“สารวัตรพจน์ ต้องการจะพูดกับหัวหน้าค่ะ ”

พรานรับหูโทรศัพท์มาจากกัลยา เขาพูด

“ฮัลโหล – พรานพูดครับ ”

“นี่พจน์พูด ” เป็นเสียงดังในเครื่องโทรศัพท์

“ คุณผจญเขาให้ผมบอกคุณว่า เขาขอบคุณ คุณรู้ได้อย่างไรว่า นายวิศณุจะรับสารภาพทันที ถ้าบอกเขาว่าเรามีแม่มยุรีเป็นผู้รู้เหตุการณ์ ”

“เขาว่าอย่างไรเล่าครับ เมื่อคุณผจญบอกเขาเช่นนั้น ” พรานกลับย้อนถาม

“เขาพูดว่า ‘ผมรู้แล้วว่ามันทรยศ ผมจะฆ่ามันเสียอีกคนหนึ่งด้วยซ้ำ ถ้าตามพบตัว’ มันยังไงกัน พราน ผมไม่เข้าใจ ”

พรานหัวเราะชอบใจ เขาพูดช้า ๆ

“พรายตัวหนึ่งกระซิบกับผมเช่นนั้นครับ ท่านสารวัตร ”

“สำคัญ – แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่า คุณผจญเอาแม่มยุรี ไปกักตัว ”

พรานขยับตัวจะพูด ก็มีเสียงพูดซ่อนขึ้น พร้อม ๆ กับคำพูดของเขาดังมาจากเครื่องโทรศัพท์ว่า “พรายอีกตัวหนึ่งกระซิบ ” และมีเสียงหัวเราะ

“มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากจะต่อว่าคุณ ” เสียงสารวัตรพจน์ พูดอย่างจริงจังดังมาตามสายอีก

“ทำไมคุณจึงได้ให้หนังสือพิมพ์ลงข่าวว่า อรัญญา ไม่ได้ถูกจับ ณ ที่เกิดเหตุ คุณโกหกประชาชน ”

พรานเหลือบตาขึ้นมองกัลยา เขายักคิ้ว ใช้มือปิดปากกระบอกพูด

“คำถามเดียวกับคุณมาแล้ว – กัลยา ”

เขาเปิดมือออก และพูดในโทรศัพท์ต่อไป

“ผมคิดว่า ผมไม่ได้โกหก ”

“ทำไม ? คุณก็รู้อยู่ว่า อรัญญาถูกจับในขณะนั้น ”

“ถูกแล้วครับ – อรัญญา ถูกจับในขณะนั้น ปอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าแกถูกจับที่ไหน ”

“ที่หน้าประตูบ้าน กำลังจะเปิดประตูออกไป ก็พอดีประจันหน้ากับตำรวจ ”

พรานยิ้ม

“ที่เกิดเหตุ คือ ที่ๆ นายวิกรม นอนตาย ใช่ไหมครับ ผมคิดว่า คงจะไม่ใช่ที่หน้าประตูบ้านแน่ ๆ และผมคิดว่า มันห่างไกลกัน อย่างน้อยก็หลายเมตรอยู่ ”

“ใคร ๆ ก็ต้องเข้าใจว่า มันเป็นบริเวณที่เกิดเหตุเหมือนกัน” สารวัตรพจน์ติง

“ช่วยไม่ได้ เรื่องความเข้าใจที่หละหลวมของบุคคล ”

พรานพูด พร้อมกับยักไหล่ และมองดูหน้ากัลยา

“ขอได้โปรดอ่านข้อความในหนังสือพิมพ์นั้นอีกครั้ง และขอได้โปรดสังเกตว่า ผมใช้คำว่า ‘ณที่เกิดเหตุ’ ไม่ใช่ ‘บริเวณที่เกิดเหตุ’ อย่างไรก็ตาม อย่าเถียงกันต่อไปเลยครับ – มันเป็นข้อความที่ทำให้เกิดประโยชน์แก่คดีนี้ไม่ใช่เล็กน้อยทีเดียวนะครับ – ท่านสารวัตร – ผมว่า ”

มีเสียงหัวเราะดังกังวานมาอีกตามสาย

“คุณนี่ ลื่นเหมือนปรอท จับไม่ติด ”

“ท่านสารวัตรครับ กรุณาบอกหน่อยได้ไหมครับว่า สาเหตุแห่งการฆาตกรรมรายนี้ คืออะไร ? เลขา ฯ ของผมเขาอยากจะรู้ ”

เขาชายหางตาไปยังกัลยา ซึ่งกำลังค้อนเขาอยู่พอดี

“เป็นเรื่องหักหลังกันในวงการพนัน และอีกประการหนึ่ง เป็นเรื่องความแค้น ที่นายวิกรม ชิงคนรักของเขาไป สองแค้นรวมกัน ผลลัพธ์คือ ศพหนึ่งศพ ”

มีเสียงหัวเราะต่อท้ายดังมา

“แล้วปืนของ อรัญญา ทำไมถึงได้ไปอยู่ที่นายวิศณุ ได้เล่าครับ ”

“เขาบอกว่า เขาได้ปืนกระบอกนี้มาจากพี่ชายของอรัญญา ซึ่งเอามาจาก อรัญญา อีกต่อหนึ่ง ”

พรานขมวดคิ้ว

“เท่าที่ผมทราบมา อรัญญา บอกว่า ปืนกระบอกนี้ นายวิกรม แย่งคืนไปจากแก นานมาแล้วต่างหากเล่าครับ ”

สารวัตรพจน์หัวเราะ ก่อนที่จะพูด

“คนตายแล้วย่อมพูดไม่ได้ อรัญญาอาจโกหกคุณหรือใคร ๆ ก็ได้ แกต้องรู้ดีว่า ปืนกระบอกนั้นอยู่กับใคร แกเป็นคนให้ไว้กับพี่ชายของแกเอง เพราะแกยิงปืนไม่เป็น เพราะเหตุนี้เอง แกจึงไม่ยอมให้การในชั้นสอบสวน ผมเข้าใจว่า ชั้นต้น เมื่อแกพบปืนกระบอกนี้ในที่เกิดเหตุ แกคงคิดว่า พี่ชายของแกเป็นผู้ฆ่า นายวิกรม แกจึงปิดความจริงไว้ ไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น ผมยังชม วิศณุ เขาอย่างหนึ่งคือ เป็นชายชาติทหารแท้ เวลารับสารภาพ แกก็พูดออกมาหมด ผู้สอบสวนไม่ลำบากใจอะไรเลย เราได้สอบสวน ร.อ. เถกิง วนกิจบำรุง เสร็จแล้วในเรื่องปืนกระบอกนี้ เป็นจริงดังที่ นายวิศณุ ให้การไว้ ”

พรานเม้มริมฝีปากสักครู่ จึงยิ้มและพูดว่า

“ทำไมรอยลายนิ้วมือของวิศณุ จึงไม่มีที่ตัวปืนเลยเล่าครับ ”

“ก็คุณทำอย่างไรเล่า จึงจะไม่ให้มีรอยมือบนวัตถุที่คุณจับ ไม่น่าจะถามผมเลย ”

พรานหัวเราะ

“จริงซีครับ – ผมโง่ไปถนัด ”

“นี่แนะ พราน ทีนี้ก็ถึงตาคุณละ พรุ่งนี้ ๑๐ โมงเช้า มาพบผมที่กองปราบหน่อย จะสอบสวนพยานสำคัญคนนี้เสียที ”

“ได้ซีครับ ผมจะไปพบตามเวลา ”

“ขอบใจ – สวัสดี ”

“สวัสดีครับ ท่านสารวัตร ”

พรานวางหูโทรศัพท์ลงกับที่ แล้วจึงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

กัลยามองหน้า หัวหน้าของหล่อนอย่างไม่เข้าใจ

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นอีก กัลยา ยกหูขึ้นฟังสักครู่ จึงใช้มือปิดปากเครื่องพูด เงยหน้าขึ้นมองพราน พูดว่า

“อรุณี บอกขึ้นมาว่า ขุนวนกิจบำรุง กับอรัญญา มาคอยพบอยู่ข่างล่าง  ไม่มีเรื่องอะไร นอกจากจะมาขอบคุณ ”

พรานทำจมูกย่น แล้วมองหน้า กัลยา

“บอกไปว่า ผมยังไม่ว่าง เวลานี้ผมต้องการอยู่สองต่อสองกับเลขานุการของผม ขอเชิญไปพบผมที่บ้านได้ เย็นวันนี้๑๘.๐๐ น. แม่อรัญญาคนนี้ สำคัญนัก ”

กัลยาทำนัยน์ตาโต แล้วยิ้มก่อนที่พูดลงไป

“อรุณี ขอโทษท่านขุน ฯ และบอกว่า เวลานี้ หัวหน้ากำลังหลับอยู่ในห้องพัก ไม่ต้องการให้ใครปลุก ถ้าจะให้ดี เชิญท่านขุน ฯไปพบที่บ้านหัวหน้าได้ เย็นวันนี้ เวลา๑๘.๐๐ น. จะดีกว่า อรุณีรู้จักบ้านหัวหน้าแล้ว ใช่ไหมคะ .... ถูกแล้ว บอกท่านขุน ฯ ด้วยก็แล้วกัน ”

กัลยาวางหูโทรศัพท์ลงกับที่ แล้วพูดว่า

“เรื่องอะไรกัน หัวหน้า ทำไมแม่อรัญญาคนนี้จึงสำคัญนัก ”

พรานไม่ตอบ เขากลับมองหน้า กัลยา แล้วแหงนหน้าหัวเราะเสียงก้องห้องทำงาน

กัลยาแอบค้อน โดยไม่ได้ตั้งใจ

“กัลยา – ที่หน้าปกแฟ้มของเรื่องนี้ ” เขาพูดขึ้นทั้งเสียงหัวเราะ “ให้ตั้งชื่อว่า ‘จำเลยไม่พูด’ ไม่มีอะไรหรอก ผมหัวเราะความโง่ของผมเอง หลงเชื่ออะไรอย่างหนึ่งอยู่ตั้งนาน ถ้ามิฉะนั้น เรื่องมันคงไม่ต้องยุ่งยากอย่างนี้เลย ”

- จบ เรื่อง จำเลยไม่พูด  -