขอ ”
ดนัย พูด ยกขาขึ้นไขว้ห้าง
“ แต่ผมจนใจจริง ๆ ที่หาไม่ได้ ที่บ้านของแกก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลย ทางสำนักงานที่นี่ก็ไม่มีรูปถ่ายไว้ รูปพรรณสันฐานของแก เท่าที่ผมให้ไว้กับตำรวจ ก็ไม่มีอะไรผิดแปลก เพราะรูปร่างของแกก็ขนาดหญิงไทยธรรมดานี่เอง ”

“ คุณแจ้งความไว้กับตำรวจเหมือนกันหรือ ”

ดนัย พยักหน้า
“ ครับ ผมชักจะหมดอาลัยเสียแล้ว แต่ผมเชื่อว่า วันหนึ่งแกจะต้องกลับมา เงินสี่หมื่นกว่าเท่านั้น แกจะไปไกลได้สักเท่าไร ”

“ หมายความว่า คุณไม่ต้องการให้ผมทำงานเรื่องนี้แล้ว อย่างนั้นหรือครับ ”
พราน ถามขึ้น

“ ก็ไม่เชิง ผมยังอยากให้คุณช่วยฟัง ๆ อยู่บ้าง ”

“ มันเกี่ยวกับเวลา แล้วก็เรื่องค่าจ้างตัวผมด้วยนะ คุณดนัย คุณจะให้ผมฟัง ๆ เฉย ๆ ได้ยังไง ”
พราน พูด พลางหัวเราะเบา ๆ

ดนัย หัวเราะ เขาเอื้อมมือมาตบหัวเข่าของ พราน
“ จริงซี – ถ้ายังงั้น คุณก็ว่าราคามาก็แล้วกัน ”

“ ห้าสิบเปอร์เซนต์ของเงินที่ถูกยักยอกไป เป็นยังไง ในกรณีที่ผมได้ทั้งตัวและเงินคืน ”

ดนัย นิ่งคิดชั่วขณะ
“ คุณคิดว่า เงินจำนวนนั้นยังจะเหลืออยู่อีกหรือครับ ถ้าสมมุติว่าจะเจอตัวแก ”

พราน พยักหน้า
“ ผมจะทำงานนี้เพียง ๒ – ๓ วันเท่านั้น เข้าใจว่า เงินจำนวนนี้ยังคงไม่หมดไปเท่าไรนัก และผมคิดว่า ผมจะต้องได้ตัวแกพร้อมทั้งเงิน ”

ดนัย จ้องมองดู พราน คล้ายกับจะค้นหาความจริงบางอย่างจากสายตาของเขา ครั้นแล้วจึงพูดว่า
“ ถ้าได้อย่างงั้น ก็ตกลง ”

พราน ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อชั้นล่างของเขา หยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาส่งให้กับ ดนัย
“ นี่เป็นสัญญาว่าจ้าง คุณตรวจดูข้อความ ถ้าตกลงก็ลงนามได้ทันที ”

ดนัย รับกระดาษแผ่นนั้นมา เขาอ่านข้อความบนกระดาษแผ่นนั้น พลางยิ้มเล็กน้อย
“ เอากันยังงี้เชียวหรือครับ คุณพราน เงินสองหมื่นบาท คุณไม่ไว้ใจผมเชียวหรือ ”

“ มันเป็นธรรมเนียมของผม ” พราน กล่าวยิ้ม ๆ
“ และอีกประการหนึ่ง ผมก็ไม่ได้เรียกค่าใช้จ่ายล่วงหน้าแต่ประการใด ”

ดนัย ควักบุหรี่ไว้ที่มุมปาก เขาก้มตัวลงเซ็นชื่อในกระดาษนั้น แล้วส่งให้ พราน เอื้อมมือไปเปิดกล่องบุหรี่ หยิบบุหรี่อีกมวนหนึ่งขึ้นมาต่อจากมวนเดิม ขยี้มวนเก่าทิ้ง แล้วพ่นควันเป็นทางยาว มองดู พราน แล้วพูดว่า
“ แล้วเรื่องที่จะเป็นนักสืบประจำบริษัทของผมเล่า คุณตกลงใจว่าอย่างไร ”

พราน ขยับตัว สอดกระดาษที่ ดนัย เซ็นชื่อลงกระเป๋าเสื้อ พลางพูด พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
“ ผมอยากจะพิสูจน์ตัวเองให้คุณเห็นเสียก่อนว่า ผมมีความสามารถแค่ไหนในเรื่องนี้ ”
เขาตบกระเป๋าข้างนั้นเบา ๆ
“ ก่อนที่จะรับงาน บางทีคุณจะได้ไม่ผิดหวัง ”

“ ไม่ต้องหรอกน่า – คุณพราน ”
ดนัย เอื้อมมือมาตบที่หัวเข่าของ พราน
“ ผมทราบดีว่า คุณเป็นอย่างไร ผมต้องการคุณจริง ๆ ”

พราน ไม่ตอบ เขาลุกขึ้นยืน ดนัยลุกขึ้นตาม
“ จะกลับหรือครับ ”

พราน พยักหน้า
“ ผมยังมีธุระที่อื่นอีก ”

“หวังว่า ผมคงได้มีโอกาสต้อนรับคุณอีกในวันหลัง ”
ดนัย พูด ขณะที่เดินตาม พราน อย่างช้า ๆ มาที่ประตูห้อง

พราน ยิ้ม เขาก้มศีรษะให้กับ ดนัย เล็กน้อย
“ ครับ ผมก็คิดเช่นนั้น เราคงจะได้พบกันอีก ”

ก่อนที่เขาจะผลักประตูออกไป ดนัย พูดขึ้น
“ อ้อ ขอโทษเถอะ คุณพราน ผมขอใบรับเงินค่าซ่อมรถ ที่ผมจ่ายให้กับ คุณวิชาญ ได้ไหมครับ - มันเกี่ยวกับหลักฐานบัญชีของผม ”

พราน หยุดชงักที่ประตู
“ ได้ซีครับ ว่าแต่เรื่องนี้ คุณได้ไปแจ้งให้ทางสถานีลุมพินีทราบหรือเปล่า ”

ดนัย หรี่ตาข้างหนึ่งอย่างใช้ความคิด
“ น่าจะเป็นท้องที่ปทุมวันมากกว่ากระมังครับ คุณพราน ผมได้ไปแจ้งให้สถานีตำรวจปทุมวันทราบแล้วในวันหลังจากที่ได้ส่งเงินไปให้คุณ เพื่อป้องกันความผิดที่จะเกิดขึ้น ”

“ สี่แยกราชประสงค์ – ท้องที่ลุมพินีครับ คุณดนัย ”

“ เดี๋ยวก่อน – คุณพราน ”
ดนัย พูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“ ที่ ๆ เกิดเหตุคือ สี่แยกสระปทุมนะครับ ไม่ใช่สี่แยกราชประสงค์ ”

“ คุณวิชาญ เล่าให้ผมฟังว่า เกิดเหตุที่สี่แยกราชประสงค์ ”
พราน ปล่อยมือที่เกาะที่บานประตู และหันมาทาง ดนัย

“ ถ้ายังงั้นก็เกิดการเข้าใจผิดกันขึ้นแล้ว ”
ดนัย ขมวดคิ้ว
“ คุณวิชาญ บอกกับคุณเช่นนั้นหรือครับ เขาเล่าว่าอย่างไร ”

พราน ก้มลงมองดูพื้น เขาล้วงมือข้างที่ไม่ได้ถือหมวกลงไปในกระเป๋ากางเกง
“ คุณเล่าให้ผมก่อนดีกว่า ”

ดนัย ล้วงซองบุหรี่ขึ้นมาเปิดส่งให้ พราน ซึ่งสั่นหน้าปฏิเสธ เขาจึงจัดการต่อบุหรี่มวนใหม่กับมวนเก่า และพูดออกมาตามควันบุหรี่ว่า

“ ความจริง ในคืนวันนั้น ผมไม่ผิด และเหตุก็เกิดที่ สี่แยกสระปทุมจริง ๆ คุณจะไปดูหลักฐานการแจ้งความที่สถานีตำรวจปทุมวันได้
คุณวิชาญ ขับรถเร็วมาก รถของผมมาถึงสี่แยกก่อนเขาด้วยซ้ำ ขณะที่ผมกำลังจะผ่านป้อมไฟ เขาก็ตัดหน้าผมไปด้วยความเร็ว ผ่านจากทางกษัตริย์ศึกไปทางพระโขนง รถของผมมาจากสามย่านไปทางสะพานหัวช้าง ท้ายรถของเขาจึงปัดเอาหน้ารถของผม แล้วเขาเองก็เซไปหยุดอยู่ที่ริมถนน – ยางแตก
ผมก็หยุดรถลงไปเจรจากับเขา และคราวนั้น วิไล เลขาของผมคนที่หายไปนี้ ก็ไปกับผมด้วย เรามีความจำเป็นบางอย่างที่จะต้องรีบไป ผมจึงได้ให้นามบัตรที่เข้าใจว่าเป็นของผม ไว้ให้เขา ซึ่งความจริง มันกลับเป็นนามบัตรของคุณ ที่เคยให้ผมไว้ คราวที่เราพบกันที่สโมสรคอสโม – จำได้ไหมครับ ”

พราน พยักหน้า

ดนัย พูดต่อไป
“ เป็นเพราะนามบัตรฉบับนี้เอง ผมจึงต้องเสียเงินไปหลายหมื่น แล้วเลขาก็พลอยหนีไปเสียอีก ”
พูดจบ เขาหัวเราะอย่างขบขัน คล้ายกับเป็นเรื่องเล็กน้อย และพูดต่อไป
“ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณบอกให้ผมเสียเงินแล้ว ผมก็คงไม่ยอมเสียมันไปง่าย ๆ หรอก คุณเห็นไหมว่า ผมฟังความคิดเห็นของคุณเพียงไร มันเป็นเพราะ ผมต้องการคุณมากนั่นเอง ”

พราน เปิดยิ้มที่มุมปาก เขาเหลือบตาขึ้นมองดู ดนัย นิดหนึ่ง และพูดพร้อมกับผลักประตูออกไป
“ เอาละครับ ผมจะนำใบรับมาให้คุณในวันสองวันนี้ เข้าใจว่า กัลยา คงจะเก็บเอาไว้ – สวัสดีครับ คุณดนัย ”

พราน ออกจากบริษัท ไทยรวมค้า เขาตรงไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่งหนึ่ง หมุนเลขสำนักงานของเขา มีเสียงของ กัลยา รับสาย เขาพูดไป
“ กัลยา – บอกเกรียง ให้ไปตามตัวเจ้าของร้านตัดเสื้อ นันทนา ที่จังหวัดนนท์ มาพบกับผมที่สำนักงานเย็นนี้ ผมจะไปถึงสำนักงานราว ๆ ๑๔.๐๐ น. ”

เสียงของ กัลยา ดังมาว่า
“ หัวหน้าหมายถึงพี่สาวของ หมู่อรัญ ที่เคยให้ คุณเกรียง ตามดู ใช่ไหมคะ ”

“ ฟังผมให้ดี – กัลยา - ผมบอกว่า ให้ตามตัวเจ้าของร้านเสื้อ นันทนา มาพบผม – เข้าใจไหม ”

“ เข้าใจค่ะ ”

พราน วางหู เขาก้าวออกมาจากตู้โทรศัพท์ ล้วงมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง หยิบพวงกุญแจรถยนต์ ขึ้นมาควงเล่น ยิ้มกับตัวเองอย่างพึงพอใจ พลางก้าวไปยังที่จอดรถยนต์

Create Date : 23 ตุลาคม 2555

Last Update : 23 ตุลาคม 2555 2:21:30 น.

4 comments

Counter : 1096 Pageviews.