พรานเจนเชิง ก้าวเข้าสู่โรงแรม ไทยนคร เวลา๑๙.๕๐ น. เขาเดินผ่านห้องโถงของโรงแรม ซึ่งมีแขกผู้พักกำลังนั่งตามเก้าอี้รับแขกที่วางอยู่เป็นหมู่ ๆ ในห้องนั้น ตรงไปที่เคาน์เตอร์ซึ่งพนักงานโรงแรมประจำอยู่ หญิงสาวเจ้าหน้าที่ของโรงแรมคนหนึ่งลุกขึ้นต้อนรับ
พรานพูดขึ้นก่อน
ผมต้องการพบสุภาพสตรีผู้หนึ่ง ชื่อ มยุรี ส่งศรี อยากทราบว่า เธอพักอยู่ห้องเลขที่เท่าใดไม่ทราบ
๒๐๗ ค่ะ พนักงานสาวผู้นั้นตอบ ขอโทษเธอนัดคุณไว้หรือคะ ดิฉันจะโทรขึ้นไปบอก โปรดบอกชื่อของคุณ
พรานยิ้ม
ครับ แต่ไม่ต้องลำบากหรอกครับ ผมเข้าใจว่า เธอคงทราบแล้วว่าผมมา เพราะเรานัดเวลากันไว้ ผมชื่อ พราน เจนเชิง ผมจะเลยขึ้นไปพบเธอที่ห้องทีเดียวจะได้ไหม เรามีเรื่องสำคัญที่จะพูดกัน และออกจะเป็นความลับสักหน่อย
พนักงานสาวผู้นั้นมองดู พราน อย่างสนใจอยู่สักครู่ ครั้นแล้วจึงยิ้ม พูดว่า
นักสืบพราน ใช่ไหมคะ ตายจริง
พรานยิ้มตอบ เขาก้มศีรษะเล็กน้อย
เชิญซิคะ ห้อง ๒๐๗ อยู่ชั้นสอง ออกจากลิฟท์แล้วเลี้ยวซ้ายมือ คุณจะพบเลขเรียงกันไป
พนักงานผู้นั้นพูด พร้อมกับชี้มือไปที่ลิฟท์
พรานกล่าวคำขอบคุณ เขาก้าวเท้าออกเดินไปยังประตูลิฟท์ โดยมีสายตาของพนักงานสาวผู้นั้นมองตามไปด้วย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ปล.ขอแบบตอนยาวๆได้ไหม สั้นเกิ้นอ่านไม่จุใจ