เสียงกริ่งโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของพราน เจนเชิง ดังรัวขึ้นเวลา ๒๓.๐๐ น.  กัลยา ยกหูโทรศัพท์ขึ้นและพูด

“ที่นี่ สำนักงานนักสืบพราน เจนเชิง ... ไหนคะ ...อ้อ .... กรุณารอสักครู่ หัวหน้ากำลังอยู่ที่นี่พอดี ”

หล่อนส่งหูโทรศัพท์ให้พราน ซึ่งกำลังยืนคอยอยู่ข้าง ๆพร้อมกับพยักหน้าและยิ้ม

พรานรับหูโทรศัพท์ หย่อนก้นลงนั่งบนขอบโต๊ะ และพูด

“ฮัลโหล ... นี่ พราน พูด ...... ใช่ซิครับ แล้วคุณเล่า เป็นใคร ..... โอ เค ไม่จำเป็น ว่าไป ผมจะฟัง .... ไหนครับตรงไหนนะ ... ถนนสนามม้าปทุมวันนะครับ ...ครับ ผมมีรถ ... ดีมาก ว่าแต่คุณจำรถผมได้แน่นะ .... ตกลง ผมจะไปถึงที่นั่นเวลา สอง นาฬิกาตรง ... ครับ ... คนเดียวซี ..... คุณไม่เล่นตลกกับผมแน่นะ... ครับ แน่นอน ... ขอบคุณมาก สวัสดี ”

เขาวางหูโทรศัพท์ลงกับที่ มือยังคงกดนิ่งอยู่บนเครื่องโทรศัพท์นั้น ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด เขาหันหน้าไปทางกัลยา พร้อมกับพูดว่า

“กัลยา – คุณรู้เบอร์โทรศัพท์ของ คุณผจญ ไหม ”

“ดูเหมือนจะมีในสมุดโทรศัพท์ค่ะ ” กัลยาตอบพร้อมกับลุกขึ้น เอื้อมไปหยิบสมุดโทรศัพท์

“ต่อไปถึง คุณผจญ บอกว่า ผมจะพูดด้วย มีเรื่องด่วนและสำคัญ ” เขาพูด พร้อมกับลดกายลงจากโต๊ะ ก้าวเท้าช้า ๆ ไปตามพื้นห้อง มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง

กัลยาจัดการกับเครื่องโทรศัพท์ตามคำสั่ง ครั้นแล้วจึงส่งหูโทรศัพท์ให้พราน ซึ่งรีบสาวเท้ามารับ

“ฮัลโหล ” เขาพูดลงไป “ คุณผจญหรือครับ นี่พรานพูด ผมต้องขอโทษที่รบกวนในกลางดึก ”

“ผม ผจญ พูด ” เป็นเสียงของ ร.ต.อ. ผจญดังมาจากอีกทางหนึ่ง “ไม่เป็นไร มีอะไรก็ว่ามา ผมกำลังฟังอยู่ ”

“คืนนี้ เวลา ๒.๐๐ น. ตรง มีคนนัดผมไปพบที่ถนนสนามม้าปทุมวัน เพื่อจะให้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมนายวิกรม ” พรานพูด “ ผมคิดว่า คุณคงจะสนใจ และผมเข้าใจว่า คงจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับผม ถ้าคุณไปที่นั่นคืนนี้ หลังจากเวลานั้นสักเล็กน้อย โดยจัดกำลังของคุณซุ่มไว้ในบริเวณใกล้เคียงกับปากถนนทั้งสองด้าน ซึ่งอยู่ในระยะที่จะมาปิดถนนทั้งสองข้างได้ทันที เมื่อได้ยินเสียงปืน คุณจะได้ตัวคนร้ายที่แท้จริงในคืนนี้ ”

มีเสียงหัวเราะดังมาตามสายในทันทีเมื่อเขาหยุดพูด

“คุณพราน – ถ้าคุณคิดจะเล่นตลกอะไรต่อไป ก็เชิญคุณสนุกไปคนเดียวเถอะ แต่ระวังหน่อย การยิงปืนในเวลาวิกาล คุณจะมีความผิด ”

“คุณผจญครับ – ไม่ใช่เรื่องตลก มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตาย ผมเรียนคุณจริง ๆ ” พรานพูดอย่างร้อนรน

“เท่านั้นเองหรือ ที่คุณต้องการจะพูดกับผม คราวหน้า โปรดจำไว้ว่าถ้าคุณจะเรียกผมในเวลาวิกาลเช่นนี้อีก อย่าเอาเหลวไหลอย่างนี้มาพูดกับผม คุณจะล้อใครเล่นก็ได้ แต่คนนั้นต้องไม่ใช่ผม – เข้าใจไหม ”

“ฟังผมบ้าง คุณผจญ ” พรานกำหมัดฟาดอากาศอยู่ไปมา “ คดีนี้ เป็นคดีที่คุณทำไว้ตั้งแต่ต้น ผมจึงอยากให้คุณเป็นผู้ที่แก้ไขด้วยตัวของคุณเอง เชื่อผมสักครั้งเถิดครับ – กราบละ ”

มีเสียงหัวเราะอย่างกังวานดังมาอีก

“ตกลง – ผมจะเชื่อคุณ แต่คืนนี้ขอนอนฝันถึงเรื่องของคุณก่อน ทำไมคุณไม่ลองบอกสารวัตรพจน์บ้างล่ะ – บางทีเขาอาจจะสนใจบ้าง แต่ผมรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เอาเถอะ ผมจะช่วยเล่าให้เขาฟัง ประเดี๋ยวผมจะติดต่อให้ เสียใจที่บอกเบอร์โทรศัพท์ที่เขาอยู่เวลานี้ ให้คุณทราบไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องลับ ผมจะพูดกับเขาเอง เรื่องตลก ๆ อย่างนี้ คงจะทำให้เขาหายเหงาได้บ้าง ในเวลาดึก ๆ เช่นนี้ ”

“คุณผจญครับ – โธ่ คุณ ... ”

มีเสียงวางหูโทรศัพท์จากทางหนึ่งในทันที พราน ดึงหูโทรศัพท์ออกจากท่าที่เขากำลังพูดอยู่ ถือไว้ห่างตัว เขากัดกราม เม้มริมฝีปาก มองดูหูโทรศัพท์นั้น แล้วกระแทกลงไปกับที่รับ ด้วยความหัวเสีย

“นึกแล้วเชียว ” เขาพึมพำออกมาตามไรฟันที่ยังขบแน่นอยู่

“ลองต่อสารวัตรพจน์ดูบ้างไหมคะ ” กัลยาพูด เอื้อมมือไปจะจับหูโทรศัพท์

พรานโบกมือ

“ไม่มีประโยชน์ สารวัตรพจน์ไม่อยู่บ้าน และเราไม่รู้ว่าแกอยู่ที่ไหนเวลานี้ ”

เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องนั้นอีกพักหนึ่ง มือข้างซ้ายซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ข้างขวายกขึ้นเสยผม และลูบคลำต้นคอเขาเอง อย่างคนมีความรู้สึกวุ่นวายใจ สักครู่ เขามาหยุดลงตรงหน้าซึ่งเกรียง และพิชิต นั่งอยู่ พูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า

“เราจะจัดการเรื่องนี้ด้วยมือของเราเอง จะปล่อยให้ผ่านไปไม่ได้ เวลาไม่คอยท่าเรา เกรียง คุณรีบไปรวบรวมคนของเราไว้ ได้เท่าไรเอาเท่านั้น ใช้รถยนต์ของจัน กับมั่น สองคัน คุณพิชิตประจำคันหนึ่ง เกรียง คุณประจำอีกคันหนึ่ง ไปตกลงกันเอง คอยดักอยู่ปากถนนทั้งสองด้าน ระวังอย่าอยู่ใกล้จุดที่จะดักนัก ให้อยู่ในระยะที่กะว่า จะมาปิดถนนได้ทัน เมื่อได้ยินเสียงปืน ถ้ามีรถสวนออกมาในลักษณะผิดปกติในเวลานั้นด้านหนึ่ง ให้เอารถของเราไปขวางหน้าไว้ ชนเป็นชน เสียหายเท่าไรก็ต้องยอม เอาปืนของคุณไปด้วย เพราะอาจจะต้องใช้ ให้ไปถึงที่นั่นตีสอง พอดี มีอะไรสงสัย ถามมา ”

“หัวหน้าจะไปที่นั่นคนเดียวหรือครับ ” เกรียงถามขึ้น “เอาใครไปด้วยสักคนไม่ดีหรือ ”

“ไม่ต้อง ” พรานพูดห้วน ๆ “ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ถ้าไม่มีอะไรสงสัยในเรื่องที่ผมสั่ง รีบไปได้ ”

เกรียงกับ พิชิต มองดูหน้ากัน ทั้งคู่หันไปมองกัลยา แล้วกลับมาดูพราน เมื่อพบสายตาอันแข็งกร้าวของหัวหน้าของเขา จึงพากันก้าวเท้าออกจากห้องไป

“หัวหน้าคะ ” กัลยาพูดขึ้นบ้าง พร้อมกับลุกขึ้นยืน “ ดิฉันคิดว่า ...”

“กัลยา ” พรานพูดสวนขึ้น “ คุณคอยฟังข่าวอยู่ที่นี่ ผมอาจจะเรียกมา ถ้าจำเป็น ... อย่าไปไหนจนกว่าผมจะสั่ง ...  สารวัตรพจน์อาจโทรศัพท์มา ถ้าถามถึงผม บอกไปว่า ผมจะไปที่ถนนสนามม้า และเวลานี้ผมมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการเดี๋ยวนี้”

พูดจบเขาหันไปหยิบหมวกที่วางอยู่ตรงริมโต๊ะ ขึ้นสวม และรีบเดินผลักบังตาออกไปในทันที

กัลยามองตามหัวหน้าของหล่อนไป เมื่อเสียงรองเท้ากระทบคั่นบันไดจางหายไปแล้ว จึงได้ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยความอ่อนใจ