ในห้องนั้นมีม้ายาวเรียงกันเป็นแถวๆ มีที่กั้นทำเป็นคอกเล็กๆ เอาไว้สองข้างห้อง ที่ตรงกลางติดกับฝาห้องตรงหน้าผม มียกร้านเหมือนกับหนังตลุงที่ผมเคยเห็นในงานวัด แต่ไม่มีจอ มีแต่ไม้ยกร้านอยู่เฉยๆ ยาวๆ
ทำไมเขายังไม่พาผมไปศาลเสียที
สามบั้งพาผมเข้าไปนั่งในคอกเล็กๆที่อยู่ข้างห้อง เขานั่งอยู่ติดๆ กับผมไม่ยอมห่าง
เมื่อไรเขาจะพาผมไปที่ศาลเสียที ผมจะได้สาบานกับศาล
ศาลเจ้าแม่อะไรก็ได้ผมสาบานได้ทั้งนั้น
นั่งอยู่สักครู่ก็มีคนแต่งตัวใส่เสื้อคลุมสีดำๆ รุ่มร่าม เดินเข้ามาจากข้างๆ ยกร้านตรงหน้าผม
สามบั้งดึงผมให้ลุกขึ้นยืนคำนับคนที่เดินเข้ามานั้น แล้วตำรวจคนที่คาดสายสะพายก็เดินเข้ามายืนอยู่ในคอกอีกคอกหนึ่ง ที่อยู่ตรงข้ามคอกที่ผมยืนอยู่
นายตำรวจที่คาดสายสะพายพูดอะไรกับคนที่นั่งอยู่บนยกร้านนั้น ผมก็ฟังไม่ถนัด แล้วคนที่นั่งอยู่บนยกร้านก็หันมาทางผมเขาพูดว่า
ชื่อ สมชาย บุณยพิภพ หรือ เราน่ะ
ผมพยักหน้า
สามบั้งกระตุ้นหลังผม พูดกับศาลดีๆ ไม่ใช่พยักหน้า... ใช่ก็บอกว่า ครับ
ครับ ผมพูดตามสามบั้ง
แทงเขาตายจริงหรือเปล่า คนที่นั่งบนยกร้านถามผมอีก
ผมไม่ได้แทงให้มันตายครับ ผมรีบพูด มันรังแกผมก่อน มันเตะผม ต่อยผม ผมเจ็บไปหมด ผมล้มลงจะตายอยู่ริมลังน้ำแข็ง ผมคว้าได้เหล็กแหลมในลัง ผมก็แทงออกไป ผมไม่แทงมันมันก็เตะผมตาย ผมสาบานได้ พาผมไปที่ศาลไหนก็ได้ ผมสาบานได้ครับ
คนที่นั่งบนยกร้านหัวเราะ
เอาละ... เป็นอันว่า เรารับว่า แทงเขาจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจแทงให้ตาย ใช่ไหม
ผมพยักหน้าอีกแล้วรีบพูด ใช่ครับ
ตามหลักฐาน และเอกสารนี่ แสดงชัดว่า เราเป็นคนแทงเขาตาย
คนที่นั่งบนยกร้านคนนั้นพูดพลิกกระดาษที่อยู่ข้างหน้าเขาไปพลาง พูดไปพลาง
แล้วเราก็สารภาพ
ภาพอะไร ผมไม่ได้รับครับ
ผมไม่เข้าใจผมยังไม่ได้รับภาพอะไร ที่ไหน
รับสารภาพ เขาแปลว่า ยอมรับว่าได้ทำผิดจริง
คนที่นั่งบนยกร้านพูดแล้วหัวเราะ
ครับ ผมพูดแล้วยกมือไหว้ ผมขออย่าตัดคอผมเลยนะครับ ผมกลัวแล้วครับ
เขาหัวเราะอีก
เรายังเป็นเด็ก อายุเพิ่งจะเจ็ดขวบยังมาครบ เขาไม่เอาไปตัดคอหรอก
เสียงเขาพูดยิ้มๆ
แต่เราจะต้องถูกลงโทษตามสมควรแก่ความผิดศาลจะปรานีให้ส่งตัวไปควบคุมไว้ที่โรงเรียนดัดสันดาน จนกว่าอายุจะสมควร เป็นการชดใช้ความผิดที่ได้กระทำ ระยะเวลาที่จะต้องถูกควบคุมนั้น ศาลจะพิจารณาอีกครั้ง เมื่อได้รับรายงานจากโรงเรียนดัดสันดาน... ให้เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมดำเนินการตามคำสั่งของศาลตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปข้างในหายไปข้างหลังยกพื้นอันนั้น
สามบั้งดึงมือผมให้ลุกขึ้นคำนับตามหลังคนนั้น แล้วเขาก็พาผมกลับมาขึ้นรถ
กลับมาถึงโรงพักเขาจับผมใส่ไว้ในห้องขังอีก
ผมถามหายายของผม ไม่มีใครรู้ว่า ยายหายไปไหน
ผมชักเป็นห่วงยายคิดถึงยาย
ผมไม่เคยห่างยายนานอย่างนี้
คิดถึงยายทีไรผมก็ต้องร้องไห้
ทำไมยายจึงทิ้งผม
ผมอยู่ในห้องขังอีกสองวันโดยไม่ได้พบยาย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [